Fálkinn - 02.12.1955, Blaðsíða 8

6
FÁLKINN
HATTUR BÐA TASKA? Ja, hvort er
það? En sú sem keypti það. keypti
það sem hatt. Hver veit nema hún noti
það sem tösku, þegar hún verður leið
á hinu?
K.F.U.K. — Það voru margir kynþætt-
ir og þjóðerni, sem áttu fulltrúa á
ráðsltefnunni, sem Kristilegt félag
ungra kvenna (K.F.U.K.) hélt í Eng-
landi í september í tilefni af því að
þá voru 100 ár liðin síðan fyrsta
K.F.U.K.-félagið var stofnað í heim-
inum. Það var stofnað í Englandi. —
Þessir tveir þátttakendur eru frá Si-
erra Leone í Afríku og frá Burma í
Austur-Indlandi.
Á RÆKJUYEIÐUM. — Irene Genna,
sem er grísk-ítölsk leikkona. og tók
þátt í kvikmyndahátíðinni í Feneyj-
um, gerði sér það til dundurs í hjá-
verkunum þar, að veiða rækjur. Það
verður ekki af myndinni séð hvern-
ig veiðin gengur, en maður vcrður að
ímynda sér að hún gangi vel.
18 Lukkan
varpar akkerum
Framhaldssaga
eftir ALEX STUART.
Hann hvarf út í myrkið áður dn hún
gat svarað nokkru.
Hún hallaði sér aftur í stólnum og
lagði augun aftur. Hún var svo þreytt
að hún treysti sér ekki einu sinni til
að komast niður í klefann sinn. Og
svo var líka svo heitt og kæfandi þar
niðri. En liérna lék svöl gola um liana,
og hún var glöð og hróðug yfir því
siðasta, sem Ben liafði sagt.
Það var gott að vita af þvi, að mað-
ur hafði staðið vel í stöðu sinni, og að
aðrir kunnu að meta það. En það var
aðeins Tim Lanc einn, sem átti heið-
urinn af því, að drengurinn var nú
á batavegi.
Anne andvarpaði er hún minntist
þess, sem Tim hafði sagt henni um
morguninn. Veslings Tim, það var
erfitt að skilja hvers vegna einmitt
hann — skyldi verða ástfanginn af
Lilly Sheridan. En var honuin það
láandi? Lilly var fríð sýnum — hún
var fræg. Hún hafði ánetjað Nicholas,
þrátt fyrir að lnin hafði leikið hann
grátt forðum daga. Varla var sá karl-
maður til um borð, sem ekki hefði
viljað vera í hans sporum, ef tæki-
færið hefði boðist.
Tim liafði sagt að hann gerði sér
engar tyllivonir. Og samt elskaði
hann hana. „... hún hugsar ekki um
neinn nema Nick, hefir aldrei gert
annað og mun aldrei gera annað ...“
Og loks hafði hann tæpt á viðkvæmu
leyndarmáli Anne sjálfrar: „En þú
elskar enga nema Nick, alveg eins og
hún, er það ekki?“
Var það svo? spurði Anne sjálfa
sig. Var það svo — ennþá?
NICHOLAS TALAR UM
HJÓNABAND.
Einhver kom að stólnum hennar og
rödd í myrkrinu sagði: — Anne?
Anne opnaði augun og sá skuggasvip-
inn á andliti Nicholas. Hún fékk ákaf-
an hjartslátt.
— Jæja, Anne. Hún sá að hann
brosti — Má ég setjast hérna?
— Já, vitanlega, herra Frazer. Anne
sýndi á sér snið að standa upp, en
hann tók hendinni um öxlina á henni.
— Góða barn, vertu ekki svona form-
leg. Það liggur við að ég roðni. Hann
horfði á iiana. Augun voru alvarleg,
r.ærri því bljúg. — Sérstaklega af þvi
að ég kom hingað til að biðja þig fyrir-
gefningar.
— Fyrirgefningar? Anne starði á
hann eins og hún tryði honum ekki.
— Þú að biðja mig fyrirgefningar,
Nicholas. Á hverju?
— Á svo mörgu, Anne. Og svo fór
hann að telja: — Fyrst og fremst á
því, að ég efaðist um dugnað þinn í
hjúkrunarkonustarfinu. Þar næst fyrir
livað ég var reiður við þig i Aden,
þegar þú seinkaðir skipinu, án þess
að þú gætir nokkuð við það ráðið —
ég frétti nánar um það á eftir. Og í
þriðja lagi af þvi að ég hélt þig vera
aðra manneskju en þú ert. Og í fjórða
lagi ... nei, það er best að við látum
þetta duga í bili. Mér þykir þetta allt
mjög leitt. Viltu fyrirgefa mér?
Anne var svo hissa að hún gat engu
svarað um stund. Hún hélt áfram að
stara á hann, þögul og rugluð. Loks
kinkaði hún kolli til hans, kafrjóð.
— Þú hélst mig vera aðra mann-
eskju en ég er?
Hann brosti. — Ég dæmi þig sam-
kvæmt mínum eigin kröfum, því mið-
ur. Það er mjög strangur mælikvarði,
sem ég legg í hlutina, ef þér er nokk-
ur huggun að vita það. Ég get sagt
þér að ég stenst hann ekki sjálfur.
