Fálkinn - 27.09.1957, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
— Það gerir ekkert til, væna min.
Þær töluðu ekki meira um þetta
og Dinah fór aS liátta. Patricia sat
ein eftir í stofunni og var sár yfir
að vera svona vanmáttug og ráða-
laus.
Þá var dyrabjöllunni hringt. Það
var Gregory. Hún bauð hönum inn.
Hvað gat lionum verið á höndum,
svona síðla kvölds?
— Fáðu þér sæti, Gregory. Má
bjóða þér kaffibolla?
— Þakka þér fyrir, ef þú ert með
það hvort sem er.
Hann tók í höndina á henni og leit
á hringinn. — Jæja, svo að þetta er
þá satt? sagði liann alvarlegur.
— Ætlarðu ekki að óska mér til
hamingju?
— Jú, vitanlega. Hann sleppti hend-
inni, eins og hún skipti engu máli
framar.
Hún fór fram að hita kaffið og
hann elti og stóð í dyrunum og horfði
á hana. — Þér finnst kannske skrítið
að ég skyldi koma hingað í kvöld,
sagði hann.
— Já.
Hann brosti. — Ég kom til að kom-
ást að þvi hvort þú ætlaðir að fara
að giftast eða ekki .... og mig lang-
aði til að tala við þig um Dinuh.
— Hvað er með Dinuh?
— Mér þykir vænt um Dinuh, sagði
hann lágt. — Eins og þú veist trúir
hún mér fyrir leyndarmálum sinum.
Hún er áhyggjufull og hrædd. Börn
fella sig ekki við breytingar, þú veist
það. Ég ætlaði aðeins að segja þér
að þú verður að fara varlega. Til-
finninganæmt barn eins og Dinah ...
Það small i kaffibollanum er Pat-
ricia setti hann á borðið.
— Hvað hugsarðu að koma hingað
og sletta ])ér fram i einkamál mín
og segja mér hvað ég megi gera og
ekki gera .... sagði hún reið.
— Heyrðu nú ....
— Ég vil ekki hlusta á þigl lirópaði
hún.
Hún stóð andspænis honum þarna
í eldhúskytrunni. Hún skalf af reiði.
Allt í einu kippti hann henni að sér
og kyssti hana á munninn. Svo sleppti
hann henni. Hún varð svo hissa að
hún kom ekki upp nokkru orði.
— .Tæja, jæja, sagði hann. — Þú
þarft ekki að segja það. Ég er af-
brýðisamur og ég hefi verið flón. En
það sem ég segi um Dinuh er rétt.
Ég er kannske flón, en það ert þú
líka, væna mín. Hugsaðu þig vel um
og flanaðu ekki að neinu.
Hann fór áður en hún gat áttað sig
og svarað honum. Hún heyrði dyrnar
lokast og hugsaði með sér: Hann fékk
þá ekki neitt kaffi. Hún leit á tvo
tóma hollana og fór að hágráta.
Ralph kom í hádegisverð sunnu-
daginn og fór svo í bílferð með Pat-
riciu og Dinuh síðdegis.
Það varð ekkert skemmtileg ferð.
Dinah var ekki beinlínis ókurteis —
hún lét sem hún sæi ekki það sem
verið var að sýna lienni og var stutt
í spuna. — Leikið þið handknattleik
i skólanum, Dinah? Ekkert svar. —
Hann Ralph er að tala við þig, væna
min. — Æ, afsakaðu. — Hann var
að spyrja livort þið leikið handknatt-
leik i skólanum. — Nei, ekki hand-
knattleik. Körfubolta.
Ný þögn. Ralph hleypti brúnum og
andvarpaði. Dinah þagði.
Patricia liorfði á litla, föla andlit-
ið og skildi að Ralph mundi ekki
þykja hún sérlega aðalaðandi barn.
Hann vissi ekki hve skemmtileg og
glöð hún gat verið þegar hún var
með þeim sem hún þekkti og bar
traust til. Til dæmis Gregory. En
Gregory var heppinn. Hann hafði al-
veg sérstakt lág á börnum.
Ralph fór heim með þeim og borð-
aði kvöldverð með þeim. Og það var
auðséð að hann beið með óþreyju
eftir því að Dinah færi að hátta.
Dináh var vön að fara sjálfkrafa i
bólið, en i kvöld var hún að dunda
við ýmislegt og fann allar nýjar
ástæður til að verða lengur á fótum.
