Fálkinn - 15.11.1957, Síða 8

8
FÁLKINN
• • EINVÍGI í TUNGLSLJÓSI • •
Ég liafði farið yfir Arkansasána við
Fort Smith og fannst ég vera líkast-
ur glataða syninum á leið til föður-
húsanna, því að það var á þessum
slóðum, sem hann faðir minn sálugi
forðum daga liafði tapað hestunum
sínum og vagninn i fjárhættuspili er
hann var á leiðinni til Santa Fé, og
neyðst til að setjast um kyrrt og
gerast Arkansabúi. En með því að
það hvarflaði ekki að mér að alikálfi
yrði slátrað mín vegna, reið, ég
áfram niður með Auachita áleiðis til
Hot Springs, og það var á þessari
leið sem ég lenti í Kingsville, undar-
legu samblandi af þorpi og öskuhaug,
sem ég hafði aldrei stigið fæti á fyrr.
Ég reið áfram eitthvað, sem líklega
hefir átt að lieita aðalstrætið og lá
inn á torgið, sem var svipað meðal-
stóru porti bak við hús. Um leið og
ég hoppaði af blesa og svipaðist um
eftir einhverju til að tjóðra hann við,
kom ung stúlká út úr litlum skúr, sem
einhvers konar verslun var i. Þetta
var fönguleg og fallega iimuð stúlka,
en ég gaf mér ekki tíma til að atliuga
hana nánar, því að ég rak augun í
skilti yfir vinstofudyrum og hugsaði
meira um það. Ég sá ekki annað en
það, að stúlkan gekk að hestvagni,
og þar sat gamall, gráhærður negri
í ekilssætinu. Hún var í þann veginn
að hrölta upp i sætið við hliðina á
negranum þegar dyrunum á veitinga-
kránni var hrundið upp og einhver
kauði hoppaði út á götuna.
Þetta var ungur hvolpur, varla
meira en tvítugur, stuttur kútur en
vöðvamikill og lipurvaxinn. Hann
var í marglitum fötum og meira að
scgja skammbyssuskeftin, sem stóðu
upp úr vösum hans, voru skreytt
silfri og perluskel. Hann leit alls ekki
illa út, pírð augun undir mjóum,
svörtum augnabrúnunum gerðu hann
ekki ósvipaðan höggormi, og hann
virtist yfirleitt bæði hrappfriður og
kjaftglenntur.
Hann skálmaði í áttina til stúlk-
unnar og benti henni.
— Halló, gullið mitt, kallaði hann
höstugt. — Flýttu þér ekki svona!
Stúlkan leit kuldalega á hann og
hélt áfram upp í sætið. En nú hopp-
aði hvolpurinn fram, þreif i hand-
legginn á lienni og dró hana niður.
— Heyrðirðu ekki hvað ég sagði?
— Sei-sei-jú, sagði liún rólega —
en mig gildir alveg einu hvað þú seg-
ir. Slepptu mér!
Ilann glotti fúlmannlega.
— Ég hugsa að bæði þér og honum
pabba þinum standi ekki á sama um
hvað ég segi og geri, sagði hann
kuldalega. — Það er best að þú heils-
ir honum frá mér.
Stúlkan sleit sig af honum, og þeg-
ar hann þreif til hennar aftur sló
liún liann beint i andlitið með hnef-
anum. Hann bölvaði og gaf henni oln-
bogaskot svo að hún hrataði að vagn-
hjólinu.
NOKKRIR áhorfendur höfðu safnast
þarna að og ég bjóst eiginlega við
að einhver þeirra gæfi sig fram og
kenndi kónanum dálitið betri manna-
siði, en þeir stóðu allir og gláptu.
Sjálfur var ég gestur og framandi
J>arna á staðnum og langaði litið til
að fara að skipta mér af uppeldis-
málum staðarins, en ég vorkenndi
stúlkugarminum og gekk þess vegna
fram og studdi einum fingri á öxlina
á krappnum.
— Heyrðirðu ekki að hún sagðist
ekki vilja hafa neitt saman við þig
að sælda? sagði ég ofur kennimann-
lega.
Hann leit ekki einu sinni við mér
en hristi af sér fingurinn á mér.
— Nú, ætlarðu að hlusta á mig eða
ekki? spurði hann stúlkuna.
Ég tók i handlegginn á honum og
sneri lionum við.
— Ungfrúin er leið á þér, sagði ég
hryssingslega. — Skilurðu Jjað ekki?
