Fálkinn - 16.08.1961, Síða 26

CUflnyaH
FRAMHALDSSAGA EFTIR F. MARSCH
ÞRETTÁNDI HLUTI
„Ætlið þér að fylla mig?“, spurði hún Cornell.
„Því ekki það, hver veit nema klakinn á milli okkar
bráðni þá.“
Helen gat ekki stillt sig um að hlæja. Hlátur sem hljómaði
óviðkunnanlega í eyrum hans.
„Hvers vegna eruð þér að hlæja?“ spurði hann.
„Þér eruð talsvert rogginn,“ muldraði Helen.
Cornell vissi ekki hvort hann átti að verða upp með sér,
eða hvort þetta var sneið. Hann tók það ráð að hella í glösin
úr einrxi flöskunni af þeim fjórum, sem stóðu á vinstri hönd
honum — og drekka vænan teyg. Honum var nú farið að
líða betur. Til helvítis með allar áhyggjur. Þegar öllu var á
botninn hvolft var þessi lögregla ekki annað en hópur af
klunnum og klumbufótum, sem hann átti auðvelt með að
snúa af sér.
„Þér eruð yndisleg, Helen,“ sagði hann hás. -
En borðdama hans svaraði ekki. Það var hlé á dansinum.
Dave Dott skildi við dömu sína og lét hana fara eina að
borðinu. Eitt augnablik datt Helen í hug að hann ætlaði að
koma að borði þeirra Cornells — en hann gekk fram hjá án
þess svo mikið sem að depla augunum, og settist hjá Lock
Meredith.
„Eigum við að dansa?“, sagði Cornell. Hann stóð upp og
ýtti stólnum sínum frá borðinu. Helen stirðnaði — hún sat
með andlitið gegnt inngöngudyrunum í salinn og gat séð
alla sem inn komu. Á breiða þrepinu fyrir innan dyrnar stóð
ungur maður. Hann sveigði skrokkinn ofurlítið fram og aftur,
eins og hnefaleikakappi, sem ætlar að gera atlögu. Höndin var
djúpt á kafi í öðrum jakkavasanum. Þetta var bófinn Spoke.
„Bíðið þér svolítið við,“ sagði hún og lagði höndina á
handlegg Cornells.
í sömu ándránni sá hún að stúlkan, sem hafði setið hjá
Dave, náfölnaði og stóð upp frá borðinu og flýtti sér þangað
sem þeir sátu Meredith og Dave.
Bófinn hélt rakleitt áfram inn í salinn. Hann gekk rétt hjá
þeim Helen og Cornell. Hún sá hvernig loðskinnakaupmaður-
inn kipptist við þegar hann þekkti bófann aftur.
Spoke nam staðar við borð Merediths. Það var ekki lengra
frá en svo, að Helen gat heyrt ískrandi röddina í Spoke.
„Komdu, Baby. . . . Það er maður hérna úti, sem vill tala
við þig.“
„Ég fer ekki fet af frjálsum vilja,“ hvæsti Jessica.
„Jæja, viltu að ég beri þig?“ Spoke rétti fram breiðar lúk-
urnar, eins og hann ætlaði að taka hana upp.
í sama bili skall hnefahögg á höku hans. Spoke spýtti
rauðu. Hann riðaði undan, að borðinu sem stóð bak við hann.
Dave og Meredith höfðu sprottið upp og stóðu sitt hvorum
megin við stúlkuna. Sumir næstu gestirnir höfðu líka staðið
upp, með undrunina uppmálaða í ásjónunum, og mátti lesa
út úr þeim að það þætti ekki fínt að berjast um stúlku á
opinberum skemmtistað.
Spoke hallaðist aftur og studdi báðum höndum á stólinn
fyrir aftan sig. Allt í einu rétti hann úr sér, skammbyssa
blikaði í hendi hans. Negrahljómsv©itarstjórinn hafði einmitt
lyft hendinni til merkis um að byrja nýtt lag. Hann lét
höndina falla og stóð þarna og gapti og enginn í hljómsveit-
inni byrjaði. Spoke kom sér fyrir og sneri baki til veggjar.
26 FALKINN
„Þið skuluð ekki æðrast, gott fólk,“ sagði hann hvasst.
„Enginn má yfirgefa sæti sitt. Þetta er alvara.“
Spoke benti Jessicu með skammbyssunni að hún ætti að
fara út á dansgólfið. „Dyrnar eru þarna,“ sagði hann svo og
brosti.
Jessica horfði bænaraugum á Dave Dott. En hann virtist ekki
taka eftir því. Spoke gerði sér ljóst að það var úr þeirri átt,
sem hann mætti helzt búast við óþægindum. Þess vegna kom
honum gersamlega á óvart er maðurinn sem sat á móti Dott
þreif viskíflösku og kastaði henni af afli á höndina, sem hélt
á skammbyssunni.
Flaskan fór í mél. Viskí og glerbrotunum rigndi yfir þá,
sem næstir stóðu, og líka yfir höndina á Spoke, og það blæddi
úr henni.
í sama bili tók blaðaljósmyndarinn viðbragð og þreif um
hlaupið á skammbyssunni. Skot reið af og kalkdust rigndi
niður úr loftinu. Spoke kreppti hnefann og ætlaði að berja
Dave á gagnaugað, en hann beygði sig, og við vindhöggið
hrökk Spoke áfram og dró Dave með sér í fallinu.
Þeir kútveltust milli borðanna. Dott hafði ekki náð traustu
taki á skammbyssunni ennþá. En nú barst bófanum hjálp,
sjálfum s'ér á óvart. Hann hafði vitað, betur en allir aðrir í
salnum, að hann var einn í þessum leiðangri. Hann hafði
hlýtt skipun Eldflugunnar, eins og svo oft áður, því að það
hafði jafnan reynzt skynsamlegast. Spoke var ekkert hrædd-
ur við að fara aleinn inn í veitingasal, sem var troðfullur
af fólki sem honum var fjandsamlegt, og heimta Jessicu fram-
selda. Hann hafði skammbyssuna sína og vissi eiginlega ekki
hvað ótti var. Hins vegar gerði hann sér engar tyllivonir.
Hann vissi að hann var einn á móti mörgum og hafði aðeins
sínum eigin kröftum og skammbyssunni að treysta. Þess