Fálkinn - 18.03.1960, Blaðsíða 9

FÁLKINN
ur, og stóru augun og fallegi munn-
urinn.
Þau hittust í Stórgötunni skömmu
eftir að hann var kominn heim, og
stóðu lengi og horfðu vandræða-
leg hvort á annað.
— Þú ert kominn heim, sagði
hún,og röddin var gerbreytt —
— Þú varst að ganga fram hjá mér
án þess að heilsa.
— Ég — ég þekkti þig ekki aftur,
Sarah, sagði hann. -—■ Þú ert . . .
þú hefur breyst svo mikið.
— Það hefur þú líka gert, sagði
hún. Hún var enn ódul og hafði
sama fasta augnaráðið sem forðum,
meðan hún var barn. — Þú hefur
elst.
— Já. Þarna stóð hann og varð
að gjalti frammi fyrir stúlkunni,
sem hann hafði svo að segja alist
upp með. — Ég — mér þótti vænt
um að fá bréfin þín, sagði hann.
— Þau voru einskonar tengiliður.
Þú hefur líklega haft nóg að hugsa
þessi ár. Samkvæmislíf og ■—- og
stór vinahópur.
— Æ, eg veit ekki hvað segja
skal. Hún yppti öxlum og roðnaði
ofurlítið. — Það hefur ekki verið
neitt alvarlegt. Hefur þú kynnst
mörgum stúlkum?
Hann hló og hristi höfuðið. — Það
var lítið um stúlkur þar sem ég var.
Hún hló líka, en var enn hálf
vandræðaleg. Hann sagði: —
Heyrðu, eigum við ekki að koma
einhversstaðar inn og fá okkur
kaffisopa?
— Æ nei, sagði hún brosandi.
— Ég er að vinna. Ég er móttöku-
stúlka í gistihúsinu „Krónan“.
Móttökustúlka, hugsaði hann
með sér. Það var alls ekki slæm
atvinna. ,,Krónan“ var góður stað-
ur. En hann hugsaði angurvær til
lítillar stúlku, sem hafði rétt fram
höndina móti ímynduðum prinsi,
stúlku sem var sannfærð um að
hún mundi verða fræg leikkona.
En ég sjálfur? hugsaði hann
svo. Frægur íþróttagarpur, eða
skáld eða hvað það nú var. Og nú
geng ég hér, atvinnulaus hermað-
ur, og vona að fá eitthvað að gera
hjá verkfræðingastofu. Það er
ekkert við það að athuga heldur.
Bernskudraumarnir hverfa, við
breytumst, fullorðnumst — og gott
er það.
En það var sumt — sumar til-
finningar, sem ekki breyttust. Til-
finningarnar sem voru svo ríkar í
honum þegar hann var nærri Sar-
ah, gleðin sem brann í honum er
hann horfði á dökkt hárið og fann
til nærveru hennar ....
Hann fékk stöðu í verkfræðinga-
firma nokkru síðar. Það var í stór-
um bæ, um 50 kílómetra að heim-
an frá honum. En hann keypti lít-
inn, notaðan bíl fyrir þóknunina,
sem hann hafði fengið frá hernum.
Um hverja helgi kom hann og sótti
Sarah eftir vinnutíma og var með
henni sólríka daga og friðsæl kvöld
í átthögunum.
Það var nærri því eins og að
verða barn á ný, að endurnýja þessa
vináttu. Nærri því — en ekki alveg.
Það leið ekki á löngu þangað til
ólga komst í hug þeirra. Fyrr eða
síðar varð sú ólga að fá útrás. Það
gerðist á sólríkum sumardegi niðri
við sjóinn. Það gerðist í spaugi —
án þess að vera spaug.
Þau sátu og voru að sólbaka sig
rétt við strandveginn þegar hann
spratt upp og sagði: — Hreyfðu
þig ekki. Ég kem aftur eftir augna-
blik! Svo þaut hann af stað en hún
horfði forviða á eftir honum.
Eftir fimm mínútur kom hann
aftur með aðra höndina fyrir aftan
bak. Hann var allur eitt bros en
hafði roðnað.
— Hvað gekk eiginlega að þér?
spurði hún brosandi.
Hann varð hikandi og sagði: —
Það er blómabúð hérna skamt frá
og ég sá auglýsingu þar nýlega:
„Segið það með blómum.“ Og allt
í einu datt mér í hug að. . . .
