Fálkinn - 18.07.1962, Qupperneq 24

yfir því að Bruce veitti henni eftirtekt.
Hann hélt áfram að stara á hana af
takmarkalausri aðdáun. Dökkhærða
stúlkan hreyfði blævænginn í sífellu, en
Bruce lét sig það engu skipta.
— Þá er því ævintýri lokið, sagði
sir Richard, sem hafði fylgzt með hverju
smáatriði af miklum áhuga. — Mín
kæra vinkona, lafði Channing sem hat-
ar Frakkland og þá sérstaklega franskar
konur, verður hæstánægð með það.
Katrín hlustaði ekki á hann. Skyndi-
lega hvarflaði hugur hennar til tötra-
legs eldhúss í East End og hún sá sjálfa
sig sitja við óheflað tréborð og hlusta
á lýsingu Nellie vinkonu sinnar á ást
sinni... Var það þannig sem hennar
eigin augu mundu lýsa og varir hennar
skjálfa þegar hún hugsaði um kossa og
ástaratlot Bruce? Nú vissi hún að hún
þráði að hvíla í örmum hans. Og hann
þráði að hvíla í örmum hennar. Það
hafði hún séð í augum hans. En þrá
hans var göfug og siðfáguð, en ekki
aðeins siðlaus girnd. Eða var þetta
aðeins eitthvað, sem hún vildi halda?
Ef til vill voru allir karlmenn eins. Og
hvað hafði í raun og veru komið fyrir
Nellie? Hún þorði varla að hugleiða
þessa spurningu nánar, af því að hún
fann til ábyrgðartilfinningar. Eins og
hún bæri ábyrgð á vinkonu sinni.
Nellie ... skjáta ... götustelpa ... ó-
kvæðisorð gamla mannsins í verzluninni
hljómuðu enn fyrir eyrum hennar. Hún
vissi að þau voru ósönn. Það var ekki
hægt að ásaka Nellie fyrir að vera götu-
stelpa. Hennar synd var sú ein, að hún
hafði elskað of heitt, treyst of mikið
manni, sem var ekki hennar verður,
sennilega manni, sem var eins og ógeðs-
legi Skotinn, sem Katrín reyndi án ár-
angurs að gleyma. Hvað eftir annað
skaut hann upp kollinum í draumum
hennar og gerði það að verkum, að hún
vaknaði rjóð og löðursveitt.
En með Bruce Glenmore gegndi allt
öðru máli. Hann var maður, sem bar
virðingu fyrir konum.
Niðri á sviðinu var tjaldið dregið
aftur frá. Augu Katrínar beindust að
sviðinu. Allt í einu fann hún til kulda
á öxlunum og sveipaði um sig knipp-
lingasjali. Sir Richard kom henni til
hjálpar og lagfærði það á öxlum hennar
með sömu vélrænu kurteisinni og hann
sýndi alltaf. Hendur hans minntu á
rödd hans. Þær voru þurrar og ópersónu-
legar. „Sumir menn eru fæddir til þess
að lifa lífinu. Aðrir til þess að skoða
það. Ég er í hópi hinna síðarnefndu“.
Hún leit til hans og hugleiddi þessi orð.
Andartak næstum öfundaði hún hann.
Ef til vill var það hamingjan — að
24 FÁLKINN
sleppa öllum öfgum, hvort heldur var
í sorg eða gleði, — að sleppa ósærður
í gegnum lífið með því að forðast vilj-
andi allar hættur. Nei, þannig mátti
það ekki vera. Það var ekki um slíka
tilveru sem hana dreymdi þegar hún
vann í kránni hjá Perkins-hjónunum.
Lífið var í því fólgið að berjast og
elska. Og hluti af því, af lífi hennar og
framtíð, átti að vera tengt manninum,
sem sat í stúkunni þarna fyrir neðan.
