Ljósberinn - 14.01.1922, Síða 2

2
L.TOSBERINN
þessu ári, og mætti gróðursetjast í hjörtum ykkar
og bera blessunarríkan ávöxt fyrir alt ykkar líf, svo
þið getið sungið einum rómi:
Vér smáváxnir erum, en citt sinn verðum menn,
og efnum svo heitin, sem gjörð hér voru þrenn:
Að hiðja og starfa og styðja hið þarfa,
það gjörir oss djarfa og dugnað eykur senn.
----0-----
»Guð hefir bannað það«.
pað var venja mömmu að lesa eitthvað fyrir
börnin sín á kvöldin. Hún átti þrjú börn, þessi
mamma.
Ein sagan sem hún las var af drengjum, sem
stálu eplum og perum úr görðum nábúa sinna. þeg-
ar hún var búin að lesa dálítið af sögunni, þá nam
hún staðar, til þess að tala við börnin um það, sem
hún var búin að lesa.
„Hvers vegna megum við ekki hegða okkur eins
og þessir drengir, og taka það, sem aðrir eiga?
Hverju svarar þú, Villi minn?“
„Af því við megum það ekki“, svaraði Villi.
„En hvað finst þér, Halli?“ spurði hún hinn
bróðurinn.
„Af því að þá gætum við lent í fangelsinu fyrir
það“, svaraði Halli.
„Jæja, María litla, nú er komið að þér! Segðu
mér nú, hjartað mitt, af hverju megum við ekki
stela?“