Fálkinn - 31.05.1957, Síða 13

FÁLKINN
13
ykkur öllum upp vistinni. En ég lofa þér því,
að þú skalt aldrei þurfa að gráta framar min
vegna. Eigum við að verða vinir upp á það?“
„Það vil ég!“ Hún rétti fram hendurnar og
tók í hendur hans. „Þökk fyrir . . . allt!“
Hann sleppti handtakinu og bauð henni
góða nótt, án nokkurrar viðkvæmni.
Agneta var svo þreytt að hún sofnaði undir
eins og hún var háttuð, en af því að frídag-
ur var að morgni hafði hún góðan tíma til
að hugleiða hvað gerst hefði þetta kvöld, og
íhuga hvort það væri ekki allt draumur og
hugarórar. Ef hún hefði ekki séð mynd af
sjálfri sér og Florian á þrepunum upp að leik-
húsdyrunum, í dagblaðinu, mundi hún varla
hafa trúað því sem gerst hafði kvöldið áður.
Á einum stað var „hinn ævintýralegi
minkafeldur, sem borinn var af Gabrielle,
nýjustu og fallegustu sýnistúlku Florians“
nefndur, en ekki var minnst einu orði á hina
óviðfelldnu athygli og truflun, sem feldurinn
hafði vakið í leikhúsinu.
Roger hringdi seinnipart dagsins og stakk
upp á að þau skyldu fara í bílferð niður með
Seine eða á einhvern skemmtilegan úti-veit-
ingastað og borða þar. Agneta þakkaði feg-
ins hugar — og minntist þess hvernig hún
hafði lýst Roger í samtalinu við Florian og
hve rétt lýsingin var.
Við lítið grænmálað borð undir lauf-
þrungnu kastaníutré borðuðu þau tómatsalat
og drukku ískalt hvítvín áður en sólin hvarf
af himni en skuggarnir urðu lengri og lengri.
Þarna sagði Agneta frá leikhúsförinni og af-
leiðingum hennar. Hún leyndi ekki því að
hún hefði reiðst, en örvæntingargrát sinn
nefndi hún ekki — og ekki heldur koss Flori-
ans í bílnum. Það ætlaði hún að eiga ein.
Henni fannst það svo óvirkilegt og hún var
svo viss um að það mundi aldrei ske oftar,
að hún vildi geyma það vel, sem dýrmæta
endurminningu.
„Og þó að hann léki þig svona grátt tindra
augun í þér eins og stjörnur þegar þú nefnir
nafnið hans!“ sagði Roger kankvíslega en
óánægður um leið.
„Já, en ...“ Hún roðnaði án þess að vita
hvers vegna.
„Þú ert afar auðtrúa, Agneta,“ sagði hann
og brosti til hennar eins og eldri bróðir. „En
ekki mundi mér detta í hug að treysta þess-
um Florian. Ég er viss um að hann er jafn
leikinn í lyginni eins og hann er með skærin.“
„Hann lýgur ekki að mér,“ sagði Agneta
án þess að hugsa sig um. Hún vonaði að hún
hafði ekki talað með of miklum sannfæring-
arhreim. Hún gat ekki rökstutt orð sín, en
hún treysti skilyrðislaust manninum, sem
fyrst hafði bakað henni þunga sorg og síðan
Hvar er prinsessan?
kysst burt tárin af kinninni á henni. Mann-
inum, sem enginn hafði grátið út af áður.
Hún varð hissa er 'hún sá hve hugsandi
Roger var er hann leit á hana. „Nei, hann
lýgur ef til vill ekki að þér. Það er erfitt að
Ijúga að þér.“
„Hvað áttu við? Hefir þú nokkurn tíma
reynt það?“ Hún hló glaðlega.
Hann svaraði ekki strax. Ekki fyrr en 'hún
hafði horft fast og alvarlega á hann um hríð.
,,Já,“ sagði hann þrár. „Ég laug einu sinni
að þér, Agneta. Mér fannst kringumstæðurn-
ar leyfa mér það eða gefa mér rétt til þess.
