Fálkinn - 23.08.1961, Síða 20

Lucy var alvön að heyra nýbakaða
iækna tala um vandamál sín, en það var
eitthvað innilegt við þessa rödd...
SMÁSAGA EFTIR ELEANOR HARVEY
Lestin nam staðar milli tveggja
stöðva. Það var þögn, og Lucy gat greint
lækjarnið og hundgá skammt frá. Fjár-
hópur rann upp eftir hlíðinni.
— Það er fallegt hérna, sagði hún
og hallaði sér út að glugganum.
— Það er fallegt í Wales, svaraði
David ánægður, — Og enn fallegra verð-
ur þegar við komum á leiðarenda.
Lucy brosti. Hún sá að hann var glað-
ur og honum var mikið í hug. Röddin
varð bjartari með hverri mílunni, sem
þau færðust nær heimkynnum hans.
Það var rödd, sem fyrst hafði heillað
haná. Hann hafði komið inn í skrifstofu
sjúkrahússins, en þar vann hún sem
hraðritari, og hafði farið að tala um
hve erfitt væri að ná í hjúkrunarkon-
ur, og hvort hún áliti ekki að þær ættu
að fá tuttugu pund á viku?
Lucy var alvön að heyra nýbakaða
lækna tala um vandamál sín, en það
var eitthvað innilegt í þessari rödd, sem
hafði hrært við henni og komið henni
til að jánka því, að tuttugu pund væri
sízt of mikið kaup.
Allt í einu hafði hann hætt í miðri
setningu og hlegið.
Það er keltneska blóðið í mér, sem
hefur tekið af mér stjórnina, sagði hann.
-— Hann afi minn var prestur í Wales.
A ársfagnaði spítalans hafði hann
komið til hennar og sagt: — Viljið þér
gera svo vel að dansa við mig. Ég lofa
því að tala ekki um lækningar og
hj úkrunarstörf.
Upp frá því kvöldi var hann alltaf
með henni, og einn daginn bað hann
hennar. Þetta var það dásamlegasta,
sem hafði komið fyrir Lucy, því að hún
hafði lítið haft af ástamálum að segja
um ævina ....
Öll fjölskyldan tekur á móti okkur á
stöðinni, sagði David. — Ég veit, að
þeim þykir vænt um að sjá þig, Lucy,
og ég veit að þér fellur vel við þau.
-—■ Já, það er ég viss um, sagði hún
í fullri alvöru.
Flestar ungar stúlkur fara hjá sér
og eru hikandi þegar þær hitta tengda-
foreldrana tilvonandi í fyrsta skipti, en
það varð ekki sagt um Lucy. Hún var
foreldralaus og hafði verið einstæðing-
ur í lífinu þegar hún kynntist David.
Hún var á þeirri skoðun, að þetta
mundi vera skemmtilegt fólk, fjölskylda
eins og hana hafði dreymt um þegar
hún var á barnahælinu. Faðir Davids
var dýralæknir og átti heima í þorpi
í Wales. Merged dóttir hans, gift, var
hjá foreldrum sínum, því að maðurinn
hennar starfaði í sjóhernum. Tvíburarn-
ir, Gwen og Gladys, sextán ára, virtust
vera skemmtilegir, eftir lýsingunni að
dæma. Þeir áttu gamlan fjárhund, sem
hét „Rhys“.
Lucy fannst hún þekkja þetta fólk,
því að David hafði sagt henni margt
af' bernsku sinni og sýnt henni ljós-
myndir. Hann hafði ekki verið heima
í fimm mánuði, því að ferðin var dýr
og námið kostnaðarsamt. En nú kom
hann heim sem sigurvegari, útlærður
læknir með konuefnið sitt með sér.
— Nú erum við komin, sagði hann
og stakk hausnum út um gluggann. —
Halló, Evans! Hérna erum við!
