Fálkinn - 11.01.1965, Blaðsíða 25

þér gert af yður, fyrst yður hefur verið komið fyrir
í svona dimmu horni eins og þessu?“
Ég sagði: „Óoh“ Því mér datt ekkert skárra í hug.
Rónaldó sagði: „Það hlýtur að hafa verið eitthvað slæmt. En
ég gæti hugsað mér, að það kæmi daglega einhver prins
og frelsaði yður svolitla stund.“
Ég hristi höfuðið og sagði asnalega: „Nei ég er frá Iowa
og hef bara verið hér í þrjá mánuði, og ég þekki engan
prins.“
Hann lyfti dökkum brúnunum. „Frá Iowa? Ég verð að heyra
meira um það. Kannski með góðum kvöldverði í kvöld;
Hvað segið þér um það?“
Ég gat ekki séð neina gilda ástæðu til að neita, svo ég
sagði: „Já, já, þakka yður fyrir, það getum við vel.“
Hann brosti og sagði: „Kommandor, klukkan sjö?“
Og ég brosti og sagði: „Allt í lagi.“
Klukkan var orðin margt, þegar við höfðum lokið við
matinn og Rónaldó sagði: „Það er orðið of framorðið til að
fara í leikhúsið. Hvernig væri að fara eitthvað til að dansa?“
Það fannst mér prýðileg hugmynd. — Það var ekki spilað
annað en samba og rúmba og Rónald kenndi mér nokkur
ný spor.
Á meðan við dönsuðum, spurði hann mig, hvar ég ætti heima,
og ég sagði honum frá íbúðinni, og hann sagði að hún
hlyti að vera ósköp notaleg og hann gæti vel hugsað sér að
fá að sjá hana.
Þegar við stönzuðum fyrir utan húsið, borgaði Rónald bíl-
stjóranum. Svo sagði hann: „Nú verður gott að geta slakað
á nokkrar mínútur.“'
Það fannst mér líka mundi verða reglulega notalegt, því
það var líka synd að svona yndislegu kvöldi ætti strax að
vera lokið. Ég hafði hugsað mér að búa til kaffisopa handa
okkur. í því að ég opnaði dyrnar, stakk frú Wiggins, hús-
móðir mín, höfðinu út.
„Ó, eruð það þér, Joan? Hafið þér skemmt yður vel?“
„Ljómandi vel, þökk fyrir. Frú Wiggins, má ég kynna hr.
Bgxter."
Hún sagði: „Gott kvöld,“ og ég sneri mér að Rónald, til
að spyrja hann, hvort hann langaði til að koma innfyrir og
fáj sér kaffisopa, en hann horfði ekki á mig og sagði: „Þetta
var skemmtilegt kvöld. Þetta verðum við að gera aftur, hvaða
símanúmer er hjá þér?“
Þið getið víst skilið, hvað það var skelfilegt fyrir mig að
hafa engan síma. „Ég hef ekki síma sjálf, en þú getur náð
í yng á ...“
(„Ekki á skrifstofunni. Jameison — Pettigue eru ekki hrifn-
ir af slíku.“
Ég kingdi einhverju og hugsaði mig snarlega um. Það einasta
sem ég gat látið mér detta í hug, var símanúmerið, sem ég
hafði séð á eldspítustokknum sem ég hafði tekið með mér
heim af litla kaffihúsinu neðar í götunni. „Þar geturðu náð í
mig milli klukkan sex og hálf sjö.
;Ég var komin í kaffihúsið nokkuð fyrir sex næsta dag. Það
„Það er þó synd, að svona falleg lítil stúlka þurfi að sitja
þarna alein,“ sagði hann.
Þá heyrði ég sagt með djúpri rödd: „Það var fallegt
af þér að hugsa um ungu dömuna, gamli vinur. Þakka þér
margfaldlega.“ Þetta var ungi maðurinn við barinn. Hönd
hans lá á armi fulla mannsins.
Maðurinn rétti úr sér og slagaði fram og aftur og tók af sér
hattinn. Síðan staulaðist hann burtu.
Ég leit kuldalega á unga manninn (já, ég meina, ég þekki
hann sko alls ekkert) og sagði: „Þökk fyrir. Þetta var fallega
gert áf yður.“
Hann sagði: „Þér megið ekki misskilja mig, en það gæti
verið að ég ætti að setjast hérna. Hann gæti komið aftur,og . . .“
Ég svelgdi það sem ég hafði ætlað að segja og kinkaði kolli
samþykkjandi, svo hann settist Ég leit ekki á hann og hann
ekki á mig. Klukkuna vantaði nú fimm mínútur í hálf sjö.
rétt á eftir skildist mér, að Rónald myndi ekki hringja þennan
dag, svo ég stóð upp og fór.
