Fálkinn - 09.08.1961, Page 7

Hnakkurinn er mitt heimili, hryggurinn mitt óSalsset-
“ Höskuldur frá Hofstöðum með tvo gæðinga sína.
Sýningarhryssa fer hjá dóm-
palli. Kristinn Jónsson ráðu-
nautur lýsir dómum.
ildir herma, að Jón hafi hrað-
hagmæltur verið og eitt sinn á
unga aldri bauðst honum góð-
hestur mikill, ef hann gæti
nefnt nafn hestsins í öðru
hverju vísuorði á meðan hann
gekk í kringum hestinn. Jón
kvað:
Mín er list í ferðum fyrst
að fara í kringum Móaling,
finna þann hinn fróma mann,
er fær mér slyngan Móaland.
Því er mín bón, að bóndinn Jón
bringi mér sinn Móaling.
ur
Strákur fékk hestinn og
varla hefur hann átt annað
þing sem slíkan gæðing um
langt skeið.
Það er fyrst með Stefáni
Ólafssyni, sem hagmælskan
verður einkenni hestamanna
og hestavísur verða eins al-
gengar og nú. Stefán leikur
sér að bragarháttunum og
kveður mikinn um dugnað og
þol hesta sinna. Hvaða hesta-
maður kannast ekki við vísur
þessar:
Bylur skeiðar virktavel
vil eg þar á gera skil,
þylur sanda, mörk sem mel
mylur grjót, en syndir hyl.
Moldi gildur geldir fold
g'aldra trylltur hófa,
holdi sýldur sældar mold
sjaldan mildur lófa.
Stefán kveður af mikilli al-
vöru um vini sína gæðingana.
Því skipti alveg í tvö horn,
þar sem Jón á Bægisá kveður
af gáska og þeirri léttu kímni,
sem honum var eiginleg.
Hryssutjón ei hrellir oss
hress er eg þó dræpist ess
missa gjörði margur hross
messað get eg vegna þess.
Við hleypum nú vísnafákn-
um á skeið og vonum, að hann
hlaupi ekki upp. Fleygurinn
er á lofti og við kyrjum göm-
ul þjóðkvæði og smellnar
lausavísur. í fjarska sjáum við
nokkra unglinga allvel
drukkna og þeir syngja:
Eg hef selt hann yngra Rauð
og er því sjaldan glaður.
Svona er að vanta veraldarauð
og vera drykkjumaður.
Það er auðfundið, að þá
vantar hinn sanna veraldarauð
því þeir þekkja augsýnilega
ekki tagl frá faxi auk þess
sem þeir kunna ekki með vín
að fara. Hvað vita þeir um
hesta og samskipti manns og
hests. Eða þekkja þeir nokkuð
til Páls Ólafssonar?
Stend ég oft einn hjá Stjörnu,
Stjarna mín vill það gjarna.
Stjörnu ann ég nú einni
indælt barn er hún Stjarna.
Það stirnir á hana Stjörm
Stjarna er vökur á hjarni.
Stjörnu strákarnir girnast,
þó Stjarna mín sé með barni.
Hugurinn reikar víða, æðis-
legt kapphlaup á sér uppi á
kili. En Sörli skýtur öllum
öðrum gæðingum ref fyrir
rass og bjargar Skúla gamla
frá miklum voða.
Á kostum Sörla fór í fyrsta
sinni. —
Rosemarie Þorleifsdóttir
klappar Grámanni sínum.