Hann opnaði dyrnar, hjálpaði Lucy
út og samstundis var komin þyrping
af hlæjandi og masandi fólki kringum
þau. Lucy langaði mest til að gráta.
Vitanlega var það flónska, en það hlaut
að vera unaðslegt, að svona mörgu fólki
þætti vænt um mann.
Ein úr hópnum — móðurleg kona —
kom til Lucy.
— Góða, yður finnst líklega við ekki
kunna mannasiði, en það er svo langt
síðan við höfum séð hann David -—•
eina drenginn okkar. Hún hló og kyssti
Lucy á kinnina.
— Þetta er maðurinn minn — og
Merged, gifta dóttirin okkar.
— Og við erum tvíburarnir, — ó-
þekktarangarnir, sagði Gladys. — Líttu
á hana, Gwen — ég sagði að hún mundi
áreiðanlega vera með stuttklippt hár og
ennistopp. Þú ert flón að vera með sítt
hár, það er tízka núna að hafa það
stutt.
— Mér finnst þetta ágætt, — annars
hefði ég varla þekkt ykkur að, sagði
Lucy brosandi.
— Segðu okkur hvað þá gerir í borg-
inni, sagði Gladys. — Ekurðu daglega
á neðanjarðarbrautinni og borðar í veit-
ingastöðunum í Soho? — Fer David með
þér í skemmtigarðana og leikhúsið?
Lucy hló og leit til Davids, sem var
að tala við hin þrjú.
— Hvernig lízt þér á fólkið mitt?
sagði hann. — Þú mátt ekki láta tví-
burana gera út af við þig.
Þau tróðu sér inn í stóra, gamla bíl-
inn, og tvíburarnir komu á eftir, hvor
á sínu hjóli. Bílhurðinni var skellt og
ekið af stað. Lucy fannst hjartað í sér
ætla að springa af hamingju. Nú var
hún fjölskyldumeðlimur — í fyrsta sinn
á ævinni.
Miðdegisverðurinn var ánægjulegur.
Frú Evans hringsnerist kringum David
og var hreykin af að geta boðið uppá-
haldsréttina hans.
— Hvenær ætlið þið að giftast? spurði
frú Evans, þegar hún hafði tekið af
borðinu og þau sátu fyrir framan ar-
ininn.
Lucy leit á David, því að þau höfðu
ekki talað saman um brúðkaupið.
— í ágúst, hugsa ég, svaraði hann.
— Nei, ekki í ágúst, greip Merged
fram í. -—■ Þá kemur Jack heim, og
við höfum áformað að fara 1 langt frí.
•—- Júní, stakk Gwen upp á. — Það
er bezti mánuður ársins og þá eru rós-
irnar í beztum blóma.
-— Þá gætum við haft kjúklinga og
jarðarber, sagði frú Evans. — Jú, það
væri ágætt í júní.
— Þá hef ég líklega nurlað nógu í
sparibaukinn til þess að geta fengið
mér ný föt, sagði Evans. Lucy sá að
glettnin skein úr augunum á honum,
en nú réðust tvíburarnir að honum.
— Það erum við, sem verðum að fá
eitthvað nýtt, og við verðum að fá nýja
kjóla, ef við eigum að vera brúðarmeyj-
ar, sagði Gladys.
Lucy var á báðum áttum. Hún og
David höfðu ekki talað um brúðkaup-
ið, en það hafði hún einmitt hlakkað
til að tala við David um, núna um
helgina.
— Hvers konar efni hefur þú hugsað
þér í brúðarkjólinn? spurði Merged
áfjáð.
— Ég veit ekki, svaraði Lucy hikandi.
— Ég hafði hugsað mér stuttan kjól, í
einhvers konar gulum lit.
— Æ-nei! gall frú Evans við í of-
boði. — Þú verður að vera hvítklædd
og með slæðuna hennar Merged. Prest-
urinn okkar er afbragðs prestur.
I FADMI FJÖLSKYLDUNNAR
20
FALKINN