Fálkinn - 16.08.1961, Síða 8

1
ý £eifkjatík <tacfa
Vestur við Seljaveg og reyndar allt
frá Framnesvegi til sjávar, þar sem nú
standa marglyft steinhús, voru áður bæ-
ir á víð og dreif, torfbæir flestir og
margir báru nöfn, sem enduðu á Sel.
Einn staðurinn bar þó af fyrir sakir
reisulegrar byggingar, mikils búskapar
og glæsilegrar fjölskyldu, og það hús
stendur enn: Miðsel, eða núverandi
Seljavegur 19.
í Miðseli búa Björg Magnúsdóttir og
Kristján V. Guðmundsson, og þar hafa
þau búið í rúmlega fimmtíu ár. Áttu
gullbrúðkaup 3. júní s.l.
Ekki þarf getum að því að leiða,
hvert stórhýsi Miðsel hefur verið um
það leyti er húsið var byggt, en síðan
eru 97 ár. Stofan mjög vistleg: Myndir
á veggjum, sterklegir bitar í lofti.
Björg húsfreyja segir:
— Hér í þessu húsi hef ég alið allan
minn aldur, nema nokkur ár, eftir að
ég missti fyrri manninn minn. Þetta
er mynd af honum blessuðum, hér á
veggnum, hann var skipstjóri á skútu
sem fórst. Síðar flutti ég hingað aftur
og nú segja börnin okkar, hvers vegna
við séum að búa hérna lengur, en ég
vil.ekki fara héðan hvað sem á gengur.
— Þetta hefur trúlega verið stór og
fín stofa í þínu ungdæmi?
— Stofan, þetta þótti stórhýsi. Faðir
KRISTJÁN
bæjarbragurinn hefur batnað,
BJÖRG
maður grenjaði og sat heima.
minn, Magnús Vigfússon frá Grund í
Skorradal byggði húsið. Hann var út-
gerðarmaður og hafði hér líka bú. Tún-
ið náði hér langt upp yfir bankahúsin
og pabbi hlóð túngarð, tvöfaldan grjót-
garð, í kring
Þessi mynd er af pabba, þá á níræðis-
aldri, Ríkarður Jónsson gerði myndina,
og hún er mjög góð.
Einu sinni þegar ég var eitthvað
fimmtán eða sextán ára, vorum við syst-
ir mín og ég að raka úti á túni hérna
fyrir ofan og pabbi að slá dálítið neð-
ar, sáum við hvar sex eða sjö útlend-
ingar komu gangandi upp hjá Oddgeirs-
bæ, allir svona logagylltir og fínir. Við
fórum að horfa á þá, en systir mín
sagði, að við skyldum nú ekki láta mik-
ið á því bera. í því kallaði pabbi til
okkar og spurði hvort við værum hætt-
ar að vinna. Ég sagði honum að það
væru svo fínir menn þarna, við værum
á horfa á þá. Hann sagði okkur að halda
áfram að raka, svo þeir færu ekki að
koma inn á túnið til okkar. Hann var
nú ekki fyrir að sleppa við okkur iaus-
um taumnum.
— Og ungu stúlkurnar hafa farið á
skemmtanir eins og nú?
— Ekki aldeilis. Það voru dansleikir,
en maður fékk nú ekki að fara þangað.
Ég fór fyrst á ball í húsinu Glasgow,
en þar og í Gúttó voru dansleikirnir
haldnir. Pappi sagði, að okkur væri nær
að sortéra útsæðiskartöflur fyrir vorið
en að fara á dansleiki.
Svo voru söngskemmtanir. Ég var í
kirkjukórnum hjá Sigfúsi Eymundssyni
og söng mikið. Já, ég gat virkilega sung-
ið, en söngæfingarnar voru frá átta til
tíu á kvöldin og pabbi vildi ekki að
við værum úti svo seint. Stundum stalst
maður. Einu sinni sem oftar var söng-
æfing og ég ætlaði að fara. Pabbi var
háttaður, en ég tók rokkinn og fór að
spinna og söng við raust. Hann kallaði
til mín og sagði: „Ætlar þú ekki að
fara að hátta, stelpa.“ Ég sagðist ætla
að klára lopann, sem ég væri með. Allt
í einu fór hann að hrjóta og ég fór inn
1 skápinn, þennan hérna á bakvið, og
náði mér í fötin, sjalið og skóna og
fleira, en svuntuna átti ég uppi á lofti.
Svo læddist ég út, en þegar ég opnaði
hurðina, ískraði svo hátt í snerlinum
að pabbi vaknaði. Hann spurði hvert
ég væri að fara. Ég sagðist ætla á söng-
æfingu, því ég hefði ekki komið lengi