Fálkinn - 06.02.1959, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
og liélt svo áfram: — En við gætum
nú hlaupið yfir það, sem gerðist næst.
Auðvitað fundu þeir ekkert á mér, en
samt fannst mér eins og ég hefði ver-
ið afhjúpaður, og af því að mér fannst
dagurinn svo að segja hafa orðið ó-
nýtur fyrir mér, afréð ég að segja
skilið við Hotel Bizarre. Ég nefndi
bílstjóranum nafnið á Bitz Hotel svo
hátt að allir gætu lieyra það, en ])eg-
ar við vorum farnir af stað breytti
ég áfangastaðnum og nefndi nafn á
litlu mötuneyti í Paddiiigton í stað-
inn, sem ég þekkti. Ég vissi ekki
hvort ég átti að hlæja eða gráta. Eg
hafði skilið við garðana í gröf eins
og höfðingi, en hins vegar hafði ég
misst perlurnar, og tilhugsunin um
það nægði til að spilla sálarfriði min-
um, svo að nú fór ég að lnigsa ráð
til að ná í þær aftur. Ráð, já. Um tvö-
leylið um nóttina fór ég inn i nætur-
gildaskálann í Hotel Magnifique, ef
ske kynni að ég fengi einhvern inn-
blástur þar. Þegar ég kom aií'ga á
saxófónistann frá Hotel Bizarre, sem
sat þarna og var að borða flesksneið
og egg ásamt einhverjum félögum sín-
um, fór ýmislegt að gerast í heila-
búinu á mér. Ég settist við næsta
borð við þá.
— Afsakið þér, sagði ég, — eruð
það ekki þér, sem spilið svo ljómandi
vel á saxófón á Bizarre?
— Jú, sagði hann og fann lil sin.
— Leyfið mér að hrósa yður fyrir
yðar frábæru list ... liún er hreint
og beint dásamleg. Þér spilið svo vel,
að ég hefi afráðið að læra á saxófón.
— Einmitt ... !
— En þá verð ég að eignast saxó-
fón. Hvað viljið þér selja mér saxó-
fóninn yðar?
— Vil ég selja .. . Ég. vil ekki selja.
En hvern þeirra meinið þér?
— Hvern? át ég eftir steinhissa.
— Já, ég á þrjá — einn bossle
sopran, einn Kenno og einn Cambqrt
tenór.
— Hvern þeirra notuðuð þér í gær-
kvöldi?
— Ég notaði þá alla. Sáuð þér ekki
að þeir voru á grindinni fyrir framan
mig?
Þarna kom nú vandi, sem ég liafði
ekki gert ráð fyrir.
— Ég kaupi þá alla þrjá, sagði ég.
— Ég sagði yður að ég vildi ekki
selja þá, sagði hann afundinn.
— Ég skal gera yður gott boð, sagði
ég. — Eg skal borga yður tvöfalt á
við það, sem þér keyptuð þá fyrir.
— Bíðum nú við, sagði hann. —
Þér skuluð fá þá l'yrir tvö hundrúð
pund.
— Að hugsa sér að maður skuli hafa
gift sig af því að maður var orðinn
leiður á að borða á veitingahúsum.
Það munaði minnstu að liði yfir
mig. Mig hafði ekki dreymt um að
saxófónar væru svona dýrir. En ég
varð að komast yfir þálavo fór ég að
prútta, og loks féllst hann á að láta
mig fá þá fyrir hundrað og fimmtíu,
að meðtöldum hylkjunum og munn-
stykkjunum.
— Við skulum fara og sækja þá
strax, og þá borga ég yður út i hönd,
sagði ég, en hann sagði mér að þeir
væru læstir niðri inni í Hotel Bizarre.
En á morgun kiukkan ellefu skyldi
ég fá þá. en peningana yrði hann að
fá strax, svo að hann gæti keypt sér
nýia i fyrramálið.
Ég liafði enga ástæðu til að væna
hann um að hann ætlaði að svikja
mig, svo að ég taldi fram seðlana og
fékk lögformlega kvittun. Svo fór ég
heim i Paddington og fór að lesa
brautaáætlanirnar.
Stundvislega klukkan ellefu kom
ég í bil á hinn tiltekna stað og saxó-
fonistinn afhenti mér þrjú stór hylki.
