Fálkinn - 10.07.1953, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Þeir elskudu
Skáldsaga eftir Anne Duffield.
— Herberginu yðar? Eg hélt að þetta væri
íbúð móður minnar, nú orðið, sagði Suzette
ófyrirleitin.
Rósalinda stillti sig. — Vitanlega, en fata-
herbergið er svo lítið.
— Því miður, en það var ekki hægt að hafa
'þetta öðru vísi. Rödd frú Green var ekki ó-
vingjarnleg en mjög ákveðin. — Þér ættuð
fremur að vera þakklát fyrir að fá að búa
hér áfram, góða mín.
— Já; ég veit það, sagði Rósalinda lágt.
— Svo var annað. Tew sagði að þér hefðuð
sagt fyrir um miðdegisverðinn. Við látum
það gott heita í dag, en framvegis er það ég
sem segi honum fyrir verkum.
— Eg skal muna það.
— Það er gott.
Þær hurfu allar þrjár inn í svefnherbergin
og Rósalinda varð ein eftir-
Gat hún afborið þetta? Hafði John rétt
fyrir sér, þrátt fyrir allt? — Þó svo hann
hafi rétt fyrir sér skal hann aldrei fá að vita
um það, muldraði hún í hálfum hljóðum. Eg
verð að halda áfram.
Hún settist í uppá'hldsstólinn sinn og hugs-
aði um hinn manninn — Ali prins. Hann hafði
verið svo alúðlegur og hughreystandi. Rík-
ur og voldugur maður, hafði ótal mörgu að
sinna, en samt gaf hann sér tíma til að heim-
sækja dóttur góðs fornvinar, ja, meira en það
hann hafði lofað að hjálpa henni eins og hann
gæti.
1 fyrsta sinn á hestbaki.
Tew læddist eins og köttur inn í litlu komp-
una, þar sem Rósalinda lá sofandi. Hann setti
frá sér tebakkann, stóð um stund og horfði
á hana og læddist svo út að glugganum. Rósa-
linda vaknaði er hann dró gluggatjaldið frá.
Hún strauk hárið frá augunum og stundi.
— Góðan daginn!
— Góðan daginn, Tew. Æ, skelfing er heitt
hérna! Hún brosti þreytulega og settist upp
í rúminu. Hvílík nótt. Loftið hreyfist ekki
'hérna inni. Eg kafna.
— Það er betra í hinum herbergjunum.
Þetta herbergi er alltof lítið- Tew dró flugna-
netið frá rúminu. — Klukkan er sex.
— Er hún orðin sex?
— Baðið er tilbúið.
— Þökk fyrir, Tew.
Rósalinda brosti og horfði á eftir litla mann-
inum í hvítu fötunum með rauðan fez og rautt
band um mittið. Hann hvarf jafn hljóðlega
og hann kom. Tew hafði verið hjá Fairfax of-
ursta í mörg ár, og átti bágt með að sætta sig
við heimilisbraginn eins og hann var orðinn
núna. Hann vissi eins vel og Rósalinda að hún
gæti ekki laugað sig fyrr en hinar hefðu gert
það, en af þrákelkni hélt hann áfram að láta
sem Rósalinda væri enn húsmóðirin á heim-
ilinu.
Rósalinda saup á teinu og fór að hugsa um
hve allt væri orðið erfitt upp á síðkastið.
Henni hafði loks tekist að fá inngöngu fyrir
frú Green og þær allar þrjár í klúbbinn, og
3.
hflnfl tvcir.
í dag ætluðu Iris og Suzette að fara í fyrsta
reiðtúrinn. Rósalinda andvarpaði og setti frá
sér bollann. Þetta höfðu verið tvær erfiðar
vikur. Og bjartsýni hennar á hlutverkinu, sem
hún hafði tekið að sér, hafði breytst í bölsýni.
Hún ræddi í marga klukkutíma við frú Green
og reyndi að gera henni skiljanlegt hvernig
ungu stúlkurnar ættu að haga sér. Þáð var
enginn hægðarleikur og sérstaklega var
Suzette erfið viðureignar.
Hún hafði kynnt þær ýmsu vinafólki sínu.
Sumir höfðu komið í skylduheimsókn, vegna
Rósalindu, aðrir voru boðnir í te, og ísinn var
brotinn þegar Helen Maitland varð til þess,
fyrst allra, að bjóða þeim öllum fjórum heim
til sín í miðdegisverð. Nokkrum dögum síðar
ætlaði frú Green að hafa boð inni í vegleg-
asta gistihúsi borgarinnar. Þar átti að kynna
Suzette í samkvæmislífinu.
Hróp og köll, busl í vatni og hurðaskellir
sögðu til um að þær þrjár væru komnar á
kreik. Rósalinda fór á fætur líka. Henni
fannst skrítið að taka fram reiðfötin, hvíta
skyrtu og há stígvél, hún hafði ekki notað
neitt af þessu síðan áður en faðir hennar dó.
Klukkutíma síðar voru þær á leið í klúbb-
inn. Rósalindu varð erfitt um hjartaslögin
þegar þær gengu upp þrepin, gegnum klúbb-
húsið og út að hesthúsunum. Hún varð föl
þegar hún sá uppáhaldshestinn sinn og lang-
aði mest til að taka um hálsinn á honum og
gráta. En hún áttaði sig þegar hún heyrði
lætin í Suzette. Þær Iris og Suzette sómdu
sér báðar vel í reiðfötunum og voru ólmar
í að komast af stað.
