Fálkinn - 18.03.1960, Blaðsíða 2

2
FÁLKINN
Vr ^tn^utn áttutn
Bóndi úr Húnaþingi er á suður-
leið I Norðurleiðarbílnum og situr
hjá trúboða, sem hefur verið í út-
breiðsluferð. Þeir fara að tala um
ýms veraidleg efni meðal annars
mæðiveiki og sauðfjárrækt.
— Hvað átt þú margt fé, spyr
trúboðinn.
— Kringum áttatíu, svarar bónd-
inn. — En þú? Áttu þú nokkra
sauði eða ær?
— Upp á vissan máta á ég það.
Ég er einskonar fjárhirðir eins og
þú, og það eru á þriðja þúsund í
hjörðinni.
— Já, mikið þá helv.... lasm!
Þú hefur víst nóg að hugsa, þegar
þú ert að lemba allar rollurnar!
FUNDARHAMAR
Á VILLUGÖTUM.
Lögreglan í Strasbourg hafði nóg
að gera í sumar. Fundarstjóraham-
arinn, sem á sinni tíð ver gefinn
hinum víðkunna samvinnufrömuði
Vestur-Evrópuríkjanna, franska
stjórnmálamanninum Robert Schu-
man (höfundi samvinnuáætlunar
þeirrar, sem við hann er kennd),
og notaður skyldi á fundum Ev-
rópuráðsins, var horfinn! Lögreglan
leitaði á öllum þeim stöðum, sem
taka við týndum munum, en hvergi
hefur hamarinn fundist. — Ef les-
andinn skyldi rekast á hann þá er
honum þannig lýst: „Skorinn úr
hnotviði, með merki Canada, hlyn-
laufinu." Það var nefnilega Canada
sem gaf fundarhamarinn.
TIL REYNSLU.
Ungfrú nokkur var handsömuð
af lögreglunni í Austurstræti (í
Philadelphia), vegna þess að hún
var 1 stuttbuxum, sem lögreglu-
þjóninum þótti ósiðsamlega stutt-
ar. Hún var leidd fyrir rétt en mót-
mælti með heilagri gremju tiltekt-
um lögregluþjónsins. „Buxurnar
mínar eru að minnsta kosti tíu
þumlunga langar,“ sagði hún. Dóm-
arinn horfði lengi vel á buxurnar
— og stúlkuna, og úrskurðaði svo
að stúlkan mætti fara — til reynslu.
„Á ég þá ekki að skilja eftir bux-
urnar, úr því að það voru þær, sem
hneyksluðu lögregluþjóninn. Ekki
gerði ég það!“
Erkibiskupinn af Kantaraborg
gerði sér ferð í fangelsi til að líta
eftir andlegri líðan fanganna, og við
það tækifæri söng söngflokkur
fanganna. Erkibiskupinn spurði
fangavörðinn hvort það væn
kannske fyrrverandi söngvari úr
kirkjusöngflokki, sem stjórnaði
söngnum.
— Já, og meira en það. Allir
fangarnir hafa einhverntíma verið
í kirkjusöngflokki áður, svaraði
fangavörðurinn.
MARLENE DIETRICH,
sem hefur fengið því áorkað, að
hún er kölluð fallegasta amma í
heimi,“ segir að nú á tímum sé
mjög erfitt fyrir konu með yndis-
þokka að verða gömul í Ameríku
í dag, því að allar amerískar konur
reyni að halda æskufegurðunni í
lengstu lög. — „Þetta land er dá-
samlegt, en þjóðin hefur vanmeta-
kennd, sem spillir miklu. Það er
ekki aðeins kvenfólkið, sem ber á-
byrgðina á þessu, — öll þjóðin á
GAMLAR FYRIRMYNDIR. — Húsameistarar og innanhúss-
arkitektar leita oft til gamalla fyrirmynda til þess að nota,
ýmist breyttar eða óbreyttar. Á byggðasafninu á Dorgenfri
er fjölbreytt safn innanhússmuna frá fyrri öldum, og hér sjást
tilvonandi arkitektar vera að mæla þá og teikna, til þess að
nota síðar.
sökina. — Allir tilbiðja æskuna, allt
verður að vera flunkunýtt, frá bíl-
um niður í saumnálar. Ef eitthvað
er orðið 15 ára er það orðið forn-
gripur, og allt sem gamalt er: burt
með það!“
Marlene segir — og röddin er
þreytuleg — að það sé mjög erfitt
fyrir miðaldra konu að láta taka
mark á sér í dag. „Æskan ber enga
virðingu fyrir okkur, — hún ber
ekki heldur virðingu fyrir því sem
gamalt er, til dæmis húsagerðar-
list.“ Annars er Marlene sjálf und-
antekning frá þessu, sem hún er að
kvarta undan. Hún hefur lifað
„þrjá stjörnu-aldra“ og samt hefur
hún unnið tvo stórsigra á mynda-
tjaldinu alveg nýlega.
Sænska leikkonan May-Britt, sem
tókst að vekja eftirtekt á sér í
ítalskri kvikmynd, hefur nú verið
látin leika hlutverk Marlene Diet-
rich í „Blái engillinn“. En það er
til marks um hve smekkurinn breyt-
ist, að „May-Britt er eins og slátr-
ari, en Marlene var fallinn engill,“
segir einn gagnrýandinn.
*
STOR BIFLUGA.
Litla telpan, sem
horfir á bíflugu-
tröllið, er hálf
hrædd, enda er
flugulíkanið gert í
100-faIdri stærð. —
Það á að verða til
sýnis á gripasafni í
Bremen.
*•:•
Aladdin Industries Ltd..
Aladdin Building, Grcenford, England.