Fálkinn - 29.10.1954, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Fangi hjartans
F r a m h a 1 d s s a g a .
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«
semi gædd vera. Hún bar höndina
upp að enninu og aftur strauk hún
hárið frá. Og þetta hitti hann í
hjartastað, eins og í fyrra skiptið.
Hverri var hún lík? Og hvað var
að gerast í huga hans þegar hann
horfði á hana! Engin kona hafði
haft slík áhrif á hann fyrr — og
á jafn skömmum tíma.
„Það skiptir engu máli,“ muldr-
aði hann. „En yður mun hins veg-
ar þykja tómlegt að flytjast burt
þaðan, sem þér hafið átt heima
alla yðar ævi.“
„Ég hefi ekki átt heima hérna
alla mina ævi — aðeins eitt ár.
Ég ólst upp á heimavistarskóla í
Fíladelfíu."
„Komuð þér ekki heim á sumr-
in?“ spurði hann forviða, því að
hann vissi að Riveroll hafði átt
heima i Yoya Hermosa í mörg ár.
„Nei-nei, ég var með skóla-
systrum mínum i sumartjaldbúð-
um — við lágum úti í Maine.
Mamma er heilsutæp, og þér skilj-
ið að það er ekki auðvelt fyrir
veiklaða móður að hafa ærsla-
full börn kringum sig.“
Honum hafði alls ekki sýnst frú
Riveroll veikluleg, og hann átti
bágt með að hugsa sér að þessi
teprulega stúlka, sem stóð and-
spænis honum hefði nokkurn
tíma verið ærslafull. Líklega var
það þessi yfirstéttarplága sem
kölluð er „taugar“ sem amaði að
frú Riveroll. En jafn rík kona og
hún hefði haft efni á að halda
nægilega margar vinnukonur til
að sjá um ærslabörnin. Hann
skildi þetta ekki.
„Ég get ekki hugsað mér að þér
hafið verið ærslafull," sagði hann
allt í einu.
Nú fyrst bros'ti hún. Tennur
hennar voru mjallahvítar og ofur-
lítið bil milli framtannanna. And-
litið varð þróttmikið og lifandi,
þessi fjarræna gyðja, sem hafði
setið þarna í sólskininu og horft
gegnum hann hvarf allt í einu. Nú
var kominn í hana strákslegur
gáski, hún var brennandi af fjöri
og barmafull af glettni. Hið klass-
iska andlit hennar var sólbakað
núna ,en hann var sannfærðúr
um að það hefði verið freknótt
þegar hún var í sumartjöldunum
í Maine.
„Þér hefðuð átt að sjá tilkynn-
inguna frá skólanum, sem send
var heim um mig,“ sagði hún og
nú hvarf af henni brosið.
„Næturgölt?" spurði hann.
„Og ókyrrð í kennslustundun-
um?“
„Miklu verra — einu sinni
klifraði ég upp á þak,“ sagði hún.
En brosið kom ekki aftur og hún
varð fjarlægari honum en nokk-
urn tíma áður. Hann hafði eins
konar sjötta skilningarvit, sem
oft hafði komið honum að haldi
í stríðinu, og án þess hefði hann
varla staðið þarna núna, en legið
í einhverjum hermannagrafreitn-
um austur í Asíu. Þetta skilningar-
vit hafði aðvarað hann og hjálpað
honum, en eftir stríðið hafði hajin
aldrei þurft á því að halda og þess
vegna hafði það sofnað. Nú vakn-
aði það aftur, óvænt og snögglega,
en það var líkast og leiðslukerfið
hefði ryðgað á friðarárunum og
hugskeytin gætu ekki komist leið-
ar sinnar. Hann hafði enga hug-
mynd um hvað hugboð hans vildi
vara hann við — eða hvað það
var, sem hann átti að setja á sig
og muna. Það var skuggi af ein-
hverju óhugnanlegu og Ijótu, sem
lá yfir þessu og huldi það. En hvað
var það?
Hann heyrði niðinn í litlum
gosbrunni við húsið, en yfir hann
gnæfði urgið í bílhreyfli, sem var
að stritast upp brekkuna fyrir
neðan múrgarðinn. Hún heyrði
líka í bifreiðinni og hlustaði.
„Nú eru þau að koma,“ sagði
hún og stóð upp, hljóp fram hjá
honum, sneri við og kom aftur.
Hún beygði sig snöggt, tók upp
bókina sem lá undir legubekkn-
um, þrýsti henni að brjóstinu og
hljóp eins og hind yfir grasflötina.
Hann heyrði ilskóna hennar skell-
ast við hellurnar í ganginum, hurð
var skellt og á næsta augnabliki
nam bifreiðin staðar við hliðið og
Riveroll og frú hans komu inn.
