Fálkinn - 26.02.1960, Side 8

8
FALKINN
★
MARY RANDALL ók hægt upp
trjágöngin að háskólanum. Hún
hirti ekki um sólblikið í rauðgulum
trjánum, og geislana, sem lagði inn
á múrinn beggja vegna. Hún reyndi
aðeins að hafa hugann við allt það,
sem gæti komið að gagni á þessum
hræðilega örlagadegi. Þessum degi,
sem hafði átt að vera svo yndisleg-
legur.
Hún renndi augunum til dóttur
sinnar við hliðina á sér. Falleg og
greindarleg námsstúlka, mundi
flestir segja, og það var hún líka —
fallega litkuð með jarpt mjúkt hár.
En svo voru það augun — fallegu
bláu augun, sem áður höfðu verið
svo ljómandi og endurspeglað allt
sem þau sáu — en nú voru óvirk —
blind.
Ó, Beta — góða Beta mín! lang-
aði hana til að segja. En það var
sama hvað hún sagði, það stoðaði
ekkert. Ekkert af því, sem hún sjálf
og aðrir höfðu sagt í þessa fimmtán
löngu mánuði, hafði getað unnið
bug á stærilæti Betu, — hún neitaði
enn að ganga með staf eða hafa með
sér hund, sem gæti leiðbeint og
hjálpað henni. 'Og nú átti hún að
bjarga sér upp á eigin spýtur. Móðir
hennar hugsaði með hryllingi til
þess — hvernig það mundi fara.
En hún mátti ekki láta þær hugs-
anir fá yfirhöndina. Sem betur fór
komu þær í tæka tíð. Hún leit á
klukkuna. Eftir hálftíma mundu
þær vera komnar, og þá hafði Beta
hálftíma til að komast úr bílnum
og inn í stofuna, sem inntökuprófið
var haldið í. Þær höfðu prófað þetta
kvöldið áður, og þá var Beta ekki
nema tíu mínútur á leiðinni. En
hún varð að vera komin á undan
hópnum.
Þær voru komnar á háskólatorg-
ið. Húsið var stórt og margar bygg-
ingar í kring. Húsið, sem Beta átti
að fara í var nákvæmlega 105 skref
undan — þær höfðu mælt það
kvöldið áður. En á þessari leið gal
Beta rekist á einhvern stúdentinn,
þeir voru kringum tvö þúsund,
— Nú erum við komnar, sagði frú
Randall. — Ég skal rétta þér ritvél-
ina þína þegar við erum komnar út
úr bílnum.
En Beta hreyfði sig ekki.
— Ég get þetta ekki, mamma,
sagði hún eftir dálitla stund, og
röddin skalf, eins og hún væri að
biðja um að fá að sleppa, en allt í
einu kom þrái í hana. — Þetta dug-
ar ekki, mamma. Þér er eins gott að
hætta við það.
— Nei, ég vil ekki hætta við það,
sagði frú Randall. — Nú hef ég tek-
ið mig. upp, og látið hann pabba
þinn og drengina sjá um sig sjálfa,
til þess að geta verið hjá þér, og
auk þess hef ég borgað mánaðar
leigu fyrir íbúðina hérna, Og ýmsir
hérna í háskólanum hafa gert sitt
bezta til þess að létta undir með
þér. Einn stúdentinn eyddi heilli
viku til að lesa prófgreinarnar hátt
fyrir þig. Opnaðu nú dymar og
komdu út.
Löng mínúta leið og ekkert gerð-
ist, en svo opnaði Berta bíldyrnar
og steig út, og þarna stóð hún og
sneri andlitinu til suðurs í stað aust-
urs. Móðir hennar fékk henni rit-
vélarkassann.
— Æ, skelfing er þetta þungt!
sagði Beta önug. Ég verð að bera
þetta í hægri hendinni.
— Þú þarft á hægri hendinni að
halda þegar þú opnar dyr, sagði
móðir hennar. — Og véhn er ekki
þung. Mundu nú hvernig við geng-
um í gærkvöldi, og flýttu þér ekki.
Klukkan tólf kem ég og sæki þig.
Hún sneri Betu varlega í réttu
áttina og lokaði bílnum.
Beta steig þrjú skref, svo nam
hún staðar.
— Mamma! Það var svo mikil ör-
vænting í röddinni að móðir hennar
féll hugur.
— Já, væna mín.
— Hefur vararoðinn breiðst út?
— Nei, hann er alveg eins og hann
á að vera.
— Það gerir reyndar hvorki til né
frá, sagði Beta og hélt áfram og
taldi skrefin.-----
Mary Randall hágrét í bílnum á
leiðinni að íbúðinni, sem hún hafði
leigt handa sér og Betu. Hún hafði
grátið mikið þessa síðustu löngu
mánuði. Hún reyndi að stappa í sig
stálinu. Hún mátti ekki gráta —
mátti ekki hugsa um raunir sínar.
Bara vinna — vinna. Það var svo
margt sem hún þurfti að gera. Hún
SMÁSAGA
Nancy Burrage Owen
sjálfshjálpar. En ungfrú McKenzie
þekkti ekki Betu.
-—■ Hún bjargar sér vafalaust vel
áfram í háskólanum, hafði ungfrú
McKenzie sagt, eftir að hún hafði
talað við Betu. — Við höfum marga
blinda stúdenta — minnst tólf. Og
allir gera sitt bezta til að hjálpa
þeim. Sumir lesa hátt fyrir þá. Og
svo höfum við segulbond. Það væri
sjálfsagt auðveldara fyrir hana ef
hún vildi ganga við staf eða hafa
hund. Og allra bezt væri að hún
byggi í heimavistinni. Þá ætti hún
auðveldara með að komast í kynni
við stúdentana.
En hvernig gat Mary skýrt ung-
frú McKenzie frá því, að Beta vildi
ekki láta hjálpa sér.
— Hvað viljið þið eiginlega að ég
læri? sagði hún þegar foreldrar
hennar fóru að tala um háskólann.
— Flétta körfur eða binda sópa?
Er það ekki helzt það, sem blint
fólk er látið gera?
Hvernig átti Mary að segja ung-
frú McKenzie að vegna stærilætis-
ins hefði Beta forðast allt og alla
síðan hún varð blind. Hún vildi ekki
láta nokkurn mann sjá hve ósjáf-
bjarga hún var. Og aldrei gat hún
verið viss um hvort skilin í hárinu
voru á réttum stað, eða hvort vara-
roðinn hafði runnið út fyrir varirn-
ar.
— Þetta er ofur eðlilegt af 19 ára
stúlku, hafði ungfrú McKenzie sagt,
þegar Mary var að tala við hana.
Og svo varð það úr að Mary sagði
henni líka hve full af lífsþrótti og
hugsjónum Beta hefði verið áður en
ógæfan dundi yfir. Öllum féll vel
við hana og henni tókst allt vel —
hún hafði vanizt því að allt gengi
vel, sem hún reyndi. Og þannig átti
sem við getum gert er að ýta undir
hana. Ég skal sjá um að einhver
stúdentinn komi Júngað áður en
kennslan byrjar, og hjálpi henni.
Hún verður auðvitað að taka inn-
tökupróf, eins og allir aðrir. Það
kemur sér vel að hún er svo fær á
ritvél. Fyrsta morguninn ætla ég að
biðja yður um að aka henni á há-
skólatorgið. En svo skuluð þér láta
hana ganga eina frá bílnum og inn
í prófsalinn og til baka. Prófið byrj-
ar klukkan átta og lýkur undir
klukkan tólf.
— Fjóra klukkutíma upp á eigin
spýtur. Hún tekur það víst aldrei
í mál. Og varla stenst hún prófið
heldur. Og þó að hún stæðist það,
efast ég um hvort hún vill halda á-
fram. Ég er hrædd um að það þurfi
kraftaverk til þess. Og þið sálfræð-
ingarnir trúið sjálfsagt ekki á
kraftaverk?
— Það er nú undir atvikum kom-
ið, sagði ungfrú McKenzie og brosti.
— Ég fyrir mitt leyti hef stundum
séð kraftaverk.
