Fálkinn - 26.02.1960, Blaðsíða 15

FALKINN
15
við komum heim ætla ég að síma
til stúlku, sem ég hitti. Hún vill að
ég búi í Wright Hall. Hún hefur
umsjónina þar. Ég vil helzt flytja
þangað sem fyrst. Og svo verð ég
að eignast fylgdarhund. Þú getur
ekki hugsað þér hve skemmtilegan
pilt ég hitti. Það var hann, sem lagði
fyrir mig verkefnin. Og hann hefur
hund. Og ég ætla að verða leikkona
— ég get það þó ég sé blind.
Frú Randall horfði á Betu. Ég
bað um ofurlítið kraftaver, hugsaði
hún með sér. En hér hefur í sann-
leika gerzt stórt kraftaverk.
☆
•jfÞÍtnntj —
Framh. af 7. síðu.
— Ég gæti aldrei gifst nokkrum
öðrum manni, sagði hún. — Þú ert
eini maðurinn sem ég hefi nokk-
urntíma elskað, og sem ég get
nokkurntíma elskað.
Hún sagðist- hafa sagt drengnum
þeirra að pabbi væri í austurlönd-
um og mundi koma heim undireins
og hann gæti.
Þegar stríðið skall á sagði hún
dregnum að pabbi væri stríðs-
fangi. Hún sýndi Johnny myndir af
drengnum og hann hafði þær hjá
sér í klefanum. Hún sagði honum
að hún ynni fyrir sér sem vélritari
í Johannesburg og hafði fengið
kauphækkun eftir að hún hafði lært
hraðritun og bókhald. Eftir stríðið
gat hún sagt honum að hún hefði
fengið stórum betri stöðu en áður.
— Ef þeir vissu um mig mundu
þeir segja þér upp, sagði Johnny.
— Ekki held ég það, sagði Mabel
— Það er orðið svo langt síðan
þetta gerðist. Johnny tók eftir að
hún hafði elst líka. Nú voru 14 ár
síðan hann fór í fangelsið. Og mörg'
ár eftir.
Jimmy dó árið 1947. Hann hafði
veikst og dáið í sjúkrahúsi fangels-
isins. Þetta hafði engin áhrif á
Johnny. Honum fannst það sér ó-
viðkomandi. Þegar Arthur var lát-
inn laus til reynslu 1949 öfundaði
Johnny hann ekkert af því. Arthur
kvaddi hann ekki, enda hafði
Johnny ekki búist við því.
Sonur Johnnys hafði nýlega átt
21. árs afmæli 1953, er Mabel kom
alveg óvænt í heimsókn í miðri
viku. — Ég hef talað við dóms-
málaráðherrann, sagði hún. — Ég
held það sé möguleiki á að þú
verðir látinn laus.
Johnny brosti beiskjubrosi. —
Ég hef verið inni í nærri því 22
ár. Ég hlýt að hafa afplánað mis-
gerðirnar.
Enn leið eitt ár. Þá var Johnny
kallaður á varðstofuna er hann var
að vinna í prentinu. — Fangelsis-
stjórinn vill tala við þig, sagði
vörðurinn.
Fangelsisstjórinn sagði for-
málalaust: — Þér verðið frjáls mað-
ur á morgun, Kessel, sagði hann. —
Farið þér með verðinum í fata-
geymsluna og veljið yður föt og
annað sem þér þurfið.
Johnny svaf ekki síðustu nóttina
í fangelsinu. Hann óttaðist morgun-
daginn. Hann var 22ja ára er hann
fór í fangelsið. Nú var hann 44.
Mabel var orðin 42ja. Hún hafði
lítið breytzt.
-----Hann var með stýrur í aug-
unum er hann stóð fyrir utan
fangahúsið daginn eftir og heyrði
kallað: — Johnny! Bíll staðnæmd-
ist hjá honum, og Mabel kom út og
faðmaði hann að sér....
Þau óku heim og í Johannes-
burg komu þau að húsi í fallegum
blómagarði. Kaffilyktina lagði á
móti þeim þegar þau komu í dyrn-
ar. Gömul kona kom inn í stofuna
með kaffi og kökur. Johnny fannst
hann kannast við hana.
—Heyrðu, Johnny, þetta er frú
Brown — þú manst víst eftir henni.
Johnny starði á hana, en hún
sagði: — Þetta er allt í lagi,
Johnny. Allt í lagi, sonur minn.
Johnny fékk kökk í hálsinn og
gat ekkert sagt.
— Við vorum báðar einmana,
sagði Mabel. — Ég hafði engan
nema drenginn. Og frú Brown var
ein líka. Þess vegna slóum við okk-
ur saman. Ég varð dóttir hennar.
Hún sá um Johnny litla þegar ég
var úti að vinna. Og við höfum
sparað til að geta keypt þetta
hús.....
Tilfinningarnar ætluðu að bera
Johnny ofui’liði. Hann starði niður
á gólfið og varirnar titruðu. Hann
heyrði ekki fyrr en ungur piltur
kom inn og kallaði: — Sæll, pabbi.
Það var gaman að fá að sjá þig —
loksins!
Johnny leit við og sá litla
Johnny brosandi, með vindlinga-
bréf í hendinni.
— Ég keypti þetta handa þér,
pabbi. Mér datt í hug að þú hefðir
gaman af að fá góðan vindling, eft-
ir moðið sem þú hefur fengið í . ...
fangabúðunum.
Nú stóðst Johnny ekki mátið.