Clyde hafði ætlað sér að fara
að tala um erindið undir eins og
hjónin kæmu, en það var líkast
og ryðguðu leiðslurnar í skilning-
arvitinu, sem hafði verið svo
næmt forðum, væru enn að gefa
honum aðvörunarmerki. Hann
kom sér ekki til að segja neitt,
en fór með Riveroll inn í húsið og
tautaði eitthvað um að hann
þyrfti að athuga ýmislegt smáveg-
is betur — ýmislegt sem væntan-
legur kaupandi hafði verið að
spyrja hann um. Hjónin stóðu enn
við glerhurðirnar og töluðu saman
og horfðu út á Kyrrahafið er unga
stúlkan kom inn. Hún var í erma-
stuttum, grænum kjól og viðu
pilsi, og nú voru varirnar rauðar
eins og blóð.
„Sylvía, góða mín — hefir þér
ekki leiðst?“ sagði frú Riveroll og
kyssti hana — hún var auðsjáan-
lega að vinna upp það sem hún
hafði farið á mis við öll uppvaxtar-
ár stúlkunnar, hugsaði Clyde með
sér.
„Sylvia, þetta er herra Strad-
ley,“ sagði Riveroll. „Maðurinn
frá Charles Moran, sem ætlar að
selja húsið fyrir okkur.“
Hún kinkaði kolli og bauð hon-
um ókunnuglega góðan daginn, —
það var ómögulegt að sjá á augna-
ráði hennar að þau hefðu sést áð-
ur og Clyde tókst með naumind-
um að kæfa orðin, sem voru kom-
in fram á varirnar á honum: „Við
höfum sést og talast við.“
„Ég vissi ekki að þú ætlaðir að
selja húsið,“ sagði hún.
„Þú ert alltaf að verða meira og
meira viðutan,“ sagði hann góð-
látlega. „Við höfum varla talað
um annað síðasta mánuðinn.“
Clyde hefði átt að verða for-
viða á þessari athugasemd —
hann átti bágt með að hugsa sér
manneskju, sem væri svo viðutan
að hún tæki ekki eftir slíku. En
hann hafði fengið annað umhugs-
unarefni, sem hann furðaði sig
meira á. Hún hét Sylvia! Var þetta
aðeins einkennileg tilviljun. Eða
var það annað?
Því að ástæðan til þess að hann
hafði komið hingað í dag var upp-
lýsingin sem hann hafði fengið í
bankanum, og þar kom nafnið
Sylvia McKelvey við sögu. Hann
hafði gert sér ferð hingað til að
fá að vita hver Sylvia McKelvey
var. Og hann fór aftur án þess að
verða þess vísari — hann spurði
sem sé ekki að því. Hann skildi
ekki sjálfur þá, hvers vegna hann
hafði ekki spurt, það var ekki fyrr
en löngu síðar að hann sá að hug-
boð hans hafði vísað - honum á
réttu leiðina — eins og oftar.
Clyde ók hægt heim, hann ók
upp á Girard Avenue, umferða-
strætið mikla, og nú hafði hann
nóg að hugsa. Þarna var bifreið
við bifreið og hvergi staður til að
leggja bifreið undir pipartrjánum
— þetta var um það leyti dags,
sem allar húsmæður eru að versla,
að afstöðnu venjulega morgun-
rifrildinu: „Hvort okkar á að hafa
bifreiðina í dag?“
Riveroll-fjölskyldan þurfti ekki
að rífast um það. Hún átti að
minnsta kosti fjórar bifreiðar.
Eina handa Riveroll, aðra handa
Sylviu, þriðju fyrir þessa Annie
sem hann hafði ekki séð, en sem
Sylvia hafði talað um. Og fjórðu
handa frú Riveroll þegar hún fór
í teboðin og kvennaklúbbana.
Clyde þurfti ekki að leggja hart
að sér til að skilja þetta — hann
þekkti það frá barnæsku. Hann
hafði sjálfur átt bifreið þegar
hann var sextán ára. Það komu
grettur og glott í andlitið þegar
hann leit á ryðgaða kælinn á
bílnum sem hann var i núna. Fyrir
tíu árum hefði hann jafnvel ekki
viljað láta finna sig dauðan í svona
bifreið, og svo var skrjóðuripn ó-
borgaður ennþá í þokkabót.
Faðir hans, sem verið hafði
kunnur húsameistari, hafði dáið
sama daginn sem ráðist var á
Pearl Harbor, og móðir hans
hafði andast skömmu síðar. Fað-
ir Clydes hafði verið talinn mjög
ríkur maður, en hann hafði alltaf
lifað um efni fram, og lét ekki
urmul eftir sig þegar hann dó.
Síðustu árin hafði Clyde stundum
verið að velta því fyrir sér í kald-
hæðni, hvað mundi hafa orðið úr
honum ef stríðið hefði ekki skoll-
ið á. En það var tilgangslaust að
vera brjóta heilann um það, því
að stríðið hafði komið, hann
Clyde ók hægt heim