Fálkinn - 18.03.1960, Blaðsíða 13

FALKINN
13

Vcá
an
Það álíta trúlega allir, að hettu-
úlpan, sem þessi fallega skíðastúlka
klœðist, sé úr skinni. Svo er þó ekki,
hún er úr loðnu, hvítu ullarefni.
Einhver segir eflaust að þetta sé
óhentugur klœðnaður, en hver get-
ur neitað því að úlpan klœði stúlk-
una vel.
Kápan virðist vera ósköp slétt og
felld, heppileg sem hversdagsflík, en
þegar loðkragi hefur verið settur á
hana getur hún gilt við öll tœki-
fœri. Kraginn og kósakkahatturinn
eru úr silfurrefaskinni. Þetta er tíska
frá Madeleine de Rauch.
vasaklútur. Hún hlaut að hafa misst hann þeg-
ar hún kvaddi. Hann tók klútinn og fann ilm
af rósum eða fjólum, hann gat ekki sagt hvort
heldur var, en ilmurinn var hressandi og minnti
hann á eitthvað annað. En hvað? Jú, nú mundi
hann það. Það var Sonja í rauða axlarhaldalausa
kjólnum á dansleiknum. Þegar hún stóð allt í
einu andspænis honum — hann gat séð hana í
huganum. Mjúku hvítu axlirnar í umgerð ein-
hvers þunns og dúnlétts efnis, og jarpa hárið
gljáandi og rryjúkt.
Nú — loksins féll hulan frá augum hans. Nú
skildi hann hvers vegna honum fannst svona
dásamlegt að starfa með Sonju. Hann elskaði
hana. Alla þessa mánuði, meðan hann hafði ver-
ið að reyna að sannfæra sjálfan sig um, að hún
hæfði ekki starfinu, hafði hjarta hans, sem var
hyggnara en hugurinn, þráð hana. Hún var dug-
legur aðstoðarlæknir. Hún var kona sem hann
þráði — hún var konan hans — konan, sem hann
hafði verið að leita að öll þessi beisku einstæð-
ingsár.
Hann settist upp í rúminu til þess að kalla til
hennar, en það var of seint. Útidyrnar höfðu
lokast eftir henni. Ekkert við því að gera. En
hún mundi koma aftur á morgun, og þá ætlaði
hann að segja henni að hann elskaði hana. Þá
ætlaði hann að spyrja hvort hún vildi giftast
honum. Hann ætlaði að gefa henni hjarta sitt
og þau áttu að eiga ævina og starfið saman.
Á leiðinni frá lækninum á sjúkrahúsið var
Sonja máttfarin og þreytt og raunamædd. Að
hún var svona beygð stafaði að miklu leyti af
afturkastinu eftir þá taugaraun, sem það hafði
verið, að taka við uppskurðinum í miðjum klíð-
um, en með sjálfri sér fannst henni líkast og ævi
hennar sem konu væri lokið, undir eins og henni
hafði tekizt að bjarga lífi lafði Milsdon. Upp frá
þessu mundi öll hennar ævi verða helguð starf-
inu.
Þegar hún sá hinn tærða en fagra líkama á
skurðborðinu, svo óhugnanlega nærri dauðan-
um, hafði Sonja ekki varist því að hugsa til ann-
arra bjargarlausra kvenna, sem hana hafði lang-
að svo mikið til að reisa hressingarhæli fyrir.
Þær voru eins veikar og lafði Milsdon. En þegar
kom af sjúkrahúsinu, beið þeirra hvorki lúxus-
heimili né þjónalið.
Hún hafði kastað teningunum. Vegna hinna
mörgu útslitnu mæðra varð hún að vinna bug
á andúð sinni á því að giftast Max. Philip Mac-
Donald mundi aldrei elska hana. Hann sá ekki
annað en hina fríðu Elsie Smith. Það var líkast
og örlögin vildu ekki unna henni þess að ást
hennar yrði svarað. Og þegar á allt var litið, hafði
faðir hennar verið undir sömu sökina seldur.
Hann hafði misst hina ungu yndislegu konu sína
eftir aðeins eins árs hjónaband, og frá þeirri
stundu hafði hann aldrei litið á nokkra konu, en
helgað líf sitt starfinu, til þess að deyfa hjarta-
sorg sína.
Sonja skrapp inn til lafði Milsdon til að sjá
hvernig henni liði, áður en hún fór heim. Sjúkl-
ingurinn var farinn að fá rænu eftir svæfinguna
og leið ekki vel, sagði Mary hjúkrunarkona.
„En hvernig líður MacDonald yfirlækni þá?“
Það var rödd Elsie sem Sonja heyrði gjalla
bak við sig. Hún kom út úr einkadeildinni.
„Hann er dálítið betri, en getur varla farið að
vinna fyrr en eftir nokkrar vikur. Hann hefur
fengið alvarlegt taugaáfall.“
„Aumingja maðurinn! Það er heldur ekki
að furða. Hann tók þetta, sem kom fyrir Kath-
leen O’Hara ákaflega nærri sér.“
,.Já, hann hefur vafalaust gert það,“ svaraði
Sonja þurrlega. „En hvernig stendur á, að þér
vitið það, systir Elsie? Yfirlæknirinn gaf ströng
fyrirmæli um að enginn fengi að vita neitt um
sjúkdóm Kathleenar. Það hlýtur að vera systir
Nlary, sem hefur álpað þessu út úr sér.“
„Nei, langt frá því,“ svaraði Elsie Smtih og
augun ljómuðu af ánægju. „MacDonald yfir-
læknir sagði mér það sjálfur.“
Sonja svaraði ekki. Hún flýtti sér burt. Ef
Philip MacDonald var farinn að trúa Elsie Smith
fyrir leyndarmálum, hlaut að vera náið sam-
band milli þeirra — kannske voru þau leyni-
lega trúlofuð. Þá gat hún eins vel gifst Max und-
ir eins. Hún fór inn í símaklefann og hringdi til
hans. Hann kom sjálfur í símann.
„Áttu annríkt í dag, Max? Mig langaði til að
tala við þig um dálítinn hlut. Mjög áríðandi hlut.“
„Áttu við — giftinguna?"
Sonja varð að bíta á vörina til að kæfa niðri
í sér hixtann, sem var að brjótast um í kverk-
unum á henni.
„Já, Max . .. .“
„Húrra!“ hrópaði hann fagnandi. „Ég vissi það
nú alltaf, að þú mundir láta þig, fyrr eða síðar.
Komdu, svo skulum við fara eitthvað út og halda
upp á daginn. Hvert viltu helzt fara? Clares?
Mayfair? Þú skalt ráða því sjálf
Sonja andvarpaði. Hún var yfirleitt lítið hrif-
in af veitingasölum, en hún var í því skapi núna,
að vafalaust var hollast að vera í fjölmenni. Það
væri auðveldara að hrinda örvæntingunni á burt,
ef þau sætu í veitingahúsi. Ef þau sætu ein sam-
an heima, mundi hún vafalaust ekki geta leik-
ið hlutverkið, en mundi segja honum hreinskiln-
islega hver það væri, sem hún elskaði.
„Kannske við ættum að fara í Café de París,“
sagði hún.
„Eins og þú vilt. Ég skal panta borð. Hvenær
á ég að koma og sækja þig?“
„Kringum klukkan hálfátta.“
„Ágætt. Þá getum við borðað miðdegisverð
fyrst, og dansað svo á eftir og horft á kabarett-
inn.“
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kL
10—12 og 1%—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.