Patricia reyndi að stilla sig og
missa ekki þolinmæðina meðan hún
var að niða á Dinuh, að hún færi að
hátta, baða sig- og bursta tennurnar.
Þegar hún loksins var komin i rúm-
ið sagði hún: — Mamrna, viltu ekki
sitja hjá mér dálitla stund, eins og
þú ert vön?
Patricia settist á rúmstokkinn, en
hún gat ekki hvílst. Hún beið við-
búin að flýta sér inn til Ralplis, sem
vitanlega þrammaði um gólfið i stof-
unni og beið óþolinmóður eftir að
hún kæmi.
— Þig Jangar ekki til að sitja hjá
mér, mamma ....
— Jú, vitanlega, væna mín, en það
er bara ....
— Þú vilt heldur vera hjá hon-
um ....
— Dinah, verlu ekki svona rellótt.
Þú veist að það er orðið framorðið.
Ralph er gestur okkar og það er ó-
kurteisi að láta gestina vera eina.
— Já. Dinah færði sig neðar í rúm-
ið og sneri sér til veggjar. — Góða
nótt, sagði hún.
Patricia liorfði á hana ráðalaus.
Hana langaði til að biðja og grát-
bæna: Gerðu það fyrir mig að láta
þér þykja vænt um hann — gerðu
það mín vegna. En hún sagði aðeins:
— Sofðu vel, barnið mitt.
Dinah svaraði ekki og Patricia
flýtti sér inn í stofuna og Ralph tók
á móti henni opnum örmum. — Vesl-
ingurinn, sagði hann. Þetta var hræði-
legt. — Ég hélt að við ætluðum aldrei
að ....
Hún tók hendinni fyrir munninn á
honum. — Góði, talaðu ekki svona.
Haltu utan um mig og huggaðu mig.
Þau sátu hlið við hlið í sófanum
við arininn. Hún var miklu rólegri
núna. Hann elskaði hana og hann var
sterkur og innilegur. Hann var klett-
ur, sem lmn gat stutt sig við.
Eftir dálitla stund sagði liann: —
Hvenær eigum við að giftast? Eftir
hverju erum við eiginlega að biða?
Hún andvarpaði. — Ég hefi svo
margt að hugsa um.
— Þú meinar .... Dinah?
— Já.
Hann þrýsti henni fastar að sér. —
Heyrðu, elskan mín. Þú verður að
lifa þinu eigin lífi. Þú mátt ekki ein-
göngu hugsa um Dinuh. Þú hefir
fórnað öllu fyrir hana.
— Ég gerði það með glöðu geði.
— Já, ég veit það. En þú verður
lika að taka tillit til sjálfrar þin. Mér
finnst rétt að við gætum verið ein
um tíma eftir brúðkaupið.
— Hvað áttu við?
— Dinah mundi ekki hafa nema
gott af að vera í burtu um tima —
þangað til liún hefir vanist tilhugs-
uninni.
— Þú vilt að ég sendi liana burt?
spurði hún rólega.
— Góða, þú kenmr svo liræðilega
orðum að þessu. Þetta gera margir.
Börn systur minnar eru í ágæturn
heimavistarskóla og ég held að Dinah
hefði gott af að vera á svoleiðis stað.
Þú hefir verið svo eftirlát við 'hana,
Patricia, en það er ekki von á
öðru ....
Patricia losaði sig úr faðmlögun-
um með hægð. Hún var sjúk af von-
brigðum.
— Hvað gengur að þér?
— Æ, þú lést mér bregða við. Ég
verð að venjast tilhugsuninni.
Nú varð þögn og í kyrrðinni heyrð-
ist hljóð, sem ekki varð villst á. Hurð
var lokað.
— Var það Dinah? sagði liún. —
Ef hún hefir heyrt til okkar.
— Er hún vön að standa á hleri
líka? sagði Ralph. Röddin var köld.
Patricia spratt upp. — Vitanlega
gerir hún það. ekki. Ég verð að fara
fram til hennar, sagði hún.
Hún var náföl þegar hún kom aft-
ur. — Hún er ekki í herberginu sinu.
Hún er hvergi í íbúðinni.
— Það er ástæðulaust að æðrast
út af því, sagði liann óþolinn. — Hún
getur ekki liafa farið langt.