Hann hné niður í sófann og tók
höndunum fyrir andlitið. En þá
fann hann að einhver settist hjá
honum og hann heyrði kvenrödd
segja:
— Nú er allt gott, Johnny. Þú ert
kominn heim. Þú ert heima hjá
þér núna, Johnny. . . .
Endir.
☆
tínlinrinn —
FRAMH. AF 11. SÍÐU
og þar logar ljós. Þegar Betsy seg-
ir að Harris sé dáinn, verður mér
litið niður á gólfið. Tveir gulgræn-
ir deplar nálgast mig. Og á næsta
augnabliki strýkst eitthvað mjúkt
upp að öklanum á mér.
Ég þurrka svitann af enninu.
— Þetta er hræðilegt, Betsy, segi
ég og tekst að láta röddina lýsa
innilegri hluttekningu.
Við förum inn í stofuna og ég
loka hurðinni að ganginum. Við
setjumst í sófann. — Hvar er
Webb? spyr ég.
Betsy stynur þungan. — Ég verð
að segja þér allt sem ég veit, segir
hún, nokkru rólegri. — Ég kom
fyrir rúmum klukkutíma. Webbs
hleypti mér inn. Hann sagði að
Harris hefði orðið svo undarlegur
þegar hann kom heim og gaf hon-
um meðalið. Við fórum svo inn til
hans. Ég sá strax að hann var dá-
inn og símaði til læknisins. Það var
hann sem hringdi til lögreglunn-
ar.... Og hún fór með Webbs með
sér.
— Dettur þér í hug að.. ..
— Já, tekur Betsy fram í. — Það
er enginn vafi á að Harris hefur
verið myrtur og það er Webb sem
hefur gert það. Manstu eftir glas-
inu, sem hann var svo montinn af.
Það var tórnt, og lögreglan sá strax
að eiti’inu hafði vei’ið hellt í meðal
Harris. —- — Og ég vai’ð auðvitað
að segja lögreglunni hvernig Webb
hefði glápt á mig stundum....
Annars átti eg að skila til þín að
koma á lögreglustöðina. Parker
yfirlögregluþjónn vill heyra álit
þitt á málinu líka.
— Já, en hvernig tók Webb
þessu?
— Hvernig tekur fólk eins og
Webb hlutunum, sagði Betsy og
yppti öxlum. — Hann botnaði auð-
sjáanlega ekki í neinu. En hann
hefur þó verið svo sniðugur, að
halda því fi’am að það hafi verið
hann, sem gaf Harris meðalið.
Betsy hallar allt í einu höfðinu
að öxlinni á mér og fer að gráta.
Ég hafði nú hugsað mér að koma
mér í mjúkinn hjá henni þegar eitt-
hvað væri liðið frá þessu. Nú gafst
tækifæri til að koma fram sem
huggari hinna hrjáðu.
En um leið og ég ætlaði að taka
utan um hans straukst eitthvað
mjúkt við öklann á mér. Svarti
kötturinn malaði ánægjulega.
— Komdu! hvíslaði ég. — Eg
fylgi þér heim og kem við á lög-
reglustöðinni í heimleiðinni.
Lampi með grænni ljóshlíf logar
á borði Parkei’s yfirlögregluþjóns,
þar sem hann situr ásamt aðstoðar-
manni. En skuggsýnt allstaðar
nema rétt á skrifborðinu.
Parker spyr, ég svai’a. Þetta
gengur sjálfkrafa.
Ég segi honum frá hve Webb hafi
verið ástfanginn af Betsy, og af
eiturglasinu, sem hann hafi átt. Og
ég legg áherzlu á — en þó ekki
nema í hófi — að Webb hafi verið
sá eini, sem gaf Harris inntökui’nar.
Þegar ég lýk máli mínu segir
Parker að hann sé mér sammála.
Um leið og ég stend upp strýkst
eitthvað við öklann á mér. Malandi
köttur, hægur og blíðlegur.
Svitinn sprettur fram á enninu á
mér. Ég þori ekki að líta niður. Ég
veit að ef ég geri það, sé ég kött
Hai'i’is. Ég lít upp, Harris lítur
undrandi á mig, og svo einblínir
hann á niig.
—- Það var ég sem drap hann,
hrópaði ég. . . . Það var líkast og
mjúka strokan við öklann kreistu
orðin upp úr mér.
—- Heyrðuð þér þetta? segir Park-
er við aðstoðarmanninn.... — Nú
skil ég betur hvers vegna þessi
köttur er héi’na á lögreglustöðinni,
sem er alls engin katta-paradís, og
að hann hittir allt í einu kunningja
hérna. Dixon hlýtur að hafa skvett
einhverju af taugameðali Harris á
buxurnar sínar. Læknirinn sagði að
það væri valeriana í þessum drop-
um, sem hann gaf honum. Og það
vill svo til að kettir þefa mikið af
valeriana.
Parker hlær — en það er kulda-
hlátur.
— Þér ætluðuð þá að fremja
„fullkominn glæp“ og láta þetta
bitna á Webb aumingjanum, Dix-
on? segir hann.... Það er fátt í
veröldinni, sem er fullkomið —
og allra síst mox’ðin — held ég.
Olympíueldurinn, sem tendraður var i Morgedal í Noregi, er nú
í Bandaríkjunum. Hér sjáum við bandaríska olympíumeistarann
Pary O'Brien (t.h.) með kyndilinn. Til vinstri er Norðmaðurinn
Olav Grönskar með öryggislampann, sem hann flutti olympíueldinn
í yfir Atlantshaf í flugvél. Myndin er tekin í Los Angeles. Kyndill-
inn var fluttxu: þaðan af boðhlaupurum til Sqaw Valley, þar sem
vetrarolympíuleikarnir eru haldnir.