Fálkinn - 30.05.1958, Blaðsíða 12

12
F Á L KI N N
★................... ------.....★
Eldur á§tariimar
'*ár------Ástarsaga frá Portúgal. - 1. -— “'yAf
Af sérstökum ástæöum hefir Fálkinn
breytt um val á framhaldssögunni, frá
því sem boðað var í síðasta blaði. En
sagan sem hefst hér í blaðinu í dag er
eigi síðri en hin.
STEFNUMÓT Á LAUN.
Melanie sat við hornborðið í „Gardenia".
Það var ekki laust við að hún hefði samvisku-
bit: það hlaut að vera rangt af henni að þykj-
ast svona sæl?
Gildaskálinn var langur og mjór salur, með
ljósrauðum þiljum og speglum í umgerð mál-
aðra blóma. Smálampar með rósrauðum hlíf-
um voru í röð á veggjunum. Melanie þótti
vænt um þessa lampa. Rósrauð birtan var
eins konar tákn þess, hvernig líf hennar
hafði breyst eftir að hún kynntist Tony.
Og nú var hún að bíða eftir Tony, og hann
var seinn á sér. Það var alls ekki ný bóla,
en kom henni til að hugleiða, hve merkileg
áhrif ástin hefði á mann. Maður upplifði hluti,
sem komu hjartanu til að hoppa af fögnuði,
en hins vegar þurfti ekki nema fimm mín-
útna óstundvísi elskhugans til þess að maður
færi að gera sér áhyggjur af að eitthvað
hræðilegt hefði komið fyrir hann.
Nú voru réttir sex mánuðir síðan Tony
hafði reist hana við upp úr rennunni, sem
hún hafði dottið í þegar strætisvagninn tók
kipp og rann af stað áður en hún var komin
inn í hann. Þegar hún leit á bjargvætt sinn
gleymdi hún alveg rifnu silkisokkunum sín-
um og slettunum á kápunni, því að ungi mað-
urinn var með brún augu, sem ljómuðu af
samúð.
Hann bauð henni inn í kökubúð, og innan
tíu mínútna hafði hjálpsöm framleiðslustúlka
hjálpað henni að ná mestu óhreinindunum
af kápunni, og hún sat andspænis bjargvætti
sínum við lítið borð og smádreypti á tebolla.
Það var ekki nema sjálfsagt að þau kynntu
sig hvort öðru. Og henni hafði fundist ósköp
eðlilegt að segja honum, að hún ætti heima
hjá frænku sinni og gengi á bókfærslunám-
skeið. En hún minntist ekkert á að frænka
hennar, jómfrú Millicent Stafford, hefði mestu
skömm á því, að hún eignaðist kunningja á
sínu reki.
Tony var fljótur að skilja og eyddi öllum
mótbárum, en gekk ríkt eftir að fá að fylgja
henni heim og gefa frænku hennar skýringu
á því, sem gerst hafði. Þegar þangað kom
var honum tekið með ískaldri hæversku, og
frænkan lét á sér skilja, að 'hann væri alls
enginn aufúsugestur. Melanie, sem var mesta
gæðablóð að upplagi, lá við að springa af
gremju.
Hvernig gat Millicent frænka fengið af sér
að 'haga sér svona viðbjóðslega? Um kvöldið
grét Melanie sig í svefn, sannfærð um að hún
mundi aldrei fá að sjá Tony Goring framar.
En Tony lét ekki hugfallast. Stúlkan var
yndisleg, og frænka hennar var gömul herfa,
en hann var staðráðinn í að hitta Melanie
aftur.
Og þegar Melanie kom út úr bókfærsluskól
anum kvöldið eftir, stóð Tony fyrir utan hús-
ið og beið eftir henni. Meðan þau voru að
drekka te saman þetta kvöldið, varð hún
þess vísari að hann var leikari, og að hann
■lék í leikhúsi í Westend. Svo var hann rit-
höfundur líka og var um þessar mundir að
ljúka við að skrifa kvikmyndarhandrit upp
úr leikriti, sem hann hafði samið árið áður.
Annar samfundurinn varð upphaf margra
fleiri: stolnir hálftímar í skemmtigörðunum
og hádegisverðir á „Gardenia", þegar Tony
hafði efni á því, og — það sem best var —
lapskássa og kaffi heima í litlu stofunni hans,
þegar hann var auralaus.
Nú fyrst fann Melanie hvað lífið var, og
‘hún naut þess frjálsræðis, sem allar aðrar
stúlkur töldu sjálfsagt.
Um allt þetta var hún að hugsa meðan hún
sat þarna og beið og óskaði að Tony kæmi
ekki svo seint, að hún færi að verða hrædd
um hann. Hún hafði alltaf á tiifinningunni,
að þetta væri of gott til þess að geta haidist
lengi. Bara að þau hefðu haft efni á að gift-
ast! Því að ef þau giftust gæti Millicent
frænka ekki gert neitt til að eyðileggja sam-
búðina. Þessa stundina var hún ekki heima.
Hún hafði flogið til Nice til að hitta bróður
sinn, George Stafford, sem lá fyrir dauð-
anum.