Næsta dag fór ég beint þangað af skrifstofunni.
Ég var ekki fyrr sezt, en dimm rödd sagði: „Góðan dag.“
— Það var ungi maðurinn frá barnum.
Hann brosti til mín, og ég sá að hann brosti óvanalega
fallega. Svo sagði hann: „Haldið þér ekki að ég ætti að setjast
hjá yður og vera þar til simtalið yðar kemur? f því tilliti
að fullur maður kæmi."
Ég var viss um að Rónald myndi hringja, og ég var hrædd
við hugsunina um að einhver fullur maður kæmi aftur,
svo ég sagði: „Þökk fyrir, það væri fallega gert af yður.“
Hann sótti glasið sitt að barnum og settist. Nokkra stund
sagði hvorugt okkar neitt. Það var hann sem rauf þögnina:
„Ég heiti Barry Dunnings. Ég vona að símtalið yðar komi
mjög fljótlega.“
Það var einhvern veginn viðkunnanlegra að vita hvað hann
hét og ég sagði honum líka hvað ég hét.
Herra Dunning (hann er 24 ára) sagði: „Það er ekkert gott
að sitja og bíða á stað eins og þessum hér. Sjálfur kem
ég hingað, vegna þess að hér er hægt að slaka á spennunni.
Það get ég ekki á skrifstofunni, eða milli hinna ýmsu mála,
því fer ég hingað.“
„Mála?“ sagði ég spyrjandi.
„Ég er lögfræðingur,“ sagði hann. „Lítið hjól í stóru mál-
flutningsfyrirtæki.“
Klukkan hálf — sjö sagði hann: „Þetta var synd fyrir yður,“
þegar ég stóð upp til að fara (Hvernig gat hann annars vitað
að ég beið eftir símtali) og ég sagði: „Oo, það skiptir ekki
máli,“ en ég var í verulega ömurlegu skapi.
Næsta dag var Barry enn þar. Þegar hann hjálpaði mér úr
frakkanum, sagði hann mjög hátíðlega: „En hvað þetta er
hátíðlegur kjóll.“
Það er hann líka (það er rósbleiki og — blái kjóllinn minn),
en ég sagði: „Oo. hann er svosem ekkert sérstakur.“
Klukkan hálf sjö leit Barry á úrið sitt og sagði: „Heyrið mig
Joan, ef þér ætlið samt sem áður ekkert að fara gætum
Smásaga eftir ELLIOTT BLLM
er skuggsýnt þar inni, og bjórlykt, en annars er það ágætt.
Barinn er til vinstri, en nokkrir básar hægra megin. Ég
fékk hálfgerða ónotatilfinningu af því að koma þangað alein,
og barþjónninn og annar maður sem sat við barinn, horfðu
á mig í speglinum bak við flöskurnar, en ég dró djúpt
andann og bað barþjóninn um að færa mér eitt sherryglas
og settist í einn básinn.
Ég gat ekki stillt mig um að gá ýmist á úrið mitt eða síma-
klefann, og alltaf var ungi maðurinn við barinn að horfa á
'mig í speglinum, en þegar ég komst að því, leit hann undan.
Ég sat í þönkum og var víðsfjarri, þegar ég varð skyndilega
vör við að maður stóð og studdi sig við borðið mitt. Hann
var töluvert drukkinn.
við þá ekki alveg eins borðað kvöldverð saman?“ — Harm
hlýtur að hafa séð vafann í augunum á mér, því hann flýtti
sér að bæta við: „Þér getið borðað sjálf, ef þér viljið það
heldur. En það er ekkert skemmtilegt að borða aleinn.“
Það vissi ég reyndar eins vel. En svo hugsaði ég: Ef ég á að
borða með hr. Dunning í kvöld, þá vil ég a. m. k. vera viss
um að fá eitthvað almennilegt til matar, svo ég sagði: „Mynduð
þér vilja borða heima hjá mér, í íbúðinni minni?“
Hann sýndist hrukka ennið svolítið, svo ég flýtti mér að
bæta við: „Við þurfum ekki að kaupa neitt mikið. Tvær
kótilettur eða eitthvað svoleiðis. Annað á ég.“
Barry sagði (hvers vegna skil ég ekki): „Fyrirgefðu mér,
Joan. Jú takk, það vil ég gjarna.“ Framh. á bls. 40.
FÁLKINN 25