★
MARY fór upp í íbúðina, en hug-
urinn var hjá Betu. Skyldi hún —
hafa fundið prófsalinn? Hafði hún
fengið verkefnin? Var hún hrædd?
Hitti hún nú á réttu takkana á rit-
vélinni? Eða sat hún bara köld og
aðgerðarlaus, án þess að reyna?
— Ó, drottinn, ég bið þig um að
láta kraftaverk gerast — þó ekki
væri nema lítið kraftaverk!
★
ÁTTA, níu, tíu. Beta taldi skref-
in og heyrði bílinn aka burt. —
Móðir hennar var farin. Nú var
henni nauðugur einn kostur að
halda áfram. Ekki standa eins og
álfur þarna á háskólatorginu og
komast hvorki fram eða til baka.
*
ætlaði að skrifa Jim. Það hefði nú
verið skemmtilegra að síma til hans
og heyra röddina í honum. En hún
varð að spara sér það. Hún mátti
ekki við óþarfa útgjöldum.
Áhyggjurnar yfirþyrmdu hana.
Bara að Beta ræki nú ekki í tærnar
og dytti. Það gat hugsast að hún
villtist. Og þá var hún of stærilát
að spyrja til vegar. Það var rétt
komið að Mary að snúa bílnum við
upp á háskólatorgið til að sjá hvern-
ig Betu hefði reitt af.
Nei. Hún varð að stilla sig um
það. Hún hafði lofað Jim þvi.
— Hún er orðin of háð þér, hafði
Jim sagt. — Þú verður að gefa
henni tækifæri til að bjarga sér
sjálf.
Einmitt það sama hafði ungfrú
McKenzie sagt.
Ungfrú McKenzie var prófessor í
sálfræði. Hún hafði m. a. það starf
á hendi að leiðbeina blindum til
það að vera. Hún þoldi engar mót-
bárur né vonbrigði.
Foreldrar hennar höfðu haft á-
hyggjur af þessu. — Hún lærir von-
andi í skóla lífsins, hafði faðir henn-
ar sagt. — Fyrr eða síðar kemur
eitthvað fyrir, sem lækkar í henni
metnaðinn.
Og svo hafði áfallið komið. En
metnaðurinn hafði ekki horfið samt.
Fyrst í stað hafði hún verið eins og
óð manneskja. Hún virtist alls ekki
setja það fyrir sig, að Páll hafði
beðið bana í slysinu. — Hann má
þakka fyrir, hafði Beta sagt. — Ég
vildi óska að ég hefði drepist líka.
Hún hafði hrundið sínum nánustu
frá sér með stærilæti sínu og
gremju.
— Þér þurfið ekki að óttast að við
reynum að steypa hana í nýtt mót,
hafði ungfrú McKenzie sagt við frú
Randall. — Við látum hana sjálfa
um að venjast kringumstæðunum
og haga sér eftir þeim. Það eina,
Ellefu, tólf — þrettán. Ekki mátti
hún láta sér fipast að telja. Þegar
hún hafði gengið kringum fimmtíu
skref átti hún að vera komin að
gosbrunni, sem hún gat snert með
hendinni. Tuttugu, tuttugu og eitt,
tuttugu og tveir. Hugsum okkur ef
hún teldi skakt? Og tæki ekki rétta
stefnu. Hún vonaði að þarna væri
enginn, sem sæi hana. Hún heyrði
ekki til neins. Þrjátíu og fimm,
þrjátíu og sex, þrjátíu og sjö. Hún
varð að sætta sig við að vera hérna
í dag — en heldur ekki oftar. Fjöru-
tíu, fjörutíu og einn, fjörutíu og
tveir. Átta skref til, og þá átti hún
að vera komin að gosbrunninum. —
Æ, Guð minn, láttu mig finna hann!
Fjörutíu og átta, fjörutíu og níu,
fimmtíu ....
Hún stanzaði og fálmaði með
hægri hendinni. Enginn gosbrunn-
ur. í ofboði’steig hún tvö skref enn.
Og ekki fann hún gosbrunninn enn.
Hún mátti ekki æðrast, hafði móðir