Fálkinn - 20.06.1958, Síða 13

FÁLKINN
13
að hún verður okkur öllum fjötur um fót.
Ég vona innilega að hún þroskist fljótt og að
við getum náð í mann handa henni.
— Þú spurðir ekki Teresu hvernig hún
væri ... ?
— Nei, vitanlega ekki, barnið mitt. Hún
sagði að unga senoritan væri komin, og það
hefði verið sagt rangt til um komudaginn og
að senor hefði orðið mjög reiður.
— Æ, mér finnst á mér að Melanie muni
vera bæði heimsk og leiðinlegt gægsni, enda
er það ekki furða, eftir að hafa alist upp hjá
þessari sérvitru kerlingarherfu, henni frænku
sinni .. .
Það var eins og Melanie frysi niður. Hún
haf ði þegar heyrt of mikið og flýtti sér áfram,
en um leið kom há, gráhærð dama út um einn
franska gluggann og gekk að einum stólnum,
en nam staðar er hún kom auga á Melanie.
Melanie tókst betur að láta ekki á neinu bera
en hinni. Hún horfði óhikað á þá gráhærðu.
— Viljið þér gera svo vel að segja mér
hvaða leið maður fer inn i bókastofuna? Hún
varð hissa á hve rólega hún gat talað, því
að reiðin sauð niðri í henni. — Herra Feat-
herstone hefir beðið mig um að koma þangað.
— Ó! Frú Dorrington — Melanie hafði get-
ið sér til hver konan var — og hafði nú jafnað
sig eftir áfallið. — Þér munuð vera Melanie
Stafford. Hún rétti fram höndina. — Ég frétti
að þér væruð komin. Eg er frænka herra
Featherstones — Sylvia Dorrington, og þetta
... Hún sneri sér að ljóshærðu stúlkunni, sem
hafði komið út á eftir henni — þetta er syst-
urdóttir mín, Olivia Turton. Það var óheppi-
legt að við skyldum ekki vera heima þegar
þér komuð.
— Já, það var leitt! Var þetta ekki ein-
hver miskilningur með komudaginn? Rödd
Oliviu var mýkri en frænkunnar, en augun
sem horfðu á Melanie voru einkennilega hörð
og óvingjarnleg. En stúlkan var gullfalleg og
hárið mjög ljóst, en hins vegar voru augun
svört eins og hrafntinna. Hún brosti, svo að
sá í hvítan og gallalausan tanngarð, og hún
brosti oft, en bros hennar til Melanie var
óeðlilegt. Kannske var það af því að Olivia fór
hjá sér og var hrædd um að Melanie hefði
heyrt það sem hún hafði sagt.
— Sögðuð þér að Brett biði eftir yður í
bókastofunni? spurði frú Dorrington.
— Já, ég átti að vera komin fyrir tíu mín-
útum. En ég sofnaði og svaf yfir mig ...
— Þér skuluð ekki setja það fyrir yður,
barnið gott, sagði frú Darrington og hló. —
Hann hefir vafalaust gleymt því. Brett er að
semja bók um langafa sinn, og þegar hann
læsir sig inni hjá öllum gömlu bókunum sín-
um og handritunum gleymir hann öllu öðru
— og hann vill helst ekki láta ónáða sig. Kom-
Hvaða leið veröur jólasveinninn aö fara til
aö lcomast aö húsinu?
ið þér inn og segið okkur hvernig þér fóruð
að komast hingað.
Melanie sagði þeim í fáum orðum frá
hvernig hún hefði komið af flugvellinum en
sagði svo einbeitt: — Ég býst við að herra
Featherstone sé farinn að bíða eftir mér!
— Nei, áreiðanlega ekki ,sagði Olivia. —
Þér eruð alls ekki velkomin ef þér farið inn
til hans. Það er miklu betra að þér fáið yður
tebolla með okkur, en Sylvia frænka getur
látið skila til hans hvar yður sé að finna.
Þó að henni væri það þvert um geð fór hún
með þeim í húsið aftur.
