Fálkinn - 25.03.1960, Side 11

FÁLKINN
11
☆☆☆ litla saban ***
CoL l^obertiion:
Blómastígur
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Þessari djöríu hugmynd skaut upp
hjá Pennyfold eftir að hann
hafði talað við eldri forstjórann um
morguninn. Það var hræðilegt úr- I
ræði en þrautalending. Breyta
nokkrum tölum hér og hvar í bók- :
unum . . . Ef hann kæmi aftur eftir
skrifstofutíma, undir því yfirskyni
að hann þyrfti að ljúka einhverju
sem lá á, ætti að vera auðvelt að
ganga frá þessu.
Pennyfold hafði unnið þarna 1
þrjátíu ár — mikla vinnu fyrir lítið
kaup. Á hverjum morgni fór hann
með lestinni klukkan átta frá Long
Heathton og kom ekki heim fyrr en
seint á kvöldin. Og hann var orðinn
geðveikur af þessu öllu saman.
Hefði hann átt fleiri frístundir þá
hefði hann getað skipt sér meira af
garðinum og blómunum. Og kann-
ske hefði þá heitasta ósk hans rætzt.
Að hann yrði beðinn um að vera
dómari á blómasýningunni. Það var
heitasta ósk Pennyfolds.
En ekki Amy, konunnar hans, sem
var ráðdeildarsamari en hann. Þó
að þau höfðu fengið dálítinn arf,
sem hefði gert honum fært að hætta
skrifstofuþrældómnum og sinna
hugðarmáli sínu, blómaræktinni,
mundi Amy aldrei taka það í mál,
að hann hætti. Þá mundu eftirlaun-
in verða þeim mun minni. Það var
þess vegna, sem hann neyddist til
að beita brögðum.
Pennyfold var staðráðinn í að láta
reka sig úr vistinni.
Það var Amy, sem átti sökina á
þessu tiltæki, þó aldrei mundi hún
fá að vita það. Giftur og friðsamur
maður verður að vera klókur.
Um morguninn hafði hann talað
við eldri forstjórann. Þegar hann
hafði staðið andspænis þeim mikla
manni áður, hafði hann verið lotn-
ingarfullur. En nú lét hann dæluna
ganga.
— Mér finnst tími til kominn að
ég segi meiningu mína, herra for-
stjóri, byrjaði hann. -— Eins og þér
vitið hef ég unnið hér í yfir 30 ár.
Ég hef alltaf gert mér von um aci
verða skrifstofustjóri.
— Jæja? Forstjórinn hnyklaði
brúnirnar.
— Já, herra forstjóri. Ég hef unn-
ið mikið og samvizkusamlega — og
hef oft kennt yngri mönnunum,
hvernig þeir eigi að vinna. En ég
hef orðið að horfa upp á, að þeir
hafi verið teknir fram yfir mig.
— Ég gerði mér von um að fá
stöðu Whiteheads, þegar hann hætti,
en í staðinn vr.r Sprightly, aðvífandi
maður, tekinn í hana. Ég veit, að
hann er duglegur, en . . .
— Bíðið þér'við! Rödd forstjórans
var byrst og ógnandi. Það er bezt
að þér hlustið á mig áður en þér
segið meira.
Þarna kom það! Skugginn af ax-
arblaðinu. Kannske var þetta nóg til
þess að hann yrði rekinn. Eða þurfti
meira?
— Mér er fullkunnugt um dugnað
Framh. á bls. 15.
KXSOttíÍOtÍOCÖÖÍXÍSOtSÍSÖÍXSÍHSOtMSOiSOÖÍXÍÍSOíJÍXSÍÍÍÍtMÍÍÍíXlOttíMSttíÍÍÍtÍÍXSÍSíÍíraíSyíÍtÍÍÍíStSÍSíXÍÍSÍXÍÍÍÍÍttWSiSiÍílíÍíXSÍÍÍÍíX
ífr Víðri tfercíd
HÚN var dóttir ensks skipa-
eiganda, sem velti sér í milljón-
um. HANN var eignalaus og at-
vinnulaus, en barst mikið á. —
Stundum varð hann að „slá“ vin-
stúlkur sínar fyrir matarbita.
FAÐIR HENNAR heitir Harry
Littleton Dovosett en biðillinn,
sem vildi verða tengdasonur hans
heitir Edward Langley. Hann
vildi eiga Katharine Dowsett,sem
er tvítug og Ijóshœrð. Hvorugt
vildi bíða þangað til hún yrði 21
árs, en þá gat hún gifzt hverj-
um sem var og hvað sem pabbi
sagði.
urstöðu, að hann yrði að hamra
járnið meðan heitt vœri. Annars
mundi einhver annar ná í Kat-
harine frá sér.
Þeim kom saman um að strjúka
til Gretna Green, norðanvert við
landamœri Skotlands og giftast
þar á laun. Þar þurfti ekki for-
eldrasamþykki, ef brúðhjónin
voru yfir 16 ára. En þau urðu að
dvelja í Skotlandi hálfan mánuð
áður en þau giftust.