Ég stóðst þá freistingu að fara að
skoða í þau á leiðinni í bilnum, en
undir eins og ég var k.ominn irin í
kompuna mina opnaði ég þau öll. Eg
flýtti mér að stinga lúkunni niður í
opin, hvert eftir annað, en þar var
ekkert! Ég var sem steini löstinn fyrst
í stað, en svo datt mér í hug að
kannske liefði vasaklúturinn runnið
svo langt niður, að ég næði ekki til
hans mcð hendinni, svo að ég fór að
skrúfa þessi verkfæri sundur. Eg
skrúfaði og skrúfaði og innan tíu min-
útna var herbergið orðið fullt af
látúnsbitum í öllum hugsanlegum
mymlum og stærðum, cn perlur voru
hár engar. Ég settist á rúmstokkinn
og lá við að gráta af gremju yfir þvi,
að l)essi saxófónsviridlari hefði orðið
fyrri til að finna perlurnar en ég.
En ég gerði honum rangt til. Þegar
ég keypti Evening Breeze upp úr nón-
inu, rak ég augun í fyrirsögn á
fremstu blaðsíðu. Hérna er hún, þú
getur lesið sjálfur.
Ég tók úrklippuria, sem Eddie tók
upp úr vasanum, og las:
„KYNLEG FYRIRBRTGÐI MEÐ
PERLUR LAFÐI TROUTBRIDGE.
áleðal gestanna á Hotel Bizarre er
allt í uppnámi út af dularfullu atviki:
Lafði Troutbridge hefir endurheimt
pérlufesti, sem liún átti, áður éri hún
hafði hugmynd um að þeim hefði ver-
ið stolið.
í gærkvöldi var nær áttræð og
heyrriarlaus kona, frú Porslay-
Wiggins í danssalnum á Hotel Bizarre,
og háfði að vanda sest nærri bljóm-
sveitarpallinum til að lieyra óminn
af tónlistinni. Alll í einu tók luin cflir
að heyrnin var alveg horfin, og hélt
hún að það stafaði af þvi að básún-
istinn hafði blásið mjög sterklega. En
i morgun var lieyrin ekkert betri, og
gcrði hún bá orð eftir húslækni sin-
urri, dr. Sedgewell Hallbut, sem
komst að raun um, að lieyrn gömlu
konunnar var ekkert vcrri en hún
hafði verið. Af tilviljun fór liann að
athuga hlustarpípuna hennar og i
henni fann hann troðinn vasakiút,
með perlufesti í. Það þekktist síðar,
að þessi festi var eign lafði Trout-
hridge, sem cr gestur á Hotel Bizarre.
Lafði Trouthridge hafði ekki hug-
mynd um að festinni hafði verið stol-
ið fyrr en lögrcglan færði henni hana.
En það er cnnþá órannsakað mál og
mikil ráðgáta, hvcrnig hálsfestin hef-
ir komist í hlustarpípu frú Porslay-
Wiggins.
G 0 Ð ÆSKUMNAR 1 3. B
í þeim stóra hópi ungra söngv-
ara, sem hlotið hafa frægð und-
anfarið, er Pat Boone einn þeirra
vinsælustu. Þessi fjörmikli söngv-
ari hcfir sungið sig inn í hjörtu
eldri sem yngri. „Fyrsti æsku-
söngvarinn, sem ömmunum lik-
ar vel við,“ sagði forstjóri fyrsta
plötufélagsins, sem gaf út söngva
Pats. Fyrsta árið sem liann var
kunnur, 1955, seldust yfir 4 mill-
jón Pat-plötur. Árið eftir komst
hann upp í tiu milljónir. Og hver
veit hvað margar Pat-plötur hafa
selst árið sem leið?
Pat var bráðþroska. Aðeins 19
ára giftist hann stúlku, scm hann
hafði verið trúlofaður i fjögur
ár. Það gerðist 7. sept. 1953. For-
cldrarnir fengu ckki að vita um
það fyrr en cftir á, og létu sér
fátt um finnast. Þau höfðu vitað
um samdráttirin og reynt að
spyrna á móti.
