Fálkinn - 23.08.1961, Page 27

LITLA 5AGAN
FANNST
En hvert hafði þá
eitrið farið? Hér
stóðu menn and-
spœnis einhverjt
dularfullu. —
EITRIÐ, SEM EKKI
— Þér eruð tekinn fastur, Smethurst
læknir, grunaður um að hafa myrt eig-
inkonu yðar!
Hið fágaða glæsimenni, Tómas
Smethurst læknir, staðnæmdist sem
steini lostinn, er tveir lögregluþjónar
mæltu þannig til hans. Hann var að
koma út úr skrauthýsi sínu í Richmond
Hill. En hann hreyfði engum mótmæl-
um og fylgdist með vörðum laganna.
— ísabella hefur verið fársjúk, sagði
hann við yfirheyrsluna. — Ég hef
stundað hana af fremsta megni. Og satt
að segja hef ég talsverða reynslu sem
læknir. Nú flögraði dauft bros um varir
hans. — Ég elskaði hana heitt og þessi
viðurstyggilega ásökun fær mjög á mig.
Morðingi — ég? Og það auk heldur
sjálfa eiginkonu mína. .. .
Hinn háttvísi læknir missti ekki and-
artak stjórn á sjálfum sér. Öllum spurn-
ingum svaraði hann hægt og greinilega.
Þótt yfirheyrslan væri mjög ströng,
fékk hún ekki brotið hann niður.
Tómas Smethurst hafði fljótt getið
sér góðan orðstír sem læknir. Var lækn-
ingastofa hans við eina af virðulegustu
götum Lundúnaborgar og leituðu eink-
um konur hjálpar hjá honum. Það var
ekki einasta, að hann ynni sér álit sem
góður læknir heldur þótti hann og
skilningsríkur mannkostamaður. Sér í
lagi hrifust konur af hinum ríkari stétt-
um borgarinnar ákaflega af glæsi-
mennsku hans, samræðusnilld og per-
sónutöfrum.
Einn góðan veðurdag var það, að ísa-
bella Bankes leitaði læknishjálpar hjá
honum, en hún var kona á miðjum
aldri. og átti of fjár. Isabella var eink-
ar fögur, og árum saman hafði fjöldi
karlmanna leitað gæfunnar hjá henni.
En til þessa hafði hún hafnað öllum
hjúskapartilboðum.
Hinn vinsæli læknir Smethurst gerði
sér fljótt grein fyrir hinu fágæta tæki-
færi og ísabellu virtist getast vel að
honum. Hóf hann því brátt að stíga í
vænginn við þenna fagra og auðuga
sjúkling sinn. Og þegar að því kom, að
hann stakk upp á því, að þau giftu sig,
féll ísabella um háls honum og sam-
þykkti það fúslega.
Þau keyptu nýtízku stórhýsi í Rich-
mond og fyrstu mánuðirnir voru ísa-
bellu eins og fagur draumur. Maður
hennar vissi ekki hvernig hann gæti
látið henni líða sem bezt. Þau eignuðust
marga vinj og lífið var eins og undur-
samlegt ævintýri — allt til þess að hún
veiktist, nokkrum mánuðum eftir að
þau giftu sig. Þá fór hún að fá svima-
köst, henni leið illa og kenndi sívax-
andi stirðleika í öllum liðamótum.
Smethurst læknir stundaði konu sína
sjálfur. Hann bar henni matinn og sat
að staðaldri við rekkjustokk hennar. En
elsku ísabellu hans versnaði sí og æ.
Loks rak að því, að hann kallaði til
sín einn starfsbróður sinn og lét hann
rannsaka ísabellu. En hann sá sér ekki
fært að ákveða sjúkdóminn til fulls
upp á eigin spýtur, og stakk upp á því
að leita sérfræðings.
Ræddust þeir aðkomulæknarnir við
í fjarveru eiginmanns hennar, og kom
þeim fyllilega ásamt um, að frúnni hefði
verið gefið inn eitur! Ákváðu þeir að
taka með sér nokkur sýnishorn í laumi.
Rétt eftir þetta andaðist ísabella við
miklar þjáningar.
Niðurstöður greiningarinnar bárust
fljótlega frá rannsóknarstofunni. Frú
Smethurst hafði látizt af arsenikeitrun.
Lögreglunni var gert viðvart og Smet-
hurst læknir var ákærður.
Sérfræðingar rannsóknarlögreglunn-
ar leituðu gaumgæfilega í læknisbú-
staðnum á Richmond Hill. Þeir tóku
með sér nokkur lyfjaglös, sem voru í
sjúkraherberginu og við rannsókn kom
í ljós, að eitt þeirra, tómt smáglas,
hlaut að hafa innihaldið arsenikeitur.
Og vegna þessa sönnunargagns var
ákveðið að kæra hinn fræga lækni fyrir
morð á eiginkonu sinni.
En þá kom skýrsla um krufninguna
eins og þruma úr heiðskíru lofti, yfir
lögreglu og ákæruvald: Það fannst
enginn vottur af arseniki í líkinu!
Nú ætlaði allt á annan endann.
Læknarnir tveir. sem tekið höfðu sýn-
ishornin frá sjúklingnum, stóðu á því
fastar en fótunum, að þau hefðu inni-
haldið arsenik. En hvert hafði þá eitrið
farið? Hér stóðu menn andspænis ein-
hverju dularfullu.
Smethurst læknir var alltaf jafn
prúður og vingjarnlegur við allar yfir-
heyrslur, hann svaraði skýrt og skorin-
ort og lýsti staðhæfingu starfsbræðra
sinna, um að hafa fundið eitur í líkama
hinnar sjúku konu, hreina firru og
hugarburð einn.
Þar sem árangur af krufningunni
hafði orðið slíkur, hefði hann án efa
verið látinn laus, ef lögreglan hefði
ekki dottið niður á sérfræðing í þess-
um eiturtegundum. Skýrði hann frá því
fyrir réttinum, að tilraunir á hundum
hefðu leitt í Ijós, að væri þeim gefið
arsenikeitur blandað kalsíumklórati,
þá dó dýrið — en eftir á var ekki unnt
að finna minnsta vott af eitrinu í lík-
ama þess!
Þetta var nóg til þess, ásamt öðrum
gögnum gegn lækninum, að kviðdóm-
urinn dæmdi hann til þess að hengjast.
En dómurinn vakti ákafar æsingar, —
þar sem ekkert eitur hafði fundizt í
líkinu. Hvernig var hægt að dæma
nokkurn fyrir eiturmorð í slíku tilfelli?
Nokkrum dögum fyrir aftökuna var
Smethurst læknir náðaður og vakti það
mikla athygli Var hann síðan látinn
laus.
Skömmu eftir þetta lagði þessi frægi
læknir fram arfleiðsluskrá konu sinnar.
Eftirlét hún eiginmanni sínum allar
eigur sínar, hverju nafni sem nefndust.
Með þessi óhemju auðæfi undir höndum
hélt Tómas Smethurst úr landi.
Skömmu síðar fann lögreglan það,
sem hún hafði alltaf verið að leita eftir,
— sönnunargagn það, er enzt hefði til
þess, að ríða Smethurst að fullu. Við
endurnýjaða rannsókn á eftirlátnum
munum hans, fannst athugasemd á of-
urlitlu pappírsblaði, er hljóðaði á þessa
leið: „Hinrik ráðlagði mér að blanda
kalsíumklórati saman við arsenikið. Þá
hverfa öll merki til eitursins í líkam-
anum....“
Frh. á bls. 34.
FÁLKINN 27