Ljósberinn - 26.04.1924, Side 4

132
LJÖSBERINN
hún drenginn; hann kraup fyrir framan stólinn sinn
og hvíldi höfuðið á krosslögðum höndunum sínum.
Hún gekk til hans og lagði hægt hendina á enni hans.
— en hrökk aftur á bak, — ennið var ískalt.------
parna hafði Róbert sofnað út frá bæn daginn áður,
— og friðarins engill hafði svo leitt hann úr svefn-
inum inn í dýrðarríkið, nú var
„þreytta hjartað hvílt
og horfið sérhvert böl“.
Kóróna lífsins var sett á höfuð honum. Idann hafði
elskað Jesú og Jesús liafði birst hinum fátæka
munaðarlausa dreng, sem ekki gat án hans lifað.
Hjartans ósk sína hafði hann fengið uppfylta, að
mega neyta heilagrar kvöldmáltíðar, og nú var hann
heima hjá Jesú. — Hjartað litla — en þó stóra — var
hætt að slá og heilagur friður hvíldi yfir hinum fram-
liðna unga sveini.
Nokkrum dögum síðar hringdu kirkjuklukkurnar
til jarðarfarar.
Hvílík jarðarför, — múgur og margmenni — æðri
sem lægri. Hver var þar borinn til hinstu hvíldar? —
Var það litli umkomulausi niðursetningurinn hann
Róbert? — Jú, vissulega var það hann. Hvaðanæva
að streymdi fólkið til þess að fylgja til grafar hon-
um, sem var svo fátækur, — en þó svo ríkur. Grátur-
inn hafði því nær tekið fyrir mæli prestsins, þegar
hann yfir gröfinni framflutti þessi frelsarans orð:
„Eg vegsama þig, faðir, herra himins og jarðar, að
þú hefir hulið þetta fyrir spekingum og hygginda-
mönnum og opinberað það smælingjum“.
(Matt. 11, 25).