Fálkinn - 13.05.1960, Qupperneq 7

FALKINN
7
skyggja hana. Honum þótti það
vænlegra en að reyna að spyrja
hana spjörunum úr sjálfa.
Einn nepjukaldan nóvemberdag
er hún fór að heiman frá sér, veitti
maður henni eftirför. Hann leit út
fyrir að vera sjómaður eða eyrar-
maður. Jeanette gekk í hægðum
sínum meðfram búðargluggunum
og dinglaði handtöskunni. Þetta var
kringum klukkan 19. Við og við
nam hún staðar og lést vera að
skoða varninginn í gluggunum.
Svo leit hún á fólkið í kringum
sig — hvort nokkrir „skiftavin-
ir“ mundu vera nálægt. Var erfitt
að fylgjast með henni, vegna þess-
ara hliðarhoppa hennar. En loks
vatt hún sér inn á knæpu, sem
heitir „Trolley Bar“.
Njósnarinn beið nokkrar mínút-
ur, en fór svo inn. Hún sat þar með
glas fyrir framan sig og málaði
á sér nefið um leið og hann gekk
framhjá. í sömu svipan lést hann
hrasa um eitthvað, greip hendinni
til að styðja sig og velti glasinu
hennar.
— Æ, fyrirgefið þér, ungfrú. —
Látið þér mig bjóða yður glas í
staðinn. — Halló — þú þarna —
þjónn!
Og áður en Jeanette hafði áttað
sig á hvað gerst hafði, var hann
seztur við hliðinna á henni og bauð
henni vindling. Þetta var alls ekki
ólöguleg stúlka, á að giska yfir
þrítugt, en augun í henni voru
eins og í þorski og hún var ferlega
máluð. En hárið, svart og gljáandi,
var vel greitt, og hún var vel vax-
in og fallega klædd.
JEANETTE ER RÆÐIN.
Þau sátu þarna og töluðu sam-
an í þrjá tíma. Jeanette sagði hon-
um að stúlkurnar hefðu stefnumót
sín hérna. Paul sagðist vera sjó-
maður og sigla til Canada.
— Heyrðu, sagði hún allt í einu,
— þú mundir ekki þekkja sjómann,
sem heitir Robert?
Pauí dreypti á glasinu og brosti:
— Annarhver sjómaður frá Le
Havre heitir Robert, svaraði hann
— Veistu ekki ættarnafnið?
— Robert Bianco.
Hann lést verða hissa. — Bianco!
Jú, víst veit ég hver hann er! Er
hann ekki á „Mathieu“?
Hún kinkaði kolli. — Ó, Robert,
sagði hún dreymandi. — Það er
nú maður, sem vert er að tala um!
Svo þreif hún í handlegginn á
Paul og hallaði hausnum upp að
öxlinni á honum. — Hann er ekki
eins myndarlegur og þú, vitanlega.
En hann er tryggðatröll — ósýnkur
þegar vinir hans eiga í hlut. bætti
hún við íbyggin.
— Eruð þið kannske trúlofuð?
spurði Paul.
— Ég er að minnsta kosti alltaf
vön að hitta hann þegar skipið
hans kemur hingað.
Njósnarinn hló. — Ég vona að
hann komi ekki hingað inn núna.
Það væri ekki sem heppilegast.
Stúlkan hló. — Nei, hann er í
Canada núna, svo að þú þarft ekk-
ert að óttast. . . . Annars, bætti hún
við, — vildi ég nú heldur vera með
þér en honum, ef þér er sama.
En þessi orð voru til ónýtis töluð.
Paul stóð allt í einu upp. — Ég verð
líklega að flýta mér að komast um
borð, ef ég á að koma nógu snemma
til að láta afskrá mig í kvöld. Ég
kem bráðum aftur. . . . Hann stakk
seðli í lófa hennar. — Og komi
ég ekki í kvöld þá kem ég hingað
á morgun — á sama tíma.
Daginn eftir komu tveir lögreglu-
þjónar heim til Jeanette. En Paul
var ekki í þeirri för. Hann þóttist
viss um að hún væri ekki við smygl-
ið riðin, en væri hún eitthvað flækt
í það mál, þá var réttast að hann
hefði sig ekki í frammi. Það gat
hugsast að þetta kæmi að notum
síðar.
Stúlkan virtist taka sér mjög
nærri er henni var sagt að unnusti
hennar væri bendlaður við eytur-
lyfjasmygl. íbúð hennar var könnuð
hátt og lágt og stúlkan yfirheyrð
í marga klukkutíma, en ekkert
merkilegt hafðist upp úr henni.
