Fálkinn - 11.01.1965, Blaðsíða 27

óvinahermanna, sem fallið hafa
á landi hennar.
— En ég get varla sagt móð-
ur minni það, sagði Tavan.
— Ég ætlaðist' heldur ekki
til þess. Leyfðu móður þinni að
geyma í huga minninguna um
trékrossinn, sem ljósmyndin
sýnir. Leyfðu henni að lifa í
þeirri trú, að hann standi á
leiði sonar hennar. Segðu
henni, að þú hafir kveikt á
kertinu hennar framan við
lqrossinn. En hveitistangirnar
þrjár átt þú. Farðu með þær
eins og hjarta þínu stendur
næst. Ef þér tekst að halda
þeim lifandi og planta þeim í
nýja jörð, mun sæði þeirra
halda minningu þinni um bróð-
ur þinn lifandi.
Tavan hlustaði hljóður á
þessi orð en lagði ekki til mála.
Svo breytti Don Camillo um
samræðuefni.
— Félagi, sagði hann. —
Hvað kemur þér annars til þess
að leiða hugann að svona við-
l^yæmum og borgaralegum efn-
vup?
— Mér fellur vel að ræða
um þetta, sagði Tavan, greip
böggul sinn og bjóst á brottu.
Hann leit þó einu sinni enn
út um vagngluggann, áður en
hann hélt til dyra.
— Ellefu milljónir fermílna,
en þó gátu þeir ekki hlíft þess-
um litla bletti. . . tautaði hann
aftur fyrir munni sér.
Don Camillo þurfti ekki að
una einverunni lengi. Nokkr-
um mínútum síðar voru dyrnar
opnaðar aftur, og þar birtist
félagi Bacciga frá Genúa. Hann
séttist líka gegnt Don Camillo,
en af því að hann var ákveðinn
maður og röskur í öllum at-
höfnum, vék hann þegar að
ej-indi sínu.
• i — Félagi, sagði hann. — Ég
hef verið að hugsa um það,
s^m gerðist, og ég sé það núna,
að þú hafðir á réttu að standa.
H|ér er hvorki staður né stund
til þess að kaupa loðskinna-
vþru eða nærflíkur. Ég sé eftir
þeim heimskulegu orðum, sem
ég lét falla, þegar þú hegndir
mér.
— Ég þarf einnig að gera
afsökun mína við þig, svaraði
Don Camillo. — Ég hefði auð-
vitað átt að ræða þetta mál við
þig einslega, áður en ég lagði
þ.að fyrir alla selluna. En mein-
ið var það, að félagi Oregov
hafði orðið var við þetta, og
ég vildi því útkljá málið, áður
en hann hreyfði því, til þess að
bægja tortryggni hans frá
hópnum í heild.
Félagi Bacciga tautaði eitt-
hvað í barminn svo lágt, að
ekki heyrðist, en síðan sagði
hann hærra.
— En hann fékk samt stól-
una, var það ekki, þó að hún
væri illa fengin og ólöglega
keypt?
— Sagan fór að minnsta
kosti ekki lengra, sagði Don
Camillo rólega.
— En ég hlaut aðeins skaða
og skömm af þessu, sagði
Bacciga.
— Þú varðst aðeins að borga
fyrir þig, félagi, sagði Don
Camillo.
— En hvað á ég nú að segja
á mér núna, til þess að varð-
veita heimilisfriðinn. Geri ég
nokkuð rangt með því?
— Að eyða dölunum þínum?
Nei, síður en svo. Sovétríkin
þurfa einmitt erlendan gjald-
eyri, ekki sízt bandarískan.
— Mér datt það í hug, sagði
Bacciga alls hugar feginn. Get-
ur þú sagt mér, hvers virði dal-
urinn er hér í landi?
Don Camillo kunni góð skil á
því.
— Opinbert gengi er fjórar
rúblur fyrir dal, en ferðamenn
fá tiu rúblur. Auðvaldsblöð
halda þvi líka fram, að til sé
svartur gjaldeyrismarkaður
henni það tafarlaust til eyrna.
Hún er heitlunduð og mjög af-
brýðisöm, svo að ég þarf lík-
lega ekki að skýra þetta nánar
fyrir þér, þar sem þú virðist
eiga við svipaðan vanda að etja.
— Hafðu engar áhyggjur
af þessu. félagi, sagði Don Cam-
illo. — Ég skaí ræða málið við
þingmanninn.
Capece varð svo glaður, að
hann spratt á fætur.
— Ég heiti Salvatore Capece
eins og þú veizt, félagi. Ef þú
kemur einhvern tíma til Napólí,
skaltu aðeins spyrja um Salva-
tore Capece. Þar þekkja mig
allir.
við manneskjuna, sem fékk
mér í hendur sokkana og bað
mig að skipta á þeim og minka-
stólu? Hann hélt áfram að
tauta eitthvað í barminn og
sagði svo hærra: — Félagi, við
skulum tala hreinskilnislega
um þetta. Ég heyrði þingmann-
inn hóta þér í gærkveldi, og
hann sagði, að þú ættir afbrýði-
sama konu. Ég get sagt þér það
alveg satt, að konan mín er að
minnsta kosti tíu sinnum verri.