— Við höfðum ekkert á móti
Sliirlcy, segir frú Margaret
Boone, móðir Pats, núna. — Það
er ckki liægt að liugsa sér gcð-
ugri stúlku. En okkur fannst þau
of ung og vildum láta þau bíða
þangað til þau hefðu lokið námi.
Við héldum að Pat gæti ekki
PIT BOOHt.
unnið fyrir konu, en hann þóttist
viss um það.
En hún játar samt, að hún hafi
sjálf flúið úr heimhúsunum til að
giftast á laun, svo Pat á ekki langt
að sækja þetta.
Boonefjölskyldan er frá Tenn-
essee og Kentucky, en Pat fædd-
ist 1. júní 1934 í Florida. Hann
er þannig á 25. árinu, Nicky bróð-
ir hans 23., Margie 21. og Jufy 17
ára. Pat og Nick hafa báðir yndi
af tónlist og teikningu.
Öll fjölskyldan fór að sjá
„Bernardins", fyrstu kvikmynd
Pats og sögðu á eftir að húri gadi
ekki verið sönn. — Það er ótrú-
legt að allt þetta skuli hafa kom-
ið fyrir liann Pat, sögðu foreldr-
arnir. Pat lauk námi við Columb-
iaháskólann í febrúar í fyrra, og
Nick verður búinn í ár. Þá ætl-
ar hann að fara að syngja, undir
nafninu Nick Todd, svo að fólk
villist ekki á honum og bróður
hans. Fyrsta plata han, „Playt-
hing“ cr þcgar komin á markað-
inn.
Pat og Shirley kynntust í
menntaskólanum. — Shirley var
vitlaus eftir lionum, scgja kcnn-
ararnir, — cn fyrsta árið átti
hann svo annrikt að hann gaf sér
ekki tima til að lita á hana. Hann
þurfti að stunda námið, sjá um
skólablaðið, stjórna skólastund i
útvarpinu á hverjum laugardegi
og vinna i þarfir kirkjunnar, eins
og tilt er um unglinga í Ameriku.
Og svo þurfti hann að hirða belj-
una heima.
Shirley var dóttir „Red“ Foley,
sem var kunnur söngvari. Ungu
hjónin fluttust heim til foreldra ^
Pats, en fluttu svo — fyrst til ^
Texas, en þá til New York og ^
loks til Hollywood.
Pat tókst að ná í samninga um ||
að syngja, en þeir voru „margir“, ^
svo að hann var að hugsa um að ^
leggja sönginn á hilluna og hclga
Pat Boone og Shirley kona hans.
— Fer hann í hundana
af meðlætinu?
sig kennarastarfinu, sem hann
hafði menntast undir. Hann inn-
ritaði sig á háskólanámsskeið en
undirskrifaði um leið samning
um að vinna hjá sjónvarpi fyrir
30 dollara á viku. Og sjónvarpið
vakti athygli á honum i Holly-
wood, og nú fékk hann hvert
tilboðið af öðru þaðan. En Pat
hafnaði jafnharðan, hann vildi
lialda náminu áfram. Loks gat
Fox freistað hans með aðalhlut-
verkinu i „Bernardine“ og gerði
við liann sjö ára samning fyrir
mitljón dollara á ári. Og þá flutti
hann til Ilollywood.
Þau þóttu skrítin hjónin þegar
þangað kom. Pat vildi ckki dansa
við aðra en konuna sina og ncit-
aði að kyssa mótleikara sína i
kvikmyndunum. Hann reykti ckki
eða drakk. Söng eklci vísur á ó-
vönduðu máli, fór ckki í nátt-
klúbba, forðaðist blaðamenn og
kokkteilgildi, en sat heima hjá
konu og fjórum krökkum. Hann
varð frægur meðal æskunar cftir
„Bernardine“ og „April Love“ og
nú á hann milljónir i bankanum.
Pat er púrítani og prestssonur,
og því er spáð að tiann mundi
ekki standast freistingarnar i
Sódóma nútímans: Hollywood.
Kvenmaður, Mitzy Gaynor — ung
og gælin — er komin i leikinn,
og það cr altalað að Pat ætli að
skilja við Shirlcy til að giftast
Mitzy. Pat er orðinn óánægður
og eirðarlaus, en söngvarnir hans
eru dáðir um viða veröld.
Næst: Mitzie Gaynor!