Fálkinn - 30.04.1954, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
KALPH UltBAN:
Tuttugu drum sídor
Drower lögreglufulltrúi hafði hugsað sér amfundinn við erkióvininn öðru-
vísi. Honum líkaði ekki hvernig fór.
Ég þekkti yður strax. í tuttugu ár hcfir mig óað við að hitta yður
aftur ................................
T'VROWER fulltrúi i Scotland Yard
L' iiafði fengið þriggja mánaða leyfi
efiir gallsteinauppskurð, sem tókst vel.
Stallbræður lians pískruðu um að sjúk-
dómurinn hefði kvaiið liann lengi,
ástæðunnar væri að leita svo langt til
baka sem til Merkur-banka-málsins,
sem fór svo illa. Þá hafði Drower
verið ungur og efnilegur grennslari i
innbrotsþjófnaðadeildinni.
„Farið niður í Merkur-banka,“ hafði
húsbóndinn sagt við hann einn morg-
uninn. „Það er víst eitthvað kynlegt
að gerast þar. Reynið að finna hvað
það er. Við höfum fengið tilkynningu
frá hanlcanum um að lyklarnir að
bankahólfunum gangi ekki að, svo að
það er hugsanlegt að einhver hafi
skemmt læsingarnir með fölskum
lyklum. Rannsakið þetta og gefið mér
skýrslu.“
í þá daga tók Drower sjálfan sig
mjög alvarlega og hélt af stað með
yfirlætissvip. Hann sneri sér að dyra-
verðinum og bað um að fá að tala
við einhvern hankastjórann. Hann
hafði tæplega snúið sér frá dyraverð-
inum er ungur maður kom til hans.
„Ég heiti Smith,“ sagði hann. „Og
ég er njósnari hér í bankanum. Hlut-
verk mitt er að fylgjast með einkalífi
starfsmannanna, og þess vegna held
ég að ég viti liver hefir verið að fikta
við lásana á bankaliólfunum. Mér er
ánægja að veita yður allar upplýsing-
ar sem ég get, en held að yður væri
liyggilegast að líta kringum yður
hérna áður en nokkur fær að vita
hver þér eruð. Ég skal fylgja yður um
og hjálpa yður eins og ég get. Það er
aðeins umsjónarmaður starfsfólksins
og bankastjórarnir, sem vita hver
ég er.“
Drower átti stutt samtal við einn
bankastjórann og fékk með sér einn
starfsmanninn, sem hafði samstæður
að lyklunum. Smith kom til þeirra
fram í ganginum og fór með þeim nið-
ur í hólfin.
Drower fór að athuga læsingarnar
og Srnith og starfsmaðurinn töluðu
saman á meðan. Loks kom starfsmað-
urinn cinn til Drowers, sem liafði upp-
götvað hvað var að iæsingunum. Hann
hafði fundið hárnálarbrot i einni
þeirra.
Starfsmaðurinn horfði á hann en
spurði svo: „Hvað varð af lionum fé-
laga yðar? Hann fékk lyklasamstæð-
urnar hjá mér.“
„Hvað gerði hann?“ spurði Drower
og nú rann upp Ijós fyrir honum, en
um seinan. Smith liafði liaft á burt
með sér 2877 sterlingspund úr einu
geymsluhólfinu.
Blöðin gerðu sér mat úr skyssunni
sem Drower liafði orðið á, og öll Lon-
don hló. Drower missti þó ekki stöð-
una því að skuldinni var skellt á hús-
bónda hans — hann var skammaður
fyrir að hafa sen(. ungan og óreyndan
mann i svo mikilsvert erindi.
Engin spor voru eftir hinn bíræfna
þjóf nem eitt fingrafar, en það kom
að litlu gagni því að það fannst ekki
i glæpamannaskránni. Og grennslanir
Drowers báru engan árangur. Loks
féll þetta í gleymsku og Drower fékk
viðurkenningu fyrir dugnað í sinni
grein.
