Fálkinn - 10.07.1953, Síða 11

FÁLKINN
11
BLÁA HERBERGIÐ. Frh. af bls. 9.
Hann var sannfærður um að þetta
væri eina úrræðið og reyndi nú að
hrista af- sér drungann, scm liafði
lamað hann, en við fyrsta kippinn
rumskaði elskan hans og kyssti hann
hálfsofandi. Þegar hún snerti iskalda
kinnina á honmn rak hún upp óp.
— Hvað gengur að ])ér? spurði
hún hrædd. — Ennið á þér er kalt
eins og marmari.
— Það er ekkert, sagði hann en
röddin var ekki sannfærandi. — Eg
heyrði hljóð hérna í næsta her-
bergi....
Hann sleit sig úr faðmi hennar,
flutti inniskóinn og setti stól upp við
dyrnar svo að hún skyldi síður sjá
blóðlækina. Þeir voru liættir að
renna en höfðu myndað stóran poll
j á gólfinu. Svo opnaði hann dyrnar út
á ganginn í hálfa gátt og hlustaði.
Hann dirfðist meira að segja að ganga
að dyrum Englendingsins. Þær voru
læstar.
Nú var eitthvað af fólki komið á
kreik á gistihúsinu enda var farið að
birta.
Lcon sneri aftur inn í Bláa herberg-
ið, og með allri þeirri varúð sem
ástin fær orkað og með alls konar
krókaleiðum gat liann komið elsk-
unni sinni i skilning um hvernig ástatt
var.
Það er óþarfi að lýsa skelfingunni
sem þetta vakti cða ölljtjm tárunum.
Og það er ekki nauðsynlegt 'heldur að
segja frá öllum uppástungunum sem
fram koniu, eða hve oft elskendurnir
föðmuðust og sögðu: „Fyrirgefðu
mér! Fy.rirgefðu mér!“ Þau kenndu
sér um þetta bæði. Þau hétu því há-
tíðlega að deyja saman, þvi að hún
var ekki í vafa um að þau yrðu sökuð
um morðið og líflátin. Og af þvi að
þau voru ekki viss um að þeirri yrði
leyft að faðmast á höggstokknum
vildu þau gera það svo kyrfilega
núna, að minnstu munaði að þau
köfnuðu, og með tárunum vættu þau
livort annað eins vel og þau gátu. Er
þau loksins höfðit minnst á margt
sem ekkert kom málinu við, gælt við
livort annað, samþykktu þau i þús-
und kossa flóði, að áform Leons væri
það eina hugsanlega.
Þau voru fljót að taka saman dótið
sitt. Konan vildi brenna bláa skóinn
í arninum, en Leon tók hann, þurrk-
aði af honum á ábreiðunni, kyssti
liann og stavkk honum í vasann. Hon-
um Iþótti skritið að það var vanilju-
dropalykt af lionum, og þó var uppá-
halds ilmvatn elskunnar hans „Bou-
quet de 1’ imperatrice Eugenie“.
Nú voru allir á gistihúsinu vaknað-
ir. Þau lieyrðu hláturinn í þjónunum,
þernurnar sungu við vinnu sina, og
hermennirnir voru að bursta föt og
stígvél foringjanna. Klukkan var ný-
slegin 7. Leon ætlaði að na i kaffi-
bolla handa elskunni sinni, en hún
sagði að vælindið í sér væri herpt
saman og að hún mundi deyja ef hún
reyndi að kingja einliverju.
Leon setti upp hláu gleraugun og
fór niður til að borga reikninginn.
Gestgjafinn bað liann afsökunar á
háreystinni. Hann sagðist ekki skilja
í að þetta skyldi fara svona, því að
liðsföringjárnir væru svo einstaklega
hæglátir menn. Leon svaraði að hann
liefði ekkert heyrt til þeirra.
— Eg geri ekki ráð fyrir að ná-
granni yðar binumegin hafi truflað,
John Dall:
fölleiosti blómvöndurinn.
I'ETTA átti að verða fallegur blóm-
vöndur, það var vist. Ilmandi og
Ijómandi og svo fallegur að mannna
hefði aldrei séð annað eins. Karsten
litli kepptist við að tina blómin og
andaði að sér ilminum úr skóginum
— af trjánum og af blómunum, af
öllu því sem nærri honum var. Hann
brosti og hló við og við. Því að hann
var sæll og gerði sér svo miklar
vonir.
Karsten litli mundi ckki með vissu
hvers vegna hann hafði farið út í
skóg og hvernig hann hefði fengið
þessa dásamlegu hugmynd: að tína
blóm í verulega fallegan vönd handa
henni mömmu sinni. Þetta var svo
fagur dagur og fuglarnir sungu og sól-
in skein. Mamma var að hugsa hm
húsverkin heima og raulaði. En hann
hafði ekkert sérstakt fyrir stafni. Og
svo ráfaði hann inn i skóg og varð
svo gagntekinn af fegurðinni. Hann
sagði gestgjafinn. — Það er hljótt
inni hjá honum. Hann sefur sjálfsagt
ennþá.
Leon varð að styðja sig við borðið
til þess að hníga ekki niður, og unga
daman sem komin var tók fast i
handlegginn á honum og lagaði á sér
slæðuna.
— Þetta er sælkeri, hélt gestgjafinn
áfram. — Hann vill fá það besta af
hverju sem er. Jú, þetta er allra besti
maður. En það eru ekki allir Eng-
lendingar eins og hann. Hérna er
annar, sem finnst allt vera of dýrt,
bæði maturinn og herbergið. Og svo
vildi hann að ég tæki enskan fimm
punda seðil sem borgun fyrir liundr-
að og fimmtíu franka .... Og maður
gat meira að segja átt á liættu að seð-
illinn væri falskur. En bíðið þér
snöggvast, þér hafið sjálfsagt vit á
þess konar — ég heyrði að þér töl-
uðuð ensku við frúna. Er þessi ó-
falsaður?
