Fálkinn - 23.08.1961, Blaðsíða 34

Játning -
Frh. af bls. 10
þess til, að hann hafi sært hana með
því að sýna henni fullmikla stimamýkt.
Hann hafi verið henni til skapraunar.
Með öðrum orðum: Henni fannst hann
óþolandi. Hún taldi, að lífið mundi verða
miklu skárra, ef hann væri ekki til.
Þess vegna hrinti hún honum, þegar
tækifæri gafst.
Hann sneri sér að Annettu:
— Það var svoleiðis, sem það gerð-
ist, er það ekki rétt? Þú vildir helzt
losna við hann?
Allir litu á hann og hlógu, en hlátur-
inn hljóðnaði og nú varð óviðfelldin
þögn. Örvæntingin skein úr augum Ann-
ettu.
— Nei.. . ég skil ekki hvað þú átt
við, stamaði hún. — Um hvern ertu að
tala?
Hún líktist rándýri, sem komið er í
gildru.
— Um manninn sem þú myrtir, sagði
Robertsson.
Hann talaði hægt, hvasst og greini-
lega. Hann talaði eins og maður, sem
ber fram ákæru. Nú var hann hættur
að hlæja. Svipur hans var harður og
óvæginn og hann starði köldum augum
framan í Annettu. Svo sagði hann ró-
lega og fastmæltur:
— Eins og ég sagði áðan: Þú varst
orðin leið á honum. Hann hafði búizt
við, að þú mundir setjast í helgan stein
í sveitinni með honum og örfa sig við
starfið. En þú hafðir ekki áhuga fyrir
öðru en peningunum hans, — fyrir soll-
inum á veitingahúsunum og nætur-
klúbbunum, fyrir skartgripum og falleg-
um kjólum. Eftir því sem lengra leið
gerðist þú leiðari á honum. Og eitt
kvöld gafst þér færið og þú notaðir þér
það. Hann stóð á brúninni á þverhníptu
standbergi. Þetta var eftir sólarlag.
Engin vitni voru nærri. Ofurlítil hrind-
ing var nóg.
— Nei, hrópaði Annetta viti sínu
fjær. — Hann sundlaði og þess vegna
hrapaði hann.
— Maður, sem iðkað hefur Alpagöng-
ur, fær ekki svima, þótt hann standi á
þrjátíu metra hárri fjallsbrún, sagði
Robertsson.
Hann tók sér málhvíld og hélt svo
áfram með sömu rólegu og köldu rödd-
inni:
— í kvöld er rétt eitt ár síðan. Það
var um það leyti, sem þú varst í gisti-
húsinu og sagðir fólkinu frá, hvernig
allt hefði atvikazt, hann hafði fengið
svima. Og hann var dáinn, lá sundur-
kraminn í urðinni. Hann gat ekki and-
mælt því, sem þú laugst.
Hún rétti fram báðar hendurnar
hrædd og grátbændi:
—■ Já, en þetta er ekki satt, sagði hún.
— Hann fékk svima. Ég get svarið það.
— Geturðu það? sagði Robertsson.
34 FÁLKINN
Hann laut fram að henni: — Geturðu
svarið það, ef þú stæðir augliti til aug-
litis við hann. Gætirðu svarið það upp
í opið geðið á honum?
Hún hrökk til baka. Dimmu augun
voru svo óeðlilega stór.
— Þú getur ekki. vakið hann aftur til
lífsins, sagði hún og röddin var aðeins
hvíslandi.
— Jæja, get ég það ekki, sagði Ro-
bertsson. — Það sem ég sagði hérna áð-
an um Önnu Fisher, sem sá manninn
sinn og varð gráhærð og máttlaus, er
dagsatt, orð fyrir orð. Hún sá hann, hún
sá hann alveg á sama hátt og þú munt
sjá Martin hér í kvöld.
Nú varð' óhugnanleg þögn. Ljósin í
stóru stofunni tóku að dvína. Þau slokkn-
uðu hægt og hægt. Aðeins bjarmi kom
frá litlum lampa í einu horninu.
— Martin, Martin! kallaði Robertsson,
rétt eins og sá, sem hann talaði við,
væri mjög nærri.
Dauðaþögn ríkti. Gestirnir sátu stirðn.
aðir af hræðslu. Fyrir utan gluggann
heyrðist hægt, silalegt fótatak í sandin-
um. Síðan var drepið hægt en greinilega
á rúðuna...
Annetta greip um hálsinn á sér.
— Þú mátt ekki láta hann koma inn.
Ég myrti hann . . . ég myrti hann. Ég
má ekki sjá hann.