Að venju var margt fólk þarna á þessum
tíma dags. Hjón sem komu á hestbak á hverj-
um morgni, hjónaleysi sem notuðu þetta tæki-
færi til að hittast, liðsforingjar og svo ýmsir
sem komu þarna af tilviljun. Iris og Suzette
gláptu kringum sig hrifnar, en Rósalinda hafði
ekki augun áf skjólstæðingum sínum. Hún
§á ýmsa sem hún þekkti, og iþarna kom föngu-
legur riddari á arabiskum hesti. Prins Ali!
Hjarta Rósalindu fór að slá hraðar. Ali prins
hlaut að vera nýkominn í borgina aftur. Hún
hafði heyrt að hann hefði dvalist á óðali sínu
síðustu vikuna- Hann hafði aðeins einu sinni
litið inn eftir að frú Green var flutt í húsið
og þá hafði hann tekið boði hennar um að
koma í stóra samkvæmið hennar.
Prinsinn hafði séð mæðgurnar þrjár og
kom nú ríðandi til þeirra- — Góðan daginn!
Nú, Muntaz, stattu nú kyrr! — Hann brosti
afsakandi. — Muntaz er montinn spjátrungur,
sem heldur að heimurinn sé til fyrir aðeins
hann einan. Eg er að reyna að kenna honum
það gagnstæða, því að það verða allir að læra
fyrr eða síðar. Eruð þér ekki á sama máli,
ungfrú Green?
Suzette, sem hafði fengið roða í kinnarnar
og gleymt súra svipnum, brosti og gerði sig
eins yndislega og hún gat og svaraði fullum
hálsi: — Því þá það, Ali prins? Heimurinn
er fyrir þá, sem hafa efni á að borga fyrir sig.
En Ali prins svaraði glaðlega: — Skemmt-
anir og lystisemdir getur maður fengið fyrir
peninga, bæði handa sér og öðrum, en ham-
ingjan er ekki til sölu. — Annars, hann sló
úr einu í annað, — hér er víst ekki réttur
staður til heimspekilegra hugleiðinga. Eigum
við að halda áfram? v
Iris hafði lag á að koma hestinum sínum
samsíða prinsinum og brosti lokkandi til hans.
Rósalinda og Suzette riðu á eftir. Þau voru
alltaf að mæta fólki, sem kinkaði kolli til
prinsins og Rósalindu, en enginn talaði við
þær. Laglega andlitið á Suzette varð smám-
saman þykkjuþungt, og Rósalindu létti þegar
hún sá Helen Maitland og Bill koma ásamt
John Midwinter og laglegri konu á fimmtugs-
aldri, sem hét Kitty Tremaine. Helen, sem
hafði lofað að hjálpa Rósalindu, reið undir
eins til þeirra. Hin komu á eftir, Kitty síðust.
— Góðan daginn, Rósalinda, ihvernig líður
þér? Góðan dag! Helen kinkaði kolli til Iris
og Suzette og kynnti Kitty: — Þetta er frú
Tremaine.
Kitty heilsaði stutt og sagði áherslulaust:
Góðan dag. Mig minnir að ég hafi þegið heim-
boð til yðar-
— En hvað hún er viðbjóðsleg, hugsaði
Rósalinda gröm. Kitty hafði verið boðin vegna
þess að hún var ein af þeim helstu meðal fyr-
irfólksins í Cairo, og það var mikils virði fyrir
Greensmæðgurnar að Kitty tæki þeim vel.
Hún var kona sem fólk vildi helst ekki eiga
í útistöðum við. Kitty hafði tekið eftir hve
Rósalinda leit illilega til hennar, en brosti
bara og sagði: — Jæja, hvernig gengur það;
Rósalinda?
Rósalindu fannst réttast að láta sem hún
sæi hana ekki og sneri sér að John. — Þetta
er ungfrú Suzette Green og frú Fred Green.
John kinkaði kolli. — Já, ég var óheppinn.
og virti hann fyrir sér. Hún lét sem hún sæi
ekki Kitty, henni stóð alveg á sama um kven-
fólkið. En Suzette ljómaði af ánægju er 'hún
sá John: — Eg frétti að þér hefðuð drukkið
te hjá mömmu, þegar ég var ekki heima.
John kinkaði kolli. — Já, ég var óheppinn.
— En þér komið vonandi í samkvæmið
okkar?
— Þökk fyrir, mér er það sönn ánægja,
sagði hann alúðlega, en Rósalinda sá að hann
hafði augun á Iris og að hann átti bást með
að leyna í sér ólundinni. Iris duflaði frekju-
lega við prinsinn svo að allir sáu.
— Enginn skal geta sett neitt út á það sam-
kvæmi! hélt Suzette áfram og í rödd hennar
var sami sigurhreimurinn og i móður hennar
þegar hún var ánægð með eitthvað.
Rósalinda yppti öxlum en sagði eigi að síð-
ur til að sýna hollustu sína: — Já, það get
ég vottað- Þeir sem eru boðnir geta ’hrósað
happi.
— Bravó, þú ert hraust stúlka, Rósalinda,
hugsaði prinsinn með sér og renndi augunum
til hennar. En upphátt sagði hann: — Það
verður ánægjulegt. Það er ekki svo mikið af
veitulum gestgjöfum í Cairo og við fögnum
ekki hverjum nýjum, sem við bætast.
Rósalinda brosti þakklát til hans.
Hestur Suzette fór að verða órór og John
stakk upp á að haldið væri áfram. Hann beindi
þessum orðum til Suzette, sem færði sig undir
eins samsíða honum. Og svo hélt hópurinn
af stað. Rósalinda var síðust og með henni
Bill Maitland. Bill var gamall og góður vinur,
sem hafði meira gaman af að vera á hestbaki