Fálkinn - 16.08.1961, Blaðsíða 14

9 cfatjAÍHA ÖHH
HÁLFBUNDUR 06 LITBLINDUR
Ég er búinn að læra að aka bíl. Ég
er líka búinn að taka bílpróf. Samt fæ
ég ekki ökuskírteini. Ég er víst eini
maðurinn í landinu, sem svona er ástatt
með, og þess vegna ætla ég nú að segja
ykkur alla mína sorgarsögu.
Ég draif mig og byrjaði að læra að
aka bíl hjá einum ágætum lögreglu-
þjóni, sem drýgir tekjur sínar með öku-
kennslu. Ég hlakkaði eins og barn til
tímanna, þar sem ég fékk innsýn í
leyndardóma bifreiðanna og fékk að
taka þátt í bíialeik lífsins, þótt ég væri
náttúrulega stikk og stikk svona til að
byrja með.
Fyrst ókum við á fáförnum götum,
ógnarhægt, og bökkuðum fyrir nokkur
horn og verð ég að segja, að mér fannst
ég standa mig allvel. Að vísu gleymdi
ég að stýra meðan ég var að kljást við
gírstöngina og stundum gleymdi ég
alveg gírunum, þegar ég var upptekinn
við að stýra. En smám saman færði ég
mig upp á skaftið, og við hættum okk-
ur í umferðagöturnar, alvönum bílstjór-
um til hrellingar eins og v,ið má búast.
Svo fluttum við okkur í Njarðargötuna
og tókum af stað í brekku. Ekki veit
ég. hvað ökukennarar gætu gert, ef
engin Njarðargata væri til.
Sem sagt, ég stóð mig með prýði og
staðfesti ökukennarinn það. Ég tók því
prófið með pomp og pragt og var nú
heldur betur hreykinn. Þá átti ég aðeins
eftir að fá ökuskírteinið. T,il þess að það
væri afgreitt, þurfti ég að koma með
myndir náttúrulega, sakavottorð og
augnvottorð.
Með mikilli ánægju og gleði fór ég
fyrst til Kaldals, ljósmyndara og bað
hann festa mína sérstæðu andlitslínur
á ljósmyndapappírinn. Það gerði hann
einnig með gleði og sagði myndirnar
verða tilbúnar morguninn eftir. Þar
næst fór ég til saksóknarans og þurfti
að bíða dálitla stund, þar til ég fengi
mína afgreiðslu. Loks var mér vísað inn
til manns. sem geymir sakarskrána í
mörgum skúffum. Eftir að hann hafði
heyrt nafn mitt, byrjaði hann að leita
að mínu spjaldi. Hjartað sló örlítið
hraðar en venjulega, alveg eins og ég
byggist við því, að ég hefði nú kannske
framið morð einhvern tíma, þótt ég
vær,i búinn að gleyma því. Sem betur
fer, þá reyndist nú minni mitt ekki svo
lélegt, því ég fékk vottorðið og varð að
borga kr. 22.50, og þótti það ekki mik-
ið fyrir svo fagurt blað.
En nú fór að kárna gamanið. Ég fór
til augnlæknisins míns, en lítið blað á
hurðinni hans skýrði frá því, að hann
væri farinn í frí í tvo mánuði og ein-
hver Jón Jónsson gegndi störfum fyrir
hann á meðan Sá var í hinum enda bæj
arins og ég sannfærðist strax um það,
að hann gegndi ábyggilega störfum fyr-
ir minn lækni, því biðstofan hans var
alveg yfirfull. Ég hafði engan tíma til
að bíða þarna allan daginn, svo ég á-
kvað að finna einhvern annan, sem
ekki væri svona önnum kafinn. En sag-
an endurtók sig aftur og aftur, því að
þeir augnlæknar sem ekki voru í fríi,
voru að gegna störfum fyrir þá, sem
voru í fríi, og alls staðar var sama ösin.
Ég varð því að gefast upp þennan dag-
inn, en ákvað að vera snemma í því
daginn eftir og vera mættur fyrstur á
biðstofunni.
Snemma næsta morgun sótti ég
myndirnar til Kaldals og var hér um
Framh. á bis. 30,
14 FALKINN