— Úr því að Brett veit að ég er kominn
heim, finnst honum það eðlilegast að ég skipti
mér af yður, sagði frú Dorrington. — Fáið
þér yður sæti. Hún hafði sjálf sest í sófa
með upphleyptu rósavefsáklæði, og benti á
sætið við hliðina á sér.
Melanie reyndi að bæla niður í sér andúð-
ina og settist eins og henni hafði verið sagt.
MELANIE VERÐUR FYRIR ANDÚÐ.
Þær voru komnar inn í dagstofuna, sem
var griðarstór salur, með handmáluðum vegg-
þiljum. Myndirnar voru af hitabeltisfuglum
á grábláum grunni, og voru svo lifandi að
líkast var og þessir litskrúðugu smáfuglar
kæmu flögrandi inn í stofuna. Gluggatjöldin
og áklæðið á húsgögnunum var safirblátt og
á gólfinu var dýr kínversk ábreiða.
Stofan var mjög hátignarleg. En Melanie
datt strax í hug, að hún gæti aldrei orðið
heimavön í þessu húsi, þar sem litið yrði á
hana sem „fjötur um fót“.
Henni var runnin reiðin, en nú var hryggð
komin í staðinn. Hana hafði aldrei langað að
fara hingað, en eftir samtalið við Brett hafði
hún komist á aðra skoðun. Meðan hún var
að tala við hann hafði henni fundist að hún
mundi geta unað þarna, þrátt fyrir allt. Og
hún, sem hafði þótst svo viss um, að hann
íalaði i hreinskilni!
Hún sat þarna þögul og fann á sér að Olivia
veitti henni athygli, kuldaleg og rannsakandi.
Melanie fannst eindregið á sér, að þær mundu
aidrei geta orðið vinir.
Vonbrigði Melanie voru kannske mest að
því er Oliviu snerti. Hún var svo gerólík öll-
um öðrum ungum stúlkum, sem hún hafði
kynnst.
— En hvernig stendur á því að við héldum
að þér munduð ekki koma fyrr en á fimmtu-
daginn kemur? sagði frú Dorrington.
— Ég held að vélritunarstúlkan hjá Stud-
holme málaflutningsmanni hljóti að háfa
skrifað skakkan dag í bréfið, sagði Malenie.
— Skárri er það nú klaufskan. En yður
tókst að rata ein. Heyrið þér mig, hve gömul
eruð þér?
— Ég verð tvítug í júní, sagði Melanie.
Olivia skellti upp úr. — Brett hlýtur að
hafa brugðið i brún. Ég veit ekki hvernig á því
stendur, en við héldum öll, að þér væruð
kringum sextán ára og væruð í skóla ennþá.
— Ef svo hefði verið þá hefði ég getað
haldið áfram í skólanum, sagði Malenie og
röddin var talsvert skörp.
Frú Dorrington leit ásökunaraugum á
frænku sína og sagði í léttum tón: — Olivia
á líka afmæli í júní. Það verður gaman ...
við getum haldið upp á báða afmælisdagana
í einu ... En það leyndi sér ekki að þessi
vingjarnlegi tónn var uppgerð, og meðan hún
hélt áfram að spyrja um ferðalagið og hið
sviplega fráfall frænku hennar, fann Mel-
anie að þær voru að kryfja hana til mergjar.
Þótt hún hefði ekki heyrt samtal þeirra áðan,
mundi hún hafa skilið, að Brett Featherstone
var ekki sá eini, sem leit hana hornauga.
Eftir stundarfjórðung hafði frú Dorrington
fengið að vita það sem hún þurfti, um Mel-
anie, og hafði gert sér mynd af aðstæðum
hennar.
— Þér hljótið að hafa átt leiðinlega ævi,
sagði hún blátt áfram. — Þér munuð kom-
ast að raun um, að lífið hérna er ekki nærri
eins ffábreytilegt og það, sem þér hafið van-
ist. Og þér verðið að sætta yður við að það
verði ég, sem skipti mér mest af yður. Hér
á heimilinu er það æðsta boðorð, að húsbónd-
inn sé truflaður eins lítið og hægt er. Mér er
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
grciðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og lVs—6. — Bitstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Simi 12210.
HERBEBTSprent.
Flöskupóstur.