Fálkinn - 06.02.1963, Blaðsíða 19

Hann lítur út fyrir að hafa ætlað séí
að þeysa inn um gluggann á hestbaki
og í öllum reiðtygjum.
Thérésia hallaði sér enn lengra út.
— Góðan daginn, Bonaparte hershöfð-
ingi, yndislegur dagur, hvílíkur morg-
unn fyrir einn mansöng!
— Ó, þegiðu, tautaði Josephine og
burstaði hárið í ákafa. — Reyndu að
koma honum í burtu! Hvar er púðrið,
hvar er augnabrúnaliturinn?
— Jú, jú, greifafrúin er vöknuð,
kurraði Thérésia auðmjúklega niður til
riddarans. Hún bað mig að skila kveðju
og segja, að hún vildi gjarna hlusta
á korsíkanskan mansöng, meðan hún
líkur við að snyrta sig.
— Reyndu að hafa ofan af fyrir litla
fíflinu, hvæsti Jóséphine og bar bláa
litinn á augnalokin. Ég heyri hvernig
þessi óvættur ríður fram og aftur og
treður niður rósarunnana mína!
— Ég skil ekki hvað hann sér við
þig, sem ég ætti ekki líka að hafa til
að bera, frísaði Thérésia á móti.
Hún sneri sér tígulega að glugganum
— Litla greifafrúin de Beauharnais er
að verða tilbúin!
-— Hann ætlar að lesa upp fyrir þig!
— Þú hefur púðrað þig of mikið, þú
lítur út eins og þú þjáist af tæringu!
— Heldur þú að ég sé heyrnarlaus.
Lokaðu glugganum!
— Greifafrúin er að deyja af eftir-
væntingu eftir að heyra yður lesa upp,
hershöfðingi! Komið þér nær!
Og hinn ástfangni Napoleon las upp:
„En þegar þeir fengu að sjá Helenu,
þar sem hún dvaldist í turninum, hvísl-
uðu þeir hver að öðrum: Ekki er að
furða þótt Trójumenn eða hinir skinn-
klæddu Akajar geti þolað og liðið svo
mikið og svo lengi fyrir jafndásamlega
konu! Sannarlega er hún eins og sjálfar
gyðjurnar á að líta!“
Vinkonurnar tvær, Thérésia Tallien
og Joséphine Beauharnais drukku café
au lait við opinn gluggann og töluðu
um vorið. Riddarinn var farinn á braut
og hafði látið eftir sig næstum upp-
étinn narsissu-reit og tvo troðna rósa-
runna.
— Hvað finnst þér um þennan Bona-
parte? spurði Joséphine og fægði litla
nögl, sem gljáði eins og perlumóðir.
Finnst? Svört augu Théresiu ljóm-
uðu. — Ég veit sitt af hverju um Napo-
leon. Hefur greifafrúin áhuga? Hefur
hann kysst þig, eftir á að hyggja?
Litla neðrivörin á Joséphine sýndi
vott um fyrirlitningu. — Kysst mig!
Þessi litli þorskur, þessi montni aula-
bárður!
— En hann hefur fallegar, hvítar
tennur, hélt Joséphine áfram hugsi og
stakk upp í sig möndluköku. Maðurinn
minn sálugi sagði alltaf, að hvítar tenn-
ur einkenndu uppskafninga. Tigið fólk
hefur alltaf gular, Ijótar tennur.
— Nú, hvernig kyssir hann?
★
— Leyfir frúin að ég setjist hér?
Vordagurinn var að kvöldi kominn
og öll París hafði safnast saman í sam-
komusölum greifafrúar de Beauharnais,
Rue Chantereine. Joséphine vafði að
sér hvítu, felldu sjalinu og kinkaði náð-
arsamlega litlum, glóhærðum kollinum.
Napoleon settist og tók að virða hana
náið fyrir sér. Dálítið bros lék um var-
ir hans allan tímann, en hann sagði ekki
orð. Horfði aðeins á hana. Þangað til
Joséphine tók eftir að hún roðnaði eins
og lítil skólastelpa. En eftir sem áður
sagði hann ekkert. Greifafrúin roðnaði
enn meira, og þetta fyllti hana rétt-
látri reiði. Ætlaði hann að gera hana
hlægilega? Fólk byrjaði að góna. Théré-
sia Tallien var stríðnisleg á svipinn og
frú Récamier flissaði gætilega. Hún
skyldi svo sannarlega sýna honum í
tvo heimana, þessum litla uppskafningi.
Joséphine sneri sér við og horfði beint
í augu Napoleons — og það kom alveg
í sama stað niður. Hvílík augu hafði
hann, þessi hershöfðingi, djúp og skær.
Og hve undarlega hrífandi bros. Allt
í einu mundi hún hinn fagra draum
morgunsins.
— Hershöfðinginn á fallegan hest!
varð henni loksins að orði.
— Þér höfðuð önnur orð við mig í
morgun, sagði hann ákafur. Hann laut
fram, svo að hún gat mjög greinilega
séð hvítar tennur hans. — Mér hefut'
skilist á frú Tallien, að yður sé ekki
alveg sama um mig, hélt hann áfram
og horfðist í augu við hana. — Er það
rétt?
