Fálkinn - 25.01.1957, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
Þrœlahald «g ambdttir
Austurlanda
Mannréttindin eru eitt af stefnuskrármálum Sameinuðu þjóðanna.
En mannréttindi og mansal geta illa samrýmst. í flokki S. Þ. eru
margar þjóðir, sem leyfa og reka þrælasölu og hafa yfir sér höfð-
ingja, sem hafa kvennabúr. ítölsk kona, Marcella D’Arle hefir
fengið tækifæri til að heimsækja kvennabúrin í ýmsum Arabalönd-
um og í þessari og næstu grein er frásögn hennar, sem áreiðanlega
er réttari en margt það, sem skrifað hefir verið um málið af
mönnum, sem aldrei hafa séð þetta hefðbundna þrælahald með
eigin augum.
AÐ hefir ekki reynst hægðarleik-
ur að koma mannréttindayfir-
lýsingunni i framkvæmd. Fyrir
nokkru var ráðstefna um iþctta haldin
í Genf og voru þar fulltrúar frá 51
af þjóðum þeim, sem eru í UNO-
bandalaginu. Tillaga liefir komið fram
um að allsherjarsamþykkt verði gerð
um að flutningur á þrælum sjóleiðis
milli landa sé „sjórán“, og þannig
yrði hægt að taka þau skip herfangi,
sem vitað er að hefðu iþræla innan-
borðs. Þetta mundi geta dregið úr
þrælahaldi Araba, sem árlega flytja
inn fjölda þræla frá Afriku og halda
markaði á þeim, m. a. í hinni helgti
borg sinni Mekka. Þar er mikill
markaður, einkum siðan olían fannst
i Arabiu og menn þar eystra fengu
mikla peninga lianda á milli. Er með-
al gangverð á þrælum þar yfir 20
þúsund krónur. En það eru ekki ein-
göngu svertingjar frá Afríku, sem
sendir eru á þessa markaði heldur
líka innfæddar stúlkur.
Aröbum sjálfum finnst ekkert at-
hugavert við þetta. Þrælaverslun og
kvennabúr hafa tíðkast hjá þeim frá
alda öðli, og þarf ekki að vitna nema
tiJ hins vísa Salómons, til þess að sjá
viðhorf austurlenskra liöfðingja til
þessara mála, því að forneskjan er
furðu rík ennþá í þjóðum, sem að
mestu leyti hafa lifað við kúgun og
hvorki lært að lesa og skrifa. Talið
er að þrjátíu þúsund þrælar séu ár-
lcga fluttir inn í Saudi-Arabíu aðal-
iega frá Afríku en líka frá Iran og
írak.
Það er aðeins tólf tíma flug frá
London til Arabíu, en á þessari stuttu
stund flýgur maður þúsund ár aftur
í timann, til þjóðar, sem ekki hefir
hugmynd um lýðræðishugsjónir vest-
urlanda en lifir i sama hugarheimi,
sem forfeðurnir hafa gert frá ómuna
tíð. En það sem gesturinn rekur fyrst
og fremst augun i er hið algera rétt-
leysi konunnar. Ilún hefir engan rétt
og því síður jafnrétti — lhin er hús-
dýr eða leikfang, eftir því sem verk-
ast vill, og þetta byggist á sjálfum
Kóraninum, sem er heilög ritning
þeirra, er trúa á Múhameð. Samkvæmt
Kóraninum er hverjum karlmanni
leyfilegt að eiga fjórar konur og eins
margar ambáttir og hann hefir efni
á. Maðurinn fær ekki að sjá konu
sína áður en hann kaupir hana, en
hann verður að borga hana fyrir-
fram, og mætti kalla það að „kaupa
köttinn í sekknum“. Konurnar eru að
jafnaði ólæsar og óskrifandi, en þær
kunna langa kafla úr Kóraninum
utan að, einkum þá, sem fjalla um
undirgefni þeirra og hlýðni við karl-
mennina.
En nú er best að gefa Marcellu
d'Arle orðið. Hún hefir fiakkað um
Arabíu i tvö ár, og fengið að koma
víða, sem engum karlmanni er lileypt
inn.
HVERNIG ÉG KOMST FYRST
INN í KVENNABÚR.
Ég liefi ferðast um Arabíu í tvö ár,
á þann eina hátt sem kvenfólki er
fært að ferðast um þetta land, nefni-
lega með slæðu fyrir andlitinu, og
ég hefi fengið að koma í harðlæstustu
kvennabúrin sem til eru í Jordan,
Saudi-Arabíu og Kuwait. Ég hefi
verið gestur konunga og drottninga
og talað við þrælakaupmenn. Þess
vegna get ég sagt talsvert frá hvernig
lífinu er lifað í þúsund ára gömlum
stil.
Ég varð að gera margar tilraunir
til að komast inn í Saudi-Arabiu og
varð að bíða oft og lengi þangað til
ég fékk áritun á vegabréfið mitt.
