Fálkinn - 10.06.1960, Blaðsíða 12

12
FALKINN
limilUIIUI JENNIFER AMES: IIUIIIIIIIUIIUIIIIIIIIIUIUIIIIIIIIIIinilUIIIIHIIIIIIUHIIIIIIIIIIIII
BHÚflVHLEITm
......... FRAMHALDSSAGA lllllllllllllll
En hvað gat hún eiginlega sagt honum? Að
stúlkan hefði komið auga á mann í matsalnum
í Karachi og auðsjáanlega þekkt hann. Að hún
hefði hitt sama manninn síðar og talað við hann.
Hann hafði reynt að fá hana til einhvers og að
hún hafði færst undan. Og nú hafði Kata séð
hana eina í Kínahverfinu í Singapore.
Þetta var svo sem ekkert merkilegt. En svo
bættist það við að Helga var mjög áfjáð í að fá
að kynnast Bern. En það gat auðvitað stafað aí
þvá að Helga hafði heyrt af honum sagt og hafði
áhuga á vísindagrein hans. En hvernig hafði hún
náð í fréttir af honum? Kata þóttist sem sé viss
um, að er stéttarbræðurnir væru frátaldir, vissu
fáir nokkuð um Bern Williams.
Þegar þríhjólsekillinn hennar skilaði henni að
Raffles Hótel aftur stóð Bern í dyrunum og beið
hennar. Hann hljóp á móti henni og létti sjáan-
lega er hann sá hana aftur.
— Hvern fjárann fór hann með þig? Ég hef
verið veikur af hræðslu um þig.
— Það var fallega gert af þér, sagði hún og
brosti.
— Vitanlega varð ég hræddur. Hvað átti ég að
taka fyrir ritaralaus? Og án míns góða vinar,
bætti hann við í lægri róm. — Segðu mér hvað
kom fyrir þig?
Þegar hún sagði honum frá skrúðgöngunni og
að ekillinn hefði beygt inn í þrönga hliðargötu,
sagði hann hvass:
— Kínahverfið er hættulaust ef maður held-
ur sig á aðalgötunum. Útlendingar ættu að halda
sig þar, ekki sázt kvenfólk.
Hún gat ekki annað en hugsað til Helgu, en
hvikaði ekki frá ásetningi sínum — að þegja
yfir því, sem hún hafði séð.
— Guði sé lof að þú komst ósködduð úr þessu
ævintýri! sagði hann og virtist svo þakklátur,
að hún gat ekki stillt sig um að brosa aftur. Var
það nema ímyndun að nokkur snurða væri komin
á vináttu þeirra?-------
Henni fánnst leitt að verða að fara frá Singa-
pore svona fljótt, hún hefði viljað vera þar leng-
ur. Veðrið hafði verið ljómandi gott, en um nótt-
ina lentu þau í óveðri. Stormur og slagveður
kastaði flugvélinni sitt á hvað og eldingar sáust
í sífellu. Tvívegis kom Bern til þeirra til að
spyrja þær hvernig þeim liði. Kata kvaldi sig til
að brosa og segja að allt léki í lyndi. Hún var
ekki veik, en því varð ekki neitað að hún var
hrædd.
Bern fór aftur á sæti sitt. Helga hafði ekki
sagt stakt orð meðan hann stóð hjá þeim. Það
var líkast og hún hefði ekki heyrt hvað hann
var að segja. Kata leit til hennar og sá að hún
var ekki aðeins föl — hún var græn í framan.
— Líður þér illa, Helga? spurði hún.
— Já, ég verð að reyna að komast út í snyrti-
klefann. Ég hef töflur, sem ég hef fengið hjá
lækni. Hún tók töskuna, sem stóð undir sætinu
hennar, þreifaði á henni og tók upp öskju.
Flugfreyjan fann auðsjáanlega á sér að eitt-
hvað var að, og kom til þeirra.
— Get ég hjálpað ykkur eitthvað? spurði hún.
