Fálkinn - 11.01.1965, Blaðsíða 26

Eftir GIOVANNI GtARESCHI
Játningar
sclluinaima
Fáir farþegar voru í lestinni
til Moskvu, og Don Camillo
sat von bráðar einn í klefa —
ásamt Peppone. Þegar Peppone
sá hann taka upp hina marg-
frægu bók með völdum grein-
um Lenins, gekk hann út og á
tal við Petrovnu og félaga
Yenka Oregov, en þau höfðu
sett hækisföð sína í fremsta
klefa vagnsins. Þegar Peppone
var farinn, lagði Don Camillo
bókina frá sér en tók upp
minnisbók sína. Þar skrifaði
hann nokkur orð:
„Fimmtudagur, kl. 8 árdegis.
Tifiz-kolkhos. Stephan Bor-
donny. Hermannagrafreitur.
Sálumessa. Félagi Tavan. Brott-
för með lest kl. 3 síðdegis."
Fimmtudagur? Var aðeins
kominn fimmtudagur? Hann
átti bágt með að trúa því, að
hann hefði ekki verið nema
sjötíu og níu klukkustundir í
Rússlandi.
Rökkrið var að síga á, og
hvorki tré né hús blettaði þessa
óravíðu auðnarsléttu. Við auga
blöstu aðeins endalausir hveiti-
akrar, naktir og náhvítir, og
sterkt ímyndunarafl þurfti til
þess að sjá þá græna með bylgj-
andi korni í sumarsól. Og ekk-
ert ímyndunarafl var nógu
sterkt til þess að veita yl að
hjarta hans. Hann hugsaði um
landið heima í Bassa í vetrar-
feldi — þyngslalega þoku, vota
akrana og aurborna vegi. Þar
var enginn stormur svo kaldur,
að hann eyddi hlýjunni af
mannlegum samskiptum. Bónd-
inn, sem reikaði um það land,
fann ekki til þess, að hann væri
einn og yfirgefinn í heiminum.
Ósýnilegir lífþræðir tengdu
hann við félaga og vin. Hér
voru engir slíkir þræðir. Hver
maður var aðeins sem steinn
í veggjarhleðslu, nauðsynlegur
hluti í þjóðarbyggingu, en þó
aðeins steinn, sem skipta mátti
um, hvenær sem var. Á hverri
stundu mátti vænta þess, að
risahönd gripi þennan stein og
varpaði honum á sorphauginn.
Eftir það hafði maður raunar
enga ástæðu til þess að halda
áfram að lifa. Hér var maður-
inn einangraður og einmaná.
Hrollur fór um Don Camillb.
Svo hristi hann þessa hugsiin
af sér og tautaði með sjálfum
sér:
— Hver skollinn er nú orð-
inn af skelminum honum Pepp-
one?
Hurðinni var ýtt frá stöfum
klefadyranna í sömu svifum,
birtist andlit Tavans bónda í
gættinni.
— Ónáða ég þig, félagi?
spurði Tavan.
— Nei, komdu inn og fáðu
þér sæti, svaraði Don Camilló.
Tavan settist gegnt honum.
Hann tók ofurlítinn pappahólk
upp úr vasa sínum og sýrfdi
félaga sínum hikandi.
— Þau þurfa ekki að hýr-
ast þarna nema nokkra dagá
enn, sagði hann og benti niður
í staukinn. Þar var bikarinn
með kornstöngunum þremur.
— Þær fá loft um opið á öðrum
endanum. Ætti ég ef til vill
líka að stinga göt á hliðar hulst-
ursins?
— Nei, ég held, að það sé
óþarft. Nú ríður mest á því, að
hitinn á þeim sé ekki of mikill.
Tavan lét pappahulstrið frá
sér við bekkendann.
— En seinna .. . hóf hann
máls.
— Seinna? Hvað áttu við?
sagði Don Camillo spyrjandi;
— Þegar ég kem heim ...
Don Camillo yppti öxlum'.
— Félagi, ég held að vanda-
laust sé að planta þessum þrem-
ur kornstöngum í mold.
— Vandinn snertir móður
mína, sagði Tavan. — Hvað 'á
ég að segja henni? Þessa/
hveitistangir uxu á . ..? Hann
þagnaði í miðri setningu og leit
út um gluggann. — Þeir hafa
ellefu milljónir fermílna áf
landi til umráða, en samt
þurftu þeir endilega að nota
þennan blett til hveitiræktar,:
tautaði hann eins og við sjálfan
sig.
Don Camillo hristi höfuðið.
— Félagi, sagði hann. —
Þjóð, sem hefur misst tuttugu
milljónir manna sinna í styrj-
öld getur varla sýnt mikla um-
hyggju þeim fimmtíu eða
hundrað þúsundum erlendra
26
FALKINN