Fálkinn - 29.10.1954, Qupperneq 7

FÁLKINN
7
hún festist þar. Það var'sama, hvernig
hann reyndi að losa hana, hún festist
aðeins ennþá betur.
Loks þoldi ég ekki að horfa upp á
þetta lengur og ákvað að binda endi
á hörmungar hans. Eg sótti byssu og
skaut nokkrum skotum, en mér tókst
það ekki betur en svo, að Sammy virt-
ist verða ennþá sprækari en áður. Að
síðustu vildi ég ekki þrýsta á gikk-
inn nema ég gæti verið nokkurn veg-
in viss um að geta banað honum.
Loks tók Sammy á rás og allt i einu
þaut dósin fram af trýninu á honum.
Hann hlýtur að hafa komið við hana
með fætinum. Hann lagðist niður og
ég sótti siðustu ávaxtakökuna mína,
sem hann borðaði úr lófa mínum. Nú
sé ég út um gluggann, að hann er
staðinn upp og lagður af stað út í
skóg.
Á eftir ætla ég að fara út og tína
saman allar niðursuðudósirnar. Eg
ætla að grafa þær niður í snjóinn.
ÉG bjó Donnas til lilýja hettú úr ullar-
sokk, sem ég fóðraði með pilsaafgang.
Síðan vafði ég loðkápunni utan um
hana og við lögðum af stað út í skóg
til þess að skera af runnum handa dá-
dýrunum, sem hópuðust kringum okk-
ur. Á heimleiðinni gengum við niður
að bátnum. Hann sat fastur i ísbreiðu
og virtist ekki hafa haggast, en hins
vegar leit út fyrir, að mikill sjór væri
kominn í hann, þvi að hann var svo
lágur á vatninu.
í MORGUN fórum við aftur út í skóg
til þess að sjá dádýrunum fyrir fæðu.
Á heimleiðinni var smáfuglahópur á
vegi okkar. Þeir sungu og léku sér og
mér fannst þar boða endi á erfiðleik-
um okkar.
Það er áreiðanlega ofsaveður í að-
sigi. Eg man ekki til þess, að loftvog-
in hafi nokkurn tíma staðið svona
lágt áður.
Þegar ég sest niður til að skrifa
nokkrar línur til viðbótar, er óveðrið
skollið á. í dögun rauk hann upp af
norðvestri og ísinn er farinn að
brotna. Flóinn gengur allur í bylgjum.
Höfðinn, sem ég bölvaði sem mest, er
ég lenti i sjóhrakningunum, skýlir nú
kofanum, svo að ég verði ekki eins
vör við ofsann í veðrinu og ég bjóst
við.
Sjö grágæsir kúra fyrir utan dyrnar
ÞRIFABAÐ. — Lísa er að baða
hann Lubba sinn og finnst gaman að
því. Og hundinum þykir víst gott að
fá baðið, því að annars mundi hann
ekki sitja svo rólegur í baðkeri Lísu
meðan á athöfninni stendur.
hjá mér og borða það, sem ég fleygi
til þeirra.
NÚ ER skrifpappírinn á þrotum. Það
gerir ekki svo mikið til, því að nú
hefi ég ekki eins mikla þörf og áður
fyrir að skrifa og gleyma þannig á-
hyggjum minum.
Brátt get ég átt von á einhverjum,
sem eiga leið hér um og finna okkur.
Ég vona, að Don komi fyrstur, en
veit þó að það er óhugsandi. Ef til
vih sé ég hann aldrei aftur.
Ef til vih koma indiánarnir hingað
á leið sinni i fiskiverið. Sam gæti
einnig komið hvaða daga sem væri úr
þessu — eða einhver námuleitarmað-
ur, sem leitaði sér húsaskjóls.
INDÍÁNARNIR eru komnir. Blessaðir
indíánarnir. Feimnir, feitlagnir og
vingjarnlegir.
