Fálkinn - 10.07.1953, Síða 9

FÁLKINN
9
liann sé svona nærri. Hann véröur
fullur von ibráðar, og liðsforingjarnir
fara fyrir miðnætti.
Þegar hann var kominn inn athug-
aði hann hvort dyrnar væru forsvar-
anlcga læstar. Milli hans og Eng-
lendingsins voru vængjahurðir og
veggurinn iþykkur. Veggurinn milli
lians og veislusalsins var þynnri.
ltíkasta hugmyndaflug getur ekki
skapað jafnmikla sælukennd og hinir
ungu elskendur nutu núna, er þau
loksins eftir langa bið voru orðin
ein og fjarri forvitniaugum og afbrýði.
Nú ætluðu þau að gleyma öllum fyrri
þjáningum og njóta hinnar fullkomnu
gleði. En djöfullinn hefir alltaf ein-
iiver ráð með að hella eitri í ham-
ingjubikarinn.
Meðan j)au voru að snæða illa fram-
reiddan miðdegisverð, úrgang úr
veislu liðsforingjanna, urðu þau fyr-
ir sifelldum truflunum af samtali
striðsmannanna liinum megin við þil-
ið. Það snerist um erfiðustu viðfangs-
efni herstjórnarlistarinnar, og ég
skal hleypa fram lijá mér að rekja
það. Siðan kom stanslaus runa af
furðusögum — þær voru nær allar
kiám enda komu jafnan rokuhlátrar
á eftir, sem elsklnigarnir áttu bágt
með áð taka undir. Vinkoan Leons
var engin tepra, en það er ýmislegt
sem kvenfólk kærir sig ekki um að
iilusta á meðan það er á stefnumóti
með elskhuga sínum. Þetta fór si-
versnandi og loksins afréð Leon að
fara til gestgjafans og biðja liann um
að segja liðsforingjunum að veik, gift
frú væri i næsta iierbergi við þá, og
hún niundi telja l)að kurteisa nær-
gætni ef þeir Jækkuðu róminn dálítið.
Gestgjafinn varð svo undrandi að
hann vissi ekki hverju liann átti að
svara. Ivliðurinn úr salnum var ekki
nema barnamatur lijá því sem vant
var að vera í liðsforingjaveislum.
Meðan Leon var að bera fram kvart-
anir sínar, kom einn þjónninn til
að hiðja um kámpavín handa liðsfor-
ingjunum og ein af þernunum kom
og bað um portvin handa Englend-
ingnum.
— Eg sagði lionum að það væri
ekki til, bætti hún við.
— Þér eruð flón. Eg hefi allar teg-
undir af vinum. Eg skal sjá um þetta.
Það var portvín, var ekki svo? Komið
þér með flösku af ávaxtalikjör, flösku
af kirsiberjavini og flösku af koníaki.
Þegar gestgjafinn hafði búið til
portvínið úr þessu þrennu fór liann
inn í l)orðsalinn til að 'bera upp bón
Leons. Fyrst vakti liún eindregin mót-
mæli, en eftir dálitla stund spurði
djúp rödd, sem hafði váld á öllum
liinum, hvers konar dama ])essi kona
í næsta herbergi væri. Varð augna-
bliks þögn þangað til gestgjafinn svar-
aði:
— Herrar nnínir, sannast að segja
veit ég ekki hverju ég á að svara. Hún
er mjög lagleg og einstaklega ófram-
færin. Jarie Jeanne segir að hún sé
mcð giftingarhring. Líklega er hún
nýgift og komin hingað i brúðkaups-
ferð eins og svo margar aðrar.
— Brúður! hrópuðu áttatíu raddir.
Hún verður að koma inn og skála
við okkur. Við verðum að drekka
minni liennar og kenna manninum
hennar hjúskaparskyldurnar.
Nú glamraði ferlega í sporum og
elskendurnir skulfu af hræðslu við
að lierbergi þeirra yrði tekið með
leifturárás, en svo Jieyrðist rödd sem
stöðvaði aðförina. Það var auðheyrt
að það var einliver af hinum æðri
sem talaði. 'Hann sctli ofan í við hina
fyrir skort á liáttvísi, og skipaði þeim
að setjast og tala saman eins og sið-
uðum mönnum sæmdi, og hætta að
öskra.
Eftir þetta varð liljótt inni hjá
liðsforingjunum og elskendur.nir okk-
ar fóru nú að hjala saman, ánægðari
en áður.