Vinduhurðin snerist og við það trufluðust
þessi heilabrot hennar. Hjartað sló fastar er
hún sá Tony koma til sín. Henni fannst hann
alltaf fallegri en áður, í hvert skipti sem hún
sá hann. Enginn maður var sambærilegur
við hann. Hún hugleiddi ekki í því sambandi
hve fáa menn hún hafði séð, þessi nítján ár,
sem hún hafði lifað. Hún vissi aðeins það,
að henni þótti óumræðilega vænt um þennan
eina mann. Enda var Anthony Goring af-
bragð allra manna, og þó að hann væri nokkru
lægri en henni hafði sýnt 'hann vera í fyrstu,
var vaxtarlag hans jafn fullkomið og sniðið
á smokingsfötunum hans.
Það hefði þurft stúlku með miklu meiri
reynslu en þennan ungling með ástarljóm-
ann í augunum til að sjá, að ytra borðið á
þessum manni — smokingfötin, silkiskyrtan
og málsaumuðu skórnir — var talsvert tild-
urkennt.
Melanie sá ekki annað en frítt, svipmikið
andlitið, sem hana hafði dreymt um í þrjá
mánuði, þétta Ijósa hárið og dreymandi dökku
augun, undir brúnum, sem hver einasta stúlka
hefði öfundað hana af.
Hann tók hendinni um handarbak hennar
um leið og hann settist á móti henni.
— Elskan mín, kem ég of seint?
— Nei, ég kom of snemma, sagði hún.
— Finnst þér ekki viðkunnanlegt hérna
... ? Hann þagnaði er hann sá þjóninn koma.
— Á ég að panta, Melanie, eða langar þig
sérstaklega í eitthvað?
Hún hristi höfuðið. — Ég vii hvað sem er.
Eitthvað léttmeti. Eg er ekki svöng. Hún
hefði sagt það sama þó að hún hefði verið
svöng því að hún hafði ósjálfrátt vanist á
að hafa hemil á að hann eyddi ekki óþarflega
miklum peningum. En áhyggjur hennar fóru
vaxandi er hún heyrði hann romsa upp úr
sér pöntunina.
— Humarkokkteil og kjúkling með salati.
Melba-ís og hálfflösku af góðu víni — þú
verður að srnakka á víninu, Melanie.
— Hálfflösku af Veuve Cliquot ’47? spurði
brytinn, sem nú var kominn að borðinu.
Tony brosti hughreystandi er hann sá ang-
istina í augum hennar. — Allt í lagi, væna
mín, ég er múraður í kvöld.
— En þú ættir ekki að eyða peningunum
í mig, andmælti hún.
— Til hvers ætti maður fremur að eyða
þeim?
ÞEGAR KÖTTURINN SEFUR ...
Hann brosti innilega til hennar aftur. Það
var alltaf eitthvað í þessu brosi, sem olli því,
að konum hlaut að detta í h«g, að hann hefði
verið töfrandi á barnsaldri.
— Manstu að ég hefi ekki séð þig í heila
viku, sagði hann. — Er það virkilega satt,
að drekinn sé floginn út í lönd?
Melanie kinkað kolli. — Já, bókstaflega
satt. Og þó er henni meinilla við að fljúga.
En hún fór að vitja um Georg frænda. Hann
liggur fyrir dauðanum.
— Hún hefir gott af því, sagði Tony. — Þú
mátt ekki horfa á mig með svona miklum
vanþóknunarsvip, litla mín. Þú veist að hún
er dreki, sem hefir þig í stofufangelsi eins og
þú værir nunna.
— Hún er gamaldags, sagði Melanie. —
Og hún tók mig að sér þegar pabbi og mamma
dóu. Hún gaf mér heimili.
— Já, ef heimili skyldi kalla. En þetta var
sannarlega mikil nærgætni af George frænda
þínum . ..
— Tony!
— Var ég nú óskammfeilinn aftur? Hann
setti upp iðrunarsvip, en augun brostu.
Melanie hristi höfuðið og bældi niður
kenndina, sem sagði að þessi athugasemd
hans hefði verið ónærgætin líka. — Aumingja
George frændi, andvarpaði hún. — Veistu,
að rétt áður en þú komst var ég að hugleiða,
að það væri rangt af mér að vera . . . roðinn
kom fram í kinnar hennar ... vera svona
hamingjusöm.
— Góða mín, hver getur búist við því að
þú grátir gamlan mann, sem þú þekkir varla.
Hvenær sástu hann síðast? Eru ekki mörg
ár síðan?
— Það eru mörg ár síðan, en ég man vel
eftir honum. Hann var svo góður við mig og
alúðlegur, og keypti súkkulaði handa mér.
Millicent frænka hafði flutt sig út í sveit á
stríðsárunum, og hann kom og heimsótti okk-
ur þangað. George frændi átti hús í Portúgal
og hefði getað verið þar áfram, en hann flutt-
ist til Englands, því að hann sagðist ekki vilja
láta Hitler segja sér fyrir um, hvar hann
mætti vera. Mig tekur sárt að hugsa til þess,
að fá ekki að sjá hann framar.
SPÁKAUPMAÐUR SLEMBILUKKUNNAR.
Tony hafði ekki svo mikinn áhuga á þessu
i