Það fann hún á sér. Nú var andlit hans
orðið að skugga í myrkrinu. Samt fannst
henni enn eins og augu hans hvíldu
á henni.
Það var eins og sir Richard hefði
lesið hugsanir hennar. Hann sagði:
— Einmitt á þessari stundu ertu
þegar byrjuð að kveðja mig. Þú kraupst
á kné og ég hjálpaði þér að rísa á fætur.
Nú hefurðu þegar gengið fyrstu skrefin
— og þér hefur tekizt vel. Ég hafði
mikla ánægju af hegðun þinni í hléinu
hérna áðan. Þú stóðst þig glæsilega og
Bruce Glenmore spriklar eins og fiskur
í neti. Fyrst varð hann heillaður af þér
sem óspilltu náttúrubarni. Nú er hann
orðinn heillaður af þér sem slóttugri
fegurðardís. Haltu bara áfram á þessari
braut. Ekkert er hættulegra sálarró
karlmanns en duttlungafull kona.
„Þú ert þegar byrjuð að kveðja
mig . . .“ Orðin festu sig í minni Katrín-
ar. Þau ollu henni bæði gleði og ótta.
Ef til vill hafði hann rétt fyrir sér.
Hún var orðin breytt. Hún hafði vaxið,
en henni fannst hún þó enn langt frá
því að vera flugfær.
— Það er engu líkara en þú viljir
losna við mig, sagði hún.
Hann þagði um stund.
— Ekki fyrr en Glenmore hefur sýnt
að honum sé alvara. Áður en ég fel
þig á vald örlögum þínum, vil ég full-
vissa mig um, að þitt hlutskipti verði
ekki hið sama og frönsku dökkhærðu
stúlkunnar, sem situr þarna í stúkunni
á móti okkur og reynir að hylja tárin
með blævængnum sínum . . .
— O —
Nokkrum dögum seinna fóru þau
aftur til London. Það var fyrr en sir
Richard hafði búizt við í upphafi. Hann
gat þess ekki, hvers vegna þau færu
svo snemma og Katrín spurði einskis.
Daginn áður hafði hann farið „að hitta
kunningja sinn“, og Katrín hafði notað
tímann til þess að fara í búðir með
Suzu. Þær höfðu gersamlega gleymt sér
við innkaupin og keypt allt það sem
þær vanhagaði um og ekki af verri
endanum. Katrín mátti vera fegin að
hafa Suzu í fylgd með sér. Kaupmenn-
irnir héldu strax, að Katrín væri auð-
velt fórnardýr, ensk stúlka, sem ekki
kunni stakt orð í frönsku, en Suzu hafði
lært verzlunaraðferðirnar og prúttið á
grænmetistorgunum í Jamaica. Og
franskan rann upp úr henni eins og
baunir úr sekk. Hún hundskammaði þá
og sagði að þeir væru þjófar og banditt-
ar og gaf sig ekki fyrr en hún hafði
fengið verðið lækkað að minnsta kosti
Framh. á bls. 34.
KRÓNA
GÓLFTEPPI
FRÁ
AXMINSTER
FYRIR
FIMM
KROSSGÁTUR
Þá er komið að þriðju krossgát-
unni í verðlaunakeppni FÁLK-
ANS. Eins og getið hefur verið
áður er keppnin fólgin í því, að
lesendur eiga að ráða rétt fimm
krossgátur og senda þær allar í
einu til Fálkans þegar keppninni
lýkur. Verðlaunin eru glæsilegt
gólfteppi frá AXMINSTER eftir
eigin vali fyrir 5000 krónur. Þetta
eru glæsilegustu krossgátuverð-
laun, sem enn hafa verið á boð-
stólxun í nokkru blaði.
HÉR BIRTIST 3. KROSS-
GÁTAN AF 5. TAKIÐ
ÞÁTT í ÞESSARI
SKEMMTILEGU OG NÝ-
STÁRLEGU VERÐ
LAUNAKEPPNI.