Fálkinn - 02.12.1955, Side 12

10
FÁLKINN
IMMUMHIt
Myndaframhaldssaga fyrir börn:
Fjársjóður á hafsbotui
t
rii j i iwni ntrrinijiiwn
MíM KliUk WSsÉrnm
9. Þegar komið var gegnum sex
þilför niður i skipið var komið að
öryggisklefanum, og það var liann
sem kafararnir vildu fyrst og fremst
finna. En það var erfitt verk. Þegar
að vika var liðin varð „Artiglio 11“ að
liverfa til hafnar vegna óveðurs.
,'Skipshöfnin varð að bíða marga daga
iðjulaus eftir að veðrinu slotaði, og
undir eins og það varð, var haldið af
stað aftur. Þó var mikill sjór ennþá,
og þegar kafararnir fóru niður valt
skipið svo mikið, að stundum voru
þeir liátt yfir þilfari skipsins og
stundum niðri á því. Þeir gátu samt
komið fyrir nokkrum sprengihylkj-
um, sem rusluðu á burt stálþynnun-
um á efsta þilfari. En það voru sex
þilför niður að öryggisklefanum.
* u
10. Með tíð og tíma tókst þeim að
sprengja göt á neðri þilförin svo að
stórt gat var komið djúpt niður í
skipið. Með hverjum deginum varð
starf kafaranna hættulegra. Kafara-
klukkan, sem þeir voru í, hékk eins
og lóð ofan í holunni, og á hverju
augnabliki mátti eiga von á að holan
fylltist af skrani úr skipinu og kafar-
arnir yrðu undir.
Sumarið 1951 var kafað yfir 200
sinnum og 250 smálestir af skrani cft-
ir sprengingarnar tókst að fjarlægja
smátt og smátt.
Því nær sem kafararnir komust fjár-
sjóðnum því varlegar urðu þeir að
fara. Ef gullið yrði fyrir sprengingu
mundi jjað dreifast í aliar áttir og
fara til ónýtis.
11. Undir haust 1951 voru kafararn-
ir komnir niður i matsal skipsins, sem
var á næsta þilfari fyrir ofan öryggis-
klefann. Nú var eftir að ryðja síðustu
torfærunni úr vegi. Voru nú aðeins
gerðar smásprengingar, sem losuðu um
linoðnaglana í þilfarinu, og svo var
liægt að taka stálplöturnar upp, eina
og eina í einu.
Þá loksins að komist varð að örygg-
isklefanum gerði versta veður, og „Art-
iglio 11“ varð að leita hafnar. Nú varð
skipshöfn og kafarar að bíða margar
vikur og vona að veðrið balnaði, en
loks var útséð um að meira væri hægt
að gera það árið.
12. Hver einasta skjóla af aur var
dregin upp á þiifar „Artiglio II„ og
rannsökuð, áður en leirnum var helt
i sjóinn. En ekkert verðmæti fannst
þar — aðeins rusl og ryðgaðar skamm-
byssur og rifflar og mörg þúsund pat-
rónur, sem indverskur fursti hafði átt
að fá. En einn daginn fannst fúin
spýta í leirnum — og þá urðu ítalirnir
glaðir, því að þeir þóttust vita að spýt-
an væri úr einum kassanum, sem gull-
ið var í. Næst þegar aurnum, úr grip-
skóflunni var helt á þilfarið, kom mik-
ið af indverskum seðlum úr honum.
Loksins kom fagur gullpeningur í
leirnum 22. júní. Þá föðmuðu ítalirriir
hverjir aðra. í næstu lotu komu tvær
gullstengur. Þá féllu italirnir á hné og
báðu fyrir félögum sínum, sem höfðu
farist á „Artiglio I“.
13. Eftir þetta kom gull upp á hverj-
um degi. Tvo fyrstu dagana var bjarg-
að gulli fyrir 00.000 sterlingspund og
nokkru af silfri líka. Þriðja dag var
slæmt veður og skipstjórinn afréð að
leita hafnar. Skipið fór inn til Ply-
mouth með 180.000 sterlingspunda
virði um borð. Niður við höfnina
bcið forstjórinn fyrir vátryggingafél-
O
aginu Lloyds, sem græddi mikið fé á
dugnaði og framtakssemi björgunar-
félagsins. Og þarna var fjöldi annars
fólks, sem hyllti ítalina.
14. Nú var hver gull -og silfursend-
ingin eftir aðra flutt í land. Eitt sum-
ar enn leið uns björguninni var að
fullu lokið. En áður en lauk hafði
„Artiglio 11“ sótt 1039 guilstengur á
hafsbotn, 1929 siifurkassa og 37 kassa
með mótuðum gullpeningum. Alls nam
verðmætið kríngum 55 milljón ís-
lenskum krónum.
Peningarnir skiptust milli vátrygg-
ingarfélagsins og björgunarfélagsins.
En ýmsir þeirra sem höfðu lagt líf
sitt i hættu við björgunina fengu
hiægilega lítið í sinn hlut, en samt
voru þeir ánægðir og hreyknir yfir
að hafa tekið þátt i afrekinu.
ENDIR.
— Afsakið þér, á fjölskylda, sem
heitir Fjóludal lieima í þessu húsi?
— Nei, liér býr enginn Fjóludal.
En kona, sem heitir Fjóla á heima
hérna uppi á þriðju hæð, og i hús-
inu beint á móti býr maður, sem
heitir Dal.
— Æ, hvað er að heyra þetta. Þau
eru þá skilin!
Pési litli, sem er sex ára, er að
ieika sér við Jónu úti í garði. Allt
í einu lemur hann liana og hún
hleypur skælandi inn.
Mamma hans kemur þjótandi út:
— Pétur, heldurðu að þú megir slá
hana Jónu litlu? Hvað gerði hún
þér?
—- Við vorum að leika Adam og
Evu, svaraði Pétur, — og hún át allt
eplið í staðinn fyrir að freista mín!
Ung og falleg stúlka var lijá lækni
til rannsóknar og liann athugaði hana
alla, hátt og lágt. Svo fór hún, en
kom aftur eftir dálitla stund og
sagði:
— Heyrið þér, læknir, — ég mun
ekki hafa gleymt brjóstahöldunum
mínuum hérna
Læknirinn hjálpaði lienni að
leita, en ekki fundust brjósthöld-
in.
— Æ, nú veit ég það — fyrir-
gefið þér! Eg veit að það hefir ver-
ið hjá tannlækninum, sem ég
gleymdi þeim.
— Já, en hvernig lítur hatturinn
yðar þá út?
— Mennirnir ættu að gera meira
fyrir veslings smáfuglana en þeir gera.
Þeir eru svo horaðir núna, vesling-
arnir.
— Er þér alvara að segja, að það
þurfi tvo menn á svona kænu? — Já,
annan til að ausa og hinn til að hrópa
á hjálp.