Fálkinn - 03.10.1958, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
★..............................★
Eldnr á*tariiinar
■JL,----- Ástarsagacfrá Portúgal. - 11. - ^
að þú gætir orðinn leikinn glæpamaður, Tony.
En ég get ekki hjálpað þér. Og ég held að
ég komist ekki hjá að segja Featherstone frá
þessu samtali.
— Melanie — það máttu ekki ... Hann
þreif í handlegginn á henni. — Bíddu! Gerðu
það ekki, þú mátt það ekki. Jæja! Þér er al-
veg sama um hvernig þetta fer. Það skiptir
þig engu máli þótt ég skjóti kúlu í hausinn
á mér.
— Og sannir um leið að þú sért bleyða
líka! Hún sleit sig af honum. — Mér verður
illt af að sjá þig.
Hún sneri sér frá honum og gekk hratt á
burt. Hún var ekkert hrædd um að hann
mundi gera alvöru úr hótuninni. Tony þótti
meira gaman að lifa en svo, að hann stytti
sér aldur.
Hún var komin að stiganum þegar Olivia
birtist allt í einu fyrir framan hana. Þó hún
væri í æstu skipi, datt Melanie ekki í hug að
neitt grunsamlegt væri við að hún skyldi
hitta Oliviu einmitt núna.
— Tony var að leita að þér rétt áðan, sagði
Olivia. Mér sýndist hann fara upp.
— Hann er þarna. Melanie benti inn í gang-
inn og hljóp niður stigann.
OLIVIA KANN RÁÐ.
Olivia gekk hratt inn ganginn. Fótatak
hennar heyrðist ekki því að þykk ábreiða var
á gólfinu, og Tony tók ekki eftir henni fyrr
en hún stóð hjá honum. Hann starði á eitt-
hvað sem hann hélt á í hendinni og reyndi
ósjálfrátt að stinga því í buxnavasann, en
gleymdi að hann var í domino utan yfir
smokingfötunum.
— Það er bara ég, Tony, sagði Olivia og
gægðist á það sem glitraði í lófanum á hon-
um. — Hvað hefirðu þama?
Hann rétti fram höndina án þess að segja
orð. Þetta var hálsfesti Melanie.
— Drottinn minn! Gaf hún þér hana? Oli-
via starði á safírana.
Tony dró við sig svaraði. — Nei, sagði
hann ólundarlega. — Ekki gerði hún það.
— Hefurðu talað við hana?
Hann kinkaði kolli.
— Og bar það nokkurn árangur?
— Nei, svaraði Tony stutt. Hann yppti
öxlum. — Hugmyndin þín var ágæt, gullið
mitt. En hún brást.
— Heyrðu, sagði Olivia fljótmælt. — Eg
er að flýta mér. Eg fór úr miðjum dansi vegna
þess að ég mátti til að frétta hvernig þér
hefði gengið. Hún tók í handlegginn á hon-
um og dró hann með sér að sófanum, sem
hann og Melanie höfðu setið í. — Segðu mér
sem fljótast hvernig fór. Neitaði hún að láta
þig fá peningana?
— Hún sagðist ekki hafa neina peninga.
— Hefir hún enga peninga?
— Ég veit ekki hvort hún segir satt eða
ekki, en hún sagðist ekki fá nema litla upp-
hæð mánaðarlega og getur ekki — eða vill
ekki — tekið út nokkurn eyri umfram það.
— Ég skil, sagði Olivia hugsandi. Hún
sneri sér að honum og sagði: — En hvað ætl-
arðu þá að gera, Tony? Mér finnst henni far-
ast illa við þig. Hún ætti skilið að ...
— Að hvað? spurði hann, gramur og for-
vitinn í senn.
Hún leit kringum sig og sagði svo: — Eg
sé ráð til að bjarga þér úr öllum þessum
kröggum, sagði hún. — Ef þú hefir djörfung
til að framkvæma það.
Samtalið við Tony hafði verið eins og
reiðarslag fyrir Melanie. Auk þess sem hún
hafði kynnst nýrri hlið á hans sanna eðli, sá
hún að hann var þarna í fullu óleyfi hús-
móðurinnar, og hún fór að velta fyrir sér
hvort hún ætti ekki að láta donu Inez vita
af því. Það var alls ekki neitt skemmtilegt.
Hún nam staðar í stiganum og lagaði á sér
grimuna. Henni þótti vænt um að hafa þenn-
an flauelsbleðil, svo að ekki sæist í andlit
hennar og hve miklu sálarstríði hún átti í.
Teddy Selby ók henni heim. Olivia hafði
orðið einhverjum öðrum samferða. Þau töl-
uðu svo sem ekkert saman á heimleiðinni.
Teddy var að hugleiða að nú hefði Melanie
hryggbrotið hann í þriðja sinn í kvöld, en
samt var hann bjartsýnn ennþá.
Þegar þau buðu hvort öðru góða nótt á
þrepinu við húsdyrnar sagði hún: — Þakka
þér fyrir að þú ókst mér heim, og heilsaðu
henni móður þinni og segðu ’henni, að ég sé
henni mjög þakklát fyrir hve annt hún lét
sér um mig.
Hann brosti: — Gott að hafa svoleiðis bak
hjarl, er það ekki? Hún veit alltaf hvenær
það kemur sér vel, að hún sé ekki nálæg.