Eftir gallsteina-aðgerðina afréð
Drower að fara út í sveit til að hress-
ast, og hann valdi sér afskekkt þorp
í Norfolk. Hann tók saman dótið sitt
og veiðitækin og hélt af stað, og fékk
þægilegt herbergi með svölum i veit-
ingahúsinu „Gullna ljónið“. Þar átti
hann rólega daga, því að þetta var ekki
á sumarleyfistíma og gestirnir því
fáir.
Eitt kvöldið sat hann niðri í veit-
ingastofunni og var að lesa blað. Tveir
mcnn sátu við næsta borð og drukku
öl, og Drower varð ónotalegt innan-
brjósts þó að ekki vissi hann hvers
vegna, fyrr en hann leit upp. Annar
maðurinn starði á hann í sífellu, en
þegar Drower leit á hann á nióti þá
leit hinn strax undan. Drower tók
blaðið aftur og hélt áfram að lesa, en
loks lagði liann það frá sér og sat
liugsi, og nú gerði hann sér Ijóst livers
vegna honum hafði orðið svona við.
Maðurinn hafði ekki aðeins horft á
liann með venjulegri forvitni heldur
hafði jafnframt verið ótti í augnaráði
hans. Hver gat ástæðan verið? Drower
liallaði sér aftur i stólnum og gaf
manninum gætur í laumi. Hann virtist
vera á líkum aldri og hann sjálfur.
Hárið var gisið og farið að grána i
kollvikunum, og andlitið var með
djúpum rákum, sem gáfu því karl-
mannlegan svip. Hann var í meira en
meðallagi hár, grannur en herðabreið-
ur og virtist meira stórborgarsnið á
lionum en venjulegum þorpsbúum.
Hann sneri hálfvegis bakinu við
Drower og steilingarnar voru óeðti-
legar. Var þetta maður sem hann
þekkti? Drower hugsaði sig um en
gat ekki munað til þess að liafa séð
hann áður.
Skömmu siðar stóð maðurinn upp
og fór, og það var að sjá sem hann
forðaðist að láta sjá framan i sig.
Drower kallaði á stúlkuna til að fá
að borga, og fór að tala við hann.
Itann spurði meðal annars hvaða mað-
ur hefði verið að fara út.
„Það var Marshland,“ svaraði hún
og lotningarhreimur var í röddinni.
„Hann rekur vélaverkstæði hérni niðri
í götunni.“
Drower svaf vel um nóttina. En
undir morgun vaknaði hann af óvær-
um draumum. Hann sá allt í einu
manninn fyrir framan sig og heyrði
hann segja: „Ég heiti Marshland, og
ég er starfsmaður hérna i bankanum.“
Drower vaknaði í svitabaði.
„Nú rann upp ljós fyrir mér,“ sagði
liann við sjálfan sig og var horfinn
tuttugu ár aftur i timann. „Ég heiti
Smith og ég er njósnari hérna í bank-
anum.“ Jú, nú þekkti hann manninn
aftur. Þetta var erki-fjandmaðurinn,
sem hann hafði verið að leita að í
luttugu ár.
Drower fékk sér gildan morgunverð
og át með bestu tyst, og á eftir fór
hann og talaði við eina lögreglumann-
inn í þorpinu. Hann sagði deili á sér
og fór að spyrja um ýmislegt þarna á
staðnum. Meðal annars nefndi liann
Marsliland.
„Já, hann er heiðursmaður,“ svar-
aði lögreglumaðurinn. „Ilann var í
Ameríku í æsku og kom hingað fyrir
tíu árum og settist hér að sem vélfræð-
ingur. Hann var einn fyrst í stað, svo
fékk hann tvo sveina og nú hefir
hann fimmtán í vinnu. Hann smíðar
læsingar af sérstakri gerð.“
„Er þetta gamall sakamaður?“
spurði Drower.