Og um leið sýndi hann Leon fimni
punda seðil. í einu horninu var of-
urlítill rauður blettur. Leon var ekki
í neinum vafa um livernig á honum
stóð.
— Eg held að það sé ekkert atlniga-
vert við seðilinn, sagði hann og
svelgdist á um leið.
— Þið hafið nægan tíma ennþá,
sagði gestgjafinn. — Lestin fer ekki
fyrr en klukkan átta, og svo kenrur
hún alltaf á eftir áætlun. Viljið þér
ekki fá yður sæti, góða frú. Mér sýn-
ist þér vera svo þreytuleg ....
í sömu andránni kom ein þernan
til gestgjafans. — Get ég fengið könnu
með sjóðandi vatni núna strax, sagði
hún. — í teið herrans. Og svo verð
ég að fá gólfþurrku. Það hefir hrotn-
að hjá honum flaska og allt er á floti
í herberginu.
Við Jiessi orð hneig Leon niður í
stól, og eins gerði fylgikona hans.
Þau langaði bæði svo óumræðilega
mikið til að skellihlæja, og áttu fullt
í fangi með að stilla sig. Unga konan
þrýsti höndina á Leon, óumræðilega
sæl.
— Eg held annars að við förum
ekki fyrr en með lestinni klukkan
tvö, sagði Leon við. húsbóndann. —
Viljið þér láta koma með verulega
góðan morgunverð handa okkur? *
varð glaður og langaði til að gleðja
aðra líka.
Ilann sá þetta í anda: niamma
mundi verða svo glöð og brosa til
hans og þrýsta honum að sér og
strjúka 'honum hárið. Svo ,mundi hún
heygja sig að heiimsins fallegasta
blómvendi, sem var frá honum. Itún
yrði svo glöð — það var tilgangur
hans með vendinum.
Þess vegna varð liann að vanda
sig. Aðeins allra fallegustu blómin
voru nógu góð. Hann hélt áfram og
blómin urðu fleiri og fleiri. Sólin
bakaðí hann í 'hvert skipti sem hann
kom út i opið rjóður, en þá flýtti
hann sér inn á milli trjánna og þar
var svalt og gott. Ofurlitill þytur
heyrðist í kyrrðinni og trén sveigð-
ust og létu vinalega að honum.
Loks rétti hann úr sér. Strauk svit-
ann af enninu og kastaði mæðinni.
Horfði með aðdáun á blómvöndinn.
Hann var svo fallegur. Svona átti
hann einmitt að vera.
Það var ekki langt heim og liann
hélt af stað og flýtti sér svo að hann
varð inóður. OHann gat ekki beðið leng-
ur með gjöfina sína, hann titraði af
óþolinmæði og var svo eftirvænting-
arfullur að 'hann ætlaði að springa.
En áfram -— áfrani — komast sem
fyrst heim til mömmu.
„Mamma!“ hrópaði hann undir eins
og hann sá húsið. Hann liljóp úl úr
skóginum og kallaði, þó að talsverður
spölur væri enn heim. En gleðin og
ánægjan var svo rík í lionum að hann
mátti til að hrópa og hann hugsaði
ekki uni hitt, að enginn gæti heyrt
lil hans enn.
„Mamma, mamrna!" Hann stansaði
lafmóður, frá sér numinn af eftir-
væntingu. Og hún heyrði ekki til hans.
Ilann varð að halda áfram, hún var
þarna niður frá og hún átti að fá
blómin.
Hann kom þjótandi inn í stofuna.
„Mamma! Hérna er dálitið handa
þér! Komdu og sjáðu, mamma!“
Hún kom til hans.
„Hvað er að sjá til þín! Kemurðu
hlaupandi beint inn í stofu svona.
Hvað cr að sjá þig drengur. Farðu
út. Þú verður að minnsta kosti að
þurrka af fótunum á þér.“
„Já, en — mamma — ég er með
nokkuð handa þér ....“ sagði
Ivarsten.
„Já, þú getur sýnt mér það seinna.“
Karsten litli ráfaði út aftur, með
blómvöndinn í hendinni. Fallegasta
blómvönd í heimi — blómvöndinn
til hennar mömmu.
Hann þurrkaði vel af fótunum á sér
og fór inn aftur. Nú mundi liún vilja
sjá blómvöndinn Nú mundu þau
verða glöð bæði. Hann var dálitið
vonsvikinn, bann tók ekkert eftir sól-
inni og góða veðrinu eins og áðan. En
þó var gleðin yfir blómvendinum
ennþá í huga hans.
„Hérna, mamma — þetta tindi ég
handa |>ér!“
„Fallegasta blómvöndinn í heimi
— handa þér, mamrna!"
„Blómvönd?" sagði luin. „Það var
fallega gert af þér. Farðu nú út að
leika þér.“
Sólin skein eins og áður. Fuglarnir
sungu og það var ilniur úr grasinu.
Ivarsten litli gekk upp fyrir hlöðuna.
Þar settist hann. Sat lengi og starði
framundan sér.
T ískumyndir
Sérkennilegur sumarkjóll frá tísku-
höfundinum Jacques Fath. Að aftan
er kjóllinn með eins konar frakka-
sniði, en hann er mjög látlaus og
einfaldur að framan.
Einfaldur og fallegur sumarkjóll úr
ljósu prjónaefni (jersey).
DrekkiJhg^
, COLA
Spur\ DMKK