— Nei, kannske ekki, en hvers
vegna fór hún? Hún er ekki i öðru
en náttkjól og morgunkjól. Það slær
að henni ....
Hún fleygði kápu á axlir sér og
liljóp fram á ganginn. Gregory stóð
fyrir utan dyrnar hennar. Aldrei
hafði henni þótt vænna um að sjá
hann en nú. Hann flýttí sér að segja:
— Þetta er allt i lagi, Patricia. Hún
er uppi lijá mér. Ég lofaði lienni að
liggja á sófanum i vinnustofunni.
— Hvað á þetta að þýða? Ralph
stóð inni í ganginum og starði á
Gregory út um opnar dyrnar. Gregory
leit kuldalega til hans og hélt áfram
að tala við Patriciu. — Hún er dá-
lítið æst. Hún fór á fætur til að ná
sér í vatnsglas og þá heyrði hún að
þið voruð að tala um að senda hana
í heimavistarskóla. Ég sagði henni að
þú rnundir aldrei senda hana frá þér.
Ralph leit á þau á vixl og sagði
livass:
— Hvað á þetta að þýða?
Þeir horfðu fjandsamlega hvor á
annan, karlmennirnir. Patrica sagði:
— Gregory, viltu gera svo vel að fara
upp til Dinuh og segja henni að ég
komi eftir augnablik?
Þegar Gregory var farinn tók Patr-
icia af sér trúloíunarliringinn og
rétti Ralpli hann. — Þvi miður,
Ralph ....
Svona var það einfalt.
Hann var reiður, vantrúaður og
metnaður hans hafði orðið fyrir
áfalli, en það var ekki að sjá að þetta
snerti hana. Það eina sem liún hugs-
aði um var að losna við hann eins
fljótt og unnt væri, svo að hún gæti
farið upp til Dinuh og huggað hana.
Eftir nokkrar mnútur var hún kom-
in upp og sat með Dinuh í fanginu. —
Nú er allt i lagi, barnið mitt. Hættu
að gráta. Nú.er þetta búið. Hann er
farinn og kemur aldrei aftur.
Þau fóru niður til Patriciu, öll
þrjú, og Gregory hitaði mjólk lianda
Dinuh meðan Patricia var að koma
henni í rúmið. Þegar hún kom út
úr herberginu sat Gregory i stofunni
og beið eftir henni. Hún brosti vand-
ræðalega. — Ég hefi ekki þakkað þér
fyrir, sagði liún.
— Eklcert að þakka.
— Þér finnst líklega að ég hafi
hagað mér flónskulega, er það ekki?
Hann hristi höfuðið og fór til henn-
ar og studdi báðum höndunum á axl-
ir lienni og sagði: — Nei, það var
ekki þannig meint. Ertu að setja eitt-
livað fyrir þig núna?
■— Já, mér finnst ég hafa svikið
Dinuh að vissu leyti. Ilún fór til þín
í nauðum sínum en ekki til mín.
— Og þess vegna hugsar þú ekki
sérlega vel til mín? spurði hann hæg-
látur.
Hún brosti angurblítt. — Nei, það
kom ekki að sök, einmitt vegna þess
að það varst þú. Ég held að þú skiljir
ekki hvernig þetta gerðist, Gregory.
Ég hafði verið svo lengi ein, ég þráði
ást og ailt leit svo vel út.
Röddin brast og hann dró hana var-
lega að sér. — Ég vissi það ekki, sagði
hann. Er ég ekki mikill kjáni? Ég
var vanur að hugsa mér að þú værir
sjálfri þér nóg, og þyrftir elcki annað,
úr því að Dinah var lijá þér. Svo kom
þessi Henderson til sögunnar, og þá
skildi ég að ég liafði verið flón og að
nú væri allt um seinan.
— Ég vissi ekki að þú hafðir þær
tilfinningar til mín, sagði hún undr-
andi.
Hann yppti öxlum og brosti til
hennar. — Nei, hvernig áttir þú að
vita það. Farðu nú að sofa, væna mín.
Þú ert uppgefin. Við skulum tala um
þetta á morgun. Hann kyssti hana og
fór.
Patricia fór inn í svefnherbergið
og háttaði Augnablik stóð hún hreyf-
Framhald á bls. 14.
Ég hefi svikið Dinuh, sagði hún. — Hún fór til þín í nauðum sínum eli
ekki til mín ...