Ég hefi þekkt þig lengi, Anne, og —
eins og frú Sheridan sagði — hefi ég
talið mig sjálfskipaðan verndara þinn'
alla tíð síðan faðir þinn dó. Hann
bað mig um það — þú vissir það
lcannske ekki?
— Nei! Anne var forviða. — Nei,
ég vissi það ekki. Ég — ég vildi óska
að hann hefði ekki beðið þig um það.
Ég á við, ég .... Hún þagnaði og
vissi ekki hvað hún átti að segja.
— Hvers vegna? Er ég svo bölvað-
ur? Það var alls ekki meining mín að
vera það, Anne. Það var biðjandi und-
irtónn í röddinni.
— Nei, auðvitað ekki. Þessi auð-
mýkt var svo ólík Nicholas Frazer,
að Anne varð enn ruglaðri. — Ég
átti ekki við það. En það er erfitt að
gera grein fyrir þessu. Þú skilur....
Nú strandaði hún aftur. Loks sagði
hún rólega: — Ég er uppkomin stúlka.
— Góða, ég veit vel að þú ert það!
Þú ert frábær hjúkrunarkona. Hann
brosti aftur og Anne fann roðann
koma fram í kinnarnar. — En ....
Brosið livarf og hann hnyklaði brún-
irnar hugsandi, — ég lield að þú ætt-
ir ekki að halda áfram að starfa sem
hjúkrunarkona á skipi. Ekki sem
hjúkruarkona yfirleitt......
— En ég hefi mikið yndi af þessu
starfi, tók Anne fram í. — Sérstak-
lega af starfinu hérna um borð. Mig
hefir alltaf dreymt um það. Þú hefir
vonandi ekki hugsað þér að ráðleggja
mér að hætta við það? Ætlarðu að
segja, að ég sé ekki hæf til að vera
hjúkrunarkona um borð i skipunum
þínum?
— Nei, fjarri fer því. Það dytti mér
aldrei í hug. Þú ættir að vita hvernig
Tim Lane hefir hafið þig til skýjanna
í allan dag.
Nicholas tók langan teyg úr vindl-
inum, og Anne greip fram í hálfhrædd:
— Það er alveg óverðskuldað, ég full-
vissa- þig um það. Sannast að segja
gerði ég ekkert nema það, sem Lano
læknir sagði mér að gera. En í ein-
ÚTILEGUGRAMMÓFÓNN. — „Little-
phon“ — eða Litlafón — kallar firm-
að, sem sent hefir þennan hljóðrita
á markaðinn — þennan rafmagns-
grammófón sinn. Það er fyrsti raf-
magnsgrammófónninn, sem þarfnast
ekki ýmssa dýrra tiltækja. Notar fjög-
ur smá þurr-element, á 1/2 volt, og
hægt er að nota hann í tíu tíma fyrir
2V2 Þýskt mark.
lægni talað — viltu gera svo vel að
segja mér hvað þú hefir í huga. Ég
get ekki áttað mig á þessu. Ef ég á
ekki að vera hjúkrunarkona — hvað
viltu þá — sem sjálfskipaður vernd-
ari minn — ráðleggja mér að taka
fyrir?
— Það er ofur einfalt mál, svaraði
Nicholas hiklaust. — Þú átt að gift-
ast.
— Giftast? Nú roðnaði hún í kinn-
um aftur. — Hvers vegna? Ég meina
.... Nú varð henni orðfall enn einu
sinni.
— Er það svo hræðilegt úrræði?
spurði Nicholas. — Ég hélt að allar
stúlkur langaði til að giftast — og
eignast sitt eigið heimili — og eign-
ast börn. Langar þig ekkert til þess?
Hann horfði spyrjandi á hana, og
Anne varð guðsfeginþví að dimmt var,
svo að roðinn í kinnum hennar sást
ekki. En henni var ómögulegt að leyna
tilfinningunum, sem orð hans höfðu
vakið hjá henni. Hann færði sig nær
lienni og hún sá vangamynd hans við
flauelsdimman himininn yfir þeim. —
Jæja, Anne, hélt liann áfram. — Lang-
ar þig ekkert til þess?
— Ég .... jú, auðvitað langar mig
til þess. En ....
Ef aðeins .... hugsaði hún með sér
og barðist við þrá sína. Hana langaði
svo til að rétta fram höndina og snerla
kinn hans — ef aðeins Nicholas hefði
verið að hugsa um sjálfan sig, þegar
hann spurði hana að þessu — þá hefði
hún svarað honum öðruvísi. Heimili
— með Nicholas. — Börn — hans
börn!
Hún fann tárin þrýstast f'ram í aug-
un, og röddin var bitur er hún sagði:
— Mig langar til að sjá dálítið af ver-
öldinni fyrst. Ég hefi ekki fengið tæki-
færi til að ferðast fyrr en nú. Og nóg-
ur er tíminn, ætli það ekki?
— Jú, vafalaust. Rödd hans var allt
í einu orðin hörð. — Nógur tími —
fyrir þig. Ég hugsaði ekki út í það,
en þú heldur dauðahaldi í frelsið, með-
an þú hefir það. Ég er talsvert eldri
en þú ert, og ég hefi verið í sjóferðum
síðan ég var strákur. Ég gleymi alltaf
að þetta er fyrsta ferðin þín — að
hrópið frá hafinu er nýtt í þínum