Fálkinn - 24.05.1957, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
■J? 4 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 414* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4* 4» 4* 4* 4* 4* 4* 4* *;
„Scg það með blómum
4» 4“ 4* 4»4*4*4*44*4*44*4*444444444444 44444444444444444
Ég sat á skrifstofunni og lét mér
leiðast og var að velta fyrir mér hve
lengi ungur málaflutningsmaður ætti
að biða eftir að fá fyrsta málið sitt.
Þá 'hringdi síminn. Ég þreif hann.
Skjólstæðingur — loksins! Lyfti
heyrnartólinu og sagði:
— Saunders lögmaður.
Einhver sagði með öndina í háls-
inum. —' Elskan mín!
Ég deplaði augunum Eg var ekki
nákominn neinum af stúlkunum sem
ég þekkti, þessa stundina.
— Eh — 'halló! sagði ég varlega.
— Ó, elsku Jolin, hélt röddin áfram.
— Ég — ég var að reyna að skrifa
þér — ég skrifaði mörg bréf, en varð
að rífa þau öll. Og nú hringdi ég í
staðinn.
— Nú? sagði ég. — Þá það.
Einhvers staðar í hugskotinu á mér
lieyrði ég ofurlítinn lúður, sem blés
titrandi hættumerki. Ég þekkti rödd-
ina. Það var Freda James. Og Freda
kallaði mig „elskan min“ og talaði
um rifin bréf og andvarpaði i síman-
um. Ég botnaði ekkert í þessu, en
hugboð hvíslaði að mér, að það vissi
ekki á gott.
— Það — það er svo erfitt að út-
skýra fyrir þér hvernig þetta kom
við mig, hélt Freda áfram og dæsti,
— Ó, John, það var svo yndislegt og
rómantískt — að 'hugsa sér að þér
skyldi detta þetta í hug!
Ég fann að ennið á mér varð rakt
af svita og mér fannst flibbinn vera
að hengja mig. — Bh, finnst þér það?
stundi ég.
— John! Nú var Freda með grát-
stafina i kverkunum, — Mig gat ekki
grunað að þú hugsaðir svona til min.
Auminginn, þér hefir liðið illa meðan
þú varst að ígrunda hvernig þú ættir
að segja það. Og svo sagðir þú það
með blómum! Ég varð svo hrærð að
ég grét meðan ég las bréfið, sem fylgdi
rósunum,
— Rósunum? 'hváði ég kverkaþurr.
Hvað hafði gerst? Hvað var hún
að tala um? Freda Jameson, stelpan
sem ég hljóp margar mílur til að
forðast — sem ætlaði að drepa mig
í hvert skipti sem hún brosti til mín
— Freda, sem andvarpaði og vældi
og talaði um rósir . ..
Reyndar gat verið skýring á þessu
með blómin. Ég 'hafði sent henni
blóm á afmælinu hennar í gær, en
bréf? Nei. Ég hafði aðeins skrifað:
„Tii hamingju!“ á spjald. Og eitt Joð
undir. Það var engin ástæða til að
vikna af því.
— Ó, Jobn, kvakaði Freda. — Nú
þarftu ekki að þegja lengur. Bara að
ég hefði vitað þetta. Ég hefi þráð
orð — eða merki um að þú ... og
nú hefirðu gert mig glaðari og sælli
en ég hefi nokkurn tíma verið á ævi
minni.
— Freda, sagði ég. Ég skalf eins
og hrisla. — Freda, ég held að þú
liafir ...
— Elskan mín, hefirðu ekki getið
þér til hverju ég svara? Auðvitað vil
ég giftast þér. Svarið er já — já — JÁ!
Ég ætlaði að segja eitthvað en það
varð að hrygglu.
— John, elskan min, hélt liún
áfram. — Ég verð að fara núna. En
þú verður að koma til okkar i kvöld.
Hún bætti við og skríkti: — Hún
mamma veit mn það. Ég varð að
segja henni það strax. Hún er hrifin!
Hún sagðist alltaf hafa vonast eftir
að ég eignaðist jafn myndarlegan
mann og þig. Við sjáumst þá aftur
í kvöld, gullið mitt!
Hún innsiglaði mál sitt með runu
af kossa-smellum, og ég var svo
ringlaður að ég kyssti á móti. Loks
sleit 'hún sambandinu, og heyrnartólið
datt úr liendinni á mér.
Ég hlammaðist ofan i stólinn aft-
ur og tók saman þessar niðurstöður:
Ég liafði sent Fredu blóm. Það var
rétt. En bréf hafði fylgt rósunum, og
það gat ekki hafa verið spjaldið, sem
ég skrifaði. Jafnvel ekki Freda gat
túlkað orðin „Til hamingju“ sem
bónorð. Með öðrum orðum hlaut
annað bréf að hafa flækst með rós-
unrnn mínum.