Snemma einn morguninn fórum við
Donnas niður í fjöru til að dytta að
kænunni, sem lá þar á hvoifi. Þegar
ég leit upp frá verkinu sá ég indiána-
báta úti fyrir.
Ég hljóp heim að kofanum, sótti
byssuna og skaut neyðarskotum. Síð-
an veifaði ég og kallaði, og bátarnir
sneru við. Ég kveikti upp í snatri og
setti vatn yfir. Síðan tók ég fram bestu
fötin, sem Donnas átti, og klæddi hana
í þau, en að því búnu reyndi ég að
snyrta sjálfa mig svolitið til.
Ég sveipaði loðkápunni utan um
Donnas og svo héldum við niður að
ströndinni til móts við gesti okkar.
Báðir bátarnir komu að landi sam-
timis. Indiánarnir horfðu á mig góða
stund og ég starði á þá hálfvandræða-
lega.
EFTIR dálitla stund tókst mér þó að
lcoma upp nokkrum orðum. „Góðan
daginn,“ sagði ég.
„Halló,“ var svarað. „Halló.“
„Ég er svo fegin að sjá ykkur,“ kopi
dálítið seinna.
Indíánarnir stungu saman nefjum
og töluðu nú á Siwash-máli. Þeir
hreyfðu sig ekki úr bátunum, meðan
ég sagði þeim sögu mina. Sennilega
var það af því, að þeir vildu láta bjóða
sér formlega á land, svo að ég lét
ekki á þvi standa, er ég hafði lokið
frásögninni. „Komið þið og lítið á
barnið mitt.“
Þeir stigu á land — nítján alls. Þeir
virtust varla taka eftir barninu eða
mér. Þeir skeggræddu heilmikið á
sinu eigin máli, en loks fór forsvars-
maður þeirra liöndum um sæoturs-
skinnið.
„Móti lögum. 'Þú verður sett í fang-
elsi.“
Þeir lilógu allir.
„Hvar náðirðu í otur?“
ÉG BENTI á staðinn, þar sem ég hafði
drepið hann þarna á ströndinni. Að
svo búnu héldum við heim í kofann.
„Ég er Declcennaw,“ sagði sá, sem
fyrir þeim var, og reyndi að kynna
sig formlega. „Hún er Tukuee.“ Hann
benti á elstu konuna i hópnum. Það
var konan hans.
Deckennaw og Tukuee komu fyrst
inn með mér, en hinir gengu i röð
inn. Ég hitaði kaffi handa öllum og
gaf þeim allan þann mat, sem ég fann.
Indíánarnir voru svangir og borðuðu
mikið — en þeir borðuðu hægt og
voru hinir liæverskustu í hvívetna.
Veturinn Iiafði verið slæmur hjá
þeim, sagði Deckmennaw. Mikill snjór
og ísalög. Nú voru birgðirnar þrotnar
og þeir voru komnir hingað til að afla
matarforða úr sjónum.
Ég þekkti fátækt þessa fólks og vissi,
að þcim veitti ekkert af öhum þeini
fiski, sem þeir gátu veitt. Mér þótti
þvi leitt að þurfa að biðja þá bónar,
sem gæti tafið þá frá störfum. Samt
vogaði ég mér að biðja um, að ég yrði
flutt til Big Sleeve.
Ekkert var sjálfsagðara. En vestan-
áttin kom í veg fyrir, að hægt væri
að fara þennan sama dag. Hún mundi
vaxa til sólseturs. Deckennaw ákvað,
að lagt skyldi af stað í dögun næsta
morgun, en vestanáttin var hagstæð
til ferðar út i fiskiverið þeirra, svo að
annar báturinn var sendur þangað
samdægurs.
Ég var fegin þvi að þurfa ekki að
fara frá kofanum i óreiðu. Þetta hafði
borið svo brátt að. Ég var niðursokkin
í hugsanir mínar, þegar Tukuee kom
til mín. Hún kraup við fætur mínar
og strauk þá mjúklega, um leið og hún
muldraði eitthvað, sem ég skyldi ekki.
