Fálkinn - 26.04.1961, Blaðsíða 23

inn þinn
Flopp að skilnaði. John spurði um heim-
ilisfangið þeirra, og er hann hafði feng-
ið það, kvaddi hann drengina.
Hann stóð og horfði á e ftir þeim
þangað til þeir voru komnir í hvarf.
Svo yppti hann öxlum og fór inn í eld-
húsið með hundinn.
„Hvaða hundur er þetta?“ spurði
ráðskonan forviða.
„Hann á að verða hérna nokkra daga,
ungfrú Iverssen," svaraði John. Ég ætla
að biðja yður að sjá um að hann fái
nóg að éta og drekka, og að hann geti
verið úti á hlaði á daginn. Athugið þér
að hliðið sé lokað, því ég vil ekki að
hann strjúki.“
Þegar John hafði átt Flopp í fjóra
daga, taldi hann víst að nú væri af-
mælisdagurinn liðinn hjá, og svo afréð
hann að skila nú hundinum aftur, á
staðinn sem tvíburarnir höfðu nefnt
honum. Það kom á daginn að þetta var
þrifalegt hús í fiskimannaþorpi þarna
í grenndinni. John drap á dyr og roskin
kona kom út.
„Eiga tvíburarnir heima hérna?“
spurði hann og datt fyrst nú í hug, að
honum hafði láðst að spyijja þá að
skírnar- eða ættarnafni.
„Þeir eru farnir,“ svaraði konan.
„Þeir voru hérna í sumarleyfinu með
henni systur sinni, en þau eru öll farin
í bæinn núna.“
„Vitið þér heimilisfangið þeirra þar?“
spurði John.
„Já, bíðið þér augnablik.“ Konan fór
að leita í gömlum bréfum, sem lágu
undir einkennilega löguðum steini á
stofuborðinu. John beið þolinmóður
þangað til konan hafði fundið heimilis-
fangið, og þegar það var fengið spurði
hann um ættarnafn systkinanna, sem
reyndist vera Friis.
Þegar hann hafði kvatt konuna datt
honum fyrst í hug, að senda hundinn til
bæjarins í kassa, en svo fannst honum
allt í einu: réttast að fara með hann
sjálfur. Hann fór á járnbrautarstöðina,
athugaði hvenær næsta lest færi, og
keypti sér farmiða.
„Jæja, Flopp,“ sagði hann og klapp-
aði hundinum. „Nú förum við inn í bæ
til kunningjanna þinna.“
Honum fannst hann sjá þakklætis-
vott skína úr augum skepnunnar, er
hún leit upp til hans.
Þegar hann kom inn í bæ leigði hann
sér bíl og ók á staðinn, sem honum hafði
verið sagt til um. Þetta var nýlegt sam-
býlishús í útjaðri bæjarins. John
sleppti hundinum og hann hljóp eins
og örskot upp stigana. Á þriðju hæð
stanzaði hann við dyr og hnusaði.
„Friis“ stóð á dyraspjaldinu og John
hringdi bjöllunni.
Það leið ekki á löngu þangað til opn-
að var, og annar tvíburinn stóð í dyr-
unum steinhissa á að sjá Flopp og eig-
anda hans.
„Komdu sæll, kunningi,“ sagði John,
„ég er kominn til að skila honum Flopp.
Hann saknar ykkar svo mikið, að ég
vil ekki halda honum lengur. Þú mátt
eiga hundinn, kunningi."
„Viljið þér ekki hafa hann Flopp?“
spurði drengurinn. „En þér hafið borg-
að hann, og við bróðir minn höfum eytt
peningunum.“
„Það gerir ekkert til,“ sagði John og
brosti. „Mér þykir ekki nema gott að
losna við hann Flopp. Ég vil ekki taka
við peningunum."
„Augnablik,“ sagði drengurinn og fór
inn. Eftir stutta stund kom hann aft-
ur og bróðir hans með honum og spurði,
hvort John vildi ekki koma inn. John
kinkaði kolli og fór með þeim inn í
smekklega, litla dagstofu.
„Hvað heitið þið?“ spurði hann.
Það kom á daginn, að sá drengurinn
sem hafði haft orðið þegar kaupin á
Flopp voru gerð, hét Pétur, en hinn
hét Hinrik ...
„Þér verðið að sjá hana systur okkar,“
sagði Pétur. „Hún er veik.“ .
„Ég held varla að ég hafi tíma til
þess,“ tók John fram í, „ég þarf svo
víða að koma hérna í bænum.“
„Það tefur ekki nema augnablik.“
Pétur fór á undan, og John og Hinrik
eltu inn i næsta herbergi, og þar lá
ung stúlka á legubekk. John virtist hún
mundi vera kringum hálfþrítugt. Hún
var með jarpt hár, stór blá augu og
nefið fallega bogadregið. John fannst
stúlkan sérlega fríð, og enn fríðari hefði
hún þó verið, ef hún hefði ekki verið
ijafn föl og hún var.
„Afsakið þér ef ég geri ónæði,“ sagði
hann afsakandi. Tvíburarnir vildu
endilega að ég liti inn til yðar. Eruð
þér veik?“
Hún kinkaði kolli.
„Gæti ég gert nokkuð fyrir yður? Ég
heiti John Warmann. Það var ég, sem
keypti Flopp af tvíburunum.“
Alice Friis brosti dauflega.
„Ég varð svo reið við þá þegar ég
Framh. á bls. 30.
FÁLKINN 23