Hann þagnaði og rétti fram það
sem hann var með í hendinni. Gular
rósir. Hún starði íorviða á þær, eins
og hann hefði komið með hvítkáls-
haus.
— Taktu þær, sagði hann. — Ég
er ekki alveg viss um hvað þaer
tákna á blómamálinu, en á mínu
máli þýða þær....
Hann þagði og lét hana taka við
blómunum. Hún gróf andlitið í rós-
unum og sagði: — Þær eru yndis-
legar. Þetta var fallega hugsað af
þér, Tim.
Hann settist á bekkinn hjá henni
og sagði og hló stutt um leið: —
Svona fer það þegar ég ætla að
gera eitthvað mikið. Ég ætlaði að
segja eitthvað fallegt við þig um
leið og ég gæfi þér blómin. En ég
kann ekki neitt skrúðmál. — Ég
elska þig, Sarah.
Hann hnýtti hálsbindið inn í
svefnherberginu og hugsaði um
leið: Það eru átta ár síðan. Ótrú-
legt að átta ára gömul endurminn-
ing skuli vera svona skýr.
Hann heyrði rödd konu sinnar
niðri: — Tim, ertu tilbúinn? Þú
verður of seinn í skrifstofuna í dag!
— Ég kem, kallaði hann á móti
og fór í jakkann. Ég kem of seint
í dag, hugsaði hann með sér. Það
gerir ekkert til.
Samt flýtti hann sér. Giftur
maður með ábyrgðartilfinningu
verður að gæta tímans, hvort hann
vill eða ekki.
Svo hafði hann líka lært að vera
óhræddur — að hætta á von og
óvon. Hann hafði lært það tveinv
kvölduf fyrir brúðkaupið. Þá hafði
hann ekið heim til Sarah og hitt
hana eina heima. Foreldrar þeirra
beggja voru í veitingahúsinu til að
undirbúa veislúna.
Brúðkaupið! Hjartað herptist
saman við tilhugsunina.
— Sæll, elskan, sagði Sarah,
kyssti hann á kinnina og lokaði
hurðinni eftir honum. — Þú veist,
að þetta er síðasta skiptið sem við
hittumst fyrir brúðkaupið. Það er
sagt ógæfumerki ef hjónaefni sjást
daginn áður en þau giftast.
— Ógæfu! — Trúir þú því bulli?
Hann hló og kyssti hana, en samí
fékk hann sting fyrir hjartað.
Það táknar ógæfu ef brúðguminn
gerir þetta og brúðurin hitt. . . .
Gleymdu ekki að þegar presturinn
segir. . . . Athugaðu að ganga réttu
megin þegar farið er út. .. . þú
kemst ekki hjá að halda ofurlitla
ræðu.. . .
Allur þessi undirbúningur og
annir hafði farið í taugarnar á hon-
um, og öll heilræðin. Þegar hann
bað Sarah hafði allt verið svo ein-
falt. Tvær sálir elskuðust og ætluðu
að lifa saman til æfiloka. En nú var
ást þeirra ekkert leyndarmál. Allur
bærinn talaði um þetta. Öll sælan
drukknaði í masi og brúðkaups-
undirbúningi....
— Eg veit að þetta er heimska
af mér, sagði hann og kyssti hana
aftur. — En mér finnst ég verða
einskonar sýningargripur í öllu
þessu tilstandi — við erum ekki við
sjálf lengur.
Þau stóðu saman í stóra húsinu
hans Marshall og hann hugsaði með
Framh. á 14. síðu.
NÝR MOZART er 'þessi austur-
ríski drengur kallaður. Hann lieitir
Peter Efler og var 13 ára orðinn
einleikari á úrvals hljómleikum.
Nú er Iiann 15 ára.
☆
BALLETT í ÍSRAEL. — Þó
ísrael sé ungt ríki hefur það eign-
ast ágætan ballett, sem vekur eftir-
tekt erlendis. — Hér sjást þrír úr
honum í „Drottningunni af Saba“.
☆
í ESSINU SÍNU. — Engar skepn-
ur njóta sín jafn vel þegar kalt er
í dýragarðinum og mörgæsirnar.
Þeim finnst þær vera komnar heim
til sín.
☆
Konan elskar manninn eins og
hann er — sérstaklega ef hann er
aðalforstjóri.
O. E. Hasse.