— En, stamaði Josephine, — en ég
þekki...
Bros Napoleons varð enn hlýlegra
og alveg dáleiðandi. — Já, ekki satt,
sagði hann. — Þér þekkið það þá líka!
Þér hafið allt til að bera, sem mér finnst
eftirsóknarvert í fari konu, fegurð,
fágun, tign og virðuleika, tónlistargáfu
og veraldarvana. -— Hann greip í hönd
hennar.
— Eigum við að lýsa yfir trúlofun
okkar í kvöld?
— Ég þekki, stamaði Joséphine aftur.
— Ég þekki.. .
— Já, ekki satt, sagði Napoleon ákaf-
ur. — Þér þekkið það, að við erum
sögð hvort fyrir annað. Óviðjafnanleg
fegurð yðar og snilli mín! Saman mun-
um við tvö leggja undir okkur heiminn!
Með yður við hlið mína er ég ósigrandi.
Við trúlofum okkur nú, ekki satt?
— Já, hvíslaði Joséphine frá sér
numin. Kóngssonurinn í draumi morg-
unsins hafði skyndilega sameinazt
hinum bráðlifandi Napoleon. — Og
demanturinn á stærð við lævirkjalegg?
bætti hún við hálf raunamædd.
— Hann kemur, sagði hershöfðinginn
hlæjandi.
Joséphine var enn hálf sorgbitin,
þegar lýst var yfir trúlofuninni. Allir
gestir hennar, og það voru allir, sem
einhvers máttu sín í París, hópuðust
umhverfis lágan legubekkinn með glös-
in á lofti.
— Lifi Bonaparte! Lifi Joséphine
fagra unnustan hans.
Joséphine bar glasið ósjálfrátt að
örum sér. Á morgun yrði hún að reyna
að koma sér úr þessari klípu. Hún
stalst til að líta á unnusta sinn, sem
strauk langt hárið hlæjandi aftur á
hnakka. Joséphine dró andann ört. Hún
hafði ekki tekið eftir einbeittri höku
hans fyrr. Hún var hörð eins og fjall-
garður.
Einmitt þá vildi það til. Eitthvað
sprakk fyrir framan hana, og hún varð
rennvot af kampavínsfroðu frá hvirfli
til ilja.
Lítill kvenvargur, kornung stúlka,
sem leit út fyrir að vera utan af landi,
með gneistandi svört augu, stóð eins og
negld niður frammi fyrir þeim og
skrækti: — Svo að þú hefur látið mig
sigla minn sjó, Napoleon Bonaparte!
Kvenvargurinn hvarf jafn snögglega
og hún hafði komið, og Napoleon varð
fölur í andliti af bræði. En Joséphine
brosti í kampinn. Var hann svona eftir-
sóknarverður, unnustinn hennar? Þá
gegndi nú öðru máli. Allt öðru máli!
Og Joséphine brosti yndislega í renn-
blautum kjólnum, lagði höndina laust
á hné hans og sagði: — Láttu ekki
þetta litla hlé eyðileggja kvöldið okkar.
Hafðu mig afsakaða aðeins eitt andar-
tak. Ég verð að fara upp og skipta um
föt.
Hershöfðinginn kingdi reiði sinni, og
hjarta hans svall af stolti, er hann sá
litlu unnustuna sína hverfa upp stig-
ann. Hvílíkur virðuleiki, hvílíkur
drottningarglæsileikur. Það var ekki til
sú aðstaða, að komið gæti fát á hana
Joséphine hans!
Franski herinn flæddi með báli og
brandi yfir Ítalíu með Bonaparte sem
æðsta yfirmann. Sigur eftir sigur lagði
hann að fótum konu sinnar. Hver sendi-
boðinn á fætur öðrum var sendur til
Parísar með brennandi ástarbréf.
Frú Tallien og Bonaparte fóru í
venjulega ökuferð sína síðdegist út að
Versölum.
— Löngunarfullur elskhugi er eitt,
löngunarfullur eiginmaður er allt
aðannað, eitthvað blátt áfram hlægi-
legt!
Joséphine barði reiðilega með
hanzkaklæddri hendi í silkipúða veiði-
vagnsins. — Og þessar eilífu bænir
hans um að ég komi niður á Ítalíu.
Hvenær varð það eiginlega venja, að
eiginkonan ætti hlutdeild í herbúða-
lífi manns síns?
— Nei, það er í rauninni dónalegt,
samþykkti Thérésia. — Einkum þegar
maður veit í hvers rúmi þú vilt helzt
liggja.
— Hippolyte Charles er aðeins góð-
ur vinur!
Joséphine roðnaði dálítið. — Hann
er geðþekkur, ungur maður, sem
skemmtir og styttir mér stundir, þegar
dagarnir eru of leiðinlegir.
— Vissulega! sagði Thérésia og hló
góðlátlega. — En gættu þín fyrir Letita
tengdamóður og öllum hópnum af
yndislegu, ltlu smákonunum, Eli,sa Paul-
ine og Caroline og fyrir alla muni
Framh. á bls. 31.
fXlkinn 19