Fálkinn - 30.04.1954, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
ALDREI AÐ GEFAST UPP. — Eti-
enne Marhesi, sem fyrr var frægur
fimleikamaður, er gott dæmi upp á
hve sterkur vilji má sín mikiis. I æf-
ingu í trapez hrapaði hann og brotn-
aði á báðum mjöðmum og skekktist
á hryggnum, svo að hann varð vitan-
lega að hætta gömlu fimleikasýning-
unum. — En í staðinn fór hann að
æfa handleggi og hendur og hefir nú
sett heimsmet með því að ganga 200
kílómetra á höndununi. Hér sést hann
ganga niður þrepin við Sacre Coeur-
kirkjuna í París.
grunaði hana, ])ólt liann hefði engar
sannanir fyrir sekt hennar, aðeins
vegna þess, að hann þekkti hana og
hafði alltaf verið litl um hana gefið.
Pierre og Josephine höfðu hana einn-
ig grunaða."
„Ég minnist þess, að ég sá þau einu
sinni tala við liana. Það var daginn
eftir morðið. Mér virtist samtal þeirra
einhvern veginn mjög dularfullt. Þeim
heppnaðist lika einu sinni að skjóta
mér ærlegan skelk í hringu.“
Ég sagði lionum frá atvikinu, er ég
fór með þvottinn upp í herbergi Denis.
„Hafið þér verið hræddar, madame,
þá voru þau þó tvímælalaust mun
hræddari. Þér voruð rétt hjá herberg-
isdyrum þeirra. Hvers vegna? Valdi-
ers lijónunum var fullvel ljóst að for-
tíð þeirra var ekki þessleg að hún
þyldi nokkra rannsókn. Skelfing
þeirra jókst stöðugt með liverju nýju
undarlegu atviki. Þau gátu sér ])ess
til, að Suzy hefði verið í nunnugerv-
inu — þau vissu að frænka hennar
liafði átt mjög hæláháa skó — já við
fundum þá meira að segja á bak við
í klæðaskáp Suzy. Það var mjög
heimskulegt af henni að geyma þá
þar, en hún gerði margar slikar
skyssur — þegar öll kurl koma til
grafar var hún raunar viðvaningur á
þessu sviði.
Við skulum snúa okkur aftur að
Valdiers hjónunum. Þau fylgdust vel
með öllum gerðum yðar, því að þau
óttuðust að þér vissuð eitthvað. Þegar
þér fóruð með manni yðar á vélhjól-
inu. hringdi hún tii frænkunnar í
Brillon-Sur-Fronchy og þá komst hún
á snoðir um að þér hefðuð sést á tali
við eina af þeim fáu, sem gátu sagt
allan sannleikann um ætterni Suzy.
Skelfingin náði þá slikum tökum á
þeim, að þau flýðu samstundis. Sii
ráðstöfun var heimskuleg — enda
stíga þau hvorugt í vitið. Þau hé!du
eflaust að auðveldara væri að fara
liuldu liöfði en raun ber vitni. — Já,
við höfum þegar haft upp á þeim. Þau
koma heim á mórgun. Ilins vegar vissu
þau ekki með neinni vissu að Suzy
var morðingi — örugga vitneskju um
það hafði einungis ein óhamingjusöm
mannvera!“
„Helen!“ sagði Martin.
„Já, Helene,“ sagði 'Boudet.“ Það
lét nærri að fyrirætlanir Suzy mis-
heppnuðust algerlega, vegna ])ess að
Helen kom heim af heilsuhælinu, degi
fyrr en við var búist. Suzy óraði ckki
fyrir að Helene væri heima er hún
festi bátinn að bryggju. Iiún gekk upp
á svalirnar, kallaði til frænku sinnar
og bað hana að opna fyrir sér — og
þær gengu saman upp stigann. Rúð-
una á baklilið hússins hafði hún áður
brotið, til þess eins að villa sýn.
Þetta mun hafa verið um fjögurleytið
um nóttina, og það liefir verið farið
að birta af degi. Ég þarf ekki að lýsa
fyrir ykkur livað skeði, þegar frænka
liennar sneri bakinu að henni — Suzy
hefir auðvitað fundist að þetta væri
ofur auðvelt.
Henni mun þó hafa orðið meira en
lítið hverft við, er hún sá, að peninga-
skápurinn var opinn og rúbinháls-
menið horfið. Henni datt það snjall-
ræði i hug að taka það, sem eftir var
af skartgripunum, til þess að láta líta
svo út að um ránmorð væri að ræða.
Mest mun henni þó liafa brugðið, er
Helene birtist í herbergisdyrum sínum
með hundinn undir hendinni. Enginn
getur sagt með nokkurri vissu, hvað
þeim hefir farið á milli, en ég imynda
mér að Suzy hafi farist orð eitthvað
á þessa leið: „Ef þú segir nokkurn
tímann nokkrum manni frá þvi, að ég
liafi verið hér í nótt, skal luindurinn
þinn deyja.“ Sennilega hefir hún bætt
við: „Og þú skalt deyja.“
„Ég man ])að núna,“ hrópaði ég,
„Toby var næstum drukknaður einu
sinni. Ég botnaði aldrei i bvernig á
því stóð, að harin lenti fyrir borð í
bátnum."