— Já, þökk, svaraði Helga lágt. — Ég verð að
komast fram.
Flugfreyjan hjálpaði henni til að standa upp
og setti töskuna hennar í sætið hennar. Kata sá
að Helga hafði ekki lokað henni — hún hafði
verið svo annars hugar. Kata ætlaði að fara að
loka töskunni þegar ný vindhviða hitti vélina,
svo að hún lagðist nærri því á hlið. Taskan hrökk
niður á glófið, og það sem í henni var þeyttist í
allar áttir. Nú rétti vélin sig aftur og Kata fór
að tína saman dótið og leggja það í töskuna.
Þarna var greiða, farðdós og ýmislegt af sama
tagi, og svo ýmis blöð. Meðan hún var að tína
þau saman kom hún auga á ljósmyndina. Hún
hélt lengi á henni í hendinni og starði agndofa
og vildi ekki trúa sínum eigin augum. Þetta var
svo ótrúlegt — svo fráleitt! Og samt .... þetta
var ágæt mynd af Frank bróður hennar!
Þetta var ekki nema lítil amatörljósmynd, en
enginn vafi var á því að þetta var Frank. Hann
brosti beint framan í ljósmyndarann og lyfti of-
urlítið annarri brúninni. Hárið virtist öllu dekkra
en það var í raun og veru. Myndin mundi hafa
verið tekin fyrir svo sem einu ári, gat Kata sér
til, þvá að svipurinn var orðinn áhyggjufullur.
En hvernig gat legið í því að Helga átti mynd
af Frank bróður hennar? Hafði hún fengið hana
hjá öðrum, eða hafði hann gefið henni hana
sjálfur?
Fyrst datt henni í hug að minnast á ljósmynd-
ina við Helgu og spyrja hana spjörunum úr. En
hún vildi komast að sannleikanum í málinu, og
mundi hún fá hann hjá Helgu? Helga mundi
vafalaust hafa einhveaja trúanlega ástæðu á
takteinum. Hún gæti til dæmis sagt, að einhver
vinur hennar hefði beðið hana um að leita bróð-
ur Kötu uppi þarna syðra, og að hann hefði gef-
ið henni myndina til þess að hún gæti þekkt
hann. En Kata mundi pkki trúa þessari sögu,
því að Helga hlaut fyrjr löngu að hafa fundið
samband Kötu við unga manninn á myndinni.
Kata þóttist viss um að Helga mundi ekki segja
sér satt. Og hún þóttist jafn viss um, að þarna
væri þáttur í gátunni um hvarf Franks bróður
síns.
Þau komu til Djakarta á Java rétt fyrir miðj-
an dag. Þau fengu hitabylgjuna beint í fangið er
þau komu út úr vélinni. Kata svipaðist um
kringum sig en Helga og Bern stóðu afsíðis og
virtust vera að tala alvarlega saman. Kata hefði
haft gaman af að vita um hvað þau voru að
tala. Var það eitthvað viðvákjandi henni sjálfri?
Eftir það, sem hún komst að í gærkvöldi, faniist
henni að allt sem Helga kom nærri snerti hana
sjálfa að einhverju leyti. Ljósmyndin af Frank
var í rauninni fyrsta sporið í ieitinni að bróður
hennar.
í Port Darwin í Norður-Ástrálíu fóru þau í
aðra flugvél, sem hafði verið leigð hahda þeim
sérstaklega. Þau urðu að gista um nóttina í
flugvallargistihúsi, því að ekki var hægt að
halda áfram fyrr en morguninin eftir. Það var
orðið dimmt þegar þau komu til Port Darwin
og loftið var heitt og kæfandi rakt. Kata var
sárþreytt. Hún leit á sig í speglinum á snyrtiklef-
anum og hugsaði með sér: Skelfing er að sjá
mig! Þreytt og úrvinda af svefnleysi!