Deckennaw bar að, þegar hún var
að taka utan af böggli. Það voru
mokkasínur, sem hún dró upp.
Deckennaw þýddi það, sem hún
sagði. „Hún óskar þér gleðiiegra jóla.
Hún segist ekki munu sjá þig um
næstu jól.“
Hvers vegna liefði ég ekki getað
faðmað liana að mér eða lijúfrað niig
upp að lienni og grátið við brjóst henn-
ar? Blessuð ltonan.
ÉG GAF henni ýmis áhöld úr eldhús-
inu og allt það, sem þarna var laus-
legt. Eg mun liafa flýtt mér um of að
þessu, því að það lá við, að ég fleygði
dótinu í indíánana. En þeir fóru sér
að engu óðslega, heldur tóku við gjöf-
unum með þeirri ró og stillingu, sem
þeim er svo lagin.
Allt í einu datt mér hringurinn í
hug, og Deckennaw sendi strax pilt
til að sækja hann upp í efri kofann.
Ég gaf indíánunum ýmislegt fleira.
Deckennaw fékk áttavitann og loft-
vogina. Öðrum gaf ég mat og klæðnað,
sagir, lampa og fleira, sem áður hafði
vcrið mér svo mikils virði.
Ég sagði þeim að koma hingað, þeg-
ar ég væri farin, og taka það, sem
eftir væri.
Meðan indíánarnir brugðu sér út i
fiskiverið, tók ég til í kofanum og geklc
frá öllu. Eftir stundarkorn koma þeir
aftur og sækja mig. Meðan ég bíð,
sýni ég Donnas demantshringinn, sem
ég hefi nú endurlieimt.
Ég kveð kofann með trega. Hann
skýldi mér, þegar neyðin var niest —
kofinn við hafið.
EFTIRMÁLI.
Don kom aftur.
Hann náði í póstbátinn og kom
hjartarskrokknum um borð, en á leið-
inni heim bilaði vélin i bátnum. Ó-
veðrið skall á, meðan hann var að
leita hafnar. Hann varð slcipreka á
eyju ásamt Cal Darnell vini sinum.
Þar urðu þeir tepptir um veturinn.
Cal brenndi stígvéi Dons til að koma
í veg fyrir, að hann hætti sér út á
ótraustan isinn til lands. Um vorið
komust þeir til lands á seglum, sem
þeir höfðu gert sér.
Nú eru þau Don og Martha Martin
sameinuð á ný. *
ENDIR.
„Talaðu sem minnst!“ er heilræðið
sem Frank Winebrenner gefur þeim
sem vilja lifa friðsamlega í hjónaband-
inu. Hann á heima í Moundsville i
USA og er orðinn 91 árs og verið gift-
ur í 72 ár — sömu konunni.
GRÆNMETIS-VÉL. — Grænmetissal-
arnir í Hollandi hafa nú fengið vélar
til að búa grænmetið í hendurnar á
húsmæðrunum, og fagna þær því mik-
ið. Vélarnar hýða kartöflur, hreinsa
gulrætur og vinna allt það seinlegasta
við grænmetið áður en það fer í pott-
inn. — Hér sést kaupmaðurinn setja
kartöflur í vél sem skilar þeim hýðis-
Iausum og niðursneyddum til steik-
ingar.
Á FLOTHJÓLI. — Þetta vatnareiðhjól
fer að vísu ekki hratt yfir, en unga
stúlkan á því er á þýðu farartæki og
er vel varin fyrir skvampi frá öld-
unum.
ÆTLI ÞAÐ SÉ ÓHÆTT? — Maggi
litli hefir ákaflega gaman af að leika
sér að bókunum hans föður síns, en
hann veit mjög vel að hann má það
ekki. Og ef pabbi á nýtísku bók um
barnauppeldi þá veit hann gott ráð
til að verja bækurnar fyrir Magga.
Hann smellir bókinni á fingurna á
honum og það er ráð sem dugir.