Skömmu eftir að Dowsett hafði
skipað Langley að ná sér í vinnu,
litaði Kata hárið á sér rautt, setti
upp hettuklút og laumaðist að
Hryggbrotni
Þegar þau kynntust hafði Ed-
ward verið í makki við aðra ríka
stúlku, Charmian Mostyn. Hann
vildi giftast Charmian, en hún
var ekki nœrri eins ástfús og Kat-
harine. Hann sótti hana oft heim
í London. „Ég gaf honum að éta,
því að hann átti aldrei eyri fyrir
mat. Ég var bráðskotin í honum,
en þegar hann spurði, hvort ég
vildi giftast sér, þó hann vœri
bœði blankur og öreigi — bað
hún mamma mig að bíða í sex
mánuði,“ segir Charmian. — „Og
pabbi réð mér til að gleyma
Langley sem allra fyrst. Ég tók
mér þetta nærri fyrst í stað, en
þegar ég hitti hann næst sagðist
hann vera trúlofaður Katharine
Dowsett.“
-----Dowsett útgerðarmaður
hefur jafnan verið talinn einbeitt-
ur en réttsýnn maður og hefur
eytt miklum peningum um œf-
ina. En hann hefur alltaf viljað
fá eitthvað fyrir peningana. Kat-
harine var augasteinn hans og
hann varði stórfé til að mennta
Tvívegis hefur EDWARD
LANDLEY reynt að giftast
til f jár, en mistekizt í bæði
skiptin.
Foreldrarnir spilltu.
hana í dýrum skóla í Sviss. Vit-
anlega vildi hann láta Katharine
giftast, en hann var svo gamal-
dags að halda því fram, að mað-
urinn œtti að geta alið önn fyrir
konunni sinni.
En Langley var á öðru máli.
Og þegar Dowsett, sem nýverið
hafði gert samning um skipasmíð-
ar fyrir 6 milljón pund, sagði
Langley, að hann yrði að fá sér
atvinnu og sanna, að hann gœti
unnið fyrir heimili áður en hann
héldi áfram að gœla við Kathar-
ine, komst Langley að þeirri nið-
heiman með litla tösku í hend-
inni. Þau Langley ætluðu að
dvelja huldu höfði í Skotlandi
þessa áskildu 15 daga. Þau komu
sér fyrir við Lomond-vatnið, sem
Skotar syngja svo fallega um.
En þau fengu ekki tækifœri til
að syngja um fegurð vatnsins.
Dowsett gerði út hóp af njósnur-
um, sem snuðruðu verustaðinn
uppi, og síðan fór hann í snatri
til Lomondside.
Hann heimtaði að Kata kœmi
heim umsvifalaust og sliti öllu
sambandi við Langley. En hún
sagði nei. Elskendurnir óku burt
en Dowsett stóð eftir og bölvaði
sér upp á, að aldrei skyldi þessi
á burt. Dowsett elti og ók fram
úr þeim skammt frá gistihúsinu
og hleypti þeim ekki framhjá.
„Út úr bílnum með þig! hróp-
aði Dovsett og þreif í jakkahorn-
ið á Langley, en Kata hélt dauða-
haldi í hann og var farin að
skœla. Þeir skömmuðust ógurlega
Dowsett og biðillinn.
-— Gefið þér okkur fœri á að
lifa okkar eigin lífi, stundi Lang-
ley. En hann minntist ekkert á
hvernig þau œtluðu að draga
fram það líf.
— Ég vil ekki yfirgefa hann!
volaði Kata.
Eftir gömlum og góðum sið
hefði Dowsett nú áti að lumbra
á flagaranum. En í staðinn fór
hann að grátbœna Kötu um að
koma heim.
Langley minnti hann á að Kata
væri orðin tvítug og nógu gömul
til að vita hvað hún vildi. En
faðirinn var á öðru máli.
— Hún er ekki fullveðja, sagði
hann. — Þér hafið brotið lög!
Og svo veifaði hann skjali, sem
hann hafði náð í daginn áður hjá
Edmund Davies dómara, þess
efnis, að Kata vœri enn undir
umsjá laganna og mœtti ekki gift-
ast nema með leyfi yfirvaldanna.
Auk þess var þarna skipun til
Langleys um að skila yfirvöldun-
um Kötu fyrir 23. maí og láta
hana afskiptalausa upp frá því.
Ef hann gerði það ekki, mundi
honum verða stungið í tukthúsið
undir eins og hann kœmi til Eng-
lands.
Nú varð Langley býsna fram-
lágur. Þetta var eitthvað annað
en brúka kjaft við tengdapabb-
ann. Og hann gat ekki betur séð
biðillinn
deli fá Kötu eða milljónirnar
hennar. Hann elti þau.
Undir morgun fann hann þau í
Inversnaid Hotel. Fyrst fór hann
upp í herbergi Kötu og talaði við
hana. Svo fór hann inn til Lang-
leys. Eftir nokkra stund kom
hann niður aftur og settist til að
bíða eftir skötuhjúunum. En þau
komust út bakdyramegin og óku
en Dowsett œtlaði að fara í
handalögmál. Dowsett var vel að
manni og auk þess hafði hann
bílstjórann til að hjálpa sér, ef
á þyrfti að halda. Ef til vill lægi
Langley rotaður á vígvellinum
innan stundar?
— Náið þér í lögregluna fyrir
mig, bað hann einn áhorfandann.
Frh. á bls. 15.
Dowsett útgerðarmaður les plöggin yfir Langley og dóttur sinni.
ÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÍSÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖOÖÖÖÖÖ!