Fálkinn - 03.10.1958, Page 9

FÁLKINN
9
fannst henni rósótti kjóllinn óneit-
anlega hálf tuskulegur, hvernig svo
sem hún pressaði hann. En til allrar
liamingju — hún átti að fá annan!
Fallegan, fallegan kjól.
Þegar Bernt var að fara tók hann
upp peningana og rétti henni. „Ein-
tómir fimm króna seðlar,“ sagði
hann, „þá sýnast peningarnir miklu
meiri.“
Marta flýtti sér að taka til og fór
með börnin með sér i kaupferðina.
Þarna var grœni kjóllinn enn, og
hann var eins og sniðinn á liana. Og
hún fékk skó á bæði börnin og sokka
handa Bassa. Þegar Bernt kom heim
að sækja þau, skömmu fyrir klukkan
tvö, voru þau öll uppábúin.
Veislan átti að vera heima í garð-
inum hjá forstjóranum, og þegar
Marta var komin innan um allt fólk-
ið fannst lienni kjóllinn ekki nærri
ems fallegur og áður. Þarna var svo
mikið af fallegum kjólum, og engin
frúin liafði komið með lítil börn með
sér. Það var talsvert ónæðissamt að
ganga með Bassa á liandleggnum all-
an timann ,og kjóllinn liafði heldur
ekki gott af þvi, en hún þorði ekki
að sleppa honum, og Bernt var alltaf
að ta'a við einhverja félaga sína.
En meðan leikurinn var sýndur
gleymdi hún öllum áhyggjum. Hún
sat i þægilegum stól. Leikurinn fór
fram á stórri grasflöt i garðinum, og
Bassi steinsofnaði í fanginu á henni.
Jenny sat eins og mús og starði hug-
fangin á leikendurna. Marta liló dátt.
og fannst dásamlegt að sitja þarna
og njóta alls, sumarbliðunnar, ilmandi
loftsins og blómanna. Það var yndi
út af fyrir sig að sitja.
En jiegar sýningunni lauk og fólk
i'ór að dreifast um, vaknaði Bassi og
fór að skæla, og vildi komast burt,
en þegar tii átti að taka vildi liann
ekki burt. Jenny vildi komast til
pabba sins, en Marta sá ekki hvar
hann var. Fólkið fór að liorfa á hana
og þá roðnaði hún. Hvers vegna var
Bernt allur á bak og burt. Hvers
vegna gat hann ekki verið einhvers
staðar nálægur og hjálpað henni með
Lörnin? Hún hefði aldrei átt að fara
í þetta samkvæmi.
í þessum svifum kom gömul kona
og settist lijá henni.
„En hvað þetta er fallegur dreng-
ur,“ sagði liún vingjarnlega. „Eigið
þér þessa telpu líka? Já, þér eigið
svei mér gott að eiga svona falleg
börn. Og svo eru þau svo skynsamlega
klædd.“
Allt í einu komu tár i augun á
Mörtu, það var svo gott að fá hrós.
Hún ætlaði að fara að svara, en þá
kom frú Jensen blaðskellandi og sett-
ist á slól hjá henni.
„Skelfing er heitt! Hvernig lýst yð-
ur á kjólinn minn? Og skóna? Þeir
eru smellnir, finnst yður það ekki?
Það er alltaf hægt að þekkja dömur á
skófatnaðinum þcirra.“
Gamla konan brosti. „Ég var ein-
mitt að segja frúnni þarna, að ég öf-
undaði hana af börnunum hennar,“
sagði hún. „Ilvað heitið þér, með
leyfi, frú?“
„Ég heiti Marta Winther, og þetta
cr frú Jensen, nágranni okkar.“
Frú Jensen leit á gömlu konuna,
sem var ofur blátt áfram til fara, í
grænum kjól með hvítan kraga um
liálsinn.
,,.Tá,“ sagði hún, „en það er ógnar
stjan við þessi börn. Frú Winther
er alltaf að þvo og þurrka og nostra
við börnin. Ég mundi drepast ef ég
væri í hennar sporum. Maður á að
skemmta sér meðan maður er ung-
ur, það segi nú ég. Nú, þarna er þá
maðurinn minn. í guðs friði!“
Gamla konan brosti og horfði á
eftir henni.
