Fálkinn - 06.02.1963, Blaðsíða 17

gátu þeir keypt stóra flösku á 500 krón-
ur.
Sektirnar voru aðeins lítið brot af því,
sem skálkarnir græddu á fyrirtækinu.
Það kom nefnilega í ljós, að þeir seldu
að jafnaði þennan ástardrykk sinn fyrir
50.000 krónur á mánuði. Þegar drykk-
urinn var efnagreindur, kom í ljós, að
hann var gerður úr ósköp venjulegu
drykkjarvatni með ofurlitlu af litarefni
út í!
Ástarmeðölin hafa alla tíð byggzt á
hlægilegri hjátrú samfara hinum furðu-
legustu samsetningum ólíklegustu hluta
eins og dúfnablóði, heila úr spörvum,
hjörtu úr leðurblökum, höggormstungu,
afklipptum nöglum og svo framvegis.
Ævinlega hefur verið rækilega höfðað
til trúar manna á kraftaverk. Því að þar
sem skynseminni sleppir, tekur hjátrúin
og óskhyggjan við.
Það er alkunna að allt til skamms
tíma létu ástfangnir yngissveinar hér á
íslandi rótarhýði af brönugrasi undir
svæfil stúlkunnar, sem þeir elskuðu, til
þess að ná ástum hennar.
En hvers vegna einmitt brönugrös?
Jú, það hefur sínar orsakir.
Brönugrösin heyra til stærstu plöntu-
ættar jarðarinnar, sem telur ekki færri
en 18.000 tegundir.
Þegar ástfanginn ungur maður kaup-
ir,orkídeu handa unnustu sinni nú á dög-
um hugsar hann tæplega um það — og
hún veit það sennilega ekki heldur —
að þetta blóm býr yfir sterkum ástar-
mætti. í öllum löndum og allt frá öllum
tímum hafa orkídeurnar verið settar í
samband við frjósemina. Orkidean er
einmitt brönugrasategund.
í „íslenzkum þjóðháttum“ eftir Jón-
as Jónasson frá Hrafnagili segir svo um
efni það, sem spjallað hefur verið um
hér að framan:
„Þegar piltur og stúlka voru orðin
fullorðin, tóku þau að gefa hvort öðru
auga, og var þá margt að athuga. Þegar
ástir lifnuðu milli pilts og stúlku, var
að vísu ekki mikið um það að segja.
Það gekk þá vanalega eins og í sögu,
eins og það gerir enn í dag. En ef ein-
hverjir erfiðleikar voru á því, að stúlk-
an vildi líta við manninum eða piltur-
inn stúlkunni .... þá vandaðist málið.
Þó var fólkið ekki alveg ráðalaust, því
að víða spretta brönugrösin eða hjóna.
rótin. Ræturnar voru kröftugastar til
þeirra hluta.Undir hverju grasi eru tvær
rætur, önnur hvöt, en hin blauð. Má
þekkja þær sundur á því, að ef þeim
er varpað í vatn, flýtur hin hvíta rótin,
en hin blauða sekkur. Ræturnar skal
grafa vandlega úr jörðu og gæta þess,
að enginn angi slitni af, því að ef svo
fer, missa þær kraft sinn. Til þess að ná
ástum einhvers skal leggja aðra rótina
undir höfuð (kodda) þess, sem maður
vill ná ástum af, án þess að hann viti
af, en hina skal leggja undir sinn
kodda. Er það sagt nær óbrigðult, ef rétt
er að farið. Sumir segja, að leggja skuli
hvötu rótina undir höfuð kvenna, og
svo aftur á móti, ef duga skal. Sagt er
og, að piltar eigi að vekja sér blóð og
koma því einhvern veginn ofan í stúlk-
una sem þeir vilja ná ástum af, og það
án þess að hún viti, og dugi það vel.
Þá er og gott að taka svartan agat,
skrifa nafn sitt á hann, skafa nafnið
ofan í messuvín og gefa stúlku þeirri,
er maður girnist. Mun hann þá ná ást-
um hennar. Ýmis önnur ráð voru til
þess að ná ástum en þessi, en ástadrykk-
ir af útlendum rótum runnir hafa aldrei
tíðkast hér á landi.
Þá var og margt smávegis, sem hafa
mátti til marks um ástir og giftingar:
* Ef piltar eða stúlkur hafa hvíta
bletti á nöglum, þýðir það, að jafnmarg-
ir hafa ást á henni og blettirnir eru
margir.
* Ef stúlka setur upp karlmannshatt
eða fer í einhverja flík af karlmanni,
er það merki þess, að henni lízt á mann-
inn.
* Ef ókvæntum manni losnar skó-
þvengur, þá á hann skammt til gifting-
ar.
* Ef maður finnur sokkaband af
stúlku, á hann seinna eftir að komast
í tæri við hana.
* Ef kvæntur maður er góður við
köttinn, verður hann líka góður við
konuna sína.
* Ef stóra táin á manni er lengri en
sú næsta, á maður að taka niður fyrir
sig, en ef hún er styttri, þá á mað-
ur umtalslaust að taka upp fyrir sig.
* Ef maður er fæddur að degi til,
á maður hægri höndina, og er þá vinstri
höndin konuhöndin. Ef maður er fædd-
ur að nóttu er það öfugt.
* Ætíð má lesa út úr æðunum á
handarbakinu, t. d. konuhendinni,
fyrsta stafinn í nafninu á konu þeirri,
sem maður á að hljóta, og eins má lesa
hana úr sömu æðum á mannshendi kon-
unnar.
* Ef einhver giftist ekki, á hann að
hljóta þá hegningu í öðru lífi, að mala
í handkvörn húfulaus til dómsdags. Svo
Framh. á bls. 36.