Það var hún, sem bað mig að
kaupa stóluna, og komi ég ekki
heim með hana, getur félagi
Toglíatti jafnvel ekki bjargað
mér. Ég get ekki einu sinni
stefnt henni fyrir flokksdóm,
því að hún er harðsvíraður fas-
isti. Dætur hennar standa líka
áreiðanlega með henni, og þær
eru enn verri en hún.
— Ef til vill harðsvíraðir
fasistar líka? spurði Don Cam-
illo.
— Þær eru það, sem verra
er, — kristilegir demókratar.
— Jæja, ég skil, að þú ert
illa settur, félagi, sagði Don
Camillo. — En hvernig á ég
að hjálpa þér?
— Félagi, ég vinn við höfn-
ina heima, svo að mér áskotn-
ast oft bandarískir dalir.
Bandaríkin eru að vísu fyrir-
litlegt auðvaldsland, en dalirn-
ir eru alls staðar gjaldgengir.
Skilurðu hvað fyrir mér vakir?
— Ekki fullkomlega.
— Félagi, ég er reiðubúinn
að fórna dölunum, sem ég hef
Rússlandi, og á honum sé hægt
að fá allt að tuttugu rúblum
fyrir dalinn. En að sjálfsögðu
er það aðeins venjulegur and-
kommúnistískur lygaáróður.
— Já, auðvitað, sagði Bac-
ciga. — En ég ætti þá að geta
skipt dölunum mínum að vild,
þegar ég kem til Moskvu.
— Já, meira að segja á full-
komlega löglegan hátt, félagi.
Félagi Bacciga hélt brott sínu
glaðari en hann kom, en Don
Camillo gafst ekkert tóm til
þess að skrifa hjá sér það, sem
gerzt hafði síðustú mínúturn-
ar, því að félagi Salvatore
Capece beið við dyrnar. Kaldi
baksturinn hafði augsýnilega
gert sitt gagn, því að nú sast
aðeins fölblár skuggi neðan við
vinstra auga hans.
— Félagi, sagði hann og
settist gegnt Don Camillo eins
og hinir. — Ég veit ekki hvern-
ig þú ferð að þvi að renna niðui
öllu þessu vodka, án þess að
á þér sjái. Ég þoli vodka að
minnsta kosti ekki svona vel,
og afleiðingarnar sögðu líka
óþyrmilega til sín.
Don Camillo kinkaði kolli
annars hugar, og félagi Capece
hélt áfram:
— Þingmaðurinn sagðist
gera upp þessar sakir mínar
síðar. Ég hef nú blátt auga og
stóra kúlu á hnakka. Er mér
það ekki nægileg hegning?
Konan mín er áhugasamui fé-
lagi i flokkssellunni heima. og
verði málinu hreyft þar, berst
Nú hafði svo margt borið
Don Camillo að höndum á
skammri stundu, að hann taldi
brýnt að skrifa eitthvað hjá
sér um það. En ekki var því
að heilsa, að tóm gæfist til þess.
Jafnskjótt og Capece var far-
inn út, skauzt félagi Peratto
inn um dyrnar. Hann var ekki
heldur lengi að komast að efn-
inu.
— Félagi, sagði hann. — Við
skemmtum okkur ofurlitið í
gærkveldi. Svo fer ætíð, þegar
áfengið er með ! leiknum. En
nú eru áhrifin af vodkanu rok-
in úr mér, og ég get hugsað
skýrt. Þingmanninum er vel-
komið að segja hvað sem hann
vill, en ég er atvinnuljósmynd-
ari en ekki áhugaljósmyndari.
Og hérna er filman með mynd-
unum, sem ég tók af þér á
dansgólfinu í gærkveldi. Farðu
með hana sem þér sýnist.
Don Camillo tók rólega við
filmuhylkinu og leit á mann-
inn.
— Ég er þér mjög þakklátur,
félagi. Þetta var mjög hugul-
samt af þér.
— Ég geri það aðeins til þess
að varðveita atvinnuheiður
minn, sagði félagi Peratto og
bjóst til farar. — Við erum líka
í sama báti. Konan mín verð-
ur sífellt afbrýðisamari. Ég
segi þingmanninum, að Ijós
hafi komizt að filmunum og
myndirnar eyðilagzt.
Þegar Peratte var genginn
út, hóf Don Camillo augu til
himins og sagði: — Faðir,
nærri liggur, að ég blygðist mín
fyrir það að eiga ekki afbrýði-
sama konu eftir allt, sem við
hefur borið síðustu mínúturnar.
Hann tók upp minnisbók sína
og skrifaði i hana: „Eiginkonur
eru ópíum þjóðarinnar.“ En
áður en hann gæti bætt nokkru
við þessa setningu, birtist Sca-
moggia í dyragættinni. Hann
snaraðist inn og hlammaði sér
niður i sætið gegnt Don Cam-
Framh q bls 34
FALMNN
27