„Ekki skil ég hvers vegna liún kem-
ur i svona kjól á útiskemmtun —
þetta er ballkjóll, sem hún er í. Græni
kjóllinn yðar nýtur sín betur við
svona tækifæri. Og ég skal segja yður
nokkuð — ég varð að þvo allan þvott-
inn okkar sjálf, fyrstu átta árin, sem
við vorum gift.“
Hún hafði sctt Bassa á hnéð á sér,
og hann var að leika sér að löngu
gullkeðjunni hennar. „Já,“ sagði
Marta, „það er i rauninni ekki erfitt,
cn stundum getur maður orðið leiður á
því. Mér gremst stundum að hafa úr
svo litlu að spila sérstaklega þegar
allt fer liækkandi ...“
„Þér megið ekki segja þetta, þegar
þér eigið svona yndislcg börn. — Nú
ert þú þá þarna? Má ég kynna yður
fyrir manninum mínum — Helms
forstjóra!“
„For ... forstjóranum?“
Marta liafði staðið upp og starði
hálfrugluð á háa manninn í gróu föt-
unum, sem heilsaði henni vingjarn-
lega. Jú, þetta var maðurinn, sem hún
hafði séð við dyrnar hjá Jensen þarna
um kvöldið.
„Þér skuluð ekki fara hjá yður,“
sagði frú Helms brosandi, „maðurinn
minn hefir gaman af að kynnast
persónulega unga fólkinu, sem starf-
ar i firmanu, og aðstandendum þess.
Og nú ætla ég að leyfa mér að spyrja
yður, hvort við megum heimsækja yð-
ur annaðkvöld?“
Marta herti upp liugann. „Já, vitan-
Fangelsis-brúðkaup
k
%
§

s
ij

Georgette, sem er skrifstofu-
stúlka lijá verktakafyrirtæki,
giftist fyrir skömmu fanganum
Michael Bariller í fangelsinu í
Le Mans. Þau eru bæði 23 óra.
Tveir lögregluþjónar voru svara-
menn og brúðhjónin fengu að
vera saman i hálftíma, eftir að
þau höfðu verið gefin saman.
Frönsku blöðin telja þessa gift-
ingu „mest grípandi athöfn árs-
ins“.
Georgette kom til Parísar fyr-
i'- þremur árum. Fyrirtælcið, sem
luin vinnur lijá, metur hana mik-
ils. Hún er bæði dugleg og sam-
viskusöm. Hún kynntist einkar
fríðum manni. Það var Michel.
Og þau urðu ástfangin hvort af
öðru, eins og gerist og gengur,
og von bráðar bað hann hennar.
Og ætlaði að giftast lienni undir
eins og óstæður yrðu til, sagði
hann. En hann var atvinnulaus,
svo að giftingin varð að dragast.
Georgette setti það ekki fyrir
sig. Hún átti marga kunningja,
og i fyrirtækinu voru menn, sem
lnin gat beðið um lijálp. Og von
bráðar hafði hún útvegað Michel
stöðu. Hann varð sendill i slát-
urhúsi. En eftir aðeins nokkra
daga fór hann úr vistinni og féklc
vinnu í matsöluliúsi. Og nú af-
réðu þau Georgette og hann að
fara til Le Mans um næstu helgi,
hún var þaðan ættuð og ætlaði
að kynna foreldrum sínum
mannsefnið sitt. Foreldrum henn-
ar leist mjög vel á piltinn og
höfðu ekkert á móti ráðahagnum.
Og svo fóru þau aftur til París-
ar enn harðtrúlofaðri en áður.
En þegar frá leið fór Georg-
ette að þykja iskyggilegt hve
Michel var laus í rósinni. Hann
toldi hvergi stundinni lengur á
sama stað, þótt ekkert væri út á
vistir hans að setja. Og nú fór
hún að kryfja hann spurna. Mic-
liel varð fölur og loks gat hann
ekki varist að segja henni sann-
leikann. Þessi ungi, laglegi mað-
ur var bæði þjófur og stroku-
maður og lögreglan var að leita
að honum. Hann liafði ekki ver-
ið nema 16 ára þegar hann byrj-
aði að stela á vinnustöðvum,
veitingahúsum og sveitabýlum.
Einu sinni hafði hann verið
staðinn að þjófnaði, en af því að
liann var svo ungur hafði hann
sloppið með skilorðsbundinn
dóm. En svo hélt hann áfram að
stela. Þegar hann var kvaddur
í herinn varð liann hræddur um
að allt mundi komast upp um
sig. Þess vegna gegndi hann ekki
kallinu, og þess vegna var nú
auglýst eftir honum sem lið-
hlaupa lika. Þetta var ástæðan
til þess að hann þorði aldrei að
vera nenia skamma stund á sama
stað.
Georgette þurrkaði sér um
augun og spurði hvort hann hefði
stolið nokkursstaðar eftir að þau
kynntust. Hann sór þess dýran
eið að það hefði hann aldrei
gert. En hún sagði honum, að
hún elskaði hann eftir sem áð-
ur, en setti honum þau skilyrði,
að liann yrði að fara að hennar
ráðum. Hann yrði að fara til
lögreglunnar þegar i stað og þola
sinn dóm og afplána refsinguna.
Og svo skyldu þau byrja nýtt
lif.
Michael gekkst undir það og
þau fóru til lögreglunnar saman.
Hann var tekinn fastur og dæmd-
ur í fimm ára fangelsi. Það er
lekið hart á þjófnaði i Fraklc-
landi. Hann afplánar refsinguna
i fangelsinu i Le Mans.
