Fálkinn - 18.03.1960, Blaðsíða 15

FALKÍNN
15
Þrjár vikur
Framh. af 7. síðu.
og svo bjartsýnn, að við gleymdum
nærri því, að vélin hafði ekki orð-
ið okkar vör.
Að morgni tuttugasta dagsins
meðan við vorum að bíða eftir að
flugvélin kæmi fljúgandi sína
venjulegu leið, sagði Bill Cherry
upp úr eins manns hljóði:
— Heyrið þið, piltar. Nú held ég
að það sá mál til komið að við hjálp-
um forlögunum svolítið. Nú ætla ég
að taka litla bátinn og skilja við
ykkur. Ef við dreyfum okkur yfir
dálítið stærra svæði, eru líkurnar
miklu meiri fyrir því, að einhver
finni okkur. Og ef einn báturinn
finnst verður gert úrslitaleit að
hinum.
Mér fannst þetta mjög skynsam-
legt, en mér til mikillar undrunar
þverneitaði Adamson að hann gerði
þetta. Hann taldi mjög óhyggilegt
að við yrðum viðskilja, en ekki gaf
hann neina skýringu á því.
En Cherry hafði afráðið þetta. Án
þess að svara dró hann litla bátinn
upp að okkur og bað De Angelis um
að koma upp í til Jimmé Reynolds
og mín. Sjálfur fór hann í litla bát-
inn og sleppti tauginni.
— Ég banna þetta! öskraði Adam-
son ofursti. — Það er skipun. Ég
er hæstsetti foringinn hérna.
— Alveg rétt, svaraði Cherry. —
En þér hafið ekki stjórnina hérna.
Ég var stjórnandi flugvélarinnar og
ég hef stjórnina hér um borð líka.
Ég fer.
Vitanlega hafði hann rétt fyrir
sér. Adamson var farþegi, eins og
Rickenbacker, sem ekki skipti sér
af þessari deilu. Auk þess var hann
ekki í hernum.
Bill hafði rekið um 100 fet frá
okkur þegar flugvélin kom aftur.
Hún flaug svo lágt og svo nærri að
við sáum greinilega að þetta var
ameríkanskur Kingfisher. En ekki
kom flugmaðurinn auga á okkur
núna fremur en áður. Þegar hann
var horfinn losaði ég taugina í hinn
bátinn og veifaði til Rick.
— Sæll á meðan, Rick, kallaði ég.
— Ég vona að sjá þig aftur.
— Góða ferð, Jim, sagði hann.
— Þökk fyrir — sömuleiðis, Rick
og þið hinir.
Adamson ofursti bannaði mér
líka að fara og endurtók að hann
væri háttsettari foringi en ég. En
honum skjátlaðist enn, því að ég
hafði verið varaflugstjóri í flug-
vélinni, og var það enn. En ég pex-
aði ekki við hann og nú fóru bátarn-
ir hð f jarlægjast.
Báturinn okkar tók allt aðra
stefnu en Charrys, og eftir fáeina
klukkutíma var orðin 2—3 mílna
leið milli bátanna þriggja. Um
kvöldið gátum við ekki séð hver til
annars. Nú kom flugvélin í kvöld-
ferðina og hlýtur að hafa farið beint
yfir okkur — eða að minnsta kosti
yfir einhvern af bátunum. En ekk-
ert gerðist.
Það varð lítið um svefn um nótt-
ina. Fyrst og fremst vorum við að
hugsa um þetta að vera orðnir við-
skila. En fleira hélt vöku fyrir mér.
Mér fannst að einhver stórtíðindi
væru í aðsigi og þess vegna gat ég
ekki sofið. Þessi tilfinning hefur
á fleka —
smitað Johnny og Jimmy, þó að
mjög væri af þeim. dregið, því að
mér fannst á þeim að þeir væru von-
góðir.
Ég sofnaði ekki fyrr en klukku-
tíma fyrir sólarupprás, og svaf fast
og svaf af mér merkilegustu sólar-
uppkomu, sem orðið hafði í tuttugu
daga. Þegar ég sofnaði, hafði ég
ekki séð annað en tómt haf, tóman
himinn og tóma veröld.
Þegar ég opnaði augun aftur tutt-
ugasta og fyrsta morguninn fann ég
að De Angelis var að hrista mig eins
mikið og hans veiku kraftar leyfðu.
Hann tók í öxlina á mér og nefndi
nafnið mitt.
— Hættu þessu, sagði ég. — Hvað
gengur að þér?
— Jim, sagði hann. — Líttu á
þetta. Það getur verið loftspeglun,
en mér sýnist það vera eitthvað
meira.
Við sjáum land .. . . ?
Ég rétti eins vel úr mér og ég gat.
Það var óþarfi að benda. Þetta var
engin loftspeglun. Yfir þveran sjón-
deildarhringinn sást rönd með
pálmagróðri, um tíu mílna löng. Við
vorum tólf mílur undan, svo að jörð-
in sást ekki. En ég þóttist viss að
þessir pálmar hlytu að standa á
þurru landi. Við sáum ekkert til
hinna bátanna.