Þau héldu að þau hefðu samið frið
við husarana. En það var ekki nema
vopnaiilé, því miður. Einmitt þegar
þau áttu síst von á — þegar þau voru
komin þúsundir niilna á burt frá Jiinni
jarðnesku tilveru fóru áttatíu söng-
lúðrar ásamt nokkrum básúnum að
liyrja lagið, sem allir franskir lier-
menn kunna: „Sigurinn er vorl“
Hver getur staðist slikt fárviðri?
En Joks yfirgáfu Jiermennirnir
borðsaiinn, gengu framhjá dyrum
„Bláa herbergisins" með sverðaklið
og sporaglamri, og hver hrópaði eftir
annan: — Góða nótt, brúður.
Sdðan varð hljótt. Nei, afsakið þið,
mér skjátlast. Englendingurinn kom
út á ganginn og hrópaði:
— Þjónn, færið þér mér eina flösku
af þessu sama portvini!
Nú var enn friður kominn á í gisti-
liúsinu í N.....Nóttin var fögur og
fullt tungl. Frá órnuna tíð hafa ungir
elskendur dáðst að fyigihnetti okkar
í himinblámanum.
En ekki höfðu þau staðið lengi i
gl-ugganum er maður kom inn í garð-
inn. Leon gat eklii betur séð en þarna
væri kominn ættingi Englendingsins
portvínselska.
-Eg hirði ekki um að rekja óþörf
aukaatriði, og auk þess tel ég enga
nauðsyn á að segja það, sem lesand-
inn mun geta ráðið í sjálfur. Þess
vegna rek ég ekki það sem gerðist
stund eftir stund þessa nótt á N....
gistihúsinu, en aðeins nefni, að ljósið
sem blakti á arinhillunni í Bláa her-
berginu var meira en Jiálfbrunnið
l>egar undarlegt hljóð heyrðist úr
herbcrgi Englendingsins, en þar hafði
verið liljótt til þessa. Það var Jíkast
og þúngt slytti dytti ofan á góif. Svo
heyrðist brotiiljóð og síðan hálfkæft
óp og mörg óskiljanleg orð, sem virt-
ist vera i ætt við bölv og ragn. Það
fór hrollur um elskendurna í Bláa
herberginu.
— Englendinginn okkar er að
dreyma, sagði Leon og reyndi að
l)rosa.
— Ó, iþetta er Paradís, umlaði unga
konan og lagði höfuðið á öxlina á
Leon. — Eg er dauðþreytt ....
Hún andvarpaði og innan skamms
var hún sofnuð aftur.
Frægur siðapostuli hefir sagt að
maður, sem liefir allt er liann getur
óskað sér, 'sé aldrei skraflireyfinn.
Þess vegna var það ekkert óeðlilegt
þó að Leon gerði enga tilraun til að
fitja upp á samtalinu aftur eða fara
að ræða um hljóðin í N... .gistihús-
inu. En samt var hann nú að liugsa
um þetta og var að reyna að tengja
átvikin saman i heild, en það hefði
hann aldrei reynt ef ekki hefði legið
sérstaklega á lionum. -Hann var að
hugsa um þennan ættingja Englend-
ingsins, með fúlmannlega andlitið.
Það hafði verið hatur i augnaráði
lians, jafnvel þegar hann var auð-
mjúkur að biðja liann um peninga.
Ekkert væri hægara fyrir mann
sem var ungur og fimur og áræðinn en
að klifra upp í gluggann hjá Englend-
ingnum. Og svo átti þessi maður
heima á gistihúsinu og gat verið í
garðinum óáreittur eftir að dimmt
var orðið. Kannske — já vafalaust
vissi hann að í tösku frænda Jians
var gild seðlafúlga .... En fólk frem-
ur ekki niorð á gistiliúsi sem er fullt
af liðsforingjum? Englendingurinn
hafði vafalaust athugað að læsa vel
að sér, því að liann virtist gérhuguli
maður og vissi að þorparinn var á
næstu grösum. Það var aúgljóst að
hann bar ekki traust til hans úr því
að hann vildi ekki tala við ‘hann með
töskuna i liendinni, jafn hamingju-
samur og hann var?
Svona lá Leon iiugsandi og ósjálf-
rátt fór hann að liorfa á dyrnar milli
herbergjanna.