Og þar stóð brúðkaupið. Georg-
ette liafði keypt hringina, sem
hún kom með. Og Michel gat gef-
ið henni hvítar nellikur, fyrir
aura sem hann hafði unnið sér
inn i fangelsinu fyrir að sauma
strigapoka.
Þegar lögreglumennirnir voru
farnir með Michel inn í klefann
tók Georgette nellikurnar sinar
og gekk á brautarstöðina. Hún
leit á klukkuna. Hún hafði tíma
til að kaupa sér heitar pylsur
og glas af öli áður en lestin færi
til Parisar. Það var brúðkaups-
veislan liennar.
Síðan fer liún vikulega til Le
Mans og heimsækir Michel. Hún
fær að laia við hann klukkutíma
í liverri ferð — undir eftirliti.
Og i hvert slcipti fullvissar hann
hana um að hún geti treyst sér.
Og hún hefir sýnt að liún geriv
það.
lega — það mundi gleðja manninn
minn og mig. — Þarna kemur hann
lika ...“
„Jaíja, ungi maður — konan min
hefir boðið okkur lieim til yðar ann-
að kvöld — hvað segið þér um það?“
„Okkur væri mikill heiður áð þvi,“
sagði Bernt og hneigði sig djúpt.
En Marta var óróleg út af heim-
sókninni væntanlegu og fór snemma
heim úr gleðskapnum með börnin.
Daginn eftir hafði hún ncVg að hugsa.
Húsið var hreint og þokkalegt, svo
að fljótlegt var að taka til í þvi. Hún
tindi blóm í garðinum og skreytti
stofuna með þeim, hún fægði og fág-
aði allt. Þegar Bernt kom heim var
allt til reiðu, ekkert eftir nema að
borða i snatri og svo að taka móti
gestunum. Bara að ekkert óvænt kæmi
nú fyrir — að Bassi hellti yfir sig
matnum eða .Tcnny skiti út hreina
kjólinn sinn.
í söniu andránni og liún bar súpu-
diskana út var garðshliðið opnað og
Hemas og frú hans komu inn.
„Við konnim líklega fullsnemma, en
við vorum á gangi uppi í skógi, og
svo datt okkur í hug, að kannske
vilduð þér gefa okkur svolítinn mat-
arbita — ef yður er það ekki til óþæg-
inda.“
„Ekki ef þér getið borðað kjöt-
snúða,“ sagði Bernt glaðlega. „Nú
skal ég koma með diska. Marta —
láttu mig — ég veit hvar allt er. Það
er að segja, clcki pappirspentudúk-
arnir. Hvar eru þeir?“
Þetta hispursleysi hans hjargaði
öllu við, og Marta gleymdi alveg allri
óframfærni. Skömmu siðar sátu þau
öll við borðið. Bassi þekkti aftur
gullkeðjuna frá í gær og tosaði sér
upp á hnéð á frú Helms og lét hana
mata sig en lék sér að keðjunni á
meðan. Jenny stóð hjá henni og horfði
á hana stórum aðdáunaraugum.
„Öllum börnum þykir vænt um kon-
una mina,“ sagði Helms forstjóri, „en
við eigum engin börn sjálf. Mér finnst
það afleit ráðstöfun."
Þegar borðhaldinu var lokið og
telcið hafði verið af borðinu dúkaði
Marta kaffiborðið. Hún hafði sjálf
saumað i dúkinn og pentudúkana.
P.orðið var beinlinis skrautlegt þeg-
ar lieimabakaða kringlan og smákök-
urnar var komið á það.
„Likjör með kaffinu eigum við þvi
miður ekki,“ sagði Bernt, „en ég get
boðið yður góðan vindil. Mér var
gefinn kassi um jólin en hann er ekki
tekinn fram nema við hátíðleg tæki-
færi.“
Marta var svo kát og glöð. Þetta
gekk allt svo vel, og þegar börnin
áttu að fara að hátta höguðu þau sér
einstaklega vel. Svo sagði Helms við
konuna sína:
„Það er sannarlega langt siðan við
höfum átt svona ánægjulega kvöld-
stund, finnst þér það ekki? En livað
ertu að hugsa um núna? Láttu það
koma!“
„Ég var að hugsa um, að þú hefir
fundið rétta manninn í nýju stöð-
una. Eg skal nefnilega segja ykkur,
að maðurinn minn vill alltaf sjá fólk
á heimili þess áður en hann trúir
þvi fyrir áriðandi stöðu. Hann telur
það skipta svo miklu máli hvernig
konan mannsins er, sem á að fá stöð-
una.“
Bernt og Marta störðu á þau og
gátu ekkert sagt. „Er yður alvara ...
að ég ... ?“ sagði liann og tók öndina
á lofti.
Framhald á bls. 11.