Klukkan 6.30 þann 11. nóv. lagði
ég út aluminiumsárunum, og í hálf-
an áttunda tíma réri ég til þess að
ná landi. Félagar mínir voru bágir.
De Angelis gat hreyft hendurnar
enn heldur ekki meira. Hann
vildi hjálpa mér til að róa, en hafði
ekki þrek til þess nema tvær mín-
útur í einu.
Jimmy Reynolds lá í hnipri niðri
í bátnum. Hann virtist vera aðfram
kominn. Augun voru sokkin djúpt
niður í tætturnar svo að þetta var
líkast hauskúpu.
En hann var eins og engill til síð-
ustu stundar. Þó hann gæti varla
hreyft legg eða lið, sagði hann: —
Mér líður alls ekki sem verst, bara
dálítið þreyttur. Ég ætla að standa
upp og hjálpa þér, Jim.
Allan róðurinn sat hann út við
borðstokkinn fyrir aftan mig og jós
sjó yfir hnakkann á mér, því að frá
því klukkan tíu um morguninn var
hitinn óþolandi. Ef hann hefði ekki
hjálpað mér á þennan hátt, tel ég
víst að ég hefði gugnað.
Við höfðum áætlað að vera komn-
ir að landi um hádegi, og vegna þess
að mér hafði vaxið hugur gat ég
róið talsvert vel. Og klukkan tólf
voru 250 metrar að landi. Ég hafði
opnað munninn og ætlaði að fara
að segja Jimmy og.Johnny að bráð-
um mundum við komast í æti. En þá
bar annað til tíðinda.
Báturinn lét ekki að stjórn. Og
nú rak okkur til hafs á fullri ferð.
Ég gat ekki hindrað það með árun-
um. Við höfðum lent í röst, sem
bar okkur langt út, að minnsta
kosti mílu.
Þessi litla, mjóa eyja sigldi hægt
fram hjá okkur eins og stórt far-
þegaskip, sem siglir gegnum Golden
Gate. Ég vissi að eyjan var kyrr.
Það var okkur sem rak, þó að okk-
ur sýndist eyjan vera komin á sigl-
ingu. Við höfðum stefnt á endann
á henni, en nú vorum við út af
henni miðri.
Hafi ég nokkurn tíma hljóðað af
sársauka hlýt ég að hafa gert það
núna. Mér fannst öllu lokið. Ég tók
himininn til vinstri til vitnis um að
ég kjökraði. Það var ekki meir en
svo að ég gæti haldið í árarnar, þó
léttar væru. En samt vorum við þó
ekki langt frá þurru landi — og lífs-
voninni. Og um leið og ég sá pálma-
röðina færast fjær og fjær, þvarr
mér lífsvonin. Ef við áttum að ná
landi varð það að gerast nú — strax.
Ég horfði á Jimmy, sem hafði
lagzt út af aftur. Og ég horfði á Jo-
hnny De Angelis. Báðir voru sjúkir
og örmagna, svo að ég gat ekki
vænzt neinnar hjálpar frá þeim.
Nú varð að gerast kraftaverk. Ég
mundi kraftaverkið þrettánda dag-
inn, þegar rigningin kom. Og ég
mundi að við höfðum beðið. Nú bað
ég Drottinn um hjálp.
Ég bað hann um að gefa mér
þrek. Og lyfti árunum. Réri.
Eftir hálftíma réri ég enn — og
okkur miðaði áfram. Meðan straum-
urinn hafði borið okkur til hafs var
ég máttvana. En nú tókst mér að
sigra strauminn.
Ég sigraðist á þeim öflum, sem
höfðu borið mig ofurliði áður. Ég
sneri bátnum og leit til lands til að
taka stefnuna.
ÆFINTÝRIÐ.
,,Mamma,“ sagði Gúndi litli,
„byrja öll æfintýri svona: Einu
sinni var?“. — ,,Ænei,“ andvarp-
aði mamman. „Þau byrja með því
að hann pabbi þinn símar og segir:
— Við höfum svo mikið að gera í
skrifstofunni í kvöld.“
o
Meðan sannleikurinn staulast inn
að Elliðaám kemst lygin austur á
Langanes. — N. N.
NÝR FRANSKUR FRANKI. — í frönskum barnabæ, sem fékk að heita „Francville“,
fengu börnin leyfi til að halda cinskonar frumsýningu á nýju franska frankanum — franc nf
(nouvel franc), sem jafngildir 100 gömlum frönkum. Gekk nýi frankinn í gildi 1. janúar. —
Slátrari barnabæjarins er að setja verðmiða á vörur sínar. Og tölurnar eru svo lágar, að Frakk-
ar hafa ekki séð „jafn lágt verð“ á matvörum í áratugi.