Aröbum er lítið um að kvenfólk ferð-
ist um landið upp á eigin spýtur. í
Jidda, þangað sem pilagrímarnir fara
er þeir ætla sér að komast til Mekka,
húkti ég dögum saman i lierberginu
á gistihúsinu mínu og var að drepast
úr leiðindum. Ég gat ekkert fundið
mér til dægrastyttingar. Þarna voru
engar skemmtanir, sem kvenfólk hafði
aðgang að, og sæist ég á ferli nteð
karlmanni, vissi ég að ég mundi fá
svo mikið óorð af þvi, að mér mundi
aldrei verða hleypt inn í nokk-
urt kvennabúr. Einu sinni dirfðist
ég að skreppa í stutta bílferð með
karlmanni, inn í eyðimörkina. En
fyrr en varði var lögreglan komin á
slúfana og lét mig vita að ég hefði
fengið landvist til að kynnast landinu
en eklci karlmönnum.
Það var ljósmyndavélin mín sem
bjargaði mér úr þessari sjálfheldu
þarna í Jidda og hjálpaði mér til að
skyggnast inn fyrir hina ósýnilegu
múra þjóðsiðanna og inn í ósvikið
kvennabúr. Ungur maður lieimsótti
mig í gistihúsið og bauð mér í kvenna-
búrsveislu, sent haldin skyldi í tilefni
af því að liann liafði eignast fyrsta
soninn.
„Okkur langar nefnilega til að eiga
myndir af þessari veislu," sagði liann,
„en hér i Jidda eru það eingöngu
karlmenn, sem taka myndir, og ekki
er hægt að hleypa þeiin inn i kvenna-
búr. En ég liefi heyrt að þér eigið
myndavél og takið myndir sjálf ...“
Ég tók jjessu boði með miklum
fögnuði og kom á tilsettum tíma með
lj’ósmyndavéliná mina, en keki varð
sjálfri mér gagn eða gaman að mynd-
unum sem ég tók. Þegar veislunni
lauk varð ég að skila húsbóndanum
filmunni, og við útgöngudyrnar stóðu
tveir þrælar, sem opnuðu myndavél-
ina til að vera vissir um að hún væri
tóm, og ieituðu á mér, ef ske kynni
að ég liefði laumað áteknum filmu-
spólum í vasana.
BURAN — ARABASTÚLKAN.
sér konu, og fékk fimmtiu tilboð
jicgar i stað, frá jafn mörgum feðr-
um. Ilann kaus sér konuna sem
átti tignustu og dyggðuin ríkustu
fjölskylduna. En fyrir þetta „upp-
runaskírteini" stúlkunnar varð hann
að borga tengdaföður sínurn tilvon-
andi 10.000 pund.
Það er helst að sjá að hann hafi
verið heppinn í valinu, því að hann
fékk sér.aldrei fieiri konur til við-
bótar, og hafa hjónin átt tólf börn
saman — ellefu syni og eina dóttur,
nfl. Buran. Það var faðir Buran sem
fyrstur sagði mér að í Arabíu væri
maðurinn þræll konu sinnar — eða
kvenna — og verði að veita þeim allt
það ólióf og yndi sem efnin leyfa.
Hann verður að sjá þeim fyrir dýr-
indis fatnaði og gimsteinum. Arabinn
borgar sinn síðasta eyri til þess að
konurnar hans þurfi ekki að hafa
neinar áhyggjur, sagði liann. Þó að
Buran væri ekki nema 16 ára er ég
viss um að hún átti meira af gim-
steinum og skartgripum en áttræð
ensk hcrtogafrú.
Buran býr í kvennabúri ásamt
móður sinni og bak við tjöldin er hún
jnfn mikil tískustúlka og jafnöldrur
hennar i öðrum löndum. Hún er
klædd eins og venjuleg ung stúlka
og þegar hún fer í skemmtiferðir inn
i eyðimörkina er hún i stuttbuxum.
En í þessum skemmtiferðum eru ein-
göngu „haremsdömur" og enginn
karlmaður i margra kilómetra ná-
lægð. Þegar Buran er á götunni er
hún liins vegar alltaf með þykka
slæðu fyrir andiitinu. Bráðum á hún
að giftast manni, sem liún liefir aldrei
séð, og þá fær hún sina eigin „dyngju“
eða kvennabúr, eins og móðir hennar.
Þá fær hún aldrei að tala við aðra
karlmenn en manninn sinn, föður
sinn og bræður, og ekki taka á móti
öðru kvenfólki en því, sem maður-
inn hennar leyfir henni að sjá.
Það var í þcssu samkvæmi sem ég
hitti Buran. Hún var sextán ára og ARABISKT BRÚÐKAUP.
faðir liennar var arabiskur liúsgagna- Hjónavígslan sjálf er ofur
smiður. Hún vaT all-
vel kunnug drottn- f
ingunni og ég gat
notað hana til að
komast i samband
við Ibn Saud kon-
ung sjálfan. Við
Buran urðum mestu
mátar, og með henni
fékk ég leyfi til að
koma í tignasta
kvennabúrið í land- jf
inu. Faðir hennar
var mjög auðugur
maður. Hann smíð-
aði öll húsgögn
handa Ibn Saud, “
sem skiptir að jafn-
aði um húsgögn
tvisvar á ári!
einföld
Þegar faðir Bur-
an var orðinn tví-
tugur og langaði til
að fara að eignast
konu, átti liann
hvorki föður né
móður til að velja
konuefnið, eins og
vcnjan er að for-
eldrarnir geri i
Arabíu. Hann varð
þess vegna að ann-
ast um ])etta sjálf-
ur og auglýsti þess
vegna í lögbirtinga-
blaðinu að hann
ætlaði sér að fá
Ambátt, sem skcmmtir konunum í kvennabúrunum
með dansi.