Fálkinn - 07.05.1954, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
JUNE WOOLFE:
tyinkonur í hdmsókn
INKONURNAR ætluðu að
koma í kvöldmat og það
var komið óðagot á Evu.
Börnin fundu þetta á sér og voru
fremur óþæg yfir morgunmatn-
um. Pétur slefaði ofan í mjólkur-
glasið og Kara hvolfdi sykurker-
inu og stráði hafrakornum um
allt gólf. Eva tók í hana og hristi
hana ómjúkt, en hún rak upp væl
og flýði á náðir föður sins.
— Þú ert svo uppstökk, sagði
Jens, — og ekki sjálfri þér sam-
kvæm. Þegar hún gerði þetta
seinast hlóst þú að henni.
— Það er ekkert gaman að sjá
hana gera það oft, sagði Eva ön-
ug. — Ég fór hálftima fyi’r en ég
er vön á fætur til að bóna gólfið,
því að ég ætlaði að hafa vin-
stúlknaklúbbinn í kvöld, en nú
veður maður í haframéli hvar sem
maður stígur.
— Það er óhyggilegt að bóna
gólfið fyrir morgunverð, sagði
Jens.
— Ég komst ekki yfir að gera
það á öðrum tíma!
— Jæja, en úr þvi að þú átt
svona annríkt hefðir þú vel getað
sleppt gólfinu. Það leit svo vel út.
— Nei, það gerði ég ekki. Eva
var hávær og mikið niðri fyrir. —
Ég ætla ekki að láta Mögdu og
Unni halda að ég eigi heima í
svínastíu þó að ég sé gift — Pési,
í guðs bænum — hættu að leika
þér að þessari brauðsneið, borð-
aðu hana! Mamma hefir engan
tíma til að biða eftir þér.
— Æ, allt þetta umstang í
hverjum einasta mánuði út af
Mögdu og Unni, tautaði Jens og
setti dóttur sína, hálfvegis hugg-
aða, á stólinn aftur. — Þær hafa
nú komið hér svo oft, að þær ættu
að geta gert sér að góðu hvernig
umhorfs er hjá okkur. Þú leggur
ekki nærri eins mikið að þér þeg-
ar Gerða og Hans eða Jörgensens-
hjónin koma hingað.
— Þau eru gift og eiga börn
sjálf, sagði Eva óþolin. Þau vita
hvað það er. En það er ekki hægt
að búast við að Magda og Unni
geti skilið hvernig heimilisstörfin
safnast fyrir. Þær mundu halda,
að ég hefði blátt áfram gefist upp
við þau. Enda liggur við að svo
sé! Guð má vita hvað þær halda
um mig, sem alltaf er í sama,
rauða ullarkjólnum — kannske ég
gæti annars litað hann svartan
undir veturinn.
— Já, kannske, sagði Jens þol-
inmóður. — En mér finnst rauði
liturinn fara þér vel. Það væri
betra að þú fengir nýjan ....
— Og láta Köru vera án vetr-
arkápu og troða Pétri í stígvél-
in frá í fyrra? Nei, það er liðin
tíð að ég geti keypt nokkuð handa
sjálfri mér!
— Ef þér er nokkur huggun í
því, sagði Jens jafn rólegur, —
\
hefi ég gengið í þessum fötum í
þrjú ár og sumarbuxurnar hafa
enst mér í sex — og úr þvi maður
talar um föt þá vantar tvo hnappa
á skyrtuna, sem ég ætlaði að fara
í í morgun.
Eva starði á hann. — Hvert
í heitasta! Ertu farinn að éta
af þér tölurnar? Jæja, ég skal
festa þá einhvern tíma í dag.
Þú ert eins og landshornamaður
í þessari köflóttu skyrtu. Þegar
þú kemur heim í kvöld skaltu hafa
skyrtuskipti áður en þú kemur og
heilsar gestunum.
Jens gekk fram að dyrunum og
það marraði undir fótum hans í
hverju spori. — Ef mér leyfist
að bera fram tillögu, sagði hann,
— þá sting ég upp á að þú bjóðir
þessum vinstúlkum þínum heim
einu sinni á ári, í stað einu sinni
í mánuði, því að þá er hugsanlegt
að við bilum ekki á taugunum.
— Og loka mig úti frá bestu
vinstúlkum minum! hrópaði hún
eftir honum fram í ganginn. —
Loka mig úti frá einu manneskj-
unum, sem ég hefi nokkurt gaman
af........!
Jens skellti hurðinni.
