Fálkinn - 16.05.1962, Blaðsíða 34

MYNDAMÖT H.F.
I § / m
MORGUNBLAÐS
7. hœð
Framleiða aílar
gerðir
MYNDAMÚTUM
3« í
Vönduð vinna
Fljót afgreiðsla
I ’
PRENTMYNDAGERÐIN
MYNDAMÓT H.F.
MORGUNBLAÐSHÖSINU - StMI 17152
GARliIELA
Frh. af bls. 24.
— Kæra frú Brandt! Getið þér ekki
fengið mann yðar af þessari megin-
firru. Segið að minnsta kosti að þér
berið fullt traust til mín. Þér haldið þó
ekki að ég hafi eitthvað óheiðarlegt í
hyggju í þessu máli?
Gabriela roðnaði. Henni fannst hún
vera nakin og varnarlaus. Henni vafð-
ist tunga um tönn og fyrr en varði
hljómaði hæðnishlátur Julians:
— Þér skírskotið til konu minnar,
herra Rasmussen. Ja, það er ef til vill
ekki svo undarlegt. Einu sinni voruð þér
hinn mikli kaupsýslumaður, Arnold
Rasmussen, og hin saklausa Gabriela
Holthuys góðir vinir. Mjög góðir vinir
meira að segja......
Grafarhljóð ríkti í herberginu eftir
þessi orð Julians. Gabriela sat og starði
framan í mann sinn eins og hún hefði
ekki skilið það sem hann sagði. Hún
opnaði munninn, eins og hún ætlaði að
segja eitthvað, en gat ekki komið upp
nokkru orði.
Rassmussen virtist hafa misst eitthvað
af sínu mikla sjálfstrausti. Hann leit á
þau á víxl og greip í fáti vindilinn úr
öskubakkanum.
Það var Julian sem loks rauf þögnina.
— Ég sé, að orðrómurinn hefur haft
við rök að styðjast, sagði hann og nú
var hvorki kaldhæðni né reiði í rödd
hans. Hann var þvert á móti sorgmædd-
ur og dapur. — Ég hafði vonað að ....
Hann yppti öxlum og var bersýnilega
þreyttur. — Kannski að þið vilduð
vera svo góð að útskýra þetta fyrir
mér......
Hann hætti í miðri setningunni, þeg-
ar hann tók eftir að Gabriela horfði
ekki lengur á hann. Hún hafði reist
höfuðið og augu hennar störðu stöðugt
á dyrnar á bak við stól hans. Það var
eins og hún væri að hlusta eftir hljóði í
fjarska.
í sama bili hljómaði skerandi óp um
allt húsið. Einhvers staðar niðri heyrð-
ist hurð skellt og samhljómur háværra
radda barst upp til þeirra.
Gabriela var orðin náföl. Hún reis
á fætur og gekk í áttina að dyrunum.
Andartak stóð hún kyrr í miðju her-
berginu og hélt báðum höndunum fast
upp að brjósti sér.
Það heyrðist hlaupið upp stigann og
örskömmu síðar voru dyrnar opnaðar
upp á gátt og Minna stóð á þröskuld-
inum. Hún var öskugrá í framan, hárið
hékk í löngum tjásum kringum hrukk-
óttar kinnarnar og augun voru full ótta
og skelfingar.
— f guðanna bænum, hrópaði Gabri-
ela. — Hvað hefur komið fyrir?
Minna drúpti höfði.
— Jiirgen .... tautaði hún. — Það
er Jurgen.
Julian spratt upp af stólnum.
— Upp á hverju hefur hann nú fund-
ið? Ég hélt að hann væri í eldhúsinu
hjá þér.
Minna neri hendurnar.
— Hann fór út og sagðist ætla að
líta á snjókarlinn í garðinum. Komið
niður! Flýtið ykkur!
Gabriela ruddist fram fyrir hin, út
um dyrnar og niður stigann í hendings-
kasti. Frá ganginum niðri bárust radd-
ir upp til hennar og hjarta hennar barð-
ist ótt og títt af skelfingu.
— Júrgen! Júrgen! hrópaði hún ör-
væntingarfull.
En engin skær og björt drengjarödd
svaraði henni ....
(Framhald í næsta blaði).
LITLA SAGAX
Frh. af bls. 24.
— Nú veit ég það — .... Kanarí-
eyjar.
— Kanaríeyjar . ... ?
— Já, þér fáið yður 14 daga frí,
farið þangað og veltið yður upp úr
volgum öldum Atlantshafsins, fáið yður
hressandi sólbað á hvítum sandinum.
Farið skjóta ferð þangað, sem þér getið
hvílzt undir pálmaþaki, það er einmitt
það, sem þér þurfið. Þér lokið þessari
biðstofuholu hér og leggið af stað á
laugardaginn. Eftir 14 daga snúið þér
aftur heim, nýr og betri maður. Eins
og þér vitið, getur maður ekki ekið
endalaust á sama bílnum án þess að
smyrja hann. Yðar smurníngsolía heitir
Kanaríeyj ar.
Hann stóð á fætur og þrýsti þakk-
látur spaðann á mér.
— Þakka, sagði hann hrærður. —
Þetta var einmitt það, sem ég þarfn-
aðist. Ég hringi og panta miða, meðan
ég er í skapi til þess.
Iiann greip símann, fimm mínútum
seinna var öllu kippt í lag.
— Jæja, sagði hann, og var eins og
nýsleginn túskildingur í framan, — þá
er reyndar ekkert eftir nema ljúka
þessu okkar á milli.
— Já, sagði ég, — við skulum gera
út um það strax. Hvað á ég að borga
fyrir viðtalið.
— Tuttugu krónur, takk.
Ég borgaði og óskaði honum góðrar
ferðar.
Þegar ég kom heim, sagði Maríanna
mér frá því, að Thomassen kunningi
minn hefði hringt og boðið mér í morg-
unverð í klúbbnum daginn eftir.
— En þú ert of þreyttur til að fara
í hann.
— Nei, nei, sagði ég fljótt. — Það
er allt í lagi með heilsuna. Ég er ein-
mitt að koma frá lækninum.
Þegar ég settist við hlaðið morgun-
verðarborðið daginn eftir, var ég fljót-
ur að raða þremur skömmtum ofan
í mig, og er ég hafði sopið þrjá snafsa,
fann ég hvorki til þreytu né slappleika.
— Það er stórkostlegt, hvað læknavís-
indin eru langt á veg komin.
Willy Breinholst.
34
FÁLKINN