í Frakklandi falla hurðir alltaf illa
saman. Fyrir neðan þessa liurð var
þumlungs rifa niðri við gólfið! I
þessari rifu, sem glampaði á vegna
þess að gólfið vaé gljáborið, sá hann
eitthvað dökkt og flatt, líkast hnifs-
blaði. Og nú sáust tvær — þrjár dökk-
ar rákir, þær Jireyfðust — þetta var
blóð! Hárin risu á höfði Leons, en
unga konan svaf vært. Reglulcgur
andardráttur liennar yljaði háls og
öxl elsk-huga hennar.
Eg get hugsað mér að flestir ies-
enda minna, sérstaklega kvenkynið,
sem jafnan er þrungið af lietjudáð,
muni nú áfellast Leon fyrir að láta
ekki hendur standa fram úr ermum.
Þær segja mér vafalaust að liann
hefði átt að ryðjast inn í herbergið
og Jiandtaka morðingjann, eða að
minnsta kosti liringja bjöllunni og
rumska við starfsfólkinu. Honum til
afsökunar vil ég fyrst og fremst til-
færa að h-ringitólin á frönskum gesta-
herberg-jum eru eingöngu til skrauts
og ha-fa ekki samband við neitt áhald
sem gæti gefið hljóð af sér! Og enn-
fremur vi! ég bæta því við, að jafnvel
þó að það sé rangt að láta enskum
manni blæða út i næsta herlærgi við
sig, þá er hitt heldur ekki lirósvert
að fórna konu sem sefur með kinnina
á öxiina á manni. Hvað Jiefði gerst
ef Leon hefði farið að skurka og vakið
alla á gistihúsinu? Lögreglan liefði
lcomið samstundis. Þessir delar eru
svo forvitnir, stöðu sinnar vegna, að
áður en þeir færu að spyrja um hvað
hann hefði séð eða lieyrt, liefðu þeir
lagt fyrir -hann þessar spurningar:
— Hvað heitið þér? Hvar eru
plöggin yðar? Hver er þessi kvenmað-
ur? Hvað hafist iþér að hérna í Bláa
herberginu? Þér verðið að koma fyr-
ir rétt og segja hvaða mánaðardag
og hvaða tí-ma sólarhringsins þér upp-
götvuðuð þetta ódæði.
Nú var það einmitt tilhugsunin um
lög-reglu og dómara, sem var ríkust
hjá Leon. Hvort.er skárra: að Játa
ferðamann sem ég þekki ekkert,
liggja skorinn á háls í herberginu
sínu — eða stofna konunni sem ég
elska í liættu og kannske missa liana?
Það er eleki gaman að eiga úr svo
vöndu að ráða. Leon gerði það sem
flestir mundu liafa gert í hans spor
um. Hann hreyfði sig ekki.
En hugur lians var eins og brim-
g-arður og alls konar ferlegum mynd-
um skaut upp i liugskoti hans. Eftir
klukkutíma er þetta komið upp og
það er þín sök. En með því að endur-
taka í sífellu: „Hvaða erindi átt þú
i Lónið?“ tókst honum að blása lífi
í örlítinn vonarneista. — Ef við hypj-
um okkur á burt af gistihúsinu áður
en uppvist verður livað gerst befi-r i
næsta hei-bergi, sagði hann, getur
hugsast að við getum flúið í felur.
Hérna þekkir okkur enginn. Við erum
ekki nema tvær minútur frá járn-
brautinni og getum verið komin langt
eftir klukkutima.
Framhald á bls. 11.
WINDY VIÐRAR SIG. — Tveggja
vikna lama-Iamb í Whipsnade-dýra-
garðinum í Bedfordshire fékk nýlega
að koma undir bert loft. Það hefir
fengið gælunafnið Windy og vakti
mikla athygli hjá gestunum í dýra-
garðinum. Sú fyrsta sem fékk að
snerta á því var leikkona frá Winfmill
Theatre í London.
NÝTT VÍN Á MONTMARTRE.
Saint-Vihcent-bræðralagið hélt ný-
Jega athöfn á Montmartre, en þar er
ræktaður vínviður. Ýmsir gömlu vín-
viðirnir voru úr sér gengnir af elli
og bræðralagið liafði tekið að sér að
gróðursetja nýja.
Þessum litla dreng hefir verið sett
fyrir að stýra skútunni liálfu stryki
fyrir austan norðaustur. Þó honum
takist það ekki þá eru ekki hundrað
í hættunni, því að stýritækin eru á
þurru landi — á sýningu í London.