Og mér finnst það enn. En skrítnast er að mér
líður alltaf illa þegar ég hugsa til þess.“
„Roger!“ Hún vissi ekki hvort hún átti að
hlæja eða verða alvarleg. „Ég get ekki ímynd-
að mér ... Ætlarðu að segja mér hvað þetta
var?“ sagði hún svo upp úr þurru.
„Já. Ekki svo að skilja, að þetta mundi
nokkurn tíma komast upp, en vegna þess að
ég vil ekki að nokkuð sé á huldu milli okkar.
Ég held að ég geti ekki leynt þessari lygi
lengur.“
Af alvörusvipnum sem á hann kom virtist
hún geta ráðið að hann iðraðist eftir að hafa
afráðið að segja henni sannleikann. En nú var
orðið of seint að hörfa til baka, og eftir
nokkra stund sagði hún:
„Hvenær var þetta, Roger?“
„Þegar við hittumst í fyrsta sinn. Ég á við
þegar við hittumst eftir tískusýninguna. Mig
langaði svo til að hitta þig oftar, en mér skild-
ist að vegna þess að ég var frændi Evu,
mundir þú helst vilja forðast mig.“
„Hver veit. En það er svo erfitt að hugsa
sér það núna, að ég ætti að forðast þig,“ sagði
hún með barnslegri hreinskilni.
„Þakka þér fyrir, góða mín!“ Hreimurinn
í röddinn var jafn léttur og hann átti vanda til.
Roger hló en honum létti við hláturinn.
„Ég skildi að þér hlaut að vera þannig innan-
brjósts þá. En hver hefði átt að hafa gát á
þér ef ekki ég?“
„Þurfti nokkur að hafa gát á mér?“
„Já, það held ég, Agneta. Þú varst ein þíns
liðs og hafðir ekkert handa á milli og þess
vegna gersamlega háð duttlungum Florians.
Hann hefði verið til með að reka þig undir
eins, ef honum hefði mislíkað við þig.“
„Þér fannst þetta kannske skylda þín
vegna þess að við vorum landar?" spurði
Agneta.
„Nei, ekki var það nú beinlínis,“ sagði hann
og hló. „En ég varð að minnsta kosti að
breyta mér í mann, sem þú vildir láta svo lítið
að umgangast, þó að hann væri skyldur Evu.
Og . . . þá gerði ég það.“
„Gerðir þú jhvað?“
„Ég . . . það virðist kannske ankannalegt
núna . . . en ég hélt að eina manntegundin,
sem ekki særði metnað þinn hlyti að vera sú,
sem hefði reynt eitthvað líkt og þú. Þú
mundir þá kannske fá samúð með mér og vor-
kenna mér. Og ekkert er særðum metnaði
hollara en að vorkenna einhverjum."
„Roger! Þú átt við að . . .“
„Já.“ Hann kinkaði kolli. „Ég laug upp
stúlku, sem hefði forsmáð ást mína. Ertu
mér reið fyrir að ég gerði það?“
„Reið? Hvernig ætti ég að geta verið reið?
Ég skil bara ekki hvers vegna þér fannst þú
mega til að vera svona ábyrgur fyrir mann-
eskju, sem þú þekktir alls ekkert. Hvers vegna
greðir þú það, Roger?“
„Kannske var það hugrekki þitt þarna á
tískusýningunni,“ sagði hann dræmt. „Það
hefir verið reiðarslag fyrir þig að sjá Evu og
Mikael þarna saman — en samt barstu höf-
uðið hátt og brostir meira að segja, þó að
þú hlytir að berjast við grátinn. Þá strengdi
ég þess 'heit, að þú skyldir ekki verða ein-
mana næstu vikurnar."
„Þú ert hugulsamasti maðurinn sem ég hefi
nokkurn tíma vitað, Roger,“ sagði Agneta
hrærð. „Heyrðu, mér þykir vænt um að þú
skyldir segja mér ósatt, því að annars hefð-
um við kannske aldrei orðið svona góðir vin-
ir. Ég þarf aldrei að gera mér læti eða koma
til dyranna öðru vísi en ég er klædd, þegar
ég er með þér.“
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiösla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%-—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.'
Svavar Hjaltested. — HERBERTSprent.
HERBERTSprent.
ADAMSON
I dýragarðinum.