Svitinn var í perlum á enninu á
mér og ég skálmaði um gólfið. Ég
greip símtólið en sleppti þvi aftur
— tók fram pappírsörk og fleygði
lienni. Það var ekki til neins að ná
í Fredu núna. Ég varð að bíða kvölds-
ins með að útskýra fyrir Fredu og
móður hennar að þetta væri alger
misskilningur. Það fór hrollur um
mig og ég sligaðist niður á stólinn
aftur.
LOKS vann ég sigur á geðshræring-
unni og fór að reyna að gera mér
■grein fyrir hvernig í þessu lægi.
Það byrjaði fimmtudag í fyrri viku,
þegar Dicky Golding kom æðandi inn
til mín og bað mig um að hjálpa sér.
Hann varð að fara fyrirvaralaust í
kaupsýsluerindi til Parísar. — Heyrðu
nú, sagði hann, — ég 'hefi boðið stúlku
með mér á góðgerðadansleik i kvöld.
Allt undirbúið, miðarnir keyptir fyr-
ir of fjár, og ég get ekki sent afboð
núna, því að hún hefir sennilega setið
á hárgreiðshistofunni hálfan daginn,
og það væri ekki gaman að láta það
verða til ónýtis. Og nú kemur þú til
sögunnar, vinur sæll ...
— Alls ekki, sagði ég. — Ég finn
enga sérstaka hvöt hjá mér til að ...
— Hérna eru miðarnir tók Dicky
fram í. — Og — eh — svo að ég segi
það eins og það er, þá 'hefi ég búið
Fredu undir þetta — ég sagði 'henni
að þú liefðir verið í öngum þínum
þegar þú fréttir að ég hefði boðið
henni, því að þú hefðir ætlað að bjóða
henni sjálfur, en úr því að ég 'hefði
forfallast, fengi ég tækifæri til að
gleðja þig. Hvernig finnst þér það,
lasm?
Ég hrökk við. — Hvað segirðu?
Hvað? Og Freda! Freda Jameson —
hrelling allra ógiftra manna! Dicky,
ég get ekki gert þetta! Ég sætti mig
ekki við þetta! Ég ...
Við ræddum málið í þaula. Þegar
Dicky rauk á burt til að ná lestinni,
hafði ég látið undan. Ég var meyr
og þægur — langt of þægur.
Dansleikurinn var martröð. Það
var ekkert að Fredu að athuga livað
útlitið snerti, og við fyrstu sýn gat
mann jafnvel langað til að kynnast
henni nánar. En aðeins við fyrstu sýn.
Venjulegur stútungs-einhleypingur
þurfti ekki að vera nema fimm mín-
útur með Fredu til þess að skilja, að
hann var fallinn í hendur 'hættulegrar
og áræðinnar hjúskapardiýenu.
Það var raunin við Fredu. Þessi
laglega stúlka var í rauninni gagn-
eitruð af einni einustu hugsun — að
klófesta mann. Afieiðingin varð sú,
að hver einasti karlmaður sem lenti
í klónum á henni i grandaleysi, flýði
liana eins og byssubrenndur.
Ég slapp furðu vel úr þessu. Eg var
jafnvel svo árvakur nokkrum vikum
seinna, að ég hafði mér til afsökunar
þá átyilu að ég yrði fjarverandi á af-
mælisdegi Fredu, þegar hún ætlaði
að bjóða mér og nokkrum öðrum
„góðum vinurn" sínum í miðdegis-
verð. Og til að friða vonda samvisk-
una hafði ég símað í blómabúðina
sem var skammt frá 'heimili Fredu,
og pantað rósir handa henni. Rósir
og spjald með „Til hamingju!“ Ekki
neitt annað. Ekki neitt „yndislegt og
rómantískt“.
Ég fór að hugsa um þessa uppliring-
ingu í blómabúðina. Hafði afgreiðslu-
stúlkan misskilið mig? Nei, hún 'hafði
endurtekið orð fyrir orð það sem átti
að standa á spjaldinu. Þetta virtist
vera athugul og hjálpsöm og hrekkja-
laus stúlka.
Ég leit á klukkuna og stóð upp. Eg
ætlaði að lita inn til þessarar 'hjálp-
sönni stúiku, sem miðlaði heillaósk
um og bónorðum milil ungs fólks,
áður en ég hætti mér í sjálfa ijóna-
gröfina.
HÚN var ein í versluninni og var að
búa um blóm. Þetta var ung ljóshærð
stúlka, með græna svuntu.
Augun voru skær og græn líka, hör-
undið var svipað hunangi og brosið