Hún riðaði og féll í öngvit fram á
borðið. Síðan rann hún niður á borðið.
— Kveikið ljós, sagði Robertsson.
Grár í andliti leit hann í kringum sig.
— Er ákærða sýkn eða sek? spurði
hann . . .
Yfir ána -
Framh. af bls. 7.
Fjallafarinn var farinn að hafa hátt
úti í Bedfordinu og strákarnir sögðu, að
hann væri augafullur. Hann ætlaði að
klifra út úr bílnum og upp á þakið, en
þá datt hann í ána og það var heilmikið
busl og Könnuður kom og tók hann i
fangið og sagði, þegar hann snaraði hon-
um upp á hólmann að passa að helvítið
færi ekki út í aftur.
Fjallafarinn var augafullur og hljóp
í stelpurnar og tók eina glímutökum og
lagði hana á sniðglímu og hló eins og
tröll.
Við fórum aftur að fást við krafttalí-
una og Bedfordinn vildi ekki koma upp
úr þrátt fyrir átökin og við vorum orðn-
ir vonlitlir um að þetta ætlaði að ganga.
— Það væri rétt að láta djöful sitja
þarna, sagði veitingamaðurinn.
— Aumingja fólkið, sem hefur keypt
far með þessu.
Bílstjórinn af öðrum norðanbílnum
var kominn upp í Bedfordinn og farinn
að rugga honum fram á og aftur á.
Hann kom út og þeir fóru aftur undir
bílinn og það var heilmikið að gera og
keðjur og kaðlar á lofti. Svo var kallað
„að taka í“ og við, sem vorum við keðj-
una fetuðum hana með jöfnum hraða
og hjólið á krafttalíunni snerist, það
þyngdi örlítið á og síðan létti og þeir
út í sögðu allt í lagi. Þeir höfðu slegið
keðju á stóran stein, sem var undir bíln-
um og þegar hann var kominn á annan
stað var útlitið betra, sögðu þeir.
Norðanbílstjórinn fór aftur að stýr-
inu og eftir nokkurt rugg fór bíllinn af
stað svo að við í hólmanum hrópuðum
húrra og það voru allir fegnir, þegar
Bedfordinn kom öslandi upp úr álnum.
Það fóru flestir í kaffið á eftir og
okkur kom saman um að kaffi úr jökul-
vatni væri bezta kaffi í svolkinu. Könn-
uður var búinn að vera í jökulvatninu í
næstum fimm tíma og var kaldur, en
fékk brjóstbirtu og tók lagið og hlýnaði.
Það bar fátt til tíðinda yfir seinasta ál-
inn og þann breiðasta.
Við létum Bedfordinn fara á undan,
en fjallafarinn fór með norðanbílnum og
allir k'omust yfir.
Það var talsverð töf að hreinsa bíl-
ana eftir ferðina yfir vatnsfallið og mik-
ið af smjörlíki skafið utan af bílvélun-
um. Það hafði líka komið í Ijós, að Bed-
fordinn var bilaður. Drifskaftið að aft-
an hafði snúizt sundur í ánni og fram-
hjóladrifið var eitt eftir. Það var líka
skrítið að sjá hann í akstrinum, því
millibilsstöngin hafði lent í nibbu.
Fjallafarinn vildi láta hlaupa í skarð-
ið, meðan við dittuðum að Bedfordin-
um.
Það var ekki mikill áhugi hjá mann-
skapnum, en það var eins gott að hlaupa
í skarðið eins og gera eitthvað annað
og það lá við að sumir tækju fjallafar-
ann í sátt.
Það hafði verið dumbungur allan dag-
inn, en þegar við hættum að hlaupa í
skarðið og bílalestin silaðist af stað
norður eftir sandinum, hafði hann brotn-
að upp í austrinu og við sáum sólskin
á jöklinum framundan til vinstri.
Litla sagan -
Frh. af bls. 27
Fyrir rétti hafði læknirinn skýrt frá
því, að hann hefði ekki haft hugmynd
um aðferð þá til að eyða eitri i líkam-
anum, er sérfræðingurinn hafði lýst.
Nú var það Ijóst, að hann hafði einmitt
notað þessa aðferð sjálfur og þekkti
hana því mætavel.
En þegar hér var komið sögu, var
Smethurst horfinn og með honum þau
miklu auðæfi, sem hann hafði fýst að
ná, og feng.ið með kvonfangi sínu og
morðinu. Fullkomin sönnun sakar hafði
fundizt of seint, þótt afbrot hans hefði
að vísu verið afhjúpað.