„Nei, nei, það er öðru nær,“ svaraði
lögreglumaðurinn. „Ég sagði að liann
væri lieiðursmaður. Ég veit það vegna
þess að við öfluðum okkur upptýsinga
um liann þegar hann sótti um hand-
verkleyfið. Ilann á fyrirmyndarheim-
ili og börnin hans fjögur eru mesta
efnisfólk. Hann er einstaklega við-
felldinn maður og tætur engan synj-
andi frá sér fara.“
Drower var liálf vonsvikinn yfir
þessum upplýsingum og hélt nú til
baka á veitingaluisið. Eftir hádegið
símaði hann til Scotland Yard og bað
um mynd af fingrafarinu, sem Smith
hafði skilið eftir forðum. Svo fór
liann niður að á lil að veiða. Hann
liætti þvi kringum klukkan hálfsex
og hélt heim á leið, en þegar hann
var að taka veiðistöngina í sundur
var hann svo óheppinn að skemma
einn hólkinn. Honum þótti þetta gott,
því að nú hugkvæmdist honum að fara
með stöngina á verkstæðið til að fá
gert við hana.
I/'RINGUM verkstæðið var snyrti-
legur garður og skömmu ofar var
íbúðarhúsið. Þegar hann kom inn úr
hliðinu liitti hann litla, laglega telpu
og strauk henni um liárið.
„Geturðu sagt mér hvar ég get hitt
liann Marshland?“ spurði hann.
„Já, liann er þarna inni,“ sagði hún
og benti. „Verktæðið er lokað, en hann
er þar víst samt.“
Drower fór inn í vinnustofuna. Þetta
var stór salur með alls konar nýtísku
vélum. Marslitand stóð við rennibekk
og sneri bakinu að lionum. En svo
stöðvaði liann hreyfilinn og teit við.
„Góðan daginn,“ sagði Drower full-
trúi.
Maðurinn leit á hann og varð ótta-
sleginn.
„Gerði ég yður liverft við?“ hélt
Drower áfram. „Ég heiti Drower og
er fulltrúi í Scotland Yard og ætlaði
að biðja yður að lagfæra veiðistöngina
mina. Ég skemmdi á henni hólkinn.“
Marshland náði í verkfæri og var
enga stund að gera við hólkinn, sem
var aðeins lítils liáttar beyglaður.
„Gerið þér svo vel,“ sagði hann.
„Hvað kostar þetta?“
„Ekki neitt.“
„Þakka yður kærlega fyrir, Smith.“
„Smith? Hvað meinið þér með þvi
að kalla mig Smith?“
„Æ, afsakið þérl Kallaði ég yður
Smith?“
Marshland var niðurlútur.
„Ég skildi þetta undir eins,“ sagði
hann lágt.
„Hvað skylduð þér?“
Marshland yppti öxlum.
„Það er eins gott að leggja spilin á
borðið,“ sagði Drower.
Marshland kinkaði kolli. „Já, það
er sjálfsagt ekki um annað að ræða.
Ég þekkti yður strax, og þér þekktuð
mig. í tuttugu ár- hefir mig óað við
því að eiga að hitta yður.“
„Og ég hefi þráð það augnablik i
tuttugu ár. Eruð þér fús á að með-
ganga?“
„Nei ,og þér hafið heldur ekki nein-
ar sannanir.“
„Jú, ég hefi fingrafarið.“
„Bull. Þér segið það til að gahba
mig.“
„Nei, ég segi eins og satt er. Sofið
þér nú vel, Marshland, ég kem bráð-
um aftur til að bera fingraförin sam-
an. Og grípið nú ekki til neinna
flónskubragða. Það væri glapræði af
yður að reyna að flýja.“
„Hlustið þér fyrst á livað ég hefi
mér til málsbóta, Drower,“ sagði mað-
urinn í hænarróm. „Ég var ungur og
framgjarn og liafði þegar þetta skeði
gert uppgötvunina, sem ég lifi á núna.
En mér tókst ekki að fá nokkurn mann
til að leggja peninga í fyrirtækið. Ég
átti kunningja, sem var öllum hnútum
kunnugur í Merkur-bankanum og hjá
honum fékk ég svo margvíslegar upp-
lýsingar að mér komu ráð í hug til
að ná í peningana. Ráðagerðin var