Lögreglumennirnir hótuðu henni
refsingu ef hún segði nokkrum
frá heimsókninni. Og svo fóru þeir.
HÚSRANNSÓKN í TROLLEY
BAR.
Jeanette var eflaust ekkert við
þetta riðin, en þeir fengu eina
mikilsverða upplýsingu: Bianco
hafði verið tíður gestur í Trolley
Bar, og þar komu margir, sem Jean-
ette þekkti ekki. Um kvöldið fékk
fulltrúinn umboð til að gera hús-
leit í barnum.
Atlagan var ekki gerð fyrr en
liðið var á nótt og flestir gestirnir
farnir. Lögregluþjónn gætti dyr-
anna en þrír leynilögreglumenn
yfirheyrðu eigandann, sem hét Guy
Berlin, og Therese konu hans.
— Ég veit ekkert, sagði maðurinn.
— Ég er sjómaður og er hér aðeins
þegar ég hef landleyfi. Það er kon-
an mín, sem sér um allt þegar ég
er ekki heima. Vitanlega þekki ég
Robert Bianco. Hann kemur hing-
að oft með þessari Jeanette. Hafi
hann gert eitthvað fyrir sér, verð-
ur hann sjálfur að taka afleiðing-
unum af því. Og svo hellti hann í
glas handa sér og rétti leynilög-
reglumönnunum flöskuna.
Hann varð forviða þegar þeir
settust og spurðu hvort Berlín
og kona hans vildu svara fleiri
spurningum. Berlín baðaði hönd-
unum þannig, að það var auðséð
að hann þóttist ekki véra undir
grun lengur. En hann vildi ekki
láta gestina rannsaka hillurnar fyr-
ir innan bar-diskinn. Ef til vill
hefði honum orðið órórra ef hann
hefði tekið eftir að einn njósnarinn
fann blað, sem lagt hafði verið inn-
an í vikublað, sem þarna lá. Á blað-
ið var þetta skrifað, með rithönd,
sem síðar reyndist vera rithönd
frú Berlín:
„Um borð í „Logue“, sem sigl-
ir 21.—22. desember eru okkar
menn: Alamin timburmaður, og
ef hann bregst: Bellac háseti.
Sá þriðji er Illiers háseti. Vör-
urnar verða fluttar um borð
af Artliur þann 17.“
Af þessu þótti líklegt að eitt-
hvað samband mundi vera milli
Berlin-hjónanna og heimsókna Bi-
ancos í Trolley Bar. Og jafn líklegt
þótti, að hér mundi um að ræða
smyglun eyturlyfja.
Kvöldið eftir húsleitina, er þjón-
ustustúlkan í barnurn, Marie Leclerc
var að fiýta sér heim, stóð maður
í göngunum og beið eftir henni.
— Augnablik, ungfrú góð. Þetta
var Paul lögreglufulltrúi. — Mér
þykir leiðinlegt að gera yður ó-
næði, en við þurfum á hjálp yðar
að halda. . . . Hann sýndi henni
lögreglumerkið sitt. — Ég er frá
aðalstöð lögreglunnar. Þér þurfið
ekki að óttast neitt — þetta snertir
ekki yður persónulega. En má ég
koma upp til yðar snöggvast?
Þegar þangað kom reyndist er-
indið það, að biðja hana um að líta
á ýmsar myndir, sem hann hafði
með sér, og spyrja hvort hún þekkti
nokkra þeirra, sem gesti í Trolley
Bar. Hann lagði áherslu á að það
riði mikið á að hún minntist ekki
1649. Var sérdeilis góður vetur, svo
aldrei kom hret á honum, nema ein
hálfs mánaðar skorpa um jólatíma
með mikilli hörku. Annars gekk vet-
urinn út með hlákum, mollum og
þíðviðrum allt til enda, svo smá-
fénaður lá allvíðast úti þann vetur.
Um Pétursmessu á föstu voru tekin
fjallagrös á Hornströndum vestur.
Snemma um haustið runnu allvíða
skriður og ár sakir votveðráttu á
tún og engjar og gjörðu stór spjöll
á sumum jörðum. í Hvammi á Barða
strönd rann skriða meir en yfir hálft
túnið heim undir húsagarð, svo jörð-
in var virt upp aftur og felld úr
sínum dýrleik að helmingi, og gekk
í mörgum stöðum til, að landskuldir
gengu aftur sökum spjalla á jörð-
unum. Þá hljóp Álftadalsá upp á
staðinn Gufudal, bæði hans tún og
engjar, og spillti stórum, svo merki
sjást þar til, meðan land byggist.
Þá varð mikið grasár um sumarið,
því vottaka veðráttin viðhélzt með
sama móti, svo menn mundu þá ei
nýlega svo heitt og varmt sumar,
sem þá var. Því varð mikill hey-
skapur, þó lítt þurrkaðist sumstað-
ar. Fiskur nægur fyrir, en nýttist
lítt sakir þerrileysis. Deyði Guð-
mundur Þórarinsson á föstu, er lengi
var í Múlahrepp, yfir 100 ára. Þá
bar pásliadag upp á maríumessu á
langaföstu. —
Þetta vor komu danskir þýfsku-
drengir 8 eður 9 á Eyrarbakka og
sögðu landsmönnum, að þeir ættu
að sækja skreið. Þeir brutu upp gler-
gluggana á danska húsinu og tóku
þar helming af skreiðinni og fluttu
í skip. Umboðsmaður á Bessastöð-
um; Matthías Söfrensson, spurði það
og náði þremur af þeim strákum,
en hinir dvöldust í skipi og vörðust
þar, náðust þó með skipinu allir um
síðir: áttu svo í haldi fram að flytj-
ast til prófs og rannsaka. Þeirra for-
ingi hét Marteinn. Hann komst úr
járnunum fyrir böðlinum á Bessa-
stöðum og strauk svo fyrir Jökul.
á þetta við nokkurn mann —ekki
einu sinni Berlin-hjónin. — Og
aul< þess, sagði hann með áherslu,
— gæti það orðið hættulegt lífi
yðar.
Stúlkan var lengi að skoða mynd-
irnar og benti á tvær: — Ég er viss
um að ég hef séð þessa tvo menn,
sagði hún.
Paul njósnari brosti. Loksins
var hann kominn á spor. Annar
maðurinn var Jean Paul Capella,
alræmdur glæpamaður með Ijóta
fortíð. Hinn var eyturlyfjasmygl-
arinn Bolzoni. Framh.
Þar komst hann í engelska duggu.
Það vor kom Jens Söffrensson út
á Seylunni fyrir krossmessu, sendur
til að birta hyllingarbréf Friderichs
þriðja, hvar inni að boðnir og citer-
aðir voru biskupar og lögmenn, 18
prófastar með 18 prestum: úr Skál-
holtsstipti 12 prestar og prófastar,
6 úr Hólastipti: item allir landsins
sýslumenn með tveimur nefndar-
mönnum og tveimur bændum til
næstkomandi alþingis að sverja þar
fyrir sig og alla landsins innbyggj-
ara og þeirra eftirkomendur, trún-
aðar og hollustu eiða kongi Fride-
rich þriðja. Því ráku allir sýslumenn
sínar sýslur fyrir alþing og tóku
manntal og játun alls almúgans með
liandsölum og tilnefndu þá, er ríða
skyldu. Sama gjörðu og prófastar,
hver í sinu districti. Það sumar
komu út á alþing tveir herramenn,
kongsins commissarii Hr. Henrich
Bielke til Ellingagaard, riddari og
befalningsmaður yfir allt ísland —
sá var af norskum aðli, cancellarans
sonur til Noreg, Hans Bielke, — og
annar herramaður, Gabriel Ache-
leye Knudson til Jullerey, secretari-
us kongsins, sá tók eiðana af lands-
fólkinu. Það sumar reið höfuðsmað-
urinn Bielke til Hóla í Hjaltadal,
áður en hann afsigldi, en Gabriel
heim í Skálholt. Það sumar á al-
þingi var til fanga tekinn Guðmund-
ur lærði Andrésson, norðlenzkur,
skólagenginn maður og vel að sér,
hver eð koma átti upp með nokkurs
konar nýjungar og correctionem á
móti Stóradómi og skriftarinnar
skilning um hórdómssakir og etc.
svo sem það merkilega skrif með
sér færir. Hann var framfluttur
af höfuðmanninum að standa þar
sitt examen og endilegan dóm fyrir
sína uppáfyndni.
Deyði fyrir alþing Einar Hákonar-
son á kaupstaðarferð. Þann 8. Julii
kafnaði kvensvipt í Kaldabrunni
undir Múla á Skálmarnesi, Hróbjörg
Snorradóttir að nafni, vinnukona
þar heima hjá Birni Þorleifssyni.
°Z/r annálum
Sjávarborgarannáll