„Suzy hefir eflaust fleygt honum út-
byrðis. Hún hefir viljað færa Helen
heim sanninn um, að hún mundi
standa við orð sín. Síðar, þegar Suzy
greip til nunnubúningsins, gerði liún
það í tvennum tilgangi. Það kom sér
vel fyrir liana að geta gengið um héisið,
án þess að nokkur þekkti hana, en
veigamesta ástæðan var sú, að hún
vildi láta álíta, að Helene sæi ofsjónir
og væri ekki með öllum mjalla. Hún
hefir viljað fyrirbyggja að vitnisburð-
ur hennar yrði tekinn trúanlegur, ef
hún tæki upp á því að segja sannieik-
ann. Hún fullyrti eitt sinn í mín eyru.
að i hvert skipti, sem Helene hefði
])ótst sjá nunnuna, liefði það vitað á,
að hún ætti taugaáfall í vændum.
„Hún notaði þó einu sinni dular-
gervið til að gera tilraun tit að kyrkja
konuna mina,“ sagði Martin. „Og
nærri lá að henni tækist það.“
„Já, afbrýðissemin,“ tautaði Boudet.
„Hún er ekki lambið að leika sér við.
Þá nótt hlupu tilfinningarnar með
hana í gönur. Ef til vill hefir hún einn-
ig ætlað að beina grun að Helene
með þessu. Síðar hugkvæmdist henni
að feta nunnubúninginn í herbergi
Valdiers lijónanna og láta títa svo út
að þau hefðu skilið hann eftir, en þar
skjátlaðist henni, því að ótíklegt var
að þau væru nógu heimsk til að skilja
jafn mikilvægt sönnunargagn eftir,
þar sem þau gáfu sér tima til að taka
annan farangur með sér. Valdiers
hjónunum liefir verið sagt frá þessu
kænskubragði Suzy, og þau hafa tekið
það mjög nærri sér.“
„Þeim hefir sjálfsagt þótt mjög vænt
um hana, þrátt fyrir ailt,“ sagði ég.
„Já, þau elskuðu hana,“ sagði Bou-
det. „Þau höfðu ekki i hyggju að ætl-
ast til neins af henni. Fyrir þeim vakti
einungis, að lnin fengi að njóta allra
þeirra gæða lifsins, sem foreldrar
vilja veita börnum sínum, og þau fóru
sjálf á mis við. Þau glöddust á óeigin-
gjarnan hátt yfir því, að lnin klæddist
fallegum fötum, gat dvalist á ríkmann-
legum gistihúsum, ók bifreið og hlaut
á allan hátt uppeldi heldri stúlku.
Vegna þessarar dóttur sinnar dvöldust
þau 'öll æviár sín hjá frú Frenier.
Með tilliti til alls þessa munu þau fá
vægan dóm. Enda hafa þau ekki sjálf
borið neitt úr býtum vegna blekking-
arinnar.“
„Þau hljóta að hafa orðið fyrir mikl-
um vonbrigðum af henni,“ sagði
Martin.
„í aðra röndina gátu þau búist við
þessu,“ sagði Boudet. „Þau eru sjálf
svikarar, og liún var hold af þeirra
holdi og blóð af þeirra blóði. Jæja,
við skulum lialda áfram að rekja gang
málsins. Suzy hefir eflaust langað til
að drepa systur sina, þegar hún kom
með skratgripina út úr lierbergi
frænkunnar, en þó var mannvonska
hennar enn ekki komin á það stig,
að hún gæti fengið það af sér. Iiún
vissi ekki annað en þær væru systur.
Hún yfirgaf þvi Helene og þaut niður
að bátnum aftur. Hún hafði þegar
eytt of löngum tínia, og þess vegna
lét luin skartgripina á fyrsta staðinn,
sem henni datt í liug. Helene sá, ]>eg-
ar lnin fór í sumarhúsið og minntist
þess síðar.
Helene fór síðan inn í herbergi
frænku sinnar og það stappaði nærri
því að sjónin sem blasti við henni
svipti hana vitinu. Hún hélst ekki
við i húsinu og þaut því af stað með
hundinn. Hún reri sem vitskert þar
til liún kom til Dinan. Hún settist
inn á kaffihúsið og hugsaði málið. Hún
komst að þeirri niðurstöðu, að liún
gæti ekki sagt frá verknaði systur
sinnar — luin gat ekki hugsað til
þess að vitnisburður hennar yrði til
þess að systir hennar lyki lífinu á
aftökustað. Samviska hennar krafðist
þó þess, að hún skrifaði frásögn af
því, sem skeð hafði — og sú frásögn
var i vindlingaöskjunni, sem þér vor-
uð svo hugulsamur að sækja fyrir
okkur. Ilún reri heimleiðis á þeim
tíma sem fjara var, og þá datt henni
í hug að geyma skýrslu sína í hell-
inum, sem hún þekkti frá bersnku.
Ilún lét öskjuna upp á stallinn, en
þar með var ekki allt búið — hún
fann dálítið ....“
,,Hvað?‘' sögðum við Martin einum
rómi.
„Suzy hafði einnig notað liellinn
sem felustað á barnsaldri, og minntist
þess, þegar luin þurfti að fela bréf,
sem hún hafði falsað í þeirri von, að
þau gætu gert Denis enn grunsamlegri.
Fölsunin hafði ekki heppnast nægilega
vel til þess, að hún þyrði að nota þau,
og hún faldi þau þarna til bráðabirgða.
Ég býst við að Helene hafi ekki
Framhald í næsta blaði.
BLÓMASTÚLKUR í HOLLANDI. — Holland er land laukblómanna. Þessi mynd er frá Haarlem, miðstöð blóma-
ræktarinnar. I tilefni páskanna hafa ungu stúlkurnar þar skreytt sig fagurlega með páskaliljum.