Skelfing ertu þreytuleg, Melanie.
— Ég er líka þreytt, sagði hún. — Alveg
staðuppgefin.
— Þá skaltu flýta þér að komast í bólið.
Hann beygði sig og kyssti hana laust á kinn-
ina. — Góða nótt, væna mín. Sofðu vel.
— Góða nótt, Teddy. Þakka þér fyrir í
kvöld.
Hann steig inn í bílinn og veifaði til henn-
ar um leið og hann ók úr hlaði.
Það er hörmung að maður skuli verða ást-
fanginn að skökkum manni, hugsaði hún með
sér er hún gekk upp stigann og inn í herbergið
sitt. Hún lagði af sér herðaskjólið á stól og
gekk að snyrtiborðinu og kveikti Ijósið yfir
þrískipta speglinum.
Hún horfði á syfjulegt andlitið á sér og fór
að velta fyrir sér, að hún væri að einhverju
leyti öðru visi en hún ætti að vera. Allt í
einu bar hún höndina upp að hálsinum, og
fyrst nú uppgötvaði hún að safírafestin var
horfin.
Hún hljóp að stólnum, tók upp herðaskjól-
ið og hristi það, og reyndi í örvæntingu að
gera sér grein fyrir hvar hún mundi hafa
misst festina. 1 bílnum hjá Teddy? Hjá Dona
Inez? Æ, það var um svo marga staði að ræða.
Svo brá fyrir í huga hennar endurminning-
unni um samalið við Tony. Hún mundi vel
að hún hafði litið í spegil þar uppi í gangin-
um, og þá var hún með festina.
En ef Tony hefði fundið festina mundi hann
hafa skilað henni. Hún hnyklaði brúnirnar.
Eða mundi hann hafa gert það? Jú, þrátt
fyrir allt sem hún vissi um hann, gat hún
ekki trúað að hann hefði haldið festinni orða-
laust. En annars var alveg eins líklegt að hún
hefði misst festina í bílnum hjá Teddy, eða
að hún finndist heima hjá donu Inez.
Teddy var vafalaust ekki kominn heim enn-
þá, en hún gat hringt til Tony. Hún var á leið
út að dyrunum er þær opnuðust og inn kom
Olivia.
— Sæl vertu, sagði hún. — Ég var að velta
fyrir mér hvort þú værir háttuð. Ég ætlaði
bara ...
— Æ, Olivia. Það lá við að Melanie létti
við að sjá hana. Hún þurfti að tala við ein-
hvern, sem hún gat trúað fyrir áhyggjum
sínum. — Það hefir komið nokkuð hræðilegt
fyrir mig, sagði hún. — Ég hefi misst safíra-
festina mína.
— Það var slæmt. Hvað heldurðu að Brett
segi við því?
Melanie stirðnaði af skelfingu við tilhugs-
unina um hvað Brett mundi segja. Hún hafði
að svo stöddu ekki hugsað um hvað hún ætti
að segja við Brett. Hún starði skelfd á Oliviu.
— Hvað á ég að gera? Einhvers staðar
hlýtur festin að vera!
— Já, vafalaust „einhvers staðar“, en það
væri leiðinlegt fyrir þig ef hún finndist ein-
mitt þar, sem hún er niðurkomin núna, sagði
Olivia.
— Hvað áttu við? spurði Melanie. Olivia
horfði á hana með fyrirlitningu og yppti
öxlum.
— Heyrðu, Melanie, ég efast ekki um að
þú hafir hugsað upp eitthvað verulega smell-
ið og sannfærandi til að segja honum, sagði
hún. — En það vill svo til að ég veit hvar
festin er. Þú verður að finna einhverja skýr-
ingu á því að þú hafir misst hana, en þú
gabbar ekki mig, því að ég veit að þú gafst
Tony hana.
Nú varð löng þögn.
— Gaf ég Tony hana, hváði Melanie. —
Ertu brjáluð? Ég hefi engum gefið festina
mína.
Aftur yppti Olivia öxlum. — Það sagði
Tony mér, að minnsta kosti. Bíddu við. Við
skulum komast að niðurstöðu um þetta. Hún
settist á rúmstokkinn og horfði á fölt örvíln-
andi andlitið andspænis sér. — Við Tony er-
um góðir vinir, og ég veit að hann hafði æti-
að sér að biðja þig um að lána sér peninga. Eg
vonaði að þú gætir hjálpað honum, því að
ég gat það ekki. En ekki datt mér í hug,
að þú værir svo mikið flón að þú gæfir hon-
um safírafestina. Það var þetta, sem ég kom
til að tala við þig um, Melanie. Þú verður
fyrir alla muni að ná í festina aftur.
En ég gaf honum alls ekki festina — mér
hefði aldrei dottið það í hug! kveinaði Melanie.
— Þetta er hræðilegt. Eg botna ekkert í
þessu ... Hún þagnaði. Allt í einu skildi hún
hvernig í öllu lá. Hún hafði misst festina,
og Tony hafði fundið hana og afráðið að halda
henni, til að selja hana eða fá lánaða peninga
út á hana. En hvers vegna hafði hann sagt
Oliviu frá þessu?
Hún gekk fram að dyrunum aftur. — Eg