Fálkinn - 11.01.1965, Side 33

Tom Jones ...
Framhald af bls. 29.
ingarreiði og hugðist ryðjast
inn í þykknið og veita þeirri
svívirðilegu dækju eftirför, þar
eð hún gat ekki verið komin
mjög langt undan.
En nú var Tom Jones sprott-
inn á fætur. „Þá skal ég sjá
svo um, að Þér komizt aldrei
að því,“ varð unga manninum
að orði um leið og hann gekk
í veg fyrir meistarann og varn-
aði honum að komast lengra
inn í þykknið. Og hann greip
föstu taki um arm meistarans,
orðum sínum til áréttingar.
Þá gerðist það, að Blifil ungi
gekk fram. Kvaðst hann ekki
mundu horfa á það aðgerðar-
laus, að kennara sínum og
meistara væri sýnt slíkt of-
beldi og gerði sig líklegan til
að láta hendur skipta.
Tom Jones hafði að vísu ekki
gert ráð fyrir neinni liðveizlu
af hálfu fóstbróður síns, en
þar sem hann þekkti nokkuð
skaplyndi hans, hafði hann
helzt búizt við að hann yrði
hlutlaus í átökunum, ef til
átaka kæmi — að minnsta kosti
þangað til hann sæi hvorum
veitti betur. Kom honum það
því á óvart, að eiga þarna allt
í einu í höggi við tvo, og þar
sem hann áleit hyggilegast að
ráða fyrst niðurlögum þess,
sem minni var baráttumaður-
inn, svo að hann gæti einbeitt
sér í viðureigninni við hinn,
er harðari mundi í sókninni,
rak hann Blifil unga snöggt
högg fyrir bringspalirnar, er
nægði til þess að hann féll endi-
langur á völlinn.
Meistari Thwackum hafði
verið harðsnúinn slagsmála-
maður á sínum yngri árum, og
enn var hann rammur að afli
og þunghöggur. Réðist hann
þegar gegn Tom Jones og tókzt
þar snörp orrusta, því að hvor-
ugur leyfði af kröftunum. En
þó að áhöld væru um hvor
hefði meiri krafta, naut Tom
Jones þess að hann var yngri
og snarari í snúningum; hall-
aði því brátt á meistarann og
kom þar að hann féll, en Tom
Jones, sem var reiður orðinn,
hugðist láta kné fylgja kviði.
Það mun hann og líka hafa
gert svo að um munaði, ef Blifil
ungi hefði ekki jafnað sig svo
eftir bringuhöggið að hann
spratt á fætur einmitt í þeim
svifum, og þarf ekki að því
að spyrja hvorum hann veitti
lið.
Snerist þá enn orrustan, því
að nú var fjórum hnúum beitt
gegn tveim; sótti meistarinn
fast fram af mikilli bræði, en
Blifil ungi veitti honum það
lið, að Tom Jones gat aldrei
einbeitt sér gegn honum. Er og
ólíklegt að orrustan hefði lengi
staðið, þar sem svo ójafn var
leikurinn, ef Tom Jones hefði
ekki borizt óvæntur liðsauki,
þannig að hann gat snúizt gegn
Blifil og skipti þá engum tog-
um að hann lá endilangur öðru
sinni.
Svo reiður var meistari
Thwackum þá orðinn, að ekki
gætti hann þess við hvern hann
barðist, en ruddist fram og
greiddi andstæðingi sínum
mörg högg og stór. Andstæð-
ingurinn, sem var enginn ann-
ar en Western landeigandi, sem
var á heimreið af veiðum er
hann kom auga á hinn ójafna
leik og snaraði sér samstundis
af baki til liðs við veiðifélaga
sinn, lét og ekki á svari standa.
Enda var líkt á komið með
honum og meistaranum; hann
hafði marga hildi háð um dag-
ana og var enn liðtækur vel
þó að kominn væri af léttasta
skeiði.
Og enn var því óvíst um úr-
slit orrustunnar, þegar utanað-
komandi áhrif urðu til að trufla
gang hennar. Ungfrú Soffíu,
sem einnig hafði stigið af baki
reiðskjóta sinum, bar að í þess-
um svifum og hvort heldur
var, að hún þoldi ekki að sjá
þá, garpana þrjá, alblóðuga og
einn fallinn eða hún óttaðist
um föður sinn, þá hneig hún
óðara meðvitundarlaus niður.
Western landeigandi varð
fyrstur til að veita henni at-
hygli. Er ekki ósennilegt að
hann hafi álitið, að hún hefði
orðið fyrir höggi; víst er um
það, að hann æpti upp yfir sig
að hún væri dáin og stöðvað-
ist þá einvígið af sjálfu sér.
Kraup hann við hlið henni, en
Framhald á bls. 42.
FÁLKINIV
FLÝGUat
IJT

Ég held ég verði
að hlaupa og na í
Xáka lœkni og láta,
hann rannsaka
á ^ér kálhauslmí^
Kallij'þetta
eimingartæki
sem'íeir eru
að hrjáta.er
eins og haijs
'inn á þér
V
FALKINN
33