Fálkinn - 06.02.1959, Page 7

FÁLKINN
7
Marilyn og Gina Lollobrigida eru fallegar hvor á sína vísu, og ekki gott
að segja hvor sigraði í fegurðarsamkeppni.
sér, var hann fljótur að koma til
Marilyn. Hún sagði honum kjökrandi
frá vandræðum sínum. Hún þóttist
sannfærð um að hún hefði gert altt
sem í hennar valdi stóð tit þess að
þóknast manninum sínum. Hún hafði
slitið sambandi við gamla vini sína,
hún hafði hætt að leika í kvikmynd-
um til að ])óknast Joe. Hún hafði
hreytt sér i húsmóður, hafði lært að
búa til mat, lært að veiða og kynnt
sér leikrcglurnar i baseball. En hann
liafði vegna afbrýði lokað öllum dyr-
um rnilli sin og umheimsins. Dögum
saman hafði hann ekki talað stakt
orð við hana, heldur setið og gónt á
sjónvarpið eða staðið við gluggann
með fýlusvip. Þverbresturinn milli
þeirra hafði orðið morguninn sem
luin lék og gusturinn feykti kjólnum
hennar og þúsund augu góndu á hana
á meðan. Og von bráðar mundu mill-
jónir augna góna á þetta sama á
kvikmynilinni, og með þessu þætti
lionum sér misboðið sem eiginmanni.
VESLING JOE.
Það var ógerningur að halda þessu
leyndu eftir að annar eins maður og
Jerry var kominn til skjalanna. Þeg-
ar Jerry sást fara inn í hús og standa
þar við, ekki i tvo tima heldur tvo
daga, og þegar þetta var liús einnar
frægustu kvikmyndadísarinnar og
vinsælasta baseballkappans — þá
hlaut þetta að berast eins og eldur í
sinu. Palm Drive 508 var umkringt
af blaðamönnum og ijósmyndurum.
Enginn gal smogið þar inn án þess
að lekið væri eftir þvi, og enginn gat
íarið þaðan óséður. Þriðja mnsáturs-
daginn ók stór svartur bíll inn um
hliðið. Við stýrið sat svaramaður og
góðvinur Joe, Italinn Reno Barsoccini
frá San Francisco. Áhorfendurnir
gerðu aðsúg að honum. Hvað var að?
Ekkert svar. Hann fór inn i húsið.
Eftir tvo tíma opnaðist það aftur. Joe
sást í dyrunum — með tösku i hend-
inni. Vinur hans' kom á eftir honum.
Blaðamennirnir réðu sér ekki leng-
ur. Þeir æptu allir í kór til hans: —
Veslings, gamli Joe. Hvað er að? Joe
reyndi að banda þeim frá: — Látið
mig í friði. Hann hafði aldrei verið
mikið gefinn fyrir að segja frá einka-
málum sínum, en nú var ógerningur
að sleppn. Blaðamennirnir og ljós
myndararnir stóðu kringum hann
eins og veggur og hann komst ekki
áfram.
— Hvert ætlarðu, Joe?
— Heim til mín.
— Þú átt lieima í þessu húsi, Joe!
— Nei, heimilið mitt var og er i
San Francisco!
Þeir véku þegjandi til liliðar og
létu „veslings gamla Joe“ komast inn
i bílinn. Vinur hans settist við stýrið
og Joe við hlið hans. Hann fleygði
töskunni í aftursætið. Bíllinn brunaði
af stað, og Joe leit ekki einu sinni
við.
Kortéri síðar sást Marilyn. Hún var
al-svartktædd, engu líkar en hún væri
ekkja. Andlitið var þrútið af gráti.
Hún hélt dauðahaldi í handlegginn á
málaflutningsmanninum. Allir störðu
á þelta — það var eins og spennandi
atriði í kvikmynd. Marilyn opnaði
munninn, eins óg hún ætlaði að segja
eilthvað, og augun voru full af tárum.
Ég get ekki ... stamaði hún. Mála-
flutningsmaðurinn bað fólkið um að
sýna nærgætni og skilning. Hann lof-
aði að senda kvikmyndafélaginu
skýrslu sem allra fyrst. Og svo óku
Marilyn og Jerry burt.
Stjórnmáladeilur sem vörðuðu alla
veröldina gleymdust. Forseti Banda-
ríkjanna skaut máli sínu til samvisku
mannkynsins. En mannkynið hlustaði
ekki á !hann. Síjórnmálaleiðararnir
urðu að gera sig ánægða með litið rúm
inni i blaðinu. Málið mikla var mis-
sættið milli DiMaggiohjónanna.
Hjónabandið stóð 2C3 daga. Þann 4.
olctóber 1954 skýrði Marilyn hjóna-
skilnaðarréttinum frá „hinni liræði-
legu sálarkvöl og an'gist" sem hjóna-
band hennar og „veslings gamla .Toe“
hefði bakað henni. Ég gerði mér von
um ást, hlýju, nærgætni og skilning.
En sambúð okkar varð kökl og ó-
persónuleg. Oft sagði liann ekki eitt
einasta orð við mig í lieila viku. Hann
var ósegjanlega þjösnalegur og óþol-
andi.
Ákærði hafði engu að svara. Ilann
mætti yfirleitt ekki fyrir réttinum.
Og svo kom dómurinn: Skilnaður!
