Fálkinn - 29.10.1954, Side 13

FÁLKINN
13
hafði verið á réttum aldri — átján
ára — hann hafði gengið í herinn,
og svo höfðu yfirboðarar hans
fundið eiginleika í fari hans, sem
hann hafði átt erfitt með að gera
sér grein fyrir sjálfur, og hann
hafði verið sendur á flugskóla.
Hann hafði lært það sem hægt
var að kenna honum og haldið
áfram á braut frægðar og frama,
sem styrjöldin hafði að bjóða.
Nafn hans var orðið frægt og
þjóðsögur höfðu skapast um hann,
blaðamennirnir tóku af honum
myndir og skrifuðu um hann;
strákarnir nefndu nafn hans með
lotningu og dásömuðu stríðs-
frægðina, en höfðu ekki vit til að
skilja ógnir stríðsins.
Stríðið hafði gefið honum mat
og þak yfir höfuðið og meira en
nóg af vasapeningum. 1 fyrstu
hafði hann verið eyðslusamur,
eins og hann hafði vanist áður, en
síðar vitkaðist hann og fór að
hugsa til þess að kannske mundi
hann lifa eftir stríðið. Hann hafði
alltaf langað til að verða læknir,
það hafði verið svo ráð fyrir gert
að foreldrar hans kostuðu hann til
námsins. í fyrstu fannst honum
heimskulegt að gera sér von um
að lifa stríðið af, en árin liðu og
heppni hans var færð í frásögur
og sjálfur óx hann að vitsmunum,
svo að hann fór að hugsa um
framtíðina og reyna að spara.
Eftir að stríðinu lauk hafði
hann byrjað á læknisnáminu, en
svo þrutu peningarnir og hann
varð að fá sér atvinnu til að eign-
ast fé, svo að hann gæti haldið
áfram. Hann hafði hitt kunningja,
sem átti viðskipti við fasteigna-
sala. Þannig hefði hann fengið nú-
verandi atvinnu hjá Charles Mor-
an, og er hann hefði starfað hjá
honum í nokkur ár mundi hann
hafa efni á að ljúka náminu.
Kona með hlaða af grænmeti
í aftursætinu ók bifreið aftur á
bak úr stæði án þess að líta
kringum sig og það var aðeins
fyrir viðbragðsflýti Clydes að
ekki varð árekstur. Hann bölvaði
ökuklaufsku kvenna eins og oft
áður og hélt svo fram strætið.
Það var ólíkt honum að reiðast
eða ergjast — hefði hann verið
þannig skapi farinn mundi hann
aldrei hafa komist heill á húfi úr
flugorrustunum sínum. En nú
hafði eitthvað óróað hann og
kippt honum úr jafnvægi. Það
var unga stúlkan Sylvia, og þetta
hvernig hún strauk hárið frá
enninu, stúlkan með skásettu aug-
un og fallega, freistandi munninn
— listaverk myndhöggvara, hvort
heldur hún var föl og ómáluð eða
með þykku lagi af blóðrauðum
varalit.
„Nei, þarna er Stradley!" hróp-
aði einhver. „Stradley, gamli
hrappurinn!
Tveir menn komu hlaupandi út
á akbrautina, opnuðu dyrnar á
bifreiðinni og hlupu inn, hlæjandi
og skvaldrandi og ærslafengnir.
„Hvað eruð þið eiginlega að
flækjast hérna megin á hnettin-
um?“ spurði hann.
„Við erum í hringferð,“ æpti
Jimmy White.
„Sjá Ameríku og deyja,“ æpti
Eric Hamilton.
Foreldrar þeirra voru ekki dauð
og gjaldþrota — þeir höfðu einu
sinni flogið með Clyde og síðan
horfið aftur að borgaralegu starú
og haldið áfram þar sem þeir
hættu þegar árásin var gerð á
Pearl Harbor. Þeir voru það sem
hann hafði einu sinni verið, at-
vinnulausir, ungir og ríkir menn,
sem ekki þurftu að vinna tuttugu
og átta tíma á sólarhring til að ná
prófi og möguleika til að vinna
fyrir sér. Þeir fóru sér hægt og
hringsóluðu um Ameríku í Cadill-
ac-bifreið Erics. Hún stóð fyrir
handan næsta horn einmitt núna,
þeir höfðu farið út til að leita sér
að stað sem þeir gætu fengið sér
hádegisverð á, áður en þeir héldu
áfram suður yfir landamærin til
Mexico.
„Við höfðum enga hugmynd um
að þú værir hérna,“ orgaði
Jimmy. „Við verðum að halda
þetta hátíðlegt.“
„Með dansi og drykkju þrjá
daga í röð!“ orgaði Eric og gaf
honum olnbogaskot í bakið.
„Manstu þegar þú varst svo
þreyttur eftir flugferðina, að þú
nenntir ekki í loftvarnarbyrgið
þegar merkið var gefið, en sagðist
ætla að liggja í tjaldinu þangað
til þú heyrðir í japönsku sprengju-
flugvélunum?" orgaði Jimmy.
