Fálkinn - 16.08.1961, Blaðsíða 5

V
t
1
Sagan endurtekur sig.
Hvernig sem ég aga hann
og amstra við að laga ’ann
með fáryrðum og frekju
eða föðurlegri gæzku,
er um hann sama sagan
og sjálfan mig í æsku.
Úr vísnabókinni
í Helgafelli 1945.
★
í ár eru liðin 85 ár síðan
götulýsing kom í Reykjavík.
Nú kvarta margir bæjarbúar
yfir, að ljósaperurnar á lugt-
unum séu brotnar æ ofan í
æ. Þetta er ekki nýtt fyrir-
brigði, því að þegar ljósin
komu hér fyrst, þá voru flest
ljóskerin mölvuð fyrsta
kvöldið, sem þau loguðu, og
voru það ekki allt ungling-
ar, sem því ollu.
★
Nýlega kom hingað á rit-
stjórnarskrifstofuna maður
að nafni Björn Björnsson fra
Múla. Sýndi hann okkur frí-
merki þau, sem myndin er af
hér að neðan. Gölluðu merk-
in af Hannesi Hafstein eru
11, og er ekkert af þeim eins.
Geysismerkin eru takkalaus
og eru tvær arkir til með 50
frímerkjum á, önnur örkin
er klippt í einingar. Björn
segir merki þessi mjög verð-
mæt. Hann safnar aðallega
frímerkjum frá íslandi og
Norðurlöndum.
★

Gætið vel að: eitt þrep niður.
★
ORLOFSFERÐIR.
Einkennilegar voru hinar
svonefndu orlofsferðir. Þær
áttu að vera nokkurs konar
kynnisferðir, og voru það
stundum að vísu, en stund-
um voru þær ekkert annað
en bláberar sníkjuferðir.
Miklu var það meira kven-
fólk en karlar, sem gaf sig
við þessum ferðum. Oft voru
það konur, sem höfðu áður
verið vinnukonur, en voru
nú giftar konur og lifðu við
fátækt eða búhokur eða í
húsmennsku, sem komu til
að heimsækja fyrrverandi
húsmæður sínar eða hús-
bændur eða konur, sem
höfðu verið heimasætur í
föðurgai’ði, þegar þær voru
í vinnumennskunni þar á
bænum. Stundum töldu þær
annaðhvort sig eða manninn
sinn í ætt við annaðhvort
hjónanna, og svo mátti lengi
fá einhverjar ástæður til
þess að leggja upp í þessar
ferðir.
★
Sumt fólk lætur hlutina
gerast, sumt horfir á þá ger-
ast og sumt fólk hefur ekki
hugmynd um hvað er að ger-
ast.
Hermann froskur er víð-
kunnur maður í togaraflot-
anum.
Hann var spurðu að því,
hvað hann mundi gera, ef
sjórinn breyttist í vín.
— O, ætli ég mundi ekki
reyna að slá mér fyrir
„blandi“.
★
Stundum bregður svo við,
að allt gerist af svo mikilli
skyndingu, að menn hafa
ekki áttað sig nógu fljótt og
standa þá uppi ráðþrota:
Allt bar til í einu þar
uxu bæjar sýkin:
Konan fæddi kýrin bar
kötturinn gaut og tíkin.
/
Árið 1534 fór skugga-
leg skrúðganga um göturnar
frá Louvre til Notre Dame
kirkjunnar. í broddi fylking-
ar gekk Francois I. og fólk
úr konungsfjölskyldunni á-
samt fjölda háklerka og ann-
arra fyrirmanna katólsku
kirkjunnar. Einnig voru með
í förinni prófessorar frá Sor-
bonne. Tilefni þessarar farar
var, að brenna átti 24 menn
þennan dag. Þeir höfðu ver-
ið fangelsaðir og dæmdir á
bálið fyrir að setja upp skilti
á ráðhúsin í París, Rúðuborg
og Meaux. Á skiltum þessum
hafði verið mótmælt ýmsum
kenningum kirkj unnar. Menn
þessir voru dæmdir fyrir
hina örgustu villutrú og
brenndir ásamt 6 forhertum
glæpamönnum.
— O —
Árið 1616 steig Hollend-
ingurinn Dirk Hartog á
land í Ástralíu. Kom hann
að landi við eyðilega strönd
og hefur það að öllum lík-
indum verið á vesturströnd-
inni. Lengi héldu menn, að
hann hefði fyrstur hvítra
manna stigið fæti sínum á
ástralska grund, en ekki
leið langur tími, áður menn
þóttust hafa fundið mann-
inn, sem þennan heiður bar;
var það sæfarinn Oronce
Finé frá Besancon, og steig
hann þar á land árið 1531.
Annars munu Malajar fyrst-
ir hafa tekið land í Ástralíu
af erlendum mönnum. Einn
maður til af hvíta kynstofn-
inum er talinn hafa fundið
Ástralíu, Var það Portúgal-
inn Godhino d’Eredia. En
flestir telja þó, að heimsálfa
þessi hafi vart fundin verið,
fyrr en James Cook kom
þangað 1770.