En í hressandi svalanum á leið-
inni að strætisvagninum iðraðist
hann eftir að hafa látið geðvonsk-
una ná valdi á sér. Hann hefði
ekki átt að segja þetta, um að
nægilegt væri að vinstúlkurnar
kæmu einu sinni á ári.
Þær sættu Evu og voru henni
tengsl við gamla áhyggjulausa líf-
ið, sem hún hafði lifað einu sinni.
Hann óskaði aðeins þess að þær
væru ekki of berorðar um hvað
þeim fyndist Evu vanta, svo að
hann þyrfti ekki að hafa það á
tilfinningunni í hvert skipti sem
þær komu, að hún þráði gömlu
dagana áður en hún giftist.
Magda og Unnur voru elstu og
bestu vinstúlkur Evu. Þær höfðu
búið saman nokkur ár áður en
hún giftist Jens. Þær voru lagleg-
ar og duglegar og höfðu metnað
í að komast áfram, hvor í sinni
grein. Samtals höfðu þær tvöfalt
meiri tekjur en þær, sem Jens
varð að framfleyta fjölskyldu
sinni á. Og allt sem þær öfluðu
var auðvitað notað í fatnað og
skemmtanir.
Þær höfðu skemmtilega, litla
íbúð i vesturbænum og voru alltaf
að bjóða gestum. Þær buðu Evu
stundum, en hún vildi ekki fara
án Jens, og þau gátu ekki skilið
börnin ein eftir heima. I sumar-
leyfunum fóru Magda og Unnur til
útlanda og áttu ánægjulega daga,
og þó svo þær ekki segðu það þótt-
ist Jens viss um að þær hugsuðu
sem svo, að þetta hefði Eva getað
veitt sér lika ef hún hefði ekki
gifst.
En þó að þau ættu mörg áhuga-
mál héldu þær samt tryggð við
Evu, og höfðu gert það öll þessi
fimm ár, sem hún hafði verið gift.
Þær höfðu aldrei brugðist henni
nokkurn mánuð, og þó að þær
sæju að íbúðin þeirra varð úr sér
gengnari með hverjum mánuðin-
um þá létu þær það ekki á sér sjá.
Þegar Unnur hafði tekið upp
nýtt hárgreiðslulag eða þegar
Magda farðaði sig með nýju móti,
sýndu þær alltaf Evu árangurinn
og hún dáðist að, og sat fram á
nótt við að vefja hrykkjur á hárið
á sér, með öllu hugsanlegu móti,
og málaði augnabrúnir með alls
konar lögun.
— Það er bara til að sjá hvort
ég get náð nokkru lagi á mig enn-
þá, andvarpaði hún og skreið
skjálfandi upp í rúmið til að fá sér
blund áður en hún yrði að gefa
Pétri að drekka um klukkan fjög-
ur. En svo varð aldrei tími til að
endurtaka tilraunina, og þegar
Magda og Unnur komu næst, var
komið eitthvað nýtt, sem þær
þurftu að sýna henni.
Þær voru einstaklega háttvísar.
Þær létu sem þær sæu ekki leik-
fangaruslið og barnafötin, sem
hengu til þerris í stofunni. Þær
buðust til að hjálpa henni, tíndu
saman bleyjur með rauðmáluðum
nöglunum og báðu um að lofa sér
að strjúka þvottinn. — Kemur
ekki til mála! sagði Eva. — Ég
verð ekki nema fimm mínútur að
því á morgun. Þið sem alltaf eruð
sívinnandi. Sitjið þið nú og hvílið
ykkur.
Þær voru komnar þegar Jens
kom heim um kvöldið. Hann kann-
aðist við ilmvatnslykt Mögdu í
ganginum og heyrði skvaldrið í
henni inni í barnaherberginu.
Hann var í þann veginn að fara
inn en mundi þá skipun Evu um
að hafa skyrtuskipti fyrst, og
læddist inn í svefnherbergið. Káp-
ur gestanna lágu á rúminu. Unnur
átti þá grænu, en dreyrrauða káp-
an með breiða kraganum hlaut að
vera nýja vetrarkápan hennar
Mögdu. Svona föt hafði Eva átt
áður en hún giftist. Nú hafði hún
hugsað sér að dubba upp þriggja
ára gömlu kápuna með því að
setja á hana flauelskraga. Þegar
hún væri orðin miðaldra og búin
að missa rennilega vöxtinn, hefði
hún kannske kringumstæður til
að kaupa sér eitthvað nýtt og fall-
egt. Hann skildi að henni var
gramt í geði.
Hann hafði skyrtuskipti, dró