Gepillinn starði á mig, ofan frá
enni og niður á tær.
— Þiggðu 'gott ráð, hengilmænu-
umrenningur! sagði hann grarnur. —
Hypjaðu þig á burt og það sem fyrst.
— Gerðu eins og hann segir, flýtti
siúlkan sér að segja. — Þú skalt ekki
skipta þér neitt af þessu.
— Ef til vill ekki, sagði ég, — en
mér fellur ekki að dónalegir hornef-
ir hagi sér ruddalega við dömur.
Nú setti hrappurinn hausinn undir
sig. — Jæja, þér likar það ekki,
sagði hann og glotti. Og eins og eld-
ing rak hann mér á kjaftinn með
hægri hnefanum. Mér líkaði þetta
vitanlega ekki sem best og skellti
samstundis vinstri hnefanum á höku-
broddinn á honum, svo að hann hrökk
upp að vagninum og skall i honum.
Hann flaug á mig jafnharðan, en ég
tók á móti honum með hægraskell,
svo að hann gapti til að ná andan-
um. Hann fálmaði með hægri hendi
niður í vasann, en ég hafði þegar
skammbyssuna á lofli.
— Farðu rólega, drengur minn,
sagði ég. — Það er óþarfi að fara
að blóðga menn.
Hann var hvítur eins og krit af
vonsku — með rauða hletti eftir löðr-
ungana, og augun voru eins og gló-
andi kolamolar.
— Þetta skaltu fá að borga dýrt!
hvæsti hann. — Þú veist ekki hvað
])ú hefir hætt þér út í, mannfýlan!
Hann urraði af vonsku og lét skína
í tennurnar, en ég hringsneri honum
og hrakti hann burt. Ég heyrði kurr
i mönnunum þarna í kring, en hugs-
aði ekkert um það. Stúlkan var ang-
istin uppmáluð.
— Þetta hefðir þú ekki átt að gera,
sagði hún og röddin skalf. — Það
kostar þig líklega Hfið ef Baby
Lonnigan nær til þín aftur. Hann er
sannkölluð plága hérna í hreppnum.
Harry Bannister réð hann til sín ein-
göngu af þvi að hann er fimur skamm-
fcyssumaður og svífst einskis.
— Hver er liessi Harry Bannister?
— Hann er nágranni okkar og
liræðilegur maður. Hann er i mála-
ferlum við hann pahba núna út af
jarðarskika, og hagar sér eins og bófi.
Lonnigan er þegar búinn.að drepa tvo
vinnumennina okkar og ætlar líklega
að halda áfram Jjangað til pabbi verð-
ur svo hræddur að hann gefst upp
og lætur undan. En þú mátt ekki
verða sá næsti sem hann drepur, fyr-
ir að þú hjálpaðir mér. Þess vegna
verðurðu að lofa mér þvi að fara
burt.
— Ég lofa ekki neinu, sagði ég og
brosti lil fallégu stúlkunnar.
— Lonnigan nær í yður og hann
svífist einskis þegar liann er með
skammbyssuna í liendinni. Hann er
atvinnumorðingi — ríddu á hurt sem
fljótast þú getur!
— Ég verð að minnsta kosti að
svala þorstanum fyrst, sagði ég. —
Og hafðu engar áhyggjur af mér, ung-
frú góð. Ég skal áreiðanlega blíðka
þrnnan morðingjagarm.
Hún virtist verulega áhyggjufull
og ég vorkenndi henni. Gamli négr-
inn hottaði á hestana og ég bar fing-
urinn upp að hattbarðinu lil að
kveðja. Stúlkan horfði á mig, og svei
mér ef ég sá ekki eitthvað vott i
augnakrókunum á henni.
EN eiginlega var það annars konar.
væta, sem ég var að hugsa um og
liráði mest núna, svo að ég fór inn
í veitingakrána til að athuga hvers
konar möguleikar væru þar. Það varð
hljótt Jjarna inni þegar ég gekk inn
gólfið. Án þess að líta til liægri eða
vinstri gekk ég að borðinu og bað
nauðsköllóttan gestgjafann um að
gefa mér hrollreka. En um leið og
ég lyfti glasinu rak einhver hnefann
í olnbogann á mér svo að viskiið
skvettist niður á gólfið.
Ég leit hægt við og sá hvar Baby
Lonnigan stóð. Glottið á honum var
viðbjóðslegt, en augun voru ísköld.
— Jæja, sagði liann drafandi, — er