„Manstu .......“ orgaði Eric.
Hann gleymdi Sylviu, hann
mundi aðeins frumskógana og hit-
ann og flugurnar og skröltið í vél-
unum og smellina í hríðskota-
byssunum og hræðsluna við dauð-
ann og þetta einkennilega, ölv-
andi kæruleysi um forlögin. Him-
ininn, stjörnurnar og skýin. Eyj-
arnar og hafið þarna fyrir neðan.
Dauðann, sem beið bak við næsta
ský og aldrei kom.
En undir eins og hann var skil-
inn við félaga sína o ghafði mælt
sér mót við þá á ákveðinni stundu
á Valencia, var hann farinn að
hugsa um stúlkuna aftur. —
Sylvíu.......
„Hvar í skrattanum hefir þú
haldið þig í allan dag?“ urraði
Moran þegar hann kom í skrif-
stofuna.
Moran hafði ekki verið kominn
um morguninn, þegar Clyde sím-
aði til bankans til að spyrja um
matsverðið, sem seljendurnir
sjálfir þóttust aldrei muna. Þess
vegna vissi hann ekki neitt enn-
þá um þessa Sylviu McKelvey, og
þegar Clyde opnaði munninn til
að spyrja gamlan og reyndan
mann ráða, fór hugboðstæki hans
að starfa aftur, og nú virtist það
ekki vera ryðgað lengur. Kannske
var það samveran með gömlu fé-
lögunum, sem hafði komið þessu
í lag aftur. En það var eins og
smábjöllur væru farnar að klingja
og rauð aðvörunarljós að depla
augunum, alveg eins og forðum
þegar hann hafði verið á lahda-
mærum lífs og dauða, og þetta
hugboð hafði sagt honum að
þarna væri hættan og dauðinn,
þarna öryggið og lífsvonin. Þeir
höfðu allir haft þetta hugboð,
flugmennirnir, meira og minna
þroskað, en enginn þó eins og
Clyde. Hann hafði oft reynt að
hlæja að því, en eftir á hafði hann
orðið skelkaður af undrun yfir
því.
„Ég fór að skoða höllina hans
Riverolls aftur — hann er vitlaus
karlinn, ef hann heldur að hann
geti fengið níutíu þúsund fyrir
þetta,“ sagði hann við Moran.
„Hann hefir efni á að bíða, og
hann fær það vafalaust með tím-
anum,“ sagði Moran og stakk
nýrri gúmmitölu upp í sig. Hann
drakk hvorki né reykti en var sí-
tyggjandi gúmmí.
„Ég hitti ungfrú Riveroll í dag,“
sagði Clyde.
„Hún kvað vera mikið listaverk
skaparans," svaraði Moran. „Lif-
ir og hrærist fyrir hesta. Frænka
mín narraði mig á reiðlistarsýn-
ingu í fyrra — fyrir eitthvert líkn-
arfyrirtæki — og ég sá ungfrú
Riveroll leika listirnar þar —
blátt áfram dásamlegt. Ef það var
þá hún — ég er orðin svo minnis-
•laus. Joe vinur okkar frá Okla-
homa kom hingað aftur og var að
tala um þessa skelfingahöll í
Miraman — ég held hann kaupi
hana. Þú skalt fara með hann og
sýna honum hana aftur í dag.
Láttu hann muna hve frægur þú
ert og sansaðu hann. Þú veist að
það hleypur á snærið fyrir þér ef
þú getur selt hana.“
„Skelfingahöllin" og húseign
Riverolls voru dýrustu húsin, sem
Clyde hafði verið trúað fyrir að
selja. Það var ekki að sjá að hann
kæmist í sjöunda himin, er hann
'hafði sýnt Joe skelfingahöllina
aftur, og horfði á hann undir-
skrifa samninginn. Hefi ég ekki
unnið heiðarlega fyrir þessum
peningum, hugsaði hann með sér
og var reiður. Er það mér að
kenna að húseignin er ekki þess
virði sem ég hefi selt hana? En
bak við kaupsamninginn sá hann
köld, grá, spyrjandi augu, og hann
vissi að hún mundi aldrei hafa
samþykkt þessa verslun. —
HÚN — hann hugsaði sér hana
aldrei með nafni — aðeins HÚN,
með stórum stöfum. Hvað kom
honum við hvað hún áleit og hvað
hún hélt? Hann mundi liklega
aldrei sjá hana framar, hversu oft
sem hann flæktist þarna upp eftir.
Hann hafði ekki séð hana fyrsta
skiptið sem hann kom þangað.
Líklega var hún alltaf á hestbaki
— lifði aðeins vegna hesta. Auk
þess var hún svo utan við sig, að
Framhald í næsta blaSi.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYND-
UM - Afgreiðsla: Bankastræti 3,
Reykjavík. Opin kl. 10-12 og 1-6. Blaðið
kemur út á föstudögum. Áskriftir greið-
ist fyriríram. - Ritstjóri: Skúli Skúla-
son. Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
Copyright P. I. B. Box 6 Copenhogsn
Adamson uppgötvar
leynivopn.
n - ,