Niðurlag í næsta blaði.
SLARKFERÐ Á BREIÐAFIRÐI.
í Iíjósar-Annál er þessi frásögn
árið 1786:
Fyrir Jónsmessu um vorið skeði sá
tilburður á Breiðafirði vestur, að C
menn ferðuðust úr Flatey og ætluðu
upp á Þorskafjörð með háfermi af
skreið á sexæringi. Formaður hét
Ilákon Einarsson, aflagefinn, hafði
þar oft ve'rið til sjós i eyjunni. Um
það töluðu hásetarnir við hann, að
þætti skipið ofhlaðið, þvi þvervindi
var að sigla upp á Þorskafjörð, héldu
þó frá eyjunni með þessum farmi, og
er sagt, að með sér hafi haft nokkuð
brennivín, þó ei mikið. Skip annað
hélt frá sömu eyju fám timum siðar,
og ætlaði til sömu hafnar og hið fyrra.
Sá þeir aldrei til hins fyrra skipsins,
og ei var það í liöfninni komið, nær
lentu. Degi síðar fannst skip það,
Hákon á var, að landi rekið við sand
nokkurn, þó langt úr leið hans; var
þá úr þvi allur fiskur, en Hákon og
4 menn aðrir voru í skipinu, allir
dauðir og blóðrisa; handleggur Há-
konar var brotinn, og lika sáust sár
á hinum, sem óskaddaðir voru. Meintu
menn, þeir ósáttir orðið hafi, og upp
á sker róið eða siglt, sem þar var
skammt frá, við hvert fiskurinn sást
á mararbotni um fjöru. Var og mein-
ing manna, að skipinu mundi livolft
liafa við skerið, og þeir 5 af komizt
i fyrstu og til skipsins náð, síðan upp
i það komizt og þar eptir af óeiningu
innbyrðis slegist með árum eður
öðru, sem í skipinu var. Af sama skipi
höfðu fyrir fám árum druknað 5
menn, mjög nærri landi; reis boði
upp fyrir framan skipið, á hverjum
þó engin von var til i því plássi; sýnd-
ist þeim, er í landi voru, sem undir
skipið væri hafist að framanverðu,
hvolfdi síðan og drukknuðu menn
allir, sem á voru. Var meining manna
að gerningar vondra manna mundu
ollað hafa því tjóni.
SPÁ BRYNJÓLFS BISKUPS.
Brynjólfur biskup Sveinsson var tal-
inn vita jafn langt nefi sínu, og ýmis-
lcgt er í frásögur fært, um að hann
hafi vitað fyrir óorðna hluti. t Kjós-
arannál, 1672, segir þannig frá sið-
ustu visitasjuferð biskupsins til Aust-
fjarða:
— Á því sumri visiteraði biskup
Mag. Brynjólfur Sveinsson Austfirði;
sagði hann það verða mundi sina
seinustu visitasiu, hvað einninn skeði.
í þeirri reisu reið hann eitt sinn frá
Eydölum og á Berufjarðarströnd, og
sem hann kom að einum háum kletti,
ei alllangt frá Berufirði, sté hann af
baki, og setti sig undir greindan ham-
ar, livar hann dvaldi lengi dags með
sveinum sínum og öðrum þeim mönn-
um, er við hann áttu skylduerindi. En
sem hann reið þaðan, og var ei all
langt þar frá kominn, lirapaði sá
hamar allur ofan í grunn, en livorki
hann né hans þénarar fengu þar mein
af. — í sömu reisu reið hann á ísbrú
ofarlega við jökulinn yfir Jökulsá á
Breiðamerkursandi, en stundum
nokkrum síðar kom jökulhlaup i ána,
svo brúin varð fram brotin og áin
ófær, svo maður sá, sem með biskupi
hafði farið yfir ána, hlaut á jöklum
yl'ir að komast, þá hann aftur reisti.
— í sömu reisu, degi siðar en biskup
reið frá Holti undir Eyjafjöllum, féll
hestur hans á sléttum sandi á Rang-
árvöllunum um kveldtíma, og það
með svo undarlegum hætti, að sund-
ur gekk fremri bogi i söðli biskups,
hver þó var næsta sterkur og mikill,
en fyrir náð drottins skaðaði biskup
ekki. Og sem hann sté á bak aftur
mælti hann: „Ekki voru nú fjarri
guðs englar.“
Vitið þér...?
að það er heyrnin, sem verður
blindum mönnum að mestu liði?
Raddir hafa verið uppi um það, að
blindur meður hljóti sjötta skilning-
arvitið, sem lijálpar honum að verj-
ast hindrunum og öðru, scm á vcgi
hans verður. En nú þykir fullvist að
svo er ekki, heldur er þetta heyrnin.
Rannsókn á lifnaðarháttum leðurblök-
unnar leiddi til ])ess að vísindamcnn
komust að þvi að blindir menn hag-
nýta sér einnig bergmálið. Þegar
blindur maður heyrir endurvarp fóta-
taksins eða liöggsins í stafnum, sem
liann slær þéttingsfast niður, getur
hann með undraverðri nákvæmni gert
sér grein fyrir, iivai- hindrun er að
finna. Bhndur maður, sem gengur á
gúmmísólum á miklum mun erfiðara
með að átta sig en hinn, sein er i skom
með hörðum sólum.
Egils áváxtadrykkir