En í rauninni var hún þreyttari en svo að hún
gerði sér áhyggjur út af þessu. Ósjálfrátt fór hún
um hárið með greiðunni,mélaði nefið á sér ofur-
lítið og strauk roða á varirnar. En það kom að
litlu haldi. Það er hræðilegt að sjá mig, hugsaði
hún með sér, og sáröfundaði Helgu, sem hafði
látið sér takast að vera óvelkt eftir ferðina. Og
þó hafði Helga ekki sofið nema lítið á leiðinni,
það vissi hún. En þessi ljóshærða fegurð hennar
virtist þola sitt af hverju.
Svo urðu þau samferða frá vélinni, hún og
Bern.
— Nú er ferðinni bráðum lokið, sagði hann
allt í einu. — Þykir þér það leiðinlegt?
— Ég veit ekki... við erum víst hálfþreytt,
öii.
Hann kinkaði kolli með alvörusvip.
— Já, þú ert aíar þreytuleg, Kata.
Hún brosti. — Ég veit að ég lít hræðilega út.
Ég var að líta á mig í speglinum rétt áðan.
— Ég átti ekki við það. Við erum, hvorugt
okkar, neitt hressileg núna. En ég á við það, að
þú hefur virst dálítið annars hugar og veikluleg
síðustu dagana. Ef það er eitthvað sérstakt, sem
veldur þér áhyggjum, vona ég að þú talir um
það við mig.
Hún jánkaði því, en fann um leið, að hún gat
ekki sagt honum frá öllum hugrenningum sín-
um og grunsemdum. Hún gat ekki heldur sagt
honum frá þvá, að hún hafði fundið ljósmynd-
ina af Frank í tösku Helgu.
— Þér hefur vonandi ekki mislíkað, að ég hef
reynt að vera hjálpsamur veslingnum henni
ungfrú Prava? spurði hann.
— Nei, vitanlega ekki, svaraði hún um hæl,
en um leið fór hún að brjóta heilann um, hvað
þau hefðu verið að pískra saman um áðan, og
á hvern hátt hann hefði verið henni hjálpsamur.
— Heyrðu, Kata, sagði hann. — Mér fannst
við vera svo nálæg hvort öðru í Karachi, en nú
höfum við einhvern veginn fjarlægst aftur. Ég
vona að það stafi ekki af öðru en því að þú ert
þreytt. Þetta verður öðruvísi þegar við komum
til Balgoola.
— Áreiðanlega, Bern, sagði hún hugsunarlaust.
Henni hitnaði um hjartaræturnar og fannst
þreytumókið hverfa.
— Við þurfum ekki annað en sofa vel út, sagði
'hann og brosti til hennar.
Þegar þau komu í gistihúsið var þeim sagt
að þau ættu að leggja upp um nóttina. Og Kata
frétti meira, þegar þau komu inn í ársalinn.
Hár og grannur maður í flugklæðum stóð við
einn gluggann. Kata varð eins og steingerfing-
ur. Hún hafði óljósan grun um að Bern hefði
verið að tala um eitthvað við hann, án þess að
hún greindi hvað hann sagði. Hehni fannst eitt
augnablik að hún sjálf væri afmáð úr tilverunni,
að ekkert á heiminum væri nokkurs virði nema
þessi hái maður, sem nú sneri sér hægt að þeim.
Það var Adrian Sullivan. Oft hafði hún íhug-
að hvernig hún ætti að haga sér þegar hún sæi
hann aftur. Hún hafði ætlað sér að vera vin-
gjarnleg og frjálsleg. Hann mátti alls ekki verða
áskynja grunsins, sem skilnaðarorð Franks höfðu
vakið hjá henni. Ef hún ætti að geta veitt upp úr
honum eitthvað sem einhvers virði væri, mátti
hann ekki hafa hugmynd um hvað Frank hafði
sagt. Og aldrei skyldi hann fá að vita hve hlýtt
henni var til hans. Hann yrði að halda að hún
hefði gleymt kvöldinu í Surrey forðum, þegar
hann hafði vísað ást hennar á bug. Hún var
